02 ผู้หญิงคนใหม่

หลายวันถัดมา

"อื้อหือ หนูจีรณาสวยเหมือนแม่ไม่มีที่ติเลยจริงๆ นะลูก"

"ขนาดนั้นเลยหรอคะคุณป้า จีก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"ป้าพูดจริงๆ นะลูก ดูซิอุตส่าห์เรียนจบตั้งปริญญาเอกจากอังกฤษเชียว ป้าล่ะภูมิใจแทนคุณหญิงจริงๆ ที่ได้ลูกสาวทั้งสวยและเก่งแบบนี้"

"คุณป้าก็ จีเขินจนทำตัวไม่ถูกแล้วนะคะ"

"อ้อจริงสิป้าลืมเลย เดี๋ยวพี่ติณของเราก็กลับมาแล้วล่ะนะ หนูจีอย่าเพิ่งกลับอยู่กินข้าวด้วยกันก่อน เดี๋ยวป้าให้แม่บ้านทำอาหารให้ รับรองอร่อยเหมือนเดิม"

"ค่ะคุณป้า"

ฉันนั่งฟังทั้งสองคุยกันโดยที่ฉันก็ไม่ได้โต้ตอบหรือพูดคุยอะไรด้วย ฉันรู้ดีว่าคุณแม่ของคุณติณภพกำลังใช้คำพูดแดกดันฉัน โดยใช้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเครื่องมือ เพราะเธอเป็นลููกของเพื่อนและก็เรียนจบตั้งสูงแน่ะ ถ้าเทียบกันคนอย่างฉันก็ไม่มีอะไรสู้เขาได้เลย แต่ฉันก็ไม่รู้จะวัดคุณค่าของตัวเองกับคนอื่นทำไม ในเมื่อฉันก็เป็นฉัน ส่วนเขาก็เป็นเขา เราไม่ได้เหมือนกัน เพราะเราไม่ใช่คนคนเดียวกันสักหน่อย

"พี่ติณแต่งงานแล้วหรอคะคุณแม่"

"แหม...แต่งแล้วก็เลิกได้ลูก"

"...." ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปช่วยแม่บ้านในครัว คำพูดของคุณแม่คุณติณภพทำเอาฉันถึงกับชะงักนิ่งไปเลย

อย่าบอกนะว่ากำลังจะยัดเยียดผู้หญิงคนนี้ให้ลูกชายตัวเอง

ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคนเป็นแม่คิดได้ยังไงกับเรื่องแบบนี้ มีความสุขเหรอกับการได้ทำลายชีวิตของคนอื่น

"สะใภ้บ้านนี้น่ะ ต้องเพียบพร้อมและดูดีเหมือนกับหนูจีไงคะ ถ้าเป็นคนอื่นป้าก็ไม่เอาหรอกลูก มันเสื่อมเสียวงตระกูลของป้า"

"แล้วทำไมพี่ติณถึง..."

"คงจะหูหนวกหรือไม่ก็ตาบอดแหละลูก ถึงได้คว้าอะไรเข้ามาในชีวิตแบบนั้น"

"....." ฉันกำมือแน่นข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกไป เพราะถ้าระเบิดออกไปมีหวังได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ

ฉันจะพยายามอดทนเท่าที่ฉันจะอดทนได้ก็แล้วกันนะ

"อ้าวคุณมีน มาทำไมคะ"

"จะมาช่วยค่ะ ไม่รู้จะทำอะไร" ฉันตอบแม่บ้านในครัวไป วันนี้ฉันหยุดอยู่บ้านส่วนคุณติณไปทำงาน ถ้ารู้ว่าหยุดอยู่บ้านแล้วต้องเจออะไรแบบนี้สู้ฉันไปทำงานจะดีกว่านั่นแหละ

"โดนคุณหญิงพูดไม่ดีใส่อีกแล้วหรอคะ" แจนแอบมากระซิบข้างฉัน แจนคือแม่บ้านที่มาทำงานกับป้าแม่บ้านที่นี่ อายุเด็กกว่าฉันไม่กี่ปีหรอก

"นังแจน ไม่ใช่เรื่องของแก ไม่ต้องไปสาระแนกับเรื่องของเจ้านาย"

"แหมป้าก็นะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะป้า ก็ถูกอย่างที่แจนว่าแหละค่ะ มีนก็เลยไม่อยากอยู่กลัวว่าจะได้เขม่นกันอีก" คนอย่างฉันทำอะไรไม่เคยถูกสักอย่าง หยุดอยู่บ้านก็ถูกหาว่าไม่รู้จักทำงาน เอาแต่แบมือขอเงินผัวใช้ พอออกไปทำงานก็หาว่าไม่เป็นกุลสตรีไม่ทำงานบ้านดูแลผัว

"แล้วคุณมีนจะทำอะไรคะ ไม่มีอะไรให้คณมีนทำหรอกค่ะ ออกไปเดินเล่นที่สวนสิคะ"

"ช่วยหยิบจับก็ยังดีค่ะป้า ดีกว่าอยู่เฉยๆ เดี๋ยวก็จะมีปัญหาอีก"

ยังดีที่แม่บ้านเขาไม่ได้คิดร้ายอะไรกับฉัน แต่แม่บ้านก็ต้องฟังคนที่เป็นเจ้าของบ้านก็ไม่แปลกหรอก แต่ลับหลังคุณแม่ของคุณติณภพมาพวกเขาก็ดีกับฉันมากเลยล่ะ

****************

บรืน~

"คะ คุณติณ...." ฉันกำลังจะเดินออกไปเพราะได้ยินเสียงรถของคุณติณภพดังเข้ามา แต่แล้วก็ต้องหยุดเพราะผู้หญิงที่ชื่อจีรณาเดินเข้าไปกอดแขนของคุณติณภพซะก่อน

"พี่ติณขา..."

"อ้าวน้องจี"

อะไรกันนี่สองคนนี้สนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ

แต่คงจะเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง เพราะคุณติณภพก็ไม่ได้ผลักผู้หญิงคนนั้นออกไปนี่นา

"น้องเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มาหาเราตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วนะ แม่โทรไปแกก็ไม่รับ"

"ขอโทษครับ ผมประชุมอยู่"

"เหนื่อยไหมคะพี่ติณ หิวหรือเปล่า"

"นั่นสิ แม่ให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้แล้วล่ะ น้องจะมากินข้าวกับเราด้วย ไปเปลี่ยเสื้อผ้าซะไป"

"ครับ แล้วมีนล่ะครับ"

"ไม่รู้สิ ไม่เห็นหน้าตั้งแต่กลางวันแล้ว คงจะไปหานอนล่ะมั้ง วันนี้ไม่เห็นจะทำอะไรเป็นเลย แขกมาก็ไม่มาต้อนรับ เอาแต่นอนสบายงานการไม่ทำ เมียแกนี่เหลือเกินจริงๆ นะตาติณ"

"มีนเธอคงเหนื่อยครับ ให้เธอพักเถอะ ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"รีบลงมานะ อย่าให้น้องรอนาน"

"ครับ"

ฉันมองคุณติณภพเดินขึ้นไปด้านบน ยังไงเขาก็ไม่เจอฉันหรอกเพราะฉันไม่ได้อยู่ข้างบน ฉันอยู่แต่ในห้องครัวและหลังบ้านมาทั้งวันเลยต่างหากล่ะ ไม่อยากเข้าไปในบ้านเลยล่ะ

**************

หมับ~

"คุณติณ ตกใจหมดเลยค่ะ"

"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ผมหาคุณไม่เจอน่ะ นึกว่าคุณอยู่บนห้องซะอีก"

"เปล่าค่ะ ฉันมาช่วยแม่บ้านทำอาหาร ฉันไม่อยากอยู่กับแม่ของคุณ กลัวว่าจะมีปัญหา"

"เพราะน้องจีหรือเปล่า"

"คะ?"

"น้องจีเป็นลูกสาวของคุณน้าที่เป็นเพื่อนของคุณแม่ เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ผมมองน้องจีเหมือนน้องสาวคนนึงเท่านั้น"

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ"

"ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ ผมเดาว่าคุณยังไม่กินอะไรตั้งแต่กลางวันแล้ว"

"คุณนี่รู้ทุกเรื่องจริงๆ นะคะ"

"สำหรับคุณผมรู้หมดอยู่แล้วครับ"

คุณติณภพพาฉันเดินออกไปที่โต๊ะอาหาร ซึ่งแม่บ้านได้จัดเตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว

"กว่าจะมาได้นะ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงให้เจ้าของบ้านกับแขกต้องนั่งรอ"

"ขอโทษค่ะคุณแม่"

"ผมมัวแต่คุยกับมีนอยู่ครับเลยช้า ขอโทษด้วยนะครับคุณแม่"

คุณแม่ของคุณติณภพจะไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ เวลาที่คุณติณภพพูดเข้าข้างฉันและเอาความผิดไปไว้ที่ตัวเอง เพราะแม่ของเขาตั้งใจจะให้ฉันเป็นคนผิด

"ตาติณตักกับข้าวให้น้องจีด้วยสิ ตอนเด็กๆ ยังเห็นชอบตักให้น้องอยู่บ่อยๆ เลย"

"ตอนนั้นน้องกินเก่งนี่ครับ จะว่าไปน้องจีผอมลงเยอะเลยนะ เจอครั้งล่าสุดยังเป็นตุ่มอยู่เลย"

"พี่ติณอะ ชอบล้อว่าจีอ้วน"

"แหม ยังจำได้อีกหรอตาติณ ผ่านไปหลายปีแล้วนะ คงจะรักน้องมากล่ะสิหืม..."

"รักครับ ก็น้องจีเป็นน้องสาวของผมนี่นา"

"...." ฉันอดยิ้มไม่ได้ที่คุณติณภพพูดหักหน้าแม่ของเขาขนาดนั้น ฉันรู้ดีว่าคุณแม่ของเขาต้องการจะสื่อถึงอะไร

ฉันล่ะเชื่อเลยจริงๆ นี่คงกำลังจะยัดเยียดผู้หญิงให้ลูกชายตัวเองที่แต่งงานไปแล้ว