ตอนที่ 1 รับงาน 3

"พะ...พี่ฟาริส"

เสียงเรียกแผ่วเบาราวกับกระซิบเอ่ยชื่อคนตรงหน้าด้วยความตกใจ แปลกใจ รู้ตัวอีกทีคุณอธิปที่เดินนำเธอเข้ามาก็หายออกจากห้องไปเสียแล้ว

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...พราวฟ้า"

เสียงทักทายพร้อมรอยยิ้มหยันมุมปาก ของคนตรงหน้ายังเหมือนเมื่อครั้งนั้นไม่เปลี่ยน เพียงแต่ใบหน้าหล่อคมคายในตอนนี้ดูจะเข้มขึ้นสมวัยกว่าเมื่อห้าปีก่อนไม่น้อยเลยทีเดียว

"สวัสดีค่ะ คุณฟาริส" เพราะรอยยิ้มหยันเมื่อครู่ ทำให้เธอไม่กล้าเรียกเขาอย่างที่เคย

ไร้เสียงตอบกลับ มีเพียงสายตาคมที่สำรวจไปตามใบหน้าหวานไล่ต่ำจนถึงปลายเท้า ก่อนที่เขาจะตวัดสายตาขึ้นมองหน้าเธออีกครั้ง และสายตานั้นก็ทำเธอหน้าร้อนผ่าวเหมือนรู้สึกโดนดูถูกอย่างชัดเจน

"ยังเหมือนเดิมซินะ"

ใบหน้าหวานตึงขึ้นทันตา เพราะรู้ว่านั่นไม่ใช่คำชม แต่มันคือคำดูถูกไม่ผิดแน่

'เธอคิดว่าฉันจะเอาผู้หญิงที่เจอกันครั้งแรกแล้วยอมนอนอ้าขาให้ฉันเอามาทำแฟนหรือ'

คำพูดเมื่อห้าปีก่อนสะท้อนก้องอยู่ในหูราวกับเพิ่งได้ยินเขาพูดเมื่อครู่อย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่เรื่องราวน่ารังเกียจที่เป็นความผิดในใจเธอจะผ่านมาห้าปีแล้วก็ตาม

"ค่ะ เหมือนเดิม" เธอได้แต่บรรจงยิ้มเอ่ยตอบกลับอย่างสุภาพ กล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ภายในอย่างมิดชิด

และความสงสัยทุกอย่างตรงหน้าก็กระจ่างชัดขึ้นมาทันที ผู้ชายที่ยอมจ่ายเงินสามแสนให้ดาราขาลงอย่างเธอเพื่อแลกกับงานกินข้าวก็คือเขานั่นแหละ ฟาริส โยธาทรัพย์สกุล

ชายหนุ่มลูกครึ่งอิตาลี ทายาทหมื่นล้านตระกูลดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ผู้มีโพรไฟล์เลิศหรูว่าที่สามีแห่งชาติของสาวๆ หลายคน

"รู้ใช่ไหมว่ารับงานนี้หมายถึงอะไร"

"ทราบค่ะ"

เขาพยักหน้าหนักๆ เป็นเชิงรับรู้

"นั่งก่อนซิ"

ยืนอยู่นานกว่าจะได้รับเชิญให้นั่ง เขายักคิ้วพยักหน้าไปทางโซฟาตัวใหญ่ เธอจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย ส่วนเขาเดินหายไปที่มินิบาร์ถัดไปทางมุมห้อง เห็นเขาหายเข้าไปยืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะชูแก้วไวน์ขึ้นให้เธอ

"สักหน่อยไหม"

"ค่ะ"

กลับออกมาพร้อมไวน์ในมือสองแก้ว ส่งให้เธอหนึ่งแก้ว

"ต้องย้อมใจขนาดนั้นเลยหรือไง ไม่เห็นต้องกลัว เมื่อก่อนก็เข้ากันดีนี่" เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอกระดกไวน์เข้าปากอึกใหญ่จนเกือบหมดแก้ว

เธอไม่ได้ตอบ ได้แต่วางแก้วไวน์ลงที่โต๊ะตัวเล็กตรงหน้า

"เริ่มเลยไหมคะ"

ฟาริสหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคำชวนอันไร้ซึ่งอารมณ์ของหญิงสาวคนข้างๆ

"ใจเย็นๆ เธอได้สมใจอยากแน่"

ตอนที่เอ่ยเธอเห็นเขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชักโต๊ะตัวเล็กกลางโซฟา มาวางไว้ที่ข้างตัวเอง เธอมองตามพอของสิ่งนั้นถูกวางลงออกจากมือใหญ่จึงได้เห็นว่ามันเป็นอุปกรณ์ที่ช่วยสร้างความหฤหรรษ์ เซ็กซ์ทอย

ไข่สั่นสีชมพูที่ถูกวางลงข้างตัวเขา ทำเธอตกใจไม่น้อย แอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก เธอรู้จักเคยเห็นเคยได้ยินเพราะคลุกคลีอยู่กับบุคคลหลากหลายทางเพศเกือบตลอดเวลาในการทำงาน และในเวลาว่างที่หลายครั้งจะได้ยินหรือแม้แต่ร่วมวงสนทนาเรื่องราวไร้สาระเกี่ยวกับเรื่องเพศทั้งสัปดนจนถึงเรื่องที่ปรึกษากันอย่างจริงจัง เพียงแต่เธอยังไม่เคยใช้มันกับตัวเองก็เท่านั้น

"กลัวหรือ"

"เปล่าค่ะ" แอบโกหกคำโต พร้อมด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ก็ดี ถ้าเธออยากเปลี่ยนใจก็เดินออกไปตอนนี้ได้เลย อธิป จะให้ค่าน้ำมันรถเป็นค่าเสียเวลากับเธอ"

และนั่นหมายความว่าเธอจะไม่ได้รับเงินสามแสนกลับไป พราวฟ้าจึงได้แต่นิ่งเงียบ จึงได้เห็นชายหนุ่มข้างๆ ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ หยิบไข่สั่นสีชมพูพาสเทลขึ้นมา

"เริ่มกันเลยเถอะ"

"เอ่อ..."

"ฮึ..." ฟาริสทำเสียงในลำคอเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นใบหน้าหวานซีดลงทันตาพร้อมคำพูดอึกอัก

"ค่ะ"

สิ้นเสียงตอบของดาราคนสวย ฟาริสก็ขยับตัวมาข้างเธอทันที คว้าเรียวขาคู่งามภายใต้กระโปรงชุดเดรสสีหวานให้แยกออกห่าง มืออีกข้างล้วงลึกเข้าใต้กระโปรงพร้อมอุปกรณ์เซ็กซ์ทอยอันที่เธอเห็น

"ใส่จีสตริงมาซะด้วย เข้าท่า" พราวฟ้าได้แต่กัดฟันแน่นไม่สนใจคำพูดของคนที่กำลังกรีดนิ้วเข้าไปใต้กางเกงตัวจิ๋วด้านใน จิกมือเกร็งกำหูกระเป๋าใบเล็กในมือจนแน่น

"อึก" เธอเผลอหลุดเสียงในลำคอออกมาอย่างไม่อาจห้ามเมื่ออุปกรณ์วงรีอันเล็กถูกดันเข้าช่องทางรักด้านล่างไปจนสุดนิ้วมือยาว

ลมหายใจหอบเหนื่อยราวกับเพิ่งออกกำลังกายมาอย่างหนัก จนอกอิ่มที่ดันเสื้อตัวสวยกระเพื่อมตามแรงหายใจ

"ไป ลงไปกินข้าวกัน"

"คะ ลงไปกินข้าว"

เธอหลุดปากถามอย่างไม่อยากเชื่อคำพูดของเขา นั่นหมายความว่าเธอจะต้องลงไปกินข้าวข้างล่างทั้งที่ยังมีไอ้ของบ้าๆ นั่นเหน็บอยู่ภายในช่องทางรักอย่างนั้นหรือ