บทที่ 1 เธอคือหญิงคาวโลกีย์หน้าไม่อายคนนั้นเองหรอกเหรอ?

“เธอคือสาริศา! ยายสาริศาหน้าไม่อายแห่งมหาวิทยาลัยZนั่นน่ะเหรอ!”

ใบหน้าของสาริศาซีดเผือด เธอพยายามสงบสติอารมณ์และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ: “คุณกรภัคฉันไม่รู้ว่าคุณได้ยินอะไรมา แต่มันล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด——”

“เข้าใจผิดอะไร!” สีหน้าของกรภัคที่มองสาริศาในเวลานี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ “แฟนเก่าฉันเคยเล่าเรื่องแย่ ๆ ของเธอให้ฉันฟังหมดแล้ว! แม่งเอ๊ย ไอ้แอพฯ หาคู่ห่วย ๆ นี่! จับคู่ฉันกับผู้หญิงสกปรกแบบนี้!”

เสียงของกรภัคดังขึ้นเรื่อย ๆ จนโต๊ะรอบ ๆ ต่างหันมามอง สาริศากัดริมฝีปากด้วยความอายและโกรธ

เธออยากจะโต้แย้งมาก แต่ในคืนที่มืดมิดไม่สิ้นสุดนั้น ดูเหมือนจะตราบาปที่ติดตัว จนไม่สามารถทำให้เธอโต้แย้งได้

เม็ดเหงื่อหยดลงจากหน้าผาก ใบหน้าของสาริศาซีดขาวเล็กน้อยและสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“คิดเงิน ๆ!”

เห็นได้ชัดว่ากรภัคไม่อยากจะเสียเวลากับสาริศาแม้แต่วินาทีเดียว เขาส่งเสียงดัง

ไม่นาน บริกรก็เดินเข้ามากับใบเสร็จ กรภัคหยิบบัตรกำนัลจากกระเป๋าของเขาโดยไม่มองแล้วโยนให้บริกร “อะ ใช้บัตรกำนัลอันนี้คิดเงิน!”

เมื่อเห็นบัตรกำนัลยับยู่ยี่ใบนั้น สาริศาจึงเข้าใจว่าที่ตนเองได้มารับประทานอาหารที่ “ทรงเกียรติ” แบบนี้ที่แท้ก็เป็นเพราะกรภัคมีบัตรกำนัล

“ขอโทษครับ คุณผู้ชาย” แต่ไม่ว่าหลังจากบริกรเห็นบัตรกำนัลที่กรภัคให้ไปแล้ว ก็แสดงสีหน้าลำบากใจ “แต่บัตรกำนัลใบนี้มันหมดอายุไปนานแล้วครับ”

“อะไรนะ!” สีหน้าของกรภัคเปลี่ยนไป หลังจากดูคูปองอาหารแล้ว สีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีก

“คือว่า...คุณผู้ชายครับ คุณจะสามารถชำระเงินได้ไหมครับ?” บริกรถามด้วยความระมัดระวัง

“จ่ายเงิน?” กรภัคลุกขึ้นในทันทีด้วยท่าทางตื่นเต้น “การมากินข้าวกับผู้หญิงสกปรกแบบนี้นี้ ทำไมฉันจะต้องเป็นคนจ่ายล่ะ? เฮ้ยายสาริศา ฉันว่าเธอกินเยอะกว่าฉันอีก เธอจ่ายแล้วกัน!”

เมื่อคำพูดสิ้นสุดลง กรภัคไม่ให้โอกาสสาริศาโต้ตอบ เขาหยิบเสื้อคลุมที่ด้านหลังเก้าอี้ขึ้นมาและเดินออกจากร้านอาหารโดยไม่มองย้อนกลับไป

“ผู้หญิงคนนั้น?” กรภัคเดินไปอย่างรวดเร็วเกินไป บริกรทำได้เพียงมองไปที่ด้วยท่าทางกังวลเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรค่ะ” สาริศาได้สงบอารมณ์ของเธอในเวลานี้ “ฉันจ่ายเอง เท่าไหร่คะ?”

บริกรคนนั้นจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ทั้งหมดห้าพันสองร้อยครับ”

“อะไรนะ?” สาริศาตกตะลึงไปเลยในขณะนี้

สาริศารู้ว่าอาหารร้านนี้ไม่ถูก แต่เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะแพงได้ถึงขนาดนี้

“ถ้าคุณมีข้อสงสัยอะไร สามารถตรวจสอบใบเสร็จนี้ได้”

สาริศาไม่มีอารมณ์จะดูใบเสร็จ เธอรู้ดีว่าร้านอาหารไม่มีทางจะโกงตนเองแน่ แต่ที่ทำให้เธอต้องปวดหัวคือ เมื่อวานเธอเพิ่งจะโอนค่ารักษาพยาบาลไปให้แม่ ในบัตรจึงมีเงินเหลือไม่มากขนาดนั้น ส่วนบัตรเครดิตของเธอก็ถูกระงับไปนานแล้ว

“ถ้างั้น...” สาริศากัดฟันพูดและแก้มของเธอก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย “ฉัน...ติดเครดิตไว้ก่อนได้ไหมคะ?”

บริกรคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วมีสีหน้าเย็นชา “ขอโทษครับคุณผู้หญิง พวกเราไม่รับเครดิต ถ้าหากคุณไม่สามารถจ่ายเงินได้ เช่นนั้นก็ต้องขอโทษด้วย เราก็คงทำได้เพียงต้องใช้วิธีอื่นจัดการกับเรื่องนี้”

สาริศารู้สึกเสียศูนย์เล็กน้อย ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ต่ำและไพเราะดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ——

“ค่าใช้จ่ายของคุณผู้หญิงคนนี้ ฉันจ่ายเอง”

สาริศาผงะ หันศีรษะและสังเกตเห็นเจ้าของเสียงนี้

ชายคนนั้นนั่งอยู่บนรถเข็น เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูเรียบง่ายแต่เมื่อดูก็รู้ว่าถูกตัดเย็บมาดีมาก พอดีกับรูปร่างที่สูงและเรียวของเขา บนกระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่และสง่างาม อีกทั้งใบหน้าที่สมบูรณ์แบบจนแทบจะหยุดหายใจ

แม้แต่กับคนที่ไม่เคยจะเป็นคนบ้าผู้ชายมาก่อน ก็ยังก็ต้องตกตะลึง!