บทที่ 3 จดทะเบียน

สาริศาไม่ชอบเป็นหนี้ใคร หลังจากไปทำงานวันรุ่งขึ้นเธอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าของตนเอง

ในช่วงพักเที่ยง หลังจากยืนยันว่าเงินเดือนเข้าบัญชีแล้ว รีบกดเบอร์โทรศัพท์ผู้ชายคนนั้นบนสมุดโน้ต จากนั้นก็มีเสียง “ตู๊ด” ยาวครู่หนึ่ง——

“ฮัลโหล”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่มีแรงดึงดูดดังอยู่ข้างหูเธอ สาริศารู้สึกประหม่าเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล

“ฉันเองค่ะ” สาริศาพูดขึ้น “คนที่คุณขอยืมเงินคุณที่ร้านอาหารเมื่อวานนี้ ฉันเตรียมเงินไว้แล้ว ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกให้เลขที่บัญชีฉันไหมคะ?”

“ผมไม่รับโอน คุณเอาเงินสดมาคืนผมแล้วกัน”

สาริศาตกตะลึง

นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังมีคนที่รับแต่เงินสดอยู่งั้นเหรอ?

“ความหมายของคุณคือ...” แต่ท้ายที่ก็เป็นตนเองที่ติดเงินคนอื่น สาริศาจึงได้แต่ทำตามที่เขาพูด

“พรุ่งนี้คุณว่างไหม?”

“ตอนบ่ายฉันต้องไปทำข่าว ช่วงเช้ายังว่าง”

“งั้นรบกวนคุณพรุ่งนี้เช้ามาที่สำนักงานกิจการพลเรือน พรุ่งนี้เช้าผมต้องไปทำธุระที่นั่น”

สาริศาตกตะลึงอีกครั้ง

ไปคืนเงินที่สำนักงานกิจการพลเรือน? ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็เป็นเรื่องที่แปลกมาก

แต่สาริศาก็ไม่คิดมากแล้วรับปากไป

-วันรุ่งขึ้น-

สถานที่ที่สาริศานัดกับผู้ชายคนนั้นคือหน้าประตูสำนักงานกิจการพลเรือน สาริศาลงจากรถโดยสารก็เห็นผู้ชายคนนั้นจากไกล ๆ

ยังคงนั่งอยู่บนรถเข็น คนที่ดูห่างเหินและเย็นยะเยือกดึงดูดความสนใจของผู้สัญจรไปมามากมาย

แต่สายตาเหล่านั้นกลับไม่ใช่ความเห็นอกเห็นใจหรือดูถูก ตรงกันข้าม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกรูปลักษณ์และอารมณ์ของผู้ชายคนนั้นดึงดูด และแม้แต่เด็กสาวจำนวนมากก็ยังมารวมตัวกัน ราวกับกำลังวุ่นวายแย่งกันเพื่อจะเข้าไปคุยกับเขาดีหรือไม่

“สวัสดีค่ะ” เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาเขา “ขอโทษนะคะ คงไม่ได้ทำให้คุณรอนานใช่ไหมคะ?”

สายตาของชายหนุ่มหันไปมองสาริศาช้า ๆ

วันนี้เป็นวันทำงานของสาริศา เธอสวมกระโปรงที่รัดกุมและทะมัดทะแมง ซึ่งแสดงให้เห็นรูปร่างที่สวยงามของเธอโดยไม่ต้องโชว์เนื้อหนัง

สาริศาไม่นับว่าเป็นคนสวยอย่างน่าตกตะลึง แต่เป็นคนน่ามอง หลังจากพินิจพิเคราะห์ราวกับการชิมชาที่ค่อย ๆ เผยรสชาติออกมาช้า ๆ

“ไม่นาน” ชายหนุ่มถอนสายตาและพูดอย่างเรียบเฉย “เอาของมาไหม?”

สาริศาคิดและเข้าใจผิดอย่างสมบูรณ์ว่าเขากำลังพูดถึงเงินสดจึงรีบพยักหน้าและเตรียมจะหยิบออกมาจากกระเป๋า คิดไม่ถึงว่าเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปทำเรื่องกัน”

“ทำเรื่อง?” สาริศาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หยุดการเคลื่อนไหวในมือ มองไปยังชายที่อยู่ข้างหน้าด้วยสีหน้างงงวย “เรื่องอะไรคะ?”

ชายคนนั้นมองไปที่ดวงตาที่สับสนของสาริศา การแสดงออกของเขายังคงไม่แยแส แต่สิ่งที่เขาพูดกลับทำให้ต้องตกตะลึง

“เรื่องแต่งงาน”

“ฮะ?” สาริศาตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ตอนนี้แทบไม่เชื่อหูของเธอ “จดทะเบียน?”

คิ้วสวยของชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “คุณสาริศา คุณคงจะกำลังมีความต้องการเร่งด่วนเรื่องแต่งงานสินะ?”

ชายคนนั้นกล่าวด้วยความมั่นใจ สาริศาจึงรู้ว่าเขาจะต้องได้ยินสิ่งที่ตนกับกรภัคคุยกันเมื่อวาน และใบหน้าของเธอก็รู้สึกร้อนเล็กน้อย

“ที่บังเอิญก็คือ ผมก็เป็นเหมือนคุณ” ไม่รอให้สาริศาได้ตอบ ชายคนนั้นก็พูดต่อ น้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนไม่ได้กำลังพูดถึงเรื่องใหญ่ในชีวิตแต่พูดถึงธุรกิจ “ดังนั้นพวกเราต่างได้สิ่งที่ต้องการ แล้วทำไมจะไม่ได้?”