บทที่ 12 สุดท้ายได้หรือไม่ได้?

สาริศาผงะ เมื่อหันศีรษะไปก็เห็นประตูเปิด และธนพัตค่อย ๆ เข้ามาในห้องด้วยรถเข็น

ธนพัตไม่คาดคิดจริงๆ ว่าเมื่อเขากลับบ้าน ภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันจะทักทายเขาด้วยท่าทางที่โจ่งแจ้งเช่นนี้

สาริศายิ่งตกใจหนักมากขึ้น

เธอได้แต่รู้สึกว่าในหัวขาวโพลน พอได้สติกลับมาก็กรีดร้องและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ

แต่คิดไม่ถึงว่าพื้นได้เปียกเพราะเธอไปนานแล้ว ระหว่างวิ่ง เท้าลื่น ตัวเธอไม่นิ่งและล้มไปด้านหน้า

“ระวัง!”

ธนพัตสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยและรีบเลื่อนรถเข็นไปข้างหน้าเพื่อจับสาริศา และสาริศาก็ล้มลงบนตักของเขา

เมื่อเขาสัมผัสร่างกายที่อ่อนนุ่มและชื้นภายใต้มือของเขาธนพัตก็ตกใจในทันใด

เมื่อก้มศีรษะลง เขาเห็นใบหน้าเล็กๆ ของสาริศาที่แดงก่ำด้วยความตื่นตระหนก

สาริศาไม่ใช่คนสวยสะดุดตาเมื่อแรกเห็น แต่ด้วยใบหน้าที่ประณีตและเมื่อมองอยู่พินิจพิเคราะห์ เธอเป็นของคนสวยที่ดูสวยงามมากขึ้นเมื่อมองไปเรื่อย ๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ ใบหน้าของเธอบริสุทธิ์ ผมเปียกรวบอยู่หลังใบหูของเธอ มีหยดน้ำหยดลงมาที่ผม เลื่อนผ่านกระดูกไหปลาร้าที่มีเส้นแหลมคม มองลงมาจนสุด เธอมีรูปร่างที่บอบบางมีเสน่ห์

ลำคอของธนพัตรัดแน่นโดยไม่สมัครใจ และดวงตาของเขาก็เข้มขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ง่ายเลยกว่าสาริศาก็ทำตัวให้มั่นคง เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก และสบตากับดวงตาลึกของชายคนนั้น

สาริศาไม่ใช่เด็กอีกต่อไปและเข้าใจทันทีว่าสายตาของผู้ชายมีความหมายอย่างไร

แย่แล้ว

“ขะ ขอโทษค่ะ...” เธอรีบลุกขึ้น แต่เมื่อมือของเธอเท้าขาของธนพัตเธอก็ตกใจเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้ เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้จึงไม่กล้ามองอีก แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

ตอนดึงประตูห้องน้ำปิด หัวใจของสาริศายังคงเต้นแรง

เมื่อครู่นี้อันตรายมาก อีกนิดไม่แน่ว่าคงจะ...

สาริศาคิดด้วยความกลัว แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ตกใจเล็กน้อย

ตอนนี้เธอกับธนพัตเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องและเหมาะสม ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ดูจะเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เธอหนีมาแบบนี้จะดีหรือเปล่า?

สาริศาอารมณ์เสียเล็กน้อย แต่เมื่อเธอสายตาที่เป็นอันตรายของธนพัตในตอนนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย

ไม่ว่าจะพูดยังไง นี่ก็เป็นเจอกันครั้งที่สามของเธอกับธนพัตเท่านั้น หากเกิดอะไรขึ้นทั้งแบบนี้ เธอก็ยังรู้สึกว่ายากจะรับได้

แต่จะพูดไปแล้ว เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบกลับอย่างผู้ชายปกติทั่วไปของธนพัต ก็เป็นการพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่พวกเพื่อร่วมงานผู้ชายพูดกันวันนี้เชื่อถือไม่ได้ ถึงแม้ขาทั้งสองข้างของธนพัตจะพิการ แต่ไม่ได้ส่งผลอะไรกับตรงนั้นของเขา?

ความคิดของสาริศาอดไม่ได้ที่จะล่องลอยไปไกล เมื่อรู้ตัวว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ เธอก็ตกใจจนต้องหยิกตัวเอง

สาริศาเธอกำลังคิดอะไรน่ะ! เธอสนใจอะไรว่าตรงนั้นของธนพัตจะใช้ได้หรือไม่ได้...

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของสาริศาก็มืดลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อคิดถึงเรื่องในตอนนั้น บางทีเธออาจจะอยากให้ธนพัตเป็นอย่างที่เพื่อนร่วมงานผู้ชายเหล่านั้นพูด ตรงนั้นใช้งานไม่ได้

แต่ว่า...

ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้สาริศารู้สึกแปลก

เมื่อครู่ตอนล้มลงใส่ธนพัต สาริศาไปโดนขาของเขาโดยบังเอิญ

สาริศาเข้าใจผิดมาตลอดว่าคนพิการที่ไม่ได้ใช้ขามาเป็นเวลานานอย่างธนพัต กล้ามเนื้อขาคงจะหดตัวจนลีบผอมแห้ง แต่คิดไม่ถึงว่าขาของธนพัต จะอิ่มเต็มไม่เหมือนคนพิการเลย

หรือว่าเขาเพิ่งจะกลายเป็นคนพิการ?

ก๊อก ๆ——สาริศาที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย ก็คิดไม่ถึงว่าจะมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกห้องน้ำและขัดจังหวะความคิดของเธอในทันที

สาริศาผงะและเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรคะ?”