ตอนที่ 1 รับงาน 2

ถ้าไม่ใช่เพราะคู่กรณีของเธอที่เป็นลูกสาวเจ้าของช่องสถานีโทรทัศน์อย่าง...อลินา

นางเอกสาวดาวรุ่งที่กำลังมีชื่อเสียงจากละครพีเรียดเรื่องล่าสุด ตกเป็นข่าวแย่งสามีลูกสาวเจ้าของช่อง ฝ่ายชายก็ยังเป็นผู้จัดละครชื่อดัง

ข่าวฉาวสะเทือนวงการบันเทิงเมื่อหนึ่งปีก่อนทำให้ชื่อของ พราวฟ้า เขมิทัต หายไปจากวงการบันเทิงทันที จะมีเห็นหน้าคร่าตาตามสื่อบ้างเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่เป็นข่าวก็ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก หรือถึงจะเป็นเรื่องดีก็มีแต่คนด่า

จะมีก็เพียงรับงานรีวิว ไลฟ์สดขายของเท่านั้น และลูกค้าที่มาจ้าง ส่วนมากเพราะต้องการกระแสดรามาจากเธอเสียมากกว่า ไม่ได้ต้องการยอดขายหรอก แต่ต้องการให้คนมาด่าเพื่อคนจะได้รู้จักสินค้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ เพียงแต่ก็ต้องยอมทำเพื่อเงิน

กลับออกมาจากบ้านแม่เมย์ยังไม่ได้ครึ่งทาง เสียงแจ้งเตือนข้อความที่ดังขึ้นทำให้เธอละมือจากพวงมาลัยรถมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากแม่เมย์ ก็รีบตีไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางทันที

แม่เมย์ : คุณอธิปโอเคแล้วนะ

แม่เมย์ : พรุ่งนี้ทุ่มตรงให้แกไปที่บ้านเขา เดี๋ยวฉันส่งโลเคชันให้

พราวฟ้า : ขอบคุณค่ะแม่

มือบางกำโทรศัพท์ในมือแน่น เมื่อตัดสินใจไปแล้ว เธอก็ถอยไม่ได้

"เรียบร้อยไหม อธิป"

"เรียบร้อยครับ พรุ่งนี้ทุ่มตรงเธอจะมาที่นี่"

"ดีมาก"

บุรุษร่างสูงผู้มีใบหน้าหล่อคมคายอย่างคนเชื้อสายยุโรป แต่กระนั้นก็ยังมีเค้าโครงของความเป็นเอเชียปะปนอย่างเข้มข้นไม่น้อย ล้วนผสมผสานกันอย่างลงตัว ส่งให้คนที่ยืนหันหน้าทอดสายตามองทิวทัศน์ของกรุงเทพในยามค่ำคืนจากชั้นสูงสุดของตึกกลางมหานครดูหล่อเหล่าราวประติมากรรมชิ้นเอกของโลก ภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มยิ่งส่งให้ร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม

ดวงตาคมเข้มเหลือบสายตามอง อธิป ลูกน้องคนสนิทที่กำลังถอยตัวออกห่างหลังจากรายงานเรื่องที่ได้รับมอบหมายและทำสำเร็จ ก่อนจะหันสายตามองผ่านกระจกบานใหญ่ไปยังท้องถนนด้านล่างที่เห็นเพียงแสงไฟระยิบเล็กๆ ไปตลอดทาง พลางยกแก้วเหล้าทรงเพชรที่มีน้ำสีเหลืองอำไพเข้มข้นในแก้วขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมด ยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆ

พราวฟ้า จอดรถสัญชาติยุโรปราคาหลายล้านที่ยังผ่อนไม่หมดตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์แถวชานเมือง บรรยากาศยามโพล้เพล้ชวนให้จิตใจเธอสั่นไหวด้วยความกลัวไม่น้อย ยังไม่ทันดับเครื่องยนต์ บอดี้การ์ดหนึ่งในหลายคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็ตรงมาเปิดประตูรถให้เธอ หญิงสาวก้าวลงมารถมาด้วยความงุนงง และชายชุดดำคนนั้นก็ขับรถเธอออกไป คิดเพียงว่าเขาคงจะนำไปจอดให้ที่โรงจอดรถหน้าบ้านที่เธอเพิ่งจะผ่านมาเมื่อครู่

รู้จากแม่เมย์ว่าคุณอธิปเป็นนักธุรกิจที่รวยมาก เธอพยายามหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตแต่ก็ไม่พบข้อมูลอะไรสักอย่าง ในครั้งแรกที่มายังแอบคิดว่าจะถูกหลอกหรือเปล่า เพราะเงินที่ตกลงก็ยังไม่ทันได้รับสักบาท อาศัยความเชื่อใจจากแม่เมย์เท่านั้นเอง

แต่พอรถมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ ค่อยใจชื้นขึ้นบ้าง อย่างน้อยเขาคงไม่เบี้ยวค่าจ้างเธอแน่นอน และแค่รถเธอจอดที่หน้ารั้วประตูอัตโนมัติก็ถูกเปิดออก

แค่ลดกระจกลง เสียงชายชุดดำที่ยืนรออยู่ก็บอกให้เธอขับรถไปจอดที่หน้าบ้านได้เลย ราวกับทุกคนรู้เรื่องการมาของเธอเป็นอย่างดี

ยืนมองรถตัวเองถูกขับออกไป หันมาอีกทีก็พบบุรุษร่างสูง รูปร่างหน้าตาจัดว่าดีทีเดียวท่าทางสุภาพแต่ก็แฝงไว้ด้วยกิริยาที่ดูออกจะน่ากลัวไม่น้อย

"สวัสดีค่ะ" เธอรีบยกมือขึ้นไหว้

"สวัสดีครับ ผมอธิปครับ คนที่ติดต่อคุณไป"

"อ๋อ ค่ะ" พราวฟ้ายิ้มให้บางๆ นึกดีใจที่อย่างน้อยคนที่เธอจะต้องกินข้าวและจบลงบนเตียงก็ไม่ได้ดูขี้ริ้วขี้เหร่ หรือดูกักขฬะน่ากลัวอย่างที่คิดมาตลอดทาง

"เชิญตามผมมาครับ"

พราวฟ้าเดินตามคนตัวสูงตรงหน้า แอบคิดว่าท่าทีเขาดูสุภาพเกินกว่าจะเป็นนักธุรกิจที่มีกิจการใหญ่โตมากมายอย่างที่แม่เมย์เล่าให้ฟัง เพราะเธอคิดว่าคนประเภทนี้คงดูเย่อหยิ่งไม่น้อย และคงไม่มีท่าทีสุภาพนอบน้อมขนาดนี้

และเหมือนคำตอบจะอยู่ตรงหน้า เมื่ออธิปพาเธอเข้ามาในห้องหนึ่ง ภายในห้องตกแต่งไว้ราวกับโรงแรมหรูห้าดาว นอกจากโซฟารับแขกชุดใหญ่ ยังมีเตียงนอนสีขาวสะอาดตาอยู่ภายในห้อง และบุรุษร่างสูงที่ดูจะสูงกว่าคุณอธิปยืนหันหลังมองไปด้านนอกหน้าต่าง

"คุณพราวฟ้ามาแล้วครับ"

แม้จะงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อย แต่ก็ยังสงบนิ่งไม่เอ่ยถามสิ่งใด คิดว่าเดี๋ยวในไม่ช้าเธอคงจะได้คำตอบกับเรื่องนี้เอง

และแค่เพียงผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแม้จะใส่กับกางเกงยีนก็ยังดูภูมิฐาน