บทที่ 2 ตรวจสอบผู้หญิงคนนี้หน่อย

มือของชายคนนั้นถูกยกขึ้นเล็กน้อย และบัตรเครดิตสีทองถูกประกบอยู่ระหว่างนิ้วที่เห็นชัดเจนของเขา

บริกรตอบรับและหยิบการ์ดจากมือของชายคนนั้นด้วยความเคารพ

“คุณผู้ชายคนนี้ ไม่ต้องหรอก...”

สาริศาตอบโต้ในทันทีและอยากจะหยุด แต่บริกรได้รับบัตรเครดิตของเขาและจากไปแล้ว

เธอทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่มีเงินจะจ่ายจริง ๆ

สาริศามองไปที่ชายผู้เฉยเมยในรถเข็นและพูดด้วยความกระอักกระอ่วน: “คือว่า...คุณคะ ฉันจะคืนเงินจำนวนนี้ให้คุณ รบกวนคุณช่วยทิ้งช่องทางการติดต่อหรือหมายเลขบัตรธนาคารไว้ได้ไหมคะ? ฉันกลับไปจะคืนเงินให้คุณ”

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธอ

เมื่อสบตากับชายหนุ่ม ในใจของสาริศาก็สั่นเล็กน้อย เธอเป็นคนทำข่าว เธอเองก็เคยเจอคนใหญ่คนโตมาไม่น้อย แต่ผู้ชายคนนี้กลิ่นอายที่ทำให้เธอต้องรู้สึกถึงความกดดันอย่างสุดจะพรรณ

ไม่เพียงเท่านั้น สายตาของชายคนนี้ยังเย็นชาถึงที่สุดและดูเหมือนเขาจะไม่สนใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา

นี่ยิ่งทำให้สาริศาไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้ชายแบบนี้ถึงเข้ามาช่วยเธอ

“คุณมีกระดาษกับปากกาไหม?”

สาริศาที่กำลังฟุ้งซ่าน ก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า

เธอเข้าใจว่าชายหนุ่มจะเขียนหมายเลขบัตรธนาคารให้เธอจึงรีบหยิบกระดาษและสมุดออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เขา

ผู้ชายคนนั้นรับปากกาไป เขียนตัวเลขลงไปในสมุดของสาริศาอย่างรวดเร็วแล้วส่งคืนให้สาริศา

ขณะที่รับสมุดสาริศาก็ต้องตกใจ

“นี่มัน?” เห็นชัด ๆ ว่าตัวเลขในสมุดนั้นไม่ใช่หมายเลขบัญชีธนาคาร

“นี่คือเบอร์โทรศัพท์มือถือของผม” ชายหนุ่มยื่นปากกาให้เธอ สีหน้ายังคงเรียบเฉย “เอาไว้คุณมีเงินแล้ว โทรมาที่เบอร์นี้”

แก้มของสาริศาร้อนเล็กน้อย

ต้องบอกว่าผู้ชายคนนี้ฉลาดมาก เขามองปราดเดียวก็รู้ว่าตอนนี้ตนเองไม่มีเงินห้าพันจะจ่าย

แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือเหตุใดเขาถึงไม่ให้หมายเลขบัญชีธนาคารให้เธอไปเลย แต่กลับให้เบอร์โทรศัพท์มือถือกับเธอ?

สาริศาเป็นคนอ่อนไหวจึงคิดมากกว่าคนอื่นเล็กน้อย แต่ไม่กล้าจะถามอะไรมากไปกว่านี้ เขาหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา: “ขอบคุณค่ะ”

หลังพูดจบ ด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อใจตนเอง สาริศาจึงได้หยิบนามบัตรของตัวเองออกมาและยื่นให้เขา “นี่นามบัตรฉันค่ะ”

“สาริศา?” ชายหนุ่มรับนามบัตรไปแล้วก้มลงมองและพูดชื่อสาริศาออกมาช้า ๆ เสียงทึบลึกของเขานั้นเหมือนขนนกที่แล่นผ่านหัวใจของสาริศาให้จักจี้

“อือ อย่างนั้นฉันจะติดต่อคุณไปเองค่ะ” สาริศาเก็บเอาความรู้สึกที่อธิบายยากในใจนั้นไว้และพูดออกไปอย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้นและเดินออกจากร้านอาหารไป

สาริศาออกมาจากร้านอาหารด้วยความจนตรอกไม่น้อย

ขณะที่เธอจากไป ธนพัต ก็เอนหลังพิงเก้าอี้ในร้านอาหาร มองดูเธอที่ค่อนข้างรีบกลับไป นิ้วที่เรียวยาวของเขาแตะที่พักแขนของรถเข็นโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของเขาครุ่นคิด

“ประทานธนพัต” ตอนนั้นเองมีชายหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านอาหารด้วยท่าทางรีบเร่งเข้ามาที่ด้านข้างของธนพัตแล้วพูดเบา ๆ “คุณรินบอกว่าตอนนี้รถติดอาจจะมาช้าประมาณห้านาทีครับ”

“บอกเธอ ไม่ต้องมาแล้ว”

ดวงตาที่เย็นชาของธนพัตยังคงจ้องไปที่สาริศานอกหน้าต่าง น้ำเสียงของเขาไม่แยแส “ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่จงใจจะเพิ่มมูลค่าให้ตัวเอง”

“แต่ว่า...” ชายหนุ่มผู้ช่วยที่ดูอายุยังน้อยคนนั้นทำสีหน้าลำบากใจ “ท่านประเสริฐทางนั้นเร่งมาว่า...”

“นายไปตรวจสอบผู้หญิงคนนั้นที”

ธนพัตยกมือขึ้นโดยหนีบนามบัตรของสาริศาไว้ระหว่างนิ้ว

“ผู้หญิง?” ผู้ช่วยตกตะลึง เพียงสังเกตเห็นว่าเจ้านายของเขากำลังมองตามสาริศา

เขาตกใจขึ้นมาทันใด

Boss ของเขาให้เขาสืบเรื่องผู้หญิง?

นี่มันพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกรึไง!