บทที่ 4

“นายลักษณ์”

เขาชะงักเท้า เมื่อเสียงเรียกชื่อของเขาดังขึ้น พร้อมกับพี่ชายที่ผินหน้ามาทางเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ธงลักษณ์ยักไหล่ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“เฮ้...นายมีกุมารคอยกระซิบหรือเปล่านะนายราม รู้ได้ยังไงว่าฉันเดินมา”

“กลิ่นของนาย”

คำตอบนั้นทำให้ธงลักษณ์หัวเราะ แล้วยกแขนตนเองขึ้นสูดดม อาจจะเพราะเขาคุ้นกับกลิ่นที่พี่ชายแฝดบอกกระมัง เลยไม่เข้าใจว่ามันผิดแผกจนทำให้ธงรามรู้ตัวได้ยังไง

“อาบน้ำแล้วนะโว้ย ถึงจะเป็นการอาบตอนเช้าก็เหอะ”

ผู้เป็นพี่ชายหัวเราะหึๆ พลางอัดบุหรี่เข้าไปเป็นหนสุดท้าย ก่อนที่จะดับมันกับเสาชิงช้า เขาไม่ได้ทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแม้จะเป็นบริเวณในบ้าน พอดับแล้วธงรามก็เอาถือเอาไว้ในมือ เพื่อที่เข้าบ้านไปจะได้เอาไปทิ้งลงขยะ มันเป็นนิสัยรักสะอาดและรักธรรมชาติของธงราม ที่น้องแฝดมองทีไรก็อดคันหัวใจไม่ได้ ว่าทำไมจะต้องละเอียดละเมียดขนาดนั้นด้วย

“เป็นอะไรหรือเปล่า ถึงได้มาเดินท่อมๆ ตอนดึกๆ แบบนี้ แล้ว...นายเลิกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาสูบอีก เครียดเรื่องงานหรือยังไง บอกแล้วว่าไม่ต้องไปดูหรอก นิยายของนายที่เอาไปทำหนังน่ะ หนก่อนก็เครียดทำใจไม่ได้ที่เขาเปลี่ยนดัดแปลง จนไปนอนทำใจ นอยด์ เขียนไม่ออกตั้งครึ่งปีไปโน่นยังไม่เข็ดหรือไง”

“คือ...”

ธงรามถอนใจอีกหน แล้วสั่นหน้า น้องแฝดดึงให้พี่ชายนั่งด้วยกันที่ชิงช้า ก่อนจะเอ่ยถามเสียงจริงจัง

“มีอะไรวะราม”

“บ้านเรากำลังจะล้มละลาย หรือเปล่าวะ”

คำถามนั้นทำให้ธงลักษณ์ขมวดคิ้ว ก่อนจะมองหน้าของพี่ชายฝาแฝดเขม็ง

“ไปเอาข่าวบ้าๆ นี่มาจากไหนวะ นายดูตัวเลขในบัญชี ที่เค้าแบ่งหุ้นกำไรเมื่อเดือนก่อนรึเปล่า?”

ธงรามสั่นหน้า

“ไม่ได้ดู นายก็รู้ว่า...ฉันไม่ค่อยสนใจตัวเลขอะไรแบบนี้”

“เอ่อ...เกือบลืม นายมันพวกติสต์ ใช้เงินไม่ค่อยเป็น”

ธงลักษณ์ยิ้มกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวที่มุมปากทั้งสองข้าง

“แล้วตกลงว่า สถานการณ์ทางการเงินของพวกเรา มันแย่ถึงขั้นไหน”

คำถามจากพี่ชายฝาแฝด ที่หน้าตาไม่เหมือนเขาเลย เพราะเป็นแฝดจากไข่คนล่ะใบยังคงเอ่ยถามอีกหน มีสิ่งเดียวที่สองพี่น้องคล้ายกันคือสีนัยน์ตา ที่ดำสนิทเหมือนกัน หากสายตาของธงรามดูแล้วให้ความรู้สึกอ่อนหวาน อ่อนโยน ขณะที่น้องชายกลับให้ความรู้สึกอีกแบบโดยสิ้นเชิง เวลายิ้มธงรามก็มีเขี้ยวแต่เป็นเขี้ยวแค่ข้างเดียวคือข้างซ้าย จมูกของเขางุ้มปลายเล็กน้อย อีกอย่างหนึ่งที่พวกเขาสองพี่น้องเหมือนกัน นั่นก็คือริมฝีปากที่ดูแล้วเซ็กซี่น่าจูบ คางของธงรามบุ๋มลงไปเล็กน้อย ทำให้ใบหน้าของเขามีเอกลักษณ์และมีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร

แฝดของครอบครัวพัณภัช เรียกได้ว่าหน้าตาดีแบบกินกันไม่ลง มีเสน่ห์กันทั้งคู่ ทั้งที่เป็นแฝด แต่พี่น้องคู่นี้นิสัยไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย คนหนึ่งคือน้ำ ส่วนอีกคนคือไฟดีๆ นี่เอง...

“ไม่แย่เลย” ธงลักษณ์ผายมือ

“นายอยากตรวจสอบงบบัญชีไหม ตอนนี้สินค้าใหม่กำลังทำกำไรดีเลยล่ะ เพราะเราเป็นเจ้าแรกๆ ที่ทำไปขาย”

“แล้วทำไมแม่จะต้องให้ฉันแต่งงานเพื่อใช้หนี้ด้วยวะ”

“หะ!”

ธงลักษณ์ทำเสียงสูง เขามองหน้าพี่ชายที่ดูเครียดมาก ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น “เฮ้ย...ฮ่าๆๆ อะไรนะราม อีกทีสิ”

“แม่จะให้ฉันแต่งงาน...ล้างหนี้”

“เฮ้ย...”

เขาตบบ่าพี่ชายด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกำลังปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะมาก

“แม่สีดาของพวกเรา เป็นอะไรไปล่ะนั่น แม่ล้อนายเล่นหรือเปล่า”

“ไม่ได้ล้อเล่น แม่บอกว่า...ขอให้ฉันแต่งงานเพื่อเป็นการชำระหนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น ทางนั้นจะเริ่มเข้ามายึดทุกอย่างของเรา”

“เฮ้ย”

ธงลักษณ์อุทานออกมาอีกหน เขามองหน้าธงรามอีกหน พี่ชายถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงขรึมๆ

“แม่เอาสัญญาเงินกู้มาให้ดู เราเป็นหนี้เขาสามร้อยล้านบาท เอ่อ...แม่บอกว่าเราไม่มีเงินให้เขา เพราะว่ากิจการไม่ค่อยดีนัก”

“อืม...”

ธงลักษณ์หรี่ตา ดูเหมือนว่าคุณสีดาน่าจะเล่นตลกอะไรสักอย่างกับพี่ชายของเขาแล้วแน่ๆ แต่ว่า...ใครเป็นคนร่วมมือด้วยกันนะ

“แม่ไปกู้เงินใครมาล่ะนายราม ใครที่นายจะต้องเป็นเจ้าบ่าว หึๆ ขอโทษมันอดขำไม่ได้จริงๆ ไอ้เรื่องมาบีบไปแต่งงานขัดดอกนี่ ส่วนใหญ่มันต้องเป็นผู้หญิงไม่ใช่หรือยังไง หึๆ”

“ฉันจะต้องแต่งงานกับ...” ธงรามกลืนน้ำลาย

“น้องแก้มหอม”

“อ้อ...”

ใบหน้าของใครบางคนวาบขึ้นมาในห้วงนึก หัวใจของเขาแปลบไปครู่ เมื่อได้ยินว่าพี่ชายจะถูกจับแต่งงานกับใครวิกฤตของธงรามไม่พอ มันเป็นวิกฤตของเขาด้วย...เอ แต่มันก็เป็นโอกาสด้วยนี่หว่า

ธงลักษณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วยักคิ้วให้กับพี่ชาย เขาโอบไหล่ของธงราม แล้วบีบมันเบาๆ

“เอาแบบนี้...ฉันมีวิธีที่จะช่วยนายจากการเป็นเจ้าบ่าวขัดดอกอะไรนี่ นายราม แต่นายจะต้องตกลงทำตามวิธีของฉัน นายจะว่ายังไง?”

“นายช่วยฉันได้จริงๆ น่ะเหรอ”

ธงรามดีใจจนกอดน้องชายฝาแฝดไว้แน่น ธงลักษณ์ตบหลังเขาเบาๆ แล้วหัวเราะ นัยน์ตาคมยังคงส่งประกายเจ้าเล่ห์

“ได้สิ...หึๆ พวกเขาจะได้เจ้าบ่าวขัดดอกแน่นอน แต่...จะถูกใจน้องแก้มหอมไหม ก็คงจะต้องว่ากันอีกทีล่ะ”

ได้แน่ล่ะเจ้าบ่าว...งานนี้จะต้องมีคนได้แต่งงาน แต่อาจจะไวกว่าที่คิดไว้มาก...มากจริงๆ