ตอนที่ 4 ทวงหนี้

อีกสองวันต่อมาที่คณะบริหารธุรกิจ เธอถือถุงขนมเดินมาจากตึกนิเทศด้วยความมั่นใจ ถุงกระดาษใบย่อมมีทั้งขนมเค้กชิ้นเล็กและคุกกี้ธัญพืชที่ไม่หวาน เพราะแอบคิดว่าผู้ชายคงไม่ชอบของหวาน มองมาจากถนนเห็นเขานั่งอยู่ที่ซุ้มข้างคณะกับเพื่อนสนิทอีกสองคน เธอตัดสินใจเดินเข้าไปทันที

"เฮ้ย...ใครวะ"

เพื่อนเขาเห็นเธอเดินมาก่อน จึงได้กระทุ้งแขนใส่ฟาริสเอ่ยถามเบาๆ แต่เธอก็ได้ยิน

"คนรู้จักน่ะ พวกมึงออกไปก่อนได้ไหม กูขอคุยอะไรหน่อย"

"มีเรื่องอะไรกับดาวนิเทศวะ" เพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้น จึงทำให้คนที่เอ่ยถามเมื่อครู่หันมามองหน้าเธออีกครั้ง ก่อนที่สองคนจะลุกออกไปจากซุ้มศาลาตรงนั้น

"มาทำไม" ฟาริสเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางสบายๆ ของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นทันที

"เอ่อ...พอดีพราวทำขนมเมื่อวานค่ะ เลยเอามาฝากพี่"

"คราวหลังไม่ต้องนะ ฉันไม่กินของหวาน"

"ขอโทษค่ะ พราวไม่ทราบ แต่คุกกี้ธัญพืชที่พราวทำมาไม่หวานนะคะ พี่ฟาริสลองชิมดูก่อนได้ค่ะ"

"เอาวางไว้นั่นแหละ เดี๋ยวเพื่อนฉันมันคงกิน"

"เอ่อ...ค่ะ"

"มีอะไรอีกหรือเปล่า"

"เอ่อ...คือ ถ้าพี่ฟาริสยังไม่มีใคร คบกับพราวได้ไหมคะ"

"ขอโทษนะ ฉันคงไม่คบกับเธอ"

"เอ่อ...แล้วเรื่องคืนนั้น"

"ก่อนทำฉันบอกข้อตกลงแล้วนี่"

เธอจำได้ดี ข้อตกลงที่ว่าคือจะไม่มีเรื่องผูกพันกันต่อจากนั้น เพียงแต่เธอยังแอบคิดว่าเขาอาจจะมีใจให้เธอก็ได้ หน้าตาเธอก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดจะควงเป็นแฟนไม่ได้สักหน่อย

"เธอคิดว่าฉันจะเอาผู้หญิงที่เจอกันครั้งแรกแล้วยอมนอนอ้าขาให้ฉันเอามาทำแฟนหรือ"

พราวฟ้ายืนหน้าซีดอยู่ตรงนั้น กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็เกือบอึดใจ

"ขอโทษที่รบกวนพี่นะคะ"

เธอแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเดินออกมาจากตรงนั้นได้อย่างไร และหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่เคยเฉียดกายไปที่คณะบริหารอีกเลยสักครั้ง

เวลาที่เจอเขาก็เป็นเธอที่ต้องหลีกหลบหน้า หรือแม้แต่เจอในสถานที่อโคจร ก็เป็นเธอที่ต้องหนีเพื่อนกลับก่อน โชคดีที่เขาเหลือเวลาเรียนอีกไม่กี่เดือนก็จบ ทำให้เธอจึงไม่ได้เจอเขาอีกต่อจากนั้น ได้ยินข่าวคราวว่าก่อนเขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศก็กลับไปคบกับอลินา และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ข่าวอีกเลย

จากนั้นอีกสองปีที่เธอเรียนจบแล้วได้มีโอกาสเข้าไปทำงานที่สถานีโทรทัศน์ของพ่ออลินา นั่นจึงทำให้เธอได้ยินข่าวการแต่งงานของลูกสาวเจ้าของช่องที่ไม่ใช่แฟนเก่าอย่างฟาริส

ส่วนตัวเองก็จับพลัดจับผลูได้เป็นดาราและอีกสองปีต่อมาก็กลายเป็นนางเอกชื่อดัง มีชื่อเสียงได้อีกปีเดียวนั่นแหละก็กลายเป็นดาวร่วงที่หาทางกลับขึ้นท้องฟ้าไม่ได้อีกเลย

พราวฟ้าวางเงินสามแสนลงที่โต๊ะอาหารอย่างแรง แต่กระนั้นผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ก็เพียงแค่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ ปรือตามองลูกสาวทั้งที่มือยังถือแก้วเหล้า

"หนูช่วยได้แค่ครั้งนี้แล้วนะคะ เดือนหน้าพ่อก็หาเงินไปจ่ายดอกเขาเองแล้วกัน"

"อือๆ ได้ๆ เดือนหน้าพ่อรับรองว่าต้องหาได้แน่นอน"

"หาได้จากไหนคะ ในบ่อนของพ่อน่ะหรือ"

"เอ๊ะ อีลูกคนนี้"

"โชคดีนะที่บ้านเอาไปขายไม่ได้ อย่างดีก็แค่ถูกธนาคารยึดแค่นั้น"

"ไปไกลๆ เลย รู้แล้วๆ มึงเป็นลูกหรือเป็นแม่กูกันแน่อีนี่"

พราวฟ้าได้แต่เดินกระแทกเท้าออกมาจากตรงนั้น กลับขึ้นห้องนอนไปก็ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ความผิดพลาดในครั้งอดีตที่เธอพยายามไม่คิดถึงมัน ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่ามันไม่ใช่สิ่งเลวร้าย ก็เหมือนวันไนต์สแตนด์ทั่วไป เดี๋ยวนี้ใครเขาก็ทำกัน

ปลอบใจตัวเองมาห้าปีเต็ม ความเข้มแข็งที่เธอสร้างขึ้นมาทั้งหมดถูกพังทลายลงจนหมดสิ้นในวันนี้