ตอนที่ 3 อยากนอนกับฉันไหม 2

5 ปีก่อน

"ไอ้พราว แกดูนั่นซิใครเดินเข้ามา"

เสียงกระซิบกระซาบของน้ำขิง พลางบุ้ยหน้าไปทางชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาในผับใกล้มหาวิทยาลัย แหล่งรวมตัวของนักศึกษายามค่ำคืน

และชายหนุ่มลูกครึ่งปีสี่คณะบริหารที่กำลังเดินเข้ามาเรียกสายตาจากสาวๆ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องให้หันไปมองได้อย่างดี ไม่เว้นแม้แต่เธอ

"คนอะไรวะ โคตรหล่อเลย เออ แกรู้ป่ะนังพราว ว่าพี่ฟาริสเขาเลิกกับแฟนแล้วนะ"

"ไม่ใช่มั้ง"

เธอเอ่ยตอบน้ำขิง เพราะรู้ว่ารุ่นพี่ที่แอบชอบมานานมีแฟนแล้ว และรู้ว่าเขากับแฟนคบกันมานานแล้วด้วย ทั้งครอบครัวทั้งสองก็ยังรับรู้ ฝ่ายหญิงที่เป็นถึงลูกสาวเจ้าของสถานีโทรทัศน์ มีข่าวให้เห็นอยู่บ่อยๆ

"แต่แกดูพี่เขาดื่มเหล้าขนาดนั้น แถมยังนั่งทำหน้าเศร้าๆ อีก ฉันว่าข่าวชัวร์ว่ะ"

"ก็ช่างเขาเถอะ"

"แกไม่คิดจะลองจีบพี่เขาหรือ"

"เหอะ กล้าเนอะ คิดว่าเขาจะเอาหรือไง คนละระดับกับเขาเลย"

"แกสวยขนาดนี้ไม่เอาก็โง่แล้ว สวยกว่ายายอลินานั่นอีก"

"แต่รวยไม่เท่าเขาไง"

"เฮ้ย ลองดูๆ นั่นพี่เขาเดินผ่านมาทางนี้ด้วย สงสัยจะไปห้องน้ำว่ะ เอาเลยเพื่อน"

พูดจบน้ำขิงก็ลุกขึ้นยืนดึงให้พราวฟ้าลุกขึ้นด้วย จับมือเธอให้เต้น และตัวเองก็แกล้งเต้นอยู่ข้างๆ พอฟาริสเดินมาถึงน้ำขิงก็ผลักเธออย่างแรง

ผลที่ได้เหมือนจะดีเกินคาด เมื่ออยู่ๆ ขาเธอก็พลิกขึ้นมาจริงๆ จนรู้สึกปวดได้ทันที และถ้าคนตัวสูงที่กำลังจะเดินผ่านไม่รับตัวเธอไว้ได้ เธอคงได้ลงไปกองอยู่ที่พื้นแน่นอน

"เป็นอะไรไหม"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแทรกเสียงเพลงดังภายในผับเอ่ยถามคนที่เซมาปะทะหน้าอกเขาอย่างจัง มือใหญ่ค่อยๆ จับให้เธอออกห่าง

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ"

แม้จะบอกอย่างนั้น แต่พอถอยห่างออกเธอก็แทบจะล้ม รู้สึกปวดที่ข้อเท้าจนยืนไม่อยู่

"ขาแพลงหรือ"

"ไม่แน่ใจ แต่มันปวดๆ" เธอตอบตามจริงที่รู้สึกได้

คนตัวสูงไม่ได้เอ่ยอะไรต่อจากนั้น ได้แต่เข้ามาประคองคนตัวเล็ก สอดแขนโอบเอวเธอประคองให้เดินออกมาจากตรงนั้น

แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน แต่ก็ยอมเดินตามไปด้วย จนพ้นออกมาด้านหลังเธอจึงได้เห็นบันไดขึ้นไปที่ชั้นสอง มองบันไดที่ชันแล้วก็แทบจะไม่กล้าก้าวขา

"ว้าย..."

เสียงร้องตกใจพร้อมร่างอรชรที่ถูกอุ้มขึ้นลอย เขาอุ้มเธอเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง

เข้ามาห้องที่คล้ายเป็นห้องทำงาน แต่ภายในก็ยังมีโซฟารับแขกชุดใหญ่วางอยู่ พร้อมเครื่องอำนวยความสะดวกหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นมินิบาร์เล็กๆ ที่อยู่มุมห้อง หรือแม้แต่ทีวีจอยักษ์ตรงหน้า และกระจกบานใหญ่ด้านในยังสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในผับแห่งนี้ได้อีกด้วย

"ห้องทำงานฉันเอง เอ่อ...ฉันมีหุ้นส่วนที่นี่น่ะ" เพราะใบหน้าสงสัยของเธอ เขาจึงได้เอ่ยบอก

วางเธอลงที่โซฟาตัวใหญ่ เขาก็เดินไปหยิบกล่องยาที่อยู่ในตู้เอกสารข้างโต๊ะทำงานตัวใหญ่ กลับมานั่งข้างๆ พร้อมกับเปิดกล่องหยิบยาทาแก้ปวดออกมา

"เอาขาขึ้นมา"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพราวทาเองก็ได้ค่ะ" รีบเอ่ยปฏิเสธพร้อมใบหน้าขึ้นสีระเรื่อตอนที่เขาบอกให้ยกขาขึ้นมา

"ชื่อพราวหรอ เพราะดีนี่" คนถามแต่สายตากลับแพรวพราวกว่าชื่อเธอเสียอีก เธอจึงได้เห็นดวงตาคมเขาชัดๆ ก็ตอนนี้มันออกจะแดงระเรื่อที่ขอบตาแสดงว่าเขาคงเมาไม่น้อยทีเดียว

"มาเอามาขา" เขาเอ่ยซ้ำอีกครั้ง พร้อมมือใหญ่ที่เอื้อมไปคว้าเรียวขาข้างที่เจ็บขึ้นมาวางบนตัก พราวฟ้าแทบจะทำตัวไม่ถูก แต่เมื่อเห็นเขาเพียงบีบยาทาแก้ปวดแก้ฟกช้ำออกมาขยี้ที่ข้อเท้า เธอจึงได้นั่งนิ่งยอมให้เขาทาให้

กระโปรงตัวสั้นมันคอยจะร่นขึ้นทำให้เธอต้องแอบจับมันไว้อยู่ตลอดกลัวจะทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าเขา

ฝ่ามือใหญ่ที่นวดข้อเท้าให้เธอเบาๆ เริ่มบีบสูงขึ้นจนเกือบถึงหัวเข่า

"ตรงนี้เจ็บไหม"

"มะ...ไม่ค่ะ" พราวฟ้าแทบจะตอบไม่เป็นคำ มันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งขา ไม่รู้จะเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด หรือเพราะฝ่ามือใหญ่ที่ลูบขึ้นมาเหนือหัวเข่านั่นอีกเล็กน้อย

"แล้วตรงนี้ล่ะ"

"มะ...ไม่เจ็บค่ะ" เธอรีบเอ่ยตอบเลื่อนมือที่จับชายกระโปรงมาจับมือเขาไว้แทนเพราะมันเกือบจะถึงขอบกระโปรงเธออยู่แล้ว

"อยากนอนกับฉันไหม"