บทที่ 2

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยค่ะ ประโยคเมื่อกี้เหมือนคุณตั้งใจจะแช่งสามีของฉันชัดๆ”

“อ่า... ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่ามันจะทำให้คุณรู้สึกอย่างนั้น”

ชายหนุ่มตรงหน้ารีบขอโทษทันทีที่รู้ตัวว่าเขาทำผิด ทำให้เพชรพราวอดประทับใจในตัวเขาไม่ได้ ทำไมนะ... ทำไมผู้ชายแบบเขา ถึงไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเธอ

“คิกคิก ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ฉันไม่มีสามีสักหน่อย ถึงคุณจะแช่งจริงๆ ก็คงไม่มีใครสะทกสะท้านอะไร” คนพูดยิ้มตาหยีให้เขาอีกครั้ง เพราะแกล้งอำให้ชายหนุ่มสลดได้สำเร็จ

“อยากเอาคืนผมสินะ”

“แน่นอนค่ะ”

เพชรพราวหัวเราะรวนเมื่อถูกเขาจับได้ ก่อนที่จะถูกคนตัวโตเหวี่ยงค้อนวงใหญ่มาให้อย่างแง่งอน แล้วยกมือถือขึ้นถ่ายรูปเธอแบบรัวๆ เพื่อหาเรื่องแกล้งเธอบ้าง

“คุณถ่ายรูปฉันทำไมคะ” มัณฑนากรสาวร้องถามขึ้นด้วยความตกใจ แล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าปิดตาตัวเองเอาไว้ ถึงแม้จะรู้ว่ามันสายไปแล้วก็ตาม

“อ่อ... ผมแค่จะถ่ายให้ดูว่าเวลาที่คุณหัวเราะแบบนี้ คุณดูเด็กลงไปอีกสิบปีเลย”

“ตลกเถอะ คุณพูดอย่างกับรู้ว่าฉันอายุเท่าไหร่”

“ก็ต้องรู้สิครับ ใบสมัครบัตรสมาชิกของทางร้านมีให้กรอกวันเดือนปีเกิดนี่”

“แบบนี้ก็ขี้โกงสิคะ คุณรู้ว่าฉันอายุเท่าไหร่ แต่ฉันไม่รู้...”

“ผมอายุสามสิบสอง มากกว่าคุณหนึ่งปี” น่านนทีชิ่งตอบ ก่อนที่เธอจะตัดพ้อจบประโยค

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องเรียกคุณว่าพี่น่านน่ะสิ” หญิงสาวแกล้งถามหยั่งเชิง

“ตามสบายเลยครับ”

“งั้นถ้าฉันเรียกคุณว่าลุงน่านล่ะคะ” เพชรพราวถามกลั้วหัวเราะ ทว่าคำตอบของคู่สนทนากลับทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวได้อย่างประหลาด

“ถ้าผมเป็นลุงน่าน งั้นคุณก็คงเป็นป้าเพชร”

“ไม่เอาค่ะ! ฉันไม่มีพี่มีน้องที่ไหน เพราะฉะนั้นฉันไม่มีทางได้เป็นป้าแน่นอน” คนกลัวแก่ปฏิเสธเสียงแข็ง

“แหม... ทีคุณยังให้ผมเป็นลุงเลย”

เขาบอกอย่างคนอารมณ์ดี แล้วพยักพเยิดให้เธอมองออกไปทางด้านนอกของร้าน ที่มีหญิงสาวผมยาวลุคทอมบอยโบกไม้โบกมือมาให้ทั้งคู่ ก่อนจะเดินไปทางบริษัทตกแต่งภายในของเพชรพราว

“ฉันว่าเช้านี้ ยัยพัชต้องเอาฉันไปเม้าท์แน่เลยค่ะ ถ้าไม่รีบหาอะไรไปอุดปากไว้”

หญิงสาวบ่นถึงเพื่อนรุ่นน้องด้วยสีหน้าเอือมระอาหน่อยๆ เพราะเป็นอันทราบกันดีว่าบรรดาสาวๆ ในบริษัทอยากให้พี่ใหญ่อย่างเธอมีแฟนซะเหลือเกิน

...แต่ชายหนุ่มที่น้องๆ ในบริษัทเชียร์ดันเป็นเกย์ซะนี่

“ถ้าอย่างนั้นให้ผมแนะนำเมนูประจำวันนี้ให้ไหมครับ”

“เอาสิคะ แต่อย่าหวานมากนะ ยัยพัชไม่ค่อยชอบทานของหวานเท่าไหร่” เพชรพราวบอกอย่างรู้ใจ ทำให้คนฟังรู้สึกทึ่งที่เธอใส่ใจลูกน้องมากขนาดนี้

“นี่คุณเพชรจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ของลูกน้องในบริษัทได้ทุกคนเลยหรือเปล่า”

“ก็ต้องทุกคนสิคะ บริษัทมีพนักงานแค่สามคนเอง” เธอตอบกลั้วหัวเราะ ทำให้คู่สนทนาหัวเราะตาม แล้วขอตัวไปจัดเมนูประจำวันมาให้ตามที่เธอสั่ง