บทที่ 2 ฉันไม่ใช่มือที่สาม 1

บทที่ 2 ฉันไม่ใช่มือที่สาม

เก้าโมงเช้าที่ร้านกาแฟที่ล็อบบี้บริษัท

นี่เป็นการมาทำงานสายเป็นครั้งแรกของอัญญา แต่กลับเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกดี เป็นการประท้วงเล็กๆ ให้ใครบางคนรู้เสียบ้าง เธอก็คนที่มีความรู้สึก มีหัวจิตหัวใจ

“เก้าโมงแล้วนี่ ทำไมเธอยังนั่งเอ้อระเหยอยู่ตรงนี้”

เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ สาวทื้ออายุสามสิบหกปี ยุพินหน้าตาดี เป็นนักเรียนนอกที่ทำงานเก่ง แต่กลับไม่ก้าวหน้าในหน้าที่การงานเพราะเป็นคนหัวแข็ง

อัญญาเงยหน้าขึ้นยิ้ม “อัญนอนตื่นสายค่ะ”

คงเพราะเธอเป็นคนเงียบๆ และพูดน้อย เลยไม่ใคร่มีใครสนใจ

“ได้เหรอ ป่านนี้คุณอเล็กซ์หัวหมุนแล้วมั้ง” จริงอยู่ว่าอเล็กซ์ทำงานเก่ง แต่ตลอดสามปีมานี่ อัญญาทำให้เขาเคยตัว เธอเป็นมากกว่าเลขาฯ รู้ใจ

อัญญาฝืนยิ้ม “ไหนๆ ก็สายแล้วค่ะ อัญเลยถือโอกาสลาพักร้อนครึ่งวันเลย” เธอฝืนตอบ ความรู้สึกของอัญญาตอนนี้ดิ่งอยู่ก้นเหวทุกอย่างไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมาย เธอแค่หาเหตุผลที่จะปฏิเสธ แม้จะรู้สึกแย่ไปหมด มันทั้งอึดอัด ทั้งรู้สึกเสียใจ

ผู้ชายไร้ความรู้สึกคนนั้นคงไม่สะทกสะท้าน

ต่อให้ไม่มีเธอ เขาก็ยังมีพนักงานสาวๆ อีกหลายคนที่พร้อมจะสนองความต้องการให้กับเขา อัญญาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เธอยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ อย่างน้อยคาเฟอีนก็น่าจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น

ยุพินทิ้งตัวนั่ง “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

เสียงที่ผสมไปด้วยความเป็นห่วงแบบไม่คิดปิดบัง

อัญญาเงยหน้ามอง ยุพินเป็นคนกระด้างและติดหยิ่ง ไม่คิดว่าความจริงแล้วเธอจะเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ

“อัญแค่เหนื่อยค่ะ” อัญญาฝืนตอบ

“แหง๋ละ เธอทำงานงกๆ ไปเคยได้พักเลยนี่นา” ยุพินเห็นด้วย

อัญญาทำงานจนหัวหมุน ทำงานมากกว่าพนักงานคนอื่นเกือบสามเท่า

“เธอควรพักบ้าง” ยุพินพึมพำ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ตนเองออกมา เธอเปิดภาพบางอย่างค้างไว้ หลังจากนั้นก็สไลด์โทรศัพท์ส่งให้อัญญา “นี่บ้านสวนฉัน หากอย่างพัก ว่างๆ ไปด้วยกันได้นะ ฉันไปที่นั่นทุกวันหยุดสุดสัปดาห์” อัญญาชำเลืองมอง แล้วก็เหลือบมองยุพิน ผู้หญิงติดหรู ไฮโซตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทำไมถึงชอบธรรมชาติได้

อัญญาตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ของยุพินขึ้นมาดู เธอยิ้มจางๆ นึกถึงชีวิตวัยเด็กของตนเอง

“ว่าไง สนใจมั้ย?” ยุพินถามย้ำ

อัญญาพยักหน้าเริ่มเปิดใจให้กับคนคุ้นหน้าที่รู้จักกันมาเกือบสามปี

“ค่ะ”

“ดี สุดสัปดาห์เราจะไปด้วยกัน” ยุพินทรงตัวยืน เดินจากไปเงียบๆ อัญญาสูดลมหายใจเข้าปอด เธอวางแผนใจใจคร่าวๆ จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ส่วนตัวของตนเองขึ้นมามอง หลังชั่งใจเกือบห้านาที เธอจึงตัดสินใจเปิดแอปพลิเคชั่นทางการเงินตัวหนึ่งขึ้นมาดู แอปพลิเคชั่นที่ อเล็กซ์มักจะ ‘โอน’ ค่าเสียเวลาให้เธอนั่นเอง

แววตาร้าวรานผุดขึ้นมาแว๊บนึง

ตัวเลขที่เป็นจำนวนเงินทำลายศักดิ์ศรีของอัญญาจนหมด

ความรัก ความภักดีของเธอมีมูลค่ามหาศาลไม่น้อย

อัญญากรีดรอยน้ำตาทิ้ง เธอเชิดปลายคางขึ้น จากนี้ไปเธอจะไม่ทำร้ายตัวเองอีกแล้ว

“อัญๆ ไปไหนวะ!!” สีหน้าอเล็กซ์ยับย่น

เขาหงุดหงิดและอยากอาระวาด ทว่าตำแหน่งผู้บริหารค้ำคอ เขาทำเช่นนั้นต่อหน้าพนักงานคนอื่นไม่ได้

มาเชลแอบมองเจ้านาย เขาเป็นการ์ดที่มักจะไปไหนกับอเล็กซ์ จะเรียกว่าตัวติดกันเกินวันละยี่สิบชั่วโมงก็ว่าได้ ดังนั้นเรื่องส่วนตัวของ อเล็กซ์ มาเชลรู้ทั้งหมด

ผู้ชายสูงส่งที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดคนนี้ ไม่เคยเสียอาการเช่นนี้มาก่อน

“มาเชล” การ์ดหนุ่มเดินไปค้อมตัวตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม ด้วยท่าทางน้อบน้อม

“ทำไมวันนี้อัญญาไม่มาทำงาน?”

เป็นคำถามที่มาเชลไม่รู้คำตอบ เขาส่งเจ้านายกับเลขาฯ ที่เป็นนางบำเรอลับๆ ของอเล็กซ์ที่รังรักนั่น ก่อนจะขอตัวกลับ ทุกครั้งหลังจากไปที่นั่น อเล็กซ์จะกระชุ่มกระชวยและอารมณ์ดี ทว่าวันนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ท่าทางหงุดหงิดจนปิดไม่มิดนั่นคือคำตอบ

“เธอไม่ได้บอกเจ้านายไว้เหรอครับ?” มาเชลย้อนถาม

อเล็กซ์ตวัดตามองผ่าน จนมาเชลต้องก้มหน้าหลบ

“ถ้าบอก กูจะถามทำไม!!” มาเชลเบิกตา นานๆ อเล็กซ์จะหลุดการควบคุมตัวสักครั้ง นับว่าอัญญามีอิทธิพลพอตัว ขนาดทำให้มนุษย์น้ำแข็งอย่างอเล็กซ์ลุกเป็นไฟขึ้นมาได้