ตอนที่ 2 บังเอิญโลกกลม

“ลีโอ ลีโอ ไอลีโอ” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ มาร์ตินก็แผดเสียงเอ็ดตะโรดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน ใบหน้าคมสันบึ้งตึง คิ้วเข้มขมวดมุ่น ยืนเท้าเอวจังก้าอยู่หน้าบ้าน

“ครับคุณมาร์ติน” ลีโอรีบวิ่งหน้าตั้งมายืนหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้านายรูปหล่อ ที่ยืนทำหน้าเป็นยักษ์อยู่ ไม่รู้ว่าใครทำอะไรให้ไม่พอใจ เขาเลยซวยแต่เช้าเลย

“ทำไมแกช้าอืดอาดเป็นเต่าแบบนี้วะ แล้วเรื่องที่ฉันให้ไปสืบได้เรื่องรึยัง” เขาใช้ให้ลีโอไปสืบประวัติของใบเฟิร์นมา เพราะเขาอยากจะรู้จักกับเธอ ปกติเขาไม่เคยที่จะต้องทำอะไรแบบนี้เลย มีแต่คนเสนอตัวอยากจะทำความรู้จักกับเขา

“ได้เรื่องแล้วครับ ผมส่งเข้าอีเมลให้เรียบร้อยแล้ว” ที่เรียกเขาเสียงดังลั่นไปทั้งคฤหาสน์แต่เช้า ก็เพราะเรื่องสาวน้อยคนนี้นี่เองตั้งแต่กลับมาจากการบรรยายพิเศษ เจ้านายของเขาก็เปลี่ยนไป ใจลอยบ่อย หรือว่านี่จะเป็นลางบอกอะไรบางอย่าง

“เออ แกจะไปไหนก็ไป” มาร์ตินโบกมือไล่ลีโอส่วนตัวเขาก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะรีบไปเปิดดูเมลล์

ชายหนุ่มเข้ามาในห้องทำงาน แล้วรีบเปิดโน้ตบุ๊กเช็กเมลทันที และเมื่อเปิดได้ก็เริ่มไล่สายตาอ่านข้อมูลของสาวน้อยอย่างตั้งใจ บ้านเกิดอยู่ที่สุพรรณบุรี ครอบครัวเปิดร้านขายทองที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด และมีที่นาหลายร้อยไร่ มีพี่ชายหนึ่งคนเธอเป็นลูกสาวคนเล็ก

“ปัจจุบันอายุ 18 ปี 18 เนี่ยนะ” มาร์ตินพูดเสียงดัง แม้จะรู้อยู่แล้วว่าอายุน้อยกว่าเขา แต่คิดไม่ถึงว่าจะอายุน้อยกว่าเขาหนึ่งรอบเต็มๆ แล้วสาวน้อยของเขาจะมามองคนที่แก่กว่าตัวเองเป็นรอบอย่างเขาไหมเนี่ย

ลีโอไม่ได้หาเฉพาะที่โดนสั่งแต่หามาให้ทั้งเฟซบุ๊ก อินสตราแกรม ไลน์ เบอร์โทร มีหมดสงสัยต้องตบรางวัลให้อย่างงามซะแล้วจากที่จะไม่เล่นเฟซบุ๊ก อินสตราแกรม เห็นทีเขาต้องลองสมัครดูแล้วละจะได้รู้ความเคลื่อนไหวและคอยสอดส่องบรรดาหนุ่มๆ ทั้งหลายที่เข้ามายุ่มย่ามกับเธอ

พิศลดากับเพื่อนอีกสองคน กำลังเดินเล่นกันอยู่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ขณะที่กำลังเดินเลือกของกันนั้น สายตากลมโตของพิศลดาก็เหลือบไปเห็นมาร์ติน นักธุรกิจที่เคยไปบรรยายที่มหาวิทยาลัยของเธอ ข้างกายของมาร์ตินมีผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังยืนเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม วันที่ไปมหาลัยเธอก็อาจารย์ มาวันนี้ก็เป็นสาวอีกคน เจ้าชู้จริงพ่อคุณ พิศลดาเบ้ปากก่อนจะเดินไปหาเพื่อนที่กำลังเรียกเธออยู่

มาร์ตินที่กำลังช่วยญาติสาวของเขาเลือกของขวัญอยู่ก็ชะงักก่อนจะค่อยๆ หันไปและก็พบว่าคนที่เขาสั่งให้ลีโอไปสืบประวัติมาจะมาปรากฎกายอยู่ในร้านเดียวกับเขาในตอนนี้ริมฝีปากหยักยกยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าหวานของพิศลดาที่กำลังตั้งอกตั้งใจเลือกซื้อของอยู่ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินไปเลือกของอีกด้านหนึ่งของร้านเขาก็ขอตัวกับญาติสาวของเขา

“กี้พี่ขอตัวไปดูของก่อนนะ” มาร์ตินพูดจบก็เดินไปทางที่พิศลดาเดินไปทันที

“เป็นอะไรของเขารีบร้อนแท้” กี้หรือกีรณาส่ายศีรษะแล้วเลือกดูของต่อเพราะมีอีกหลายอย่างที่เธออยากได้

พิศลดากำลังเลือกดูของกระจุ๊กกระจิ๊กน่ารักๆ สำหรับผู้หญิงเดินหยิบโน่นหยิบนี่ใส่ตะกร้าที่เธอถืออยู่ดวงหน้าสวยมีรอยยิ้มประดับทั่วใบหน้าเมื่อยามเจอของถูกใจเธอเองก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่ชื่นชอบของสวยงามเจออะไรก็อยากได้ไปหมด

“เจอกันอีกแล้วนะ” มาร์ตินเดินเข้ามากระซิบชิดใบหูขาวสะอาด พิศลดาถึงกับสะดุ้งเพราะเธอกำลังเพลินๆ อยู่

“คุณ!!” พิศลดาหันกลับมามองคนที่เข้ามาประชิดตัวเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยใบหน้าที่งอง้ำอย่างไม่พอใจเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

“มาร์ตินเรียกว่ามาร์ตินหรือจะเรียกว่าพี่ก็ได้เพราะฉันแก่กว่าเธอหลายปี” มาร์ตินไม่สนใจท่าทีของอีกฝ่าย พิศลดาอ้าปากค้างกับคำพูดของเขาอยู่ๆจะสั่งให้เธอเรียกเขาแบบนั้นแบบนี้ทำไมไม่ได้รู้จักหรือสนิทสนมอะไรกันสักหน่อยบ้ารึป่าว

“คุณบ้ารึป่าวเนี่ยอยู่ๆ ก็มาบอกให้ฉันเรียกคุณอย่างนั้นอย่างนี้” พิศลดาเอียงคอมองมาร์ตินอย่างงงๆ

“ถ้าไม่เรียกจูบ” ใบหน้าหล่อของมาร์ตินยื่นเข้าไปใกล้ใบหน้าสวย พิศลดารีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่นกลัวเขาจะบ้าระห่ำทำขึ้นมาจริงๆ

“คนบ้า!” คนตัวเล็กแหวลั่น “ขยับหน้าออกไปห่างๆ จะได้ไหม” พิศลดาก้าวถอยหลังออกห่างเมื่อคนตัวโตตรงหน้ายังไม่ยอมถอยห่างเธอ

“พี่มาร์ตินสาวน้อยเรียกให้ถูกด้วยพี่แก่กว่าเธอหลายปีนะใบเฟิร์น” มาร์ตินย้ำกับร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง

“ก็ได้ๆ แล้วคุณเอ่อพี่มาร์ตินมีอะไรกับหนูรึเปล่า นักธุรกิจอย่างพี่ไม่น่าจะมีธุระอะไรกับหนูนะ”

เถียงไปก็เปล่าประโยชน์เธอเลยเรียกๆ เขาไปเธอกับเขาคงไม่ได้บังเอิญเจอกันแบบนี้บ่อยๆ หรอก แต่ก็แปลกที่คนอย่างเขาจะจำชื่อเธอได้ ส่วนมาร์ตินนั้นระบายยิ้มเต็มใบหน้า เมื่อชอบใจกับสรรพนามที่ใบเฟิร์นใช้แทนตัวเองกับเขา มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง

“ไม่มีหรอกแค่อยากเห็นหน้าหนูเท่านั้นเองพี่บังเอิญเห็นหนูก็เลยแวะมาทัก” มาร์ตินตอบยิ้มๆ เขาเลือกใช้คำว่าหนูแทนที่จะเป็นใบเฟิร์นเพราะเขาไม่อยากจะใช้คำเรียกซ้ำใคร

“คุณไม่ใช่สิพี่มาร์ตินอย่าใช้คำว่าหนูกับหนูได้ไหมฟังแล้วมันแปลกๆ ยังไงไม่รู้เรียกว่าพิศลดาหรือว่าใบเฟิร์นจะดีกว่า” พิศลดาแย้งขึ้นเธอไม่ค่อยชอบที่เขาเรียกเธอว่าหนูสักเท่าไหร่ ชื่อก็มีก็เรียกชื่อสิ แล้วถ้าจะให้เธอแทนตัวเองว่าเฟิร์นกับเขา เธอก็ไม่ชินปากเพราะปกติเธอจะใช้แทนตัวเองกับญาติผู้ใหญ่เท่านั้น

“ไม่พี่ชอบเรียกแบบนี้” มาร์ตินพูดเสร็จก็คว้าตะกร้าใบย่อมที่ใส่ของของหนูตัวน้อยมาถือเอาไว้ในมือของเขาเอง

“เอาของหนูคืนมานะแล้วพี่มาร์ตินก็ควรไปได้แล้วเดี๋ยวแฟนพี่เข้าใจผิดกันพอดี” พิศลดาพยายามจะยื้อแย่งตะกร้าในมือใหญ่แต่ด้วยความสูงของเธอแค่หน้าอกเขาเลยทำให้ไม่สามารถแย่งมาได้

“อ่อ นี่แสดงว่าเห็นพี่แล้วหนูแกล้งทำเป็นไม่เห็นใช่ไหม แล้วที่สำคัญคนที่หนูเห็นน่ะ ไม่ใช่แฟนแต่เป็นน้องสาวต่างหาก” มาร์ตินบอกเสียงจริงจังเพราะเขาไม่อยากให้หนูน้อยของเขาเข้าใจผิด

“ช่างเถอะ หนูหายมานานแล้วเดี๋ยวเพื่อนจะรอนาน ขอของคืนด้วยค่ะ” เธอไม่ได้อยากจะรู้เรื่องอะไรของเขาสักนิด ไม่จำเป็นจะต้องมาอธิบายให้เธอฟัง

“เดี๋ยวพี่ถือให้เองหนูเดินนำไปสิ” รีบอาสาเมื่อเห็นว่าหนูน้อยของเขาเริ่มจะงอแงแล้ว

พิศลดาเดินนำมาร์ตินมายังจุดที่เพื่อนของเธอยืนอยู่ ส่วนสองสาวที่เห็นมาร์ตินก็ออกอาการดีใจ ยิ้มกันหน้าบานจนเธอต้องสะกิด

“ยิ้มกันจนปากจะฉีกแล้วมั้ง ฉันไปคิดเงินก่อนนะจะได้ไปกินข้าวหิวแล้ว” พิศลดาดึงตระกร้าในมือชายหนุ่มแล้วเดินไปจ่ายเงินโดยไม่สนใจมาร์ตินซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

“สวัสดีค่ะ” ลิลลี่กับชมพู่พูดขึ้นพร้อมกัน

“ครับ” ยิ้มน้อยๆ ให้กับเพื่อนของพิศลดาก่อนจะเดินไปหาน้องสาวของเขา

“ลิลลี่แกว่ามันแปลกๆ ไหมทำไมอยู่ๆ คุณมาร์ตินถึงได้เดินมาพร้อมกับยัยเฟิร์น” ชมพู่เอ่ยอย่างแปลกใจ

“แปลกสิแปลกมากคุณมาร์ตินกับยัยเฟิร์นเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวที่มหาลัย และมาเจอกันอีกทีที่นี่ แล้วท่าทีของคุณมาร์ตินก็แปลกๆ ด้วย หรือว่าเขาสนใจเพื่อนเราจริงๆ ฉันว่าไม่น่าไว้ใจเขาเจ้าชู้ขนาดนั้นต้องเห็นเพื่อนเราเป็นของเล่นแน่ๆ เลยชมพู่” ลิลลี่วิเคราะห์คิ้วสวยขมวดแน่น

“มีความเป็นไปได้ต้องรอถามยัยเฟิร์น” ชมพู่เองก็คิดไม่ต่างจากลิลลี่ถึงแม้เธอจะชื่นชอบความหล่อของมาร์ตินมากแค่ไหนแต่ถ้าจะมาหลอกเพื่อนเธอละก็มาร์ตินก็มาร์ตินเถอะ

“แกเล่ามาเลยนะว่าคุณมาร์ตินเขาคุยอะไรกับแกบ้าง แล้วเจอกันได้ยังไง” เมื่อสามสาวเข้ามานั่งในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ชมพู่ก็เป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมาทันที

“เขามาซื้อของที่ร้านนี้เหมือนกัน แล้วบังเอิญจำฉันได้เลยเข้ามาทักทั้งๆ ที่ฉันไม่อยากให้จำได้เลยสักนิด จะความจำดีอะไรขนาดนั้น” พิศลดาพูดแล้วคีบปลาดิบที่เธอโปรดปรานเข้าปาก

“แค่นั้นหรอ” ลิลลี่ถามอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่

“อือ อ่อ แล้วยังมาบังคับให้ฉันเรียกเขาว่าพี่อีกทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นสักนิด ใช่ว่าจะเจอกันอีกซะเมื่อไหร่” พิศลดากลอกตาเมื่อนึกถึงหน้ามาร์ติน

“อะไรนะ” สองสาวประสานเสียงพร้อมกัน

“ฉันว่าเขาต้องคิดอะไรกับแกแน่ๆ นักศึกษาสาวกับนักธุรกิจหนุ่ม บางทีเขาอาจจะอยากได้แกก็ได้นะ” ลิลลี่พูดตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อมเพราะเธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“ฉันก็เห็นด้วยกับลิลลี่นะ คนเจ้าชู้แบบนั้นไม่น่าไว้ใจนะฉันว่า แล้วแกละว่าไงเฟิร์น”

“อือ ฉันก็คิดแบบพวกแกนั่นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันกับเขาคงเจอกันครั้งนี้ครั้งสุดท้าย คงไม่มีความบังเอิญแบบนี้อีกหรอก”

คงเห็นว่าเธอเป็นเด็กนักศึกษาแล้วจะหวังมาแอ้มล่ะสิ ฝันไปเถอะย่ะตาเฒ่า!

แต่ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป