2

“ปกติคุณไว้ใจคนอื่นง่ายแบบนี้เหรอครับ ขึ้นรถมากับผม ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าผมเป็นใคร”

“คุณช่วยนิลเอาไว้ อีกอย่างนิลก็กำลังหนีค่ะ เลยคิดว่าคุณคงไม่ใช่คนร้ายหรอกค่ะ ไม่งั้นคุณจะช่วยนิลเอาไว้ทำไม” คนพูดใบหน้าเหยเก ลูบท้ายทอยไปมาอย่างเก้อๆ ปกติแล้วเธอเป็นคนตลกเฮฮามีน้ำใจชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ

“หนีอะไรครับ” เขาจับใจความประโยคของเธอได้เลยเอ่ยถาม

“เอ่อ... หนีที่บ้านน่ะค่ะ บังคับให้นิลแต่งงานกับตาแก่ที่ไหนก็ไม่รู้” เธอไม่เคยอยากรับรู้อายุของภูษิต พอที่บ้านพูดเรื่องแต่งงานเธอก็พูดเรื่องอื่นหรือเดินหนี เลยไม่รู้ข้อมูลอะไรของคู่หมั้นตัวเองเลย

“แค่กๆๆ” ภูษิตถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง

“ขอโทษค่ะไม่ได้ตั้งใจจะว่าหมอนั่นเป็นตาแก่หรอกค่ะ” คนพูดหัวเราะออกมาด้วยท่าทีร่าเริง นั่นทำให้เขาต้องยกยิ้มตรงมุมปาก

“เคยเห็นหน้าเขาแล้วเหรอครับ ถึงบอกว่าเขาแก่”

“ไม่เคยเห็นหรอกค่ะ แต่เป็นถึงพ่อเลี้ยงยังไงก็คงต้องแก่แน่ๆ เลยค่ะ น่าจะอ้วนลุงพุง หัวล้าน หาเมียไม่ได้”

“แล้วรู้เหรอว่าเขาอายุเท่าไหร่”

“ไม่รู้หรอกค่ะ ไม่เคยอยากรับรู้เรื่องอีตาพ่อเลี้ยงนั่นเลยสักนิด เพราะนิลไม่อยากแต่งงานกับเขาค่ะ” ไม่อยากแต่งก็เลยไม่ได้สนใจหน้าตาฐานะหรืออะไรเลย เป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมาดี ภูษิตเองก็เคารพการตัดสินใจของเธอเหมือนกัน เพราะเขานั้นไม่ได้บังคับเธอแต่แรก แต่อยากให้เธอมาทำความรู้จักกับเขาก็เท่านั้นเอง

“นี่ไร่ของคุณภูเหรอคะ” เธอเอ่ยถามขณะมองบรรยากาศรอบกายด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจ เธออยู่ในเมืองใหญ่กับลุงกับป้าไม่ค่อยได้เจอธรรมชาติแบบนี้มากนักนอกจากจะออกมาเที่ยวกับเพื่อนๆ

“ใช่ครับ อยู่ได้ไหมครับ”

“อยู่ได้ค่ะ อากาศดีแบบนี้จะอยู่ไปตลอดชีวิตยังได้เลย” เธอยิ้มตาหยีให้เขา

“เดี๋ยวผมจะพาไปดูบ้านพักนะครับ” ภูษิตผายมือให้หญิงสาว ที่นี่มีบ้านพักอยู่หลายหลังคล้ายๆ รีสอร์ท

“คุณทำรีสอร์ทด้วยเหรอคะ”

“ใช่ครับ ให้นักท่องเที่ยวที่อยากเที่ยวชมธรรมชาติของอากาศเมืองเหนือได้ดื่มด่ำกับความงดงามและอากาศที่สดชื่นครับ ผมเปิดให้นักท่องเที่ยวสามารถเก็บสตอเบอร์รีรับประทานกันสดๆ ในไร่ได้เลยครับ ไร่ของผมเป็นอินทรีย์ครับ ปลอดสารพิษและไม่ใช้สารเคมีหรือยาฆ่าแมลงเลยแม้แต่น้อย” เธอบอกเธอเสียงนุ่มตามนิสัยสุภาพเรียบร้อย

“ดีจังเลยค่ะ”

“ในไร่มีผลิตภัณฑ์จากสตอเบอร์รีด้วยนะครับ”

“มีอะไรบ้างคะ” เธอเอ่ยถามอย่างสนใจ

“ไวน์สตอเบอร์รี แยมสตอเบอร์รี และโยเกิร์ตและอีกหลายอย่างเลยครับ นอกเหนือจากการส่งขายสดๆ”

“ว้าว... ดีจังเลยค่ะ” เธอร้องขึ้นตาวาวเพราะชอบรับประทานสตอเบอร์รีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“ห้องพักพออยู่ได้ไหมครับ” เขาพาเธอมาดูห้องพัก อยากให้เธอได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง ซึ่งเขาไม่ได้คิดจะโน้มน้าวให้เธอทำงานหรืออยู่ที่นี่กับเขา

“ได้ค่ะ น่าอยู่มากเลยค่ะ บ้านของคุณภูทำจากอะไรคะ ดูแปลกจัง”

“ก้อนฟางครับ”

“เก๋ไก๋มากเลยค่ะ”

“ตามสบายนะครับ อาบน้ำอาบท่าให้สบายและนอนพักผ่อนเสียก่อน ผมจะมาตามไปรับประทานอาหารเย็นพร้อมกันตอนหกโมงเย็นนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เธองับประตูปิด อมยิ้มที่ตัวเองหนีรอดจากการแต่งงานมาได้ ก่อนจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอพาเป้ใบเล็กๆ และยัดเสื้อผ้ามาด้วยไม่อย่างนั้นคงไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน แต่คิดว่าจะไปหางานทำสักที่ที่บิดามารดาหาไม่เจอ

ในขณะที่นิลยากำลังอาบน้ำอาบท่าและพักผ่อนอยู่ในห้อง ภูษิตก็โทรศัพท์ไปหาบิดามารดาของเธอ นทีกับนันทกาผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่บุตรสาวปลอดภัยและไม่ได้เป็นอะไร เพราะเส้นทางออกจากไร่นั้นไกลจากตัวเมืองมาก แถมยังไม่มีบ้านคนอีก ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเดินทางได้อย่างไรโดยไม่มีรถรา ลูกสาวของพวกเขาถือว่าบ้าบิ่นอยู่มาก

“นิลยาปลอดภัยครับ ตอนนี้อยู่ที่ไร่ของผม เธออยากทำงานกับผมด้วยครับ”

“ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากนะครับ ฝากยายนิลด้วยแล้วกัน” นทีนั้นพูดอย่างเกรงใจ เนื่องด้วยเขาและภรรยาติดหนี้ภูษิตอยู่จำนวนหนึ่ง นิลยานั้นไม่ได้รับรู้ภาระหนี้สินของครอบครัวเลย

ลุงกับป้าของนิลยาซึ่งก็คือพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขานั้นทำธุรกิจและประสบปัญหาเลยมาหยิบยืมเงินจากเขาไปก้อนใหญ่ เขาส่งเงินให้พี่ชายไปพยุงกิจการเอาไว้ เลยเซไปด้วย เพราะเงินขาดมือเลยต้องไปหยิบยืมภูษิต ดังนั้นการที่นิลยาต้องแต่งงานกับภูษิตเขาก็มีส่วนบังคับลูกสาวด้วย