ตอนที่ 5 ทำไมไม่โทรมา

@ห้องพักผู้ป่วยชาย...

“ไมค์”

ได้ยินเสียงหวานที่คุ้นหูเด็กชายวัยสิบสองปีก็หันขวับไปมอง ใบหน้าที่เคยหมองเศร้ามีรอยยิ้มประดับเมื่อเห็นหน้าพี่สาวสุดที่รัก

“พี่มิลค์!”

มินลดารีบเดินเข้าไปกอดน้องชายที่นั่งอยู่บนเตียง แม้ว่าจะมาหาแทบทุกวันทว่าก็อดเป็นห่วงไม่ได้ และดูเหมือนว่าน้องชายของเธอก็ยังไม่ชินกับการอยู่ที่นี่สักเท่าไหร่

“ร้องไห้ทำไมเนี่ย ทำอย่างกับพี่หายไปเป็นเดือนซะอย่างนั้นล่ะ” เธอว่าพลางเอื้อมมือไปเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มให้

“ก็ผมเหงานี่นา ไม่อยากอยู่ที่นี่เลย ฮึก...”

“ไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ อยู่ใกล้หมอพี่จะได้หายห่วงยังไงล่ะ ถ้าหายดีแล้วพี่จะได้พากลับบ้านเร็ว ๆ เข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วครับ”

“ไงเรา...ไม่มีเพื่อนบ้างเลยเหรอเนี่ย คนออกจะเยอะแยะ” ตั้มว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบตัว ก็เห็นเด็กหลายคนที่นั่งนอนอยู่บนเตียง

“ใครจะกล้าไปตีสนิทด้วยล่ะครับ”

“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน ดีไม่ดีอีกหน่อยมีเพื่อนแล้วคงไม่อยากกลับบ้าน”

“ไม่มีทาง! แค่นี้ก็เบื่อจะแย่แล้ว” เด็กชายทำหน้าเซ็ง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกขังอยู่ในคุกที่ไหนสักแห่ง

“แล้วเป็นไงบ้าง มีอาการผิดปกติอะไรไหม”

“รู้สึกเพลียมีไข้ด้วยอ่ะพี่มิลค์ สรุปว่าผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมต้องมานอนโรงพยาบาลอย่างนี้”

“เอ่อ...เป็นไข้หวัดธรรมดานี่ล่ะ แต่ของไมค์เป็นสายพันธุ์แปลกกว่าเพื่อนไง เลยต้องนอนอยู่โรงพยาบาลนานหน่อย” เธอไม่อยากให้น้องชายต้องมาเครียดกับเรื่องอาการป่วย เกรงว่าจะทำให้อาการทรุดหนักขึ้นมากกว่าเดิม จะต้องพยายามประคับประคองความรู้สึกของน้องชาย ไปจนกว่าการรักษาจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

“แล้วนานแค่ไหนอ่ะพี่ ผมอยากไปโรงเรียนแล้วนะ คิดถึงเพื่อนจะแย่”

“พี่ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับคุณหมอ แต่พี่สัญญาว่าจะมาเยี่ยมไมค์ทุกวันเลย”

“สัญญาแล้วนะ”

“อื้ม...พี่สัญญา”

ในระหว่างที่เธอเกี่ยวก้อยกับน้องชายอยู่นั้น เจ้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าก็ส่งเสียง จึงรีบล้วงมันออกมาดูพบว่าเป็นเบอร์แปลก

“อยู่กับพี่ตั้มไปก่อนนะ พี่ไปคุยโทรศัพท์แปบนึง” ว่าแล้วก็หันไปเอ่ยกับรุ่นพี่ “เดี๋ยวหนูมานะคะพี่ตั้ม”

“โอเคครับ”

มินลดารีบเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ก่อนจะกดรับสายพลางก้าวฉับออกไปยังระเบียงซึ่งไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่นัก

“สวัสดีค่ะ”

(ใช่น้องมิลค์ไหมครับ)

“เอ่อ...ใช่ค่ะพี่ ไม่ทราบว่าพี่เป็นใครคะ”

(พี่ชื่ออาร์ทนะ พอดีได้เบอร์เรามาจากเพื่อนของเพื่อนอีกที เห็นว่าเรารับงานพริตตี้ใช่ไหม)

“ใช่ค่ะพี่”

(เย็นนี้ว่างไหมพี่ว่าจะจ้างเราไปงานแข่งรถ เห็นว่าเราพูดเก่งแล้วก็สวยด้วย ซึ่งเหมาะกับงานนี้มาก ๆ)

“เย็นนี้เหรอ...กี่ทุ่มคะ”

(สองทุ่ม ถ้าโอเคพี่จะได้นัดเวลาไปลองชุดแล้วก็แต่งตัว)

“แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะพี่”

“เอ่อ...เป็นไข้หวัดธรรมดานี่ล่ะ แต่ของไมค์เป็นสายพันธุ์แปลกกว่าเพื่อนไง เลยต้องนอนอยู่โรงพยาบาลนานหน่อย” เธอไม่อยากให้น้องชายต้องมาเครียดกับเรื่องอาการป่วย เกรงว่าจะทำให้อาการทรุดหนักขึ้นมากกว่าเดิม จะต้องพยายามประคับประคองความรู้สึกของน้องชาย ไปจนกว่าการรักษาจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

“งั้นหนูรับค่ะ” เธอยิ้มเมื่อรู้ว่าจะได้งานใหม่ ช่วงเวลานี้จะต้องกอบโกยให้ได้มากที่สุดเพื่อน้องชายสุดที่รัก

(โอเคครับ งั้นไปเจอกันที่สนาม XXX เวลาทุ่มนึงนะ)

“ค่ะพี่ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ”

(ยินดีครับน้อง แค่นี้นะครับ)

วางสายแล้วมินลดาก็ยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนที่ใบหน้าของคีตะจะลอยเข้ามาในหัว เธอแปลกใจว่าทำไมวันนี้เขาไม่โทรฯ ติดต่อมาเลย ทั้งที่เอาแต่บอกว่าจะใช้งานเธอให้คุ้มค่าที่สุด

“สาธุ! วันนี้ขออย่าให้โทรฯ มาเลยนะ ไม่งั้นงานที่รับไว้คงจะต้องยกเลิกแน่ ๆ” ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาน้องชาย