04 ทำเกินไป

เช้าของอีกวัน

"ตื่นแล้วหรอตาติณ มาสิมากินข้าว วันนี้ว่าจะให้พาแม่ไปซื้อของหน่อยน่ะ หนูจีก็จะไปด้วย จะให้แกไปส่ง"

"คุณแม่ครับ"

"อะไร?"

"ทำเกินไปหรือเปล่าครับ"

"ทำอะไร?"

"คุณแม่น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจนะครับว่าทำอะไรไว้"

"เมียตัวดีของแกมันฟ้องอีกแล้วหรอ"

"แม่ครับ ช่วยทำดีกับมีนบ้างได้หรือเปล่าครับ"

"....."

"มีนเธอไม่ได้ฟ้องอะไรหรอกครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าคุณแม่จะทำอะไรกับเธอ มีนเธอไม่เคยบอกกับผมเลย นอกจากผมจะรู้เอง เหมือนกับครั้งนี้"

"ฉันก็แค่สั่งสอนเพราะเมียแกมันปากดีไง"

"เกินไปหรือเปล่าครับ คุณแม่จำได้หรือเปล่าว่าครอบครัวเราไม่ใช้ความรุนแรงกับคนในครอบครัว"

"แต่มัน..."

"มีนเธอเป็นภรรยาของผมครับ และเธอก็คือหนึ่งในครอบครัวของเรา คือคนที่ผมรักมาก ช่วยหยุดทำร้ายมีนสักทีครับ"

"แล้วทำไมแกไม่ไปถามเมียแกบ้างล่ะ ต่อหน้าฉันทำมาเป็นปากดี แต่พอมีแกกลับทำตัวสงบเสงี่ยม"

"ถามอะไรครับ"

"ก็เมียแกมากล่าวหาว่าฉันจะเอาหนูจียัดเยียดให้แกไง บอกว่าฉันมีความคิดต่ำๆ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เมียแกด่าฉันขนาดนี้แกจะยังให้ฉันใจเย็นได้อีกเหรอ แบบนี้แค่ตบมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ"

"เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเองครับ ขอแค่อย่างเดียว อย่าให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีกเลยนะครับ สงสารผมเถอะครับคุณแม่ ผมเลือกไม่ได้ และผมก็ไม่อยากเข้าข้างใครด้วย ผมอยากเป็นกลางให้ได้มากที่สุด"

"....."

"ส่วนเรื่องวันนี้เดี๋ยวผมให้คนขับรถของผมพาไปนะครับ ผมมีงานต้องทำครับ คงพาคุณแม่กับน้องจีไปไม่ได้ ขอตัวนะครับ"

"ดะ เดี๋ยว แล้วแกไม่กินข้าวเช้ากับแม่ก่อนเหรอ"

"ไม่ล่ะครับ ผมมีงานต้องทำ"

ติณภพเดินไปขึ้นรถของตัวเองก่อนจะขับรถออกไป ส่วนมีนก็ออกไปทำงานแต่เช้าแล้ว เพราะไม่อยากเจอไม่อยากสนทนากับใครเลยเลือกที่จะออกไปอย่างเงียบๆ มันเป็นทางเดียวที่สามารถเลี่ยงการปะทะกันแล้วมีปัญหากันได้

"ยัยมีน..."

"อือ.."

"เป็นอะไรทำไมมานั่งหลับอยู่แบบนี้ แล้วหน้าของเธอน่ะไปฟัดกับใครมาล่ะ"

"อืม มีเรื่องที่บ้านอะ"

"อย่าบอกนะว่าเธอ มีเรื่องกับแม่ผัวอีกแล้วอะ"

"อือ...เหนื่อยอะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย นอนไม่หลับ"

"แค่เป็นโรคเครียดเปล่าเนี่ย"

"บ้าบอ ฉันจะเป็นโรคแบบนั้นไปทำไมกัน"

"ก็ดูสิ่งที่เธอต้องเจอแต่ละวันสิ เป็นฉันนะ ฉันหนีออกไปนานแล้วล่ะ ไม่มาอยู่แบบนี้หรอก"

"ฉันไม่อยากให้คุณติณต้องเหนื่อยใจน่ะ"

"ฉันไม่เข้าใจจริงๆ แม่ผัวเธอน่ะมาเจอฉันหน่อยไม่ได้ เดี๋ยวแม่จะแปลงร่างเป็นลูกสะใภ้สุดแสบเล่นงานให้เข็ดเลย"

"เหนื่อยอะ ไม่มีแรงทำงานเลย"

"แล้วทำไมไม่ลางานอยู่บ้านล่ะ จะมาทำงานทำไม"

"อยู่บ้านก็มีปัญหา มาทำงานดีกว่า เหนื่อยกายแต่สบายใจกว่าเยอะ"

"หน้าของเธอน่ะ คุณติณเห็นหรือยัง"

"เห็นแล้วล่ะ"

"แล้วเขาว่ายังไงบ้าง"

"เขาบอกว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้น่ะ ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาไปว่าแม่ของเขาหรอก ฉันอยากให้เรื่องมันจบลงตรงนี้น่ะ"

"ก็จริงของเธอ แม่ผัวของเธอเหมือนชาวบ้านซะที่ไหน"

"....."

"ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันขนาดนี้"

"ฉันว่าแม่ของคุณติณน่ะ"

"อะไรนะ มีนว่าคนเหรอ เธอด่าใครเป็นด้วยเหรอมีน ตายแล้วฝนจะต้องตกฟ้าจะต้องผ่า สภาพอากาศจะต้องแปรปรวนแน่ๆ แบบนี้"

"เกิดไปแล้วน่ายัยหนูนา"

"ก็มันจริงๆ นี่นา"

มีนเธอจะเป็นคนเงียบๆ และไม่ค่อยมีปัญหากับใคร แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะไม่สู้คนหากเธอถูกคุกคามหาเรื่องมากๆ

"มีอะไรจะให้ช่วยหน่อยอะ"

"ว่ามาสิ เพื่อนนคนนี้พร้อมช่วยเหลือเพื่อนเสมอ"

"หาคอนโดให้หน่อยสิ"

"ห๊า หะ หาคอนโด" หนูนาร้องอุทานออกมาเสียงดังจนมีนต้องรีบเอามือไปปิดปากเพื่อนร่วมงานเอาไว้

"จะร้องเสียงดังทำไมเล่า!"

"ก็แค่ตกใจอะ เมื่อกี้เธอยังพูดอยู่เลยว่าไม่อยากให้คุณติณต้องเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้"

"ก็จริงอยู่ แต่ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปฉันก็จะตายเอาน่ะสิ"

"ตาย?"

"ก็อย่างที่เธอรู้แหละ ถ้าฉันอยากย้ายออกไปไม่งั้นมันก็จะเกิดปัญหาอยู่แบบนี้อีกเรื่อยๆ"

"แล้วคุณติณล่ะ ปรึกษาคุณติณหรือยัง"

"ยังหรอก แต่เดี๋ยวค่อยกลับไปปรึกษากับเขา แค่อยากให้เธอช่วยหาให้น่ะ พร้อมเมื่อไหร่ก็ย้ายออก"

"ได้สิเดี๋ยวจัดการให้ ได้แล้วเดี๋ยวจะบอก"

"ขอบใจนะ"

***************

บ้านติณภพ

แกร๊ก~

"ทำไมคุณไม่กินข้าวล่ะมีน เดี๋ยวก็ปวดท้องเอาหรอก"

"ฉันไม่ค่อยหิวค่ะ เมื่อตอนบ่ายเพิ่งไปกินกับหนูนามาด้วย"

"งั้นดื่มนมอุ่นๆ สักหน่อยนะครับ ช่วงนี้คุณไม่ค่อยกินอะไรเลย ผมกลัวคุณจะไม่สบายครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

"เรื่องแม่ของผม ผมจัดการให้แล้วนะครับ ยังไงก็อย่ามีเรื่องกันอีกเลยนะครับ ผมรู้จักนิสัยแม่ของผมดี ท่านไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่"

"ค่ะ ฉันก็มีเรื่องจะพูดกับคุณพอดีเลยค่ะ เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย"

"อะไรเหรอครับ"

"ฉันให้หนูนาหาคอนโดให้ ฉันจะย้ายออกไปอยู่คอนโดค่ะ"

"มีน..."

"ฉันรู้ค่ะว่าคุณไม่อยากให้ออกไป แต่ถ้าฉันยังอยู่ก็จะมีปัญหาแบบนี้อยู่อีกเรื่อยๆ นะคะ บางทีการที่ฉันย้ายออกไปมันคงจะดีกว่า"

"ผมทำให้คุณอึดอัดหรอครับมีน"

"เปล่าหรอกค่ะ แต่คุณก็เห็นว่าถ้าฉันอยู่ต่อฉันกับแม่ของคุณก็จะมีปัญหากันอีก"

"แต่ผมเป็นห่วงคุณ"

"ฉันอยู่ได้ค่ะ ถ้าคุณอยากมาก็มาหาฉันได้นี่คะ เราไม่ได้เลิกกันสักหน่อย"

"เฮ้อ...ผมไม่คิดเลยนะครับว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ ผมนี่จัดการเรื่องครอบครัวไม่ได้เลย"

"ให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ ฉันกับแม่ของคุณจะได้ไม่ต้องมีเรื่องกัน คุณเองก็จะได้ไม่ต้องมาหนักใจกับฉันด้วย"

"ผมไม่ได้หนักใจเลยนะครับ"

"ฉันรู้ค่ะ คุณเป็นสามีที่ดี เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี คุณทำดีมาโดยตลอด แต่ในฐานะที่คุณเป็นคนกลาง คุณเลือกไม่ได้ฉันเข้าใจค่ะ เพราะงั้นฉันถึงต้องออกไปเพื่อไม่ให้เกิดปัญหากับแม่ของคุณอีกไงคะ"

"ขอบคุณนะครับที่เข้าใจผม"

"เพราะฉันรักคุณไงคะ คนรักกันก็ต้องเข้าใจกันค่ะ"

"ผมก็รักคุณครับมีน ภรรยาที่แสนดีของผม"