03 ตบหน้า

บ้านติณภพ

ฉึบ ฉึบ ฉึบ

"คุณแม่มีอะไรคะ" มีนชำเลืองมองไปเล็กน้อย ก็ได้เห็นคุณแม่สามีกำลังเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางที่ขึงขังราวกับว่าเธอได้ไปทำอะไรขัดใจแม่สามีอีก

แต่ความจริงไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดอยู่แล้วล่ะ ในสายตาของแม่สามีแค่เธอหายใจอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ผิดแล้ว ไม่เคยถูกสักครั้งหรอก

"นี่บ้านฉัน ฉันจะเดินไปตรงไหนมันก็เรื่องของฉันสิ"

"....." มีนถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าแม่สามีตั้งใจเดินมาหา การที่คนเราถ้าไม่ชอบ สิ่งเดียวที่คนนั้นจะต้องทำคือออกให้ห่างไม่ต้องเจอหน้ากัน นอกจากมีเรื่องจะพูดหรือตั้งใจจะมาหาเรื่อง

"น้องจีน่ะเขาเพียบพร้อมนะ เรียนจบปริญญาเอกจากนอกมา ดีพร้อม เหมาะสมกับ...."

"คุณแม่คะ จะพูดอะไรก็ระวังหน่อยก็ดีค่ะ"

"ทำไม รับไม่ได้เหรอ?"

"ค่ะ รับไม่ได้ ที่จะเห็นคุณแม่ยัดเยียดใครก็ไม่รู้ให้สามีของตัวเอง"

"ใครก็ไม่รู้ที่ไหนบ้าบออะไรกันล่ะ นั่นหนูจีนะ หนูจีนะรู้จักกับตาติณมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว"

"ตอนนี้ก็ไม่ได้เด็กแล้วนะคะ โตแล้วควรจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร"

"นี่เธอกล้าสอนฉันเหรอ?"

"ไม่ได้สอนค่ะ เรื่องแบบนี้ต้องคิดได้เองสิคะ ต้องให้สอนกันทำไม เด็กประถมยังรู้เลยค่ะคุณแม่"

"นี่แก นังมีน!"

เพี๊ยะ!

ใบหน้าของมีนหันไปตามแรงตบซึ่งมันก็แรงมากๆ ทำให้เกิดรอยแดงช้ำตรงแก้มของมีนในทันที

"นี่สำหรับที่แกกล้ามาสอนคนอย่างฉัน!"

"...." ไม่ได้รับคำขอโทษใดๆ หรือแม้กระทั่งสีหน้าที่ตกใจก็ไม่มี นอกจากคำพูดที่รุนแรงเหมือนเดิม

"รู้เอาไว้ซะด้วยว่าฉันไม่ได้ต้องการให้เธอเข้ามาเป็นสะใภ้ของตระกูลตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะฉันขัดความต้องการของลูกชายฉันไม่ได้ จากนี้ไปฉันเองนี่แหละจะเป็นคนกระชากหน้ากากความหน้าด้านความเลวระยำของแกออกมาเอง ลูกชายฉันจะได้ตาสว่างสักที ไม่ต้องมัวหลงระเริงไปกับผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ!"

"งั้นหรอคะ แต่เท่าที่มีนเห็น ลูกชายของคุณแม่ก็หลงผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้จนหัวปักหัวปำนี่คะ"

"แก...!"

"เอาเถอะค่ะ คุณแม่อยากจะทำอะไรก็ตามใจของคุณแม่เลย เราเองก็โตๆกันแล้วไม่ต้องมาคอยนั่งบอกนั่งสอนกันหรอกค่ะว่าอะไรควรหรือไม่ควร"

"อีนังมีน...!"

"ต่อให้คุณแม่จะตบมีนอีกสิบครั้ง คุณแม่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้หรอกค่ะ ความจริงที่ว่าคุณติณไม่มีทางไปเอาผู้หญิงที่คุณแม่ต้องการจะยัดเยียดให้หรอกค่ะ เลิกฝันลมๆ แล้งๆ เถอะค่ะ คุณแม่เองก็น่าจะรู้จักลูกชายของคุณแม่ดี"

"เดี๋ยวแกก็จะได้รู้ ว่าการได้เป็นหมาหัวเน่าแล้วถูกเฉดหัวออกไปจากบ้านมันเป็นยังไง"

"จะทำอะไรคุณแม่ก็คิดให้ดีๆนะคะ อย่าลืมว่ามีนจดทะเบียนสมรสกับคุณติณแล้ว ถ้าคุณแม่ทำอะไรแล้วมีข่าวออกมา คนที่เสียหายไม่ใช่มีนนะคะคุณแม่อย่าลืม"

"คนเขาก็จะได้ลือดันสิ ว่าเธอทำหน้าที่ของภรรยาไม่ดีผัวเลยหากินเล็กกินน้อยนอกบ้าน"

"ถ้าคุณติณจะทำแบบนั้นจริงๆ มีนว่าเขาคงทำไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ เราสองคนก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไร แต่มีนก็ไม่เห็นว่าคุณติณเขาจะเป็นแบบนั้นเลยนะคะ"

"อย่ามั่นใจในตัวเองหน่อยเลย เธอน่ะมันเก่าแล้ว ผัวก็ต้องเบื่อเป็นธรรมดา ใครเขาก็อยากได้ของใหม่ๆ กันทั้งนั้นแหละ"

"นี่หรอคะ ความคิดของคนเป็นแม่คน?" มีนตอบกลับด้วยสีหน้าที่กำลังหัวเราะเย้ยแม่สามีที่ยืนอยู่ตรงหน้า เพราะการที่ยัดเยียดผู้หญิงคนอื่นมาให้ลูกชายตัวเองที่แต่งงานแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่คนเป็นแม่ทำกันเลย

และเพราะแบบนี้จึงทำให้มีนได้เห็นธาตุแท้ของแม่สามีมากขึ้น

และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้จงเกลียดจงชังเธอขนาดนี้ทั้งที่เธอก็ไม่เคยทำอะไรให้เลย

เกลียดกันเพียงเพราะว่าเธอเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้างั้นเหรอ

"มีนขอตัวนะคะ"

"...."

"อ้อ ขอบคุณสำหรับรอยแผลบนหน้านะคะ ถ้าคุณติณเห็นคุณแม่ก็น่าจะรู้นะคะว่าคุณติณเขาจะทำอะไร"

"อยากฟ้องก็เอาซี้"

"...." มีนได้แต่ยิ้มให้ ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินกลับออกไป เธอก็แค่จะเล่นสงครามประสาทกับแม่สามีก็เท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องกับติณภพแต่อย่างใด เพราะเธอไม่ใช่คนที่มีนิสัยแบบนั้น

"ให้ตายสิ มีแต่เรื่องแต่ราวจริงๆ เกิดเป็นคนอย่างฉันเนี่ย!"

"ตายแล้วคุณมีนเกิดอะไรขึ้นคะ"

"ไม่มีอะไรหรอก"

"ทะเลาะกับคุณหญิงอีกแล้วหรอคะคุณมีน"

"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องปกติซะมากกว่า มีนเจอเรื่องแบบนี้จนชินแล้วค่ะ"

"เดี๋ยวแจนไปเอายามาประคบให้นะคะ"

"เออๆ รีบไปเอามาเลย"

"จะทนไหวหรือเปล่าคะเนี่ยคุณมีน นับวันคุณหญิงเธอเริ่มหัวรุนแรงขึ้น คุณติณเองก็ขู่แล้วพูดแล้วอะไรก็แล้ว แต่ก็ไม่เห็นคุณหญิงทำตามเลย"

"ยังไงก็ต้องทนให้ไหวค่ะ ในเมื่อมีนรักลูกชายของเขานี่คะ มีนไม่อยากทำตัวเป็นปัญหา มีนสงสารคนกลางค่ะคุณติณเขาเลือกไม่ได้"

"ถ้าคุณติณมาเห็นแผลตรงนี้ มีหวังบ้านแตกกับคุณหญิงอีกแน่ๆ"

"ป้ากับแจนอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณติณนะคะ"

"คุณมีนคะ ต่อให้ไม่มีใครพูดคุณติณก็ต้องสงสัยอยู่ดีแหละค่ะ ดูสิคะเป็นรอยขนาดนี้ คงเจ็บมากเลยนะคะเนี่ย ทำไมคุณหญิงใจร้ายจัง ถ้าเป็นแจนนะตบสวนไปแล่ว!"

"นังแจน! พูดอะไรไม่รู้เรื่องไปทำงานของแกเลยเดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก"

"ก็ฉันพูดจริงนี่ป้า คุณมีนเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ทำหน้าที่ของภรรยาได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก เลิกงานมาก็รีบกลับมาทำอาหาร ตอนเช้าก็ออกไปทำงานเวลาพักแทบไม่มี แต่คุณหญิงกลับหาว่าคุณมีนเธอ..."

"นังแจนฉันบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของแก เข้าครัวไปล้างจานได้แล้ว ถ้ามีใครมาได้ยินเข้าแกนั่นแหละที่จะโดนไล่ออกเป็นคนแรก!"

"ช่างมันเถอะแจน ฉันจะพยายามทนเท่าที่จะทนได้ก็แล้วกัน อะไรที่มันไม่ไหวอะไรที่มันไม่ถูก ฉันก็แค่เถียงกลับปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง"

"ไปเลยนังแจนจะยืนบื้ออยู่ทำไม!"

"ฉันไปก็ได้ป้า"

"เฮ้อ...วันนี้มีคงไม่ได้ลงมาช่วยทำกับข้าวนะคะ"

"ไปพักเถอะค่ะคุณมีน เดี๋ยวป้าจะให้แจนตักอาหารแยกไว้แล้วยกขึ้นไปให้ข้างบนนะคะ"

"ค่ะป้า"