๓ ผลักไส (๑)

๓

ผลักไส

“ทำดีมากพี่สาว!”

คนเป็นน้องรีบเข้ามากอดหวันยิหวาเมื่อส่งแขกเรียบร้อยแล้วพากันเข้ามาคุยในห้องนอนเพื่อความเป็นส่วนตัว ใบหน้าหวานยังฉายแววกังวลชัดเจนเมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไป มันถูกต้องแน่หรือเปล่า การแต่งงานไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่หล่อนกำลังใช้มันเพื่อบังคับให้เขาสานสัมพันธ์ด้วย

ไม่ถูกต้อง...เธอต้องทำให้เขารักก่อนสิ

สาวนักบริหารนั่งลงบนเตียงแล้วนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ฝาแฝดที่พอจะเดาออกว่าพี่สาวคิดอะไรก็เดินมานั่งลงข้างกาย จับมือนุ่มมากุมเอาไว้พร้อมพูดสนับสนุนเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

“ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ยิหวาไม่ได้ผิดสักหน่อยเขาเป็นคนปีนขึ้นห้องแล้วมาจูบเราเองนะ เขาต้องรับผิดชอบสิ” หล่อนหันไปมองคนข้างกาย ตัดสินใจบอกความจริงกับน้องสาวเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมองกันต์กวีผิดไป

คนที่เริ่มก่อนไม่ใช่เขาหรอก...

“เราเป็นคนจูบก่อน”

“โอ้มายก็อด...” คนฟังยกมือขึ้นปิดปากแล้วแอบยิ้มกับคำสารภาพของคนหน้าเหมือน หลุดหัวเราะเสียงดังชอบใจกับการเดินหน้าของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก ไม่เคยเห็นหวันยิหวาเสียศูนย์ขนาดนี้มาก่อน เพราะทุกอย่างในชีวิตต้องเป็นไปตามแผนของหล่อน

เรื่องของกันต์กวีคงเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียว แล้วเธอก็อยากจะเห็นการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นเสียแล้วสิ

พอเห็นว่าดาหลาหัวเราะพลางส่งสายตาล้อเลียนก็ทำตัวไม่ถูก อายเหมือนกันที่ต้องบอกแบบนั้นแต่มันคือความจริงนี่น่า เขาผิดจริงที่ปีนห้องแต่ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีสักหน่อย เป็นหล่อนเองที่ต้องการรั้งชายหนุ่มเอาไว้

ยังนึกสงสัยว่าทำไมถึงเลือกจูบ...อาจเพราะตอนนั้นริมฝีปากของเขาสัมผัสแก้มตน

จึงตัดสินใจทำเกินเลยแล้วเกิดเรื่องขึ้นมากมาย นำพาไปสู่การแต่งงานสายฟ้าแลบโดยที่เธอไม่คาดฝันมาก่อน

“สุดยอดเลยพี่สาวเรา ทำถูกต้องที่สุด ผู้ชายปีนห้องเราทั้งทีก็ต้องเอาคืนหน่อยสิ...อย่าคิดมากเลยรีบเก็บเสื้อผ้าจะได้ไปส่งที่บ้านของกวี แต่อ้อนพ่อกับพี่ตะวันหน่อยนะ เหมือนสองคนนั้นจะยังงอนอยู่น่ะ”

การตัดสินใจของหวันยิหวาสร้างความไม่พอใจให้บิดาและพี่ชายเป็นอย่างมาก ใบหน้าของคนทั้งสองบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด เกรงว่าถ้าถึงวันแต่งงานจริงอาจจะไม่มาร่วมงานด้วยซ้ำ หล่อนคิดแล้วก็ถอนหายใจเสียงหนัก

“อ้อนไม่เป็น”

“แค่เข้าไปกอดพ่อก็หายโกรธแล้ว” ฝาแฝดคุยกันอีกสักพักค่อยแยกย้ายเพราะดาหลาต้องไปหาลูกสาวที่กำลังสนุกกับการดูการ์ตูนโปรด

ขณะที่สาวนักบริหารก็เริ่มเก็บของใส่กระเป๋า พรุ่งนี้เช้าเขาจะมารับเธอไปอยู่ที่ไร่ ไม่น่าเชื่อว่าจากคนที่คุยกันตอนเจอหน้านับคำได้ ตอนนี้เรากำลังจะแต่งงานกันโดยงานหมั้นจัดขึ้นภายในแล้วค่อยจัดการฉลองสมรสภายหลัง คาดว่าจะยิ่งใหญ่สมฐานะลูกชายเจ้าของไร่และลูกสาวเจ้าของห้างสรรพสินค้าอย่างแน่นอน

ร่างบางแอบเอาสมุดวาดภาพที่มีติดตัวไว้ออกมาเปิดดู เธอพกมันติดตัวมาด้วยเมื่อคิดว่าจะต้องมาอยู่ที่นี่ หวังให้เกิดเหตุการณ์ให้เราใกล้ชิดกันจะได้วาดเอาไว้บ้าง เพราะครั้งอดีตมีหลายครั้งที่เธอได้อยู่ใกล้เขาแต่เหมือนกันต์กวีจะไม่ทราบ ชายหนุ่มจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

ต่างจากหล่อนที่จำทุกอย่างขึ้นใจ...

เริ่มร่างภาพเหตุการณ์เมื่อคืนทำเป็นการ์ตูนไว้อ่านเล่น ความสามารถอีกอย่างของเธอคือการวาดภาพ นึกอยากเป็นสถาปนิกแต่ก็ตัดใจเลือกเรียนบริหารเพื่อจะได้มาช่วยกิจการของครอบครัว เอาความสามารถเป็นงานอดิเรก

ใบหน้าหวานแอบอมยิ้มตอนที่เขาปีนขึ้นมาแล้วยกมือปิดปากเธอ ตอนนั้นหล่อนมัวแต่อึ้งก่อนใจจะเหี่ยวแฟบเมื่อคนที่เขาปีนมาหาคือดาหลาไม่ใช่ตน ทว่าก็ใช้ความเข้าใจผิดของกันต์กวีให้เป็นประโยชน์แล้วสวมรอยซะเลย

เรื่องจึงจบลงแบบที่เธอต้องการ ต่างจากเขาที่เหมือนโดนบังคับกินยาขม

เธอได้แต่หวังว่าต่อจากนี้จะเกิดเรื่องที่ดีขึ้นกับเราสองคน ความรักอาจเบ่งบานก็ได้แล้วหล่อนก็ภาวนาให้มันเป็นเช่นนั้น

สิ่งแรกเมื่อกลับถึงบ้านคือโดนคนในครอบครัวเทศนาเสียยกใหญ่ เขาทำได้เพียงน้อมรับความผิดของตัวเอง แต่มารดาก็ไม่ได้ด่าอย่างจริงจัง เพราะนึกชอบใจกับสะใภ้ที่กำลังจะเข้ามาร่วมเรือน มีเพียงพี่ชายของเขาที่นั่งนิ่งไม่พูดจาอะไรสักคำ

กันต์กวีขึ้นมาบนห้องแล้วถอนหายใจเหนื่อยล้า ผ่านไปแค่คืนเดียวแต่เหมือนนานนับปี ชายหนุ่มโทรไปด่าเพื่อนสองคนซึ่งเป็นคนต้นคิดให้ทำปีนห้องสาว ไม่คิดว่าดันปีนผิดห้องแล้วเข้าใจผิดใหญ่โต ทุกอย่างจึงกลับตาลปัตรจนนึกไม่ออกว่าจะแก้ไขอย่างไร

หาห่วงมาพันคอเองแท้ๆ เลยคนเรา

ร่างหนานอนเหยียดยาวบนเตียงแล้วก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อย ส่วนอาการเมาหายเป็นปลิดทิ้งตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว อยากหนีกลับบ้านก็ถูกขังไว้ในห้อง นอนก็ไม่หลับเพราะคิดไม่ตกว่าถ้าถึงตอนเช้าจะโดนจับไปต้มยำทำแกงอย่างไรบ้าง

แต่นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวจะยอมแต่งงานกับเขา หล่อนห่วงศักดิ์ศรีมากขนาดยอมแต่งกับคนที่ไม่ได้รักเลยเหรอ