บทที่ 6

ดนัยกิตต์เติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่น รอบตัวมีแต่คนรักและเอาใจใส่ อยากได้อะไรผู้ใหญ่ก็ไม่เคยขัด ขอเพียงเขาตั้งใจเรียน ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแย่ ๆ ทุกอย่างที่ต้องการก็มากองอยู่ตรงหน้า และด้วยเหตุนี้เองเขาจึงค่อนข้างเอาแต่ใจ แสดงความไม่พอใจเมื่อมีเรื่องไม่สบอารมณ์บ่อยครั้ง แต่กับเธอครั้งนี้นับว่าเป็นครั้งแรก

สิ่งเดียวที่เขาไม่มีคือคนรัก แต่ที่ผ่านมาก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนเพราะว่ามีอัณณิกาอยู่เคียงข้าง เธอสำคัญเสียยิ่งกว่าคนที่เคยคบหาเป็นแฟนและไม่เคยทำให้ผิดหวัง จนกระทั่งวันนี้ที่เธอโกหกกันซึ่ง ๆ หน้า ซ้ำยังไล่เขาให้กลับไปที่บ้านด้วยอีกต่างหาก

“เราไม่ได้ไล่สักหน่อย กิตต์เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่ได้ไล่ แต่บอกให้กลับไปดูหนังที่บ้านเนี่ยนะ?”

“ไปกันใหญ่แล้วกิตต์ ที่เราบอกให้ไปที่บ้านก็เพราะว่าทีวีในห้องนอนกิตต์ใหญ่กว่าตั้งเยอะ แล้วถ้าดูข้างล่างก็นอนกอดกันไม่ได้ เผื่อแม่กลับมากะทันหัน ความลับของเราก็ได้แตกกันพอดี”

“กลัวแม่รู้ว่ามีอะไรกัน! เข้าใจละ!”

“กิตต์จะพูดเสียงดังทำไม! แล้วนี่ไปกินยาอะไรผิดมาถึงได้ทำตัวไม่น่ารักแบบนี้ เราบอกเลยนะว่าไม่ชอบ มีอะไรไม่พอใจก็พูดกันดี ๆ ไม่ใช่มาหาเรื่อง…”

“ว่ากิตต์หาเรื่อง? มันจะมากไปแล้วนะอ้อน!”

ชายหนุ่มลุกพรวดจากเตียงอย่างรวดเร็วจนเหล้าขวดเล็กที่ดื่มจนหมดแล้วหล่นลงและกลิ้งไปกับพื้น เจ้าของห้องเห็นเช่นนั้นก็รู้ในทันทีว่าเพื่อนสนิทกำลังตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้มีนิสัยไม่น่ารักอย่างที่เคย และเธอก็ฉลาดพอที่จะไม่ต่อปากกับคนเมา

“กิตต์เมาแล้ว เอางี้นะ รอเราอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยออกมาคุยกัน โอเคไหม?”

“ไม่เอา กิตต์จะอาบน้ำด้วย ให้อ้อนอาบให้เหมือนเมื่อเช้า”

“อย่าดื้อสิ ลืมแล้วเหรอว่าเราตกลงกันไว้ว่าจะไม่กอดกันที่นี่ เดี๋ยวแม่กลับมาเห็นงานก็เข้าพอดี”

อัณณิกายิ้มเอาใจคนเมาพลางหยิบชุดนอน แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจ เธอก็ถูกเขาดันชิดกับผนังห้องอย่างแรงจนเจ็บแผ่นหลัง และริมฝีปากที่เจือกลิ่นเหล้าก็ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็วจนเธอตกใจ

“กิตต์ อื๊อ! อย่ากัด!”

“ทำไมจะกัดไม่ได้ รอยก็อยู่ในเสื้อ หรือว่ากลัวใครเห็น?”

ดนัยกิตต์โกรธจนหน้ามืด ไม่ฟังเสียงประท้วงของอัณณิกาที่บอกว่าเจ็บ เร่งฝากรอยบนเนินอกของเธอหลายต่อหลายจุด ตีตราความเป็นเจ้าของในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ยิ่งคิดว่าอาจมีชายอื่นได้เห็นในสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ด้วยแล้ว ความเดือดดาลก็ยิ่งพุ่งสูง อารมณ์ที่เคยสงบนิ่ง แปรปรวนจนเผลอทำในเรื่องที่ไม่ควรทำ

“หยุดนะกิตต์! เป็นบ้าอะไร! เจอขวัญแล้วหื่นขึ้นจนต้องมาลงกับเราแบบนี้เลยเหรอ!” อัณณิกาทุบอกกว้างแรง ๆ แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะสะเทือนเลยแม้แต่น้อย “อยากก็ไปลงกับยัยขวัญสิ! ไม่ใช่มาทำกับเราแบบนี้!”

“แปลว่าเห็นกิตต์ที่ห้างแล้วแกล้งทำเป็นไม่เห็นสินะ!”

“เห็นแล้วจะให้ทำยังไง เดตกันอยู่จะให้แวะไปทักงั้นเหรอ! สวีตตายละ!” อัณณิกาหมายถึงเรื่องเขาที่แวบไปหาอดีตแฟนสาว แต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจว่าเธอกับปกป้องกำลังคบหากัน

“เดตกันอยู่ อืม กิตต์เข้าใจละ”

ดนัยกิตต์พรูลมหายใจแรง ๆ ซุกหน้ากับอกอวบที่ถูกฟัดจนแดงไปหมด สองมือของเขาเย็นเฉียบเพราะเรื่องที่ได้ยิน แต่ในเมื่อมันเป็นข้อตกลงที่คุยกันไว้ตั้งแต่แรกจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากการยุติความสัมพันธ์

“เราตั้งใจจะถามกิตต์เรื่องนี้แหละว่าจะเอายังไง ถ้ากิตต์ยังไม่มีใคร เราสองคนอยู่กันแบบนี้ไปก่อนก็ได้ แล้วถ้าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาคุย…”

“มีแล้ว” ชายหนุ่มผละตัวออกห่างเพราะเข้าใจว่าอัณณิกาสงสารตัวเองจนไม่ยอมคบหากับคนอื่น เขาไม่ได้น่าสมเพชมากขนาดนั้น “กิตต์กลับไปคุยกับขวัญสักพักแล้วแหละ ว่าจะบอกอ้อนอยู่เหมือนกัน แต่รอมั่นใจก่อนว่าจะเอายังไง”