ตอนที่ 1 รับงาน

พราวฟ้า เขมิทัต หรือ พราว ดาราสาวที่น่าจับตาในฐานะนางเอกชื่อดังของช่อง แค่ระยะเวลาเพียงสองปี จากดาราสมทบก็ก้าวขึ้นสู่นางเอกเบอร์ต้นๆ ของประเทศ

กลายเป็นดาวจรัสฟ้าได้เพียงปีเดียวอยู่ๆ เธอก็กลายเป็นดาวตกร่วงสวรรค์

เมื่อข่าวฉาวที่ว่าเธอแย่งสามีลูกสาวเจ้าของช่อง และนั่นก็เหมือนกับเป็นการปิดฉากชีวิตในวงการบันเทิง

และเพื่อความอยู่รอดของดาราขาลง ทำให้เธอต้องรับงานกินข้าว

และครั้งแรกที่รับงาน ก็ต้องเจอกับอดีตที่เคยผิดพลาดของตัวเองอย่าง

ฟาริส โยธาทรัพย์สกุล มาเฟียหนุ่มลูกครึ่ง ภาพที่ทุกคนเคยเห็นและได้ยินคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง โพรไฟล์ดี

แต่ที่เขาเข้าหาเธอ ก็เพียงเพราะเข้าใจว่ารักแรกอย่าง อลินา ถูกเธอทำร้าย

❤️❤️❤️????

คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา ซึ่งต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำ

- มีการใช้เซ็กซ์ทอย (ของปลอม แค่บทเริ่มต้น)

ตอนที่ 1

รับงาน

"แม่ มีเงินให้ยืมอีกสักห้าหมื่นไหม เดือนนี้พราวไม่พอจริงๆ เดี๋ยวได้เงินอาทิตย์หน้าจะรีบคืนให้ ขอเอาไปจ่ายค่าบ้านกับค่ารถก่อน"

ผู้ที่ถูกเรียกว่าแม่ถอนหายใจหนักๆ ไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่ายคนตรงหน้า แต่เป็นเสียงถอนหายใจที่บ่งบอกถึงความสงสารเห็นใจ เพียงแต่ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไรได้ นอกจากจำนวนเงินที่เจ้าตัวเอ่ยปากออกมา

พราวฟ้า ฟังเสียงถอนหายใจนั้นแล้วก็รู้สึกละอายใจไม่น้อย แต่นอกจากแม่เมย์แล้วเธอก็ไม่มีใครที่ไหนอีก ที่จะกล้าเอ่ยคำพูดน่าอายพวกนั้นออกมาได้

แม่เมย์ คือสาวประเภทสองอายุแก่กว่าเธอเกือบยี่สิบปี และเป็นผู้ที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการบันเทิงมากว่าสามสิบปี เริ่มไต่เต้าตั้งแต่การเป็นช่างแต่งหน้าในกองถ่ายจับพลัดจับผลูจนมาเป็นผู้จัดการดารามือทองอย่างในทุกวันนี้

ไม่ว่าแม่เมย์จะจับใครคนไหนปั้น ทุกคนล้วนแต่กลายเป็นดาวจรัสฟ้า แต่ทุกอย่างมันคงมีข้อยกเว้น

และเธอ…ก็คงเป็นหนึ่งในข้อยกเว้นนั้น เมื่อดาวจรัสฟ้าอย่างเธอ มีเวลาเฉิดฉายในท้องฟ้าราตรีสีนิลได้เพียงไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ ก็กลายเป็นดาวตกร่วงสวรรค์ ไร้งาน ไร้เงิน อย่างทุกวันนี้

เพียงเพราะข่าวฉาวที่ว่า...แย่งผัวชาวบ้าน

"ไอ้พราว เรื่องเงินน่ะไม่ยากหรอก ฉันให้แกได้ แต่ถ้าแกจะเอาไปให้พ่อแกถลุงเล่นอีก คนที่จะไม่ไหวก็คือแกนะ"

"อันนี้ไม่ได้ให้พ่อแล้ว พราวจะเอาไปจ่ายค่ารถกับค่าบ้านเย็นนี้ครบกำหนดแล้ว เดี๋ยวมันจะเข้าเดือนที่สามซะก่อน เงินที่ลูกค้านัดจะจ่ายก็เลื่อนเป็นอาทิตย์หน้า"

"แกแน่ใจนะว่าไม่ได้เอาไปให้พ่อแกถลุงในบ่อนอีก"

"แน่ใจแม่"

เมย์มองหน้าเด็กสาวในสังกัด เห็นดวงตาใสซื่อของคนตรงหน้าแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ใบหน้าสวยหวานแต่ก็ดูเก๋ไก๋มีเสน่ห์ นอกจากจมูกโด่งที่สวยด้วยมีดหมอ อย่างอื่นก็ล้วนเป็นของจริง ดวงตากลมโตที่เคยสดใสบัดนี้กลับกลายเป็นดวงตาของคนที่มองอย่างไรก็เหมือนคนอมทุกข์ไว้ตลอดเวลา ริมฝีปากอิ่มที่เคยยิ้มกว้าง ตอนนี้แทบจะไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน เมย์มองเธออยู่อึดใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยเรื่องที่ค้างคาใจมาตลอดทั้งสัปดาห์

"มีคนติดต่อมา ถามว่าแกรับงานกินข้าวไหม"

"งานกินข้าว" พราวฟ้าเบิกตากว้างถามกลับคล้ายไม่อยากเชื่อเรื่องที่ได้ยิน

"อืม แต่ฉันยังไม่ได้ตอบกลับเขา เลยลองถามแกดู ที่จริงฉันไม่อยากพูดให้แกรู้ด้วยซ้ำ"

"เขาให้เท่าไรน่ะแม่"

"สามแสน"

"สามแสน" พราวฟ้าทวนราคาค่ากินข้าวตาโต "ยังมีคนสนใจอยากกินข้าวกับพราวอีกหรือเนี่ย ตลกดี" เธอได้แต่ยิ้มหยันให้ตัวเอง ก่อนจะเอ่ย "อ้อ หรือเพราะข่าว ว่าแต่ใครน่ะแม่"

"คุณอธิป" คนฟังได้แต่ขมวดคิ้ว เพราะไม่เคยได้ยินชื่อ

"เป็นนักธุรกิจน่ะ แต่เขาจะอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ นานๆ จะกลับมาไทยสักที"

"รับเลยแม่"

"อะไรนะ นังพราว แกเข้าใจไอ้งานกินข้าวใช่ไหมว่ามันจะไม่ได้จบที่โต๊ะอาหารแต่มันไปจบที่เตียง"

"รู้"

"แกแน่ใจ"

"อื้อ"

"ที่ฉันบอกไม่ได้หมายความว่าให้แกรับงานหรอกนะ..."

"พราวเข้าใจแม่ แต่แม่ก็ต้องเข้าใจพราว ถ้าไม่รับงานนี้ เดือนหน้าก็ยังไม่รู้จะมีงานอะไรมาให้ทำบ้างเลย รับไลฟ์สดขายของไปเมื่อวานก็ขายไม่ค่อยดี มีแต่คนมาคอมเมนต์ด่า จนลูกค้าเลื่อนจ่ายค่าจ้างเนี่ยแหละ"

"แกแน่ใจนะ"

"อืม แน่ใจ"

การตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาที เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ นอกจากงานในวงการบันเทิงจะหาไม่ได้ แม้แต่แม่เมย์ที่กว้างขวางอยู่ในวงการยังแทบจะหางานให้เธอไม่ได้