๒ ว่าที่สามี (๒)

คงไม่ใช่หวันยิหวาหรอกนะ...

เพียงแค่คิดก็เสียวสันหลัง สองคนนี้หน้าตาเหมือนกันจนเขาแยกไม่ออก แต่พอคิดถึงกลิ่นหอมจากกายบางก็แทบทรุด อาการไม่ประสายามถูกจูบนั่นอีก ทำไมตนถึงไม่เอะใจบ้างนะว่าคนที่เกือบมีอะไรด้วยไม่ใช่หญิงที่ปรารถนา

“แม่...เธอคือดาหลาเหรอ” เขาถามออกไปแล้วหล่อนก็พยักหน้า

หญิงสาวยิ้มกว้างแต่เขาเหมือนโดนชกหมัดหนักชกเข้าที่หน้าเต็มๆ มึนงงชั่วครู่แล้วมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณปู่ไม่พูดจา วินาทีนั้นเองที่ร่างหนาตัดสินใจวิ่งไปทางหน้าต่างหมายจะไต่บันไดหนีจากสถานการณ์น่าอึดอัด

แต่ตอนนี้บันไดหายไปแล้วพร้อมกับเพื่อนของเขาที่หนีไปเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ‘ไอ้ฉิบหาย ทิ้งกูได้นะพวกมึง!’ ก่นด่าพวกต้นคิดในใจแล้วถูกคุณพายัพลากกลับมาที่เดิม ชายหนุ่มเดินตามแรงดึงไม่อาจทำอะไรได้มากกว่านั้น เขาก้มหน้ายอมรับผิดแต่แล้วก็คิดความจริงข้อหนึ่งขึ้นมาได้

เธอเป็นคนเริ่มจูบก่อนนี่หว่า...เขาไม่ได้ผิดสักหน่อย!

“คุณปู่ครับฟังผมก่อน ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ หลานปู่เป็นฝ่ายมาจูบผมก่อน ผมไม่ได้ผิด...” รีบแย้งอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนที่ได้ยินเบิกตากว้างแล้วมองหวันยิหวาเป็นตาเดียว แต่แน่นอนว่าคนรักหลานไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

หวันยิหวาเป็นคนอยู่ในกรอบไม่เคยแตกออกนอกแถว มีหรือจะเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายก่อน แล้วชายหนุ่มเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไร ต้องแอบปีนเข้ามาแน่นอนท่านเชื่อเช่นนั้น

“แกโทษหลานสาวฉันเหรอ!” โกรธเลือดขึ้นหน้าจนภรรยาต้องรีบเข้ามาห้ามปราม ประคองสามีคู่ทุกข์ยากด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะความดันขึ้น แถมตอนนี้ยังดึกมากแล้วด้วย เสียงดังก็เกรงใจบ้านอื่นจะตื่นมาถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พอเถอะคุณ ตอนนี้เราแยกกันไปนอนดีกว่ามันดึกแล้ว...ส่วนเราไปอยู่ห้องของแขกแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาพูดให้เป็นเรื่องราว คุยตอนนี้ไม่ได้อะไรหรอก” คุณระยาบอกกันต์กวีแล้วจัดแจงทุกอย่างด้วยตัวเอง

ตอนแรกร่างสูงคิดว่าจะถูกปล่อยตัวกลับ แต่ตอนนี้โดนลากไปห้องนอนแขกแล้วล็อคกุญแจกันไม่ให้เขาหนี ส่วนหน้าต่างก็มีเหล็กดัดไม่อาจปีนออกไปได้ เขาทำได้เพียงนั่งเปลือกอกอยู่บนเตียง กระทั่งเสื้อก็ยังไม่ได้สวม

นี่มันอะไรกันวะ!

ขณะที่ดาหลาแอบเดินมาหาพี่สาวฝาแฝดของตัวเอง แล้วก้มลงกระซิบเสียงเบา “ทำดีมากยิหวา” เจ้าของชื่อถลึงตาใส่คนหน้าเหมือนตน แล้วรีบผิดประตูห้องพลางลงกลอนอย่างรวดเร็ว ความจริงห้องนี้เป็นของดาหลาแต่เพราะเครื่องปรับอากาศเสียจึงเสียสละห้องตัวเองให้น้องสาวกับหลานนอน ส่วนเธอก็มานอนที่ห้องนี้แทน

ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน...อย่างการที่กันต์กวีปีนขึ้นมาห้องของตน

โดยที่เขาคิดว่าเธอคือดาหลา

คนที่ชายหนุ่มรักชอบไม่ใช่เธอ แต่เป็นน้องสาวสินะ...

นั่งลงบนเตียงแล้วยิ้มสมเพชตัวเอง ไม่รู้ว่าควรพยายามหรือเปล่าเพราะสุดท้ายแล้วหัวใจของเขาก็คงไม่เป็นของเธอ

ทว่าคนเราก็ควรพยายามสักครั้งไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องมาเสียใจว่ายังไม่ได้ลงมือทำ

เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับจึงตื่นเช้ากว่าปกติ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่าง พอดีกับรถคันใหญ่แล่นเข้ามาในบ้าน คนที่ลงมาคือบิดาพร้อมมารดา และพี่ชายอย่างณตะวันที่เดินตามมาติดๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรเรียกทุกคนให้มาชุมนุมในวันนี้

ใบหน้าหวานซีดเผือดแล้วก้มหน้าด้วยความสำนึกผิด แต่เมื่อตั้งใจว่าจะลองดูสักครั้งก็บอกตัวเองให้กล้าตัดสินใจ จึงยกมือไหว้บุพการีที่เดินเข้ามาในบ้าน

“มันทำอะไรลูกพ่อหรือเปล่า บาดเจ็บตรงไหนไหม” คุณเมฆาในวัยห้าสิบกว่ายังดูหนุ่มกว่าอายุจริง ขณะที่ภรรยาก็สวยไม่สร่างจนมีหนุ่มรุ่นลูกตามจีบ คนเป็นสามีหึงหน้าดำหน้าแดงตามติดเมียไม่ห่าง

ร่างบางถูกหมุนซ้ายขวาเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไร เธอถอนหายใจหนักแล้วมองคุณปู่ซึ่งเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมคุณย่า ไม่รู้ว่าท่านบอกอะไรพ่อถึงได้เข้าใจผิดไปใหญ่โต

“พ่อคะ แค่ผู้ชายเข้าห้องไม่ได้ถูกทำร้ายสักหน่อยจะบาดเจ็บอะไรได้ล่ะ” พูดเองก็ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ไม่เคยเสียหายเรื่องผู้ชายเลยสักครั้ง ถึงจะมีแฟนมาบ้างแต่ก็แค่คบตามประสาเด็กน้อยไม่ได้พาเข้าบ้านหรือมีความใกล้ชิดมากกว่าจับมือ

เธอหวงตัว...มีเพียงกับเขาที่ยอมปล่อยตัว

เพราะตอนนี้หล่อนโตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้แล้ว ทั้งยังรักเขามากจนยอมทุ่มหมดหน้าตักดูสักครั้ง ไม่คิดว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้

“มันเป็นใครกล้าล้วงคองูเห่า”

ไม่มีใครที่อยู่ในเหตุการณ์พูดขึ้นมาสักคน กระทั่งชายต้นเหตุเดินเปลือยท่อนบนออกมายังห้องรับแขก ทุกสายตาจึงจับจ้องไปยังเขาจนเธอต้องยื่นเสื้อให้ชายหนุ่มสวม กันต์กวีรีบรับไปใส่อย่างรวดเร็ว

“มันเหรอ” คุณเมฆาถามเสียงเข้ม

“ค่ะ” ไม่ทันได้ห้ามปราม ชายเลือดร้อนที่หวงลูกสาวก็เข้าไปตะบันใบหน้าคมจนล้มลงกับพื้น คนถูกต่อยถึงกับร้องโอดครวญเพราะเมื่อคืนก็โดนชกข้างนี้จากปู่ของหล่อน ตอนเช้ายังโดนข้างเดียวกันจากคนเป็นพ่ออีก

อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะไอ้กวี

“มึงกล้าดียังไงเข้าห้องลูกสาวกูฮะไอ้ลูกหมา!” ตะโกนลั่นแล้วคว้าคอเวื้ออีกฝ่าย คราวนี้คนโดนกระทำไม่ยอมเฉย จึงโยนความผิดให้หล่อนรับด้วยคนละครึ่ง เขาปีนเข้าห้องเธอผิดจริงแต่ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มจูบเธอเสียหน่อย

“ก็ลูกสาวพ่อยอมให้ผมเข้าเอง จะโทษผมฝ่ายเดียวได้ไง ซี้ด” พูดมากก็เจ็บปากที่ถูกชก โต้กลับคุณเมฆาแล้วจ้องตาไม่ยอมแพ้ ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับหัวร้อนเกือบได้ตะบันหน้าชายรุ่นลูกแต่หวันยิหวาก็รีบคว้ามือพ่อเอาไว้

“อย่าใช้กำลังนะคะ” คำพูดปกป้องฝ่ายชายอยู่เป็นนัยยิ่งทำให้คนเป็นพ่อโกรธ แต่ก็ไม่อยากใช้กำลังต่อหน้าบุตรสาวและก็ภรรยาจึงจำต้องปล่อยจำเลยให้ลอยนวล เดินกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างฮึดฮัดจนจอมขวัญต้องนั่งลงข้างสามี ลูบแขนของอีกฝ่ายเป็นการปลอบให้ใจเย็น