บทที่ 13

“เปิดประตู”

เสียงทุ้มต่ำของธนพัตดังขึ้นจากนอกประตู

สาริศารู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะกระโดดออกจากลำคอ

เธอนึกถึงดวงตาที่ลึกและเงียบสงบของธนพัตเมื่อครู่ และสาริศามือของเธอที่วางบนอ่างน้ำอดที่จะกำแน่นไม่ได้ ความทรงจำในคืนที่น่าอับอายนั้นก็ท่วมท้นเหมือนกระแสน้ำ

เมื่อเห็นสาริศาไม่ยอมตอบธนพัตที่อยู่ข้างนอกก็พูดขึ้นอีก “คุณทำของตก”

ความคิดบ้าๆ ของสาริศาถูกขัดจังหวะ หลังจากลังเล ในที่สุดสาริศาก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำและค่อยๆ เปิดแง้มประตูออก

ในไม่ช้า มือที่เห็นกระดูกชัดเจนของธนพัตก็สอดเข้ามา ในมือถือผ้าขนหนูสีขาวนุ่ม ๆ

สาริศาตกตะลึง

“เมื่อกี้ที่คุณออกมา ไม่ใช่ว่ากำลังหาอะไรอยู่เหรอ?” น้ำเสียงของธนพัตด้านนอกประตูมีความทีเล่นทีจริงเล็กน้อย และสาริศาที่อยู่หลังประตูก็รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว

“ขอบคุณค่ะ”

ด้วยคำพูดอย่างรวดเร็ว สาริศาหยิบผ้าเช็ดตัวและปิดประตูทันที

เมื่อสาริศาเช็ดตัวเสร็จแล้วและสวมชุดนอนธนพัตได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มและมีแล็ปท็อปบนตักของเขา และพิมพ์อะไรบางอย่างอย่างรวดเร็ว

สาริศายิ่งรู้สึกว่ามันแปลก

เดิมเธอคิดว่าขาของธนพัตนั้นไม่สะดวก ควรมีผู้คนมากมายรอบตัวเขาคอยดูแลเรื่องชีวิตประจำวันของเขา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าทั้งบ้านจะมีแค่สองคนคือลุงชัยและป้าแหวนเป็นผู้ดูแลตัวเขาและไม่มีคนอื่นแล้ว

อย่างในตอนนี้ เขาก็ขึ้นเตียงอย่างนั้นเหรอ?

ยังมีอีก เขาไม่ต้องอาบน้ำเหรอ?

“คือว่า...” เธออดไม่ได้ที่จะถาม “คุณจะไปอาบน้ำไหมคะ?”

“อาบแล้ว”ธนพัตตอบสั้น ๆ

สาริศาเดิมกังวลว่าจะไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะอาบน้ำคนเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะอาบน้ำแล้ว?

แต่ว่า หากคุณได้อาบน้ำอาบท่าจากนอกบ้าน ก็คงจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกใช่ไหม?

สาริศาคิดไปไกล แต่ถ้าจะพูดกันจริง ๆ ต่อให้ธนพัตมีผู้หญิงอยู่ข้างนอก เธอก็ไม่รังเกียจ

สาริศาเดินไปที่โต๊ะและเริ่มจัดของสำหรับการทำงานพรุ่งนี้ เมื่อเธอเห็นแหวนที่เธอถอดก่อนจะอาบน้ำบนโต๊ะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอซื้อแหวนแต่งงานมา

ก่อนจะซื้อแหวน เธอไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วสามีของเธอเป็นท่านประธานพันล้าน ดังนั้นจึงซื้อแบบที่เรียบง่าย

แต่ตอนนี้ดูแล้ว แหวนนี้สำหรับธนพัตแล้วมันดูเรียบเกินไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้สาริศาก็เหลือบมองธนพัตที่อยู่บนเตียง และเห็นว่าความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่งาน จากนั้นเธอก็เก็บแหวนเข้าไปในกระเป๋า แล้วหยิบแหวนที่เดิมจะให้ธนพัตใส่ไว้ในลิ้นชักของโต๊ะเครื่องแป้ง

หลังจากทำทั้งหมดนี้ สาริศาก็ขึ้นไปบนเตียง

ที่ทำให้สาริศาโล่งอกก็คือเตียงใหญ่มาก ยิ่งกว่านั้นยังมีหมอนและผ้าห่มสองชุดธนพัตนอนทางนั้น สาริศานอนทางนี้ สองคนยังมีช่องว่างระหว่างกันเกือบครึ่งเมตร

“อาบเสร็จแล้ว?” เมื่อเห็นสาริศานอนลงธนพัตก็ถามอย่างเรียบเฉยแต่สายตากลับยังคงมองอยู่ที่หน้าจอ

“อือ” สาริศาตอบและอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหน้าจอของธนพัตอย่างสงสัย

สาริศารู้ว่าบริษัทของธนพัตทำธุรกิจเกี่ยวกับกองทุนและพันธบัตรเป็นหลัก หน้าจอคอมพิวเตอร์เต็มไปด้วยไอคอนและเส้นสีแดง ๆ เขียว ๆ สาริศาไม่เข้าใจ แต่โชคดีที่ไม่ได้สนใจที่จะดู

“จะนอนรึยัง?”ธนพัตเงยหน้าและเหลือบไปด้านข้างที่สาริศา

“ได้ค่ะ”

ธนพัตรีบปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียงอย่างรวดเร็ว

เมื่อห้องมืดลงสาริศาก็รู้สึกประหม่าอีกครั้ง

อันที่จริงจนถึงตอนนี้เธอยังคงไม่ทราบเหตุผลที่ธนพัตแต่งงานกับตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่แน่ใจว่าเขาจะทำเรื่องแบบสามีภรรยาหรือไม่

สาริศานอนตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง เวลาผ่านไปทีละนาทีจนกระทั่งธนพัตข้างๆ เธอหายใจอย่างราบรื่น เธอผ่อนคลายและผล็อยหลับไป

เช้าวันต่อมา

นาฬฺกาปลุกโทรศัพท์มือถือของสาริศาดังขึ้นตรงเวลา และเธอก็ลุกขึ้นและตระหนักว่าธนพัตที่อยู่ข้าง ๆ เธอไม่อยู่ที่นั่นแล้ว

เธอรีบอาบน้ำและแต่งหน้าบาง ๆ แล้วลงไปข้างล่าง

เพียงแค่เดินถึงปากทางบันได สาริศาก็ได้กลิ่นอาหารเช้าหอม ๆ ลอยมา

ป้าแหวนกำลังยุ่งกับการเสิร์ฟอาหาร และเมื่อเห็นเธอโดยบังเอิญ เธอก็ยิ้มอย่างใจดีทันที “คุณนาย ตื่นแล้วเหรอคะ รีบมาทานอาหารเช้าสิคะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ธนพัตอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว เขาถือหนังสือพิมพ์ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหยิบถ้วยขึ้นมาแล้วส่งไปที่ปากของเขา

สาริศาตกตะลึงในทันใดเมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปที่มือของธนพัต