[6] เธอคนนั้น

บ่ายอ่อนๆว่าที่คุณป้ามือใหม่นั่งมองเด็กทารกตัวอ้วน เก็บภาพน่ารักของหลานชายเอาไว้จนแทบเมมเมอร์รีี่เต็ม ก่อนหน้านี้ก็ใส่สร้อยข้อเท้าแสนน่ารักให้กับหลานชาย

มีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับมัลลิกา หรืออาจมากกว่าสักปีหรือสองปี ยืนอยู่ข้างๆกรกนก ให้ความสนใจไปที่ลูกชายของเธอเช่นกัน

"นั่นนายจะถ่ายรูปหลานฉันหรอ ไม่ยักรู้ว่าชอบเด็กด้วย"

กรกนกเอ่ยท้วงแฟนหนุ่ม ที่เพิ่งจะตกลงคบกันเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ก่อนจะชำเลืองมองภาพหมูอ้วนในสมาทโฟนต่อ แล้วถือวิสาสะแย้งสมาทโฟนของแฟนหนุ่มขึ้นมาดู

"ทำไมฉันถ่ายตั้งนานแล้วมันไม่ได้แบบนี้อะ?"

กรกนกมองภาพ แล้วเกิดความงุนงง จอมทัพลอบยิ้มให้กับความน่ารักของแฟนสาว เธอลืมไปแล้วหรือไงว่านี่คือจอมทัพช่างภาพมืออาชีพ

"ไม่รู้ แต่ชอบเด็กมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ก็กำลังรอป้าท้องอยู่!"ชายหนุ่มว่า ส่งสายตาแพรวพราวปานจะกลืนกินอีกฝ่ายไปสะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

และรับบทคนคลั่งรักหนึ่งอัตรา มัลลิกาคิดเช่นนั้น เพราะขนาดหล่อนที่นอนมองอยู่ ยังรู้สึกดีและเขินไปตามๆกัน

"ไอ่บ้าจอมทัพ!!!"

ปึกก!!

กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่ง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึง แล้วเบือนหน้าหนี สาวท้าวเดินหนีมาหาแม่ของหลานแทน ให้ตายสิ...คบกันเป็นเเฟนเมื่อกี้นี่เอง จะเสกเด็กเข้าท้องฉันแล้ว ไอ่เด็กบ้า!

กรกนกได้แต่ก่นด่าจอมทัพในใจ...

"โบว์หมีแกเป็นไงบ้าง?หายเจ็บหรือยัง? แล้วอาการมันเป็นยังไงหรอ? แบบทรมานขนาดไหน?"

กรกนกลนลานตั้งคำถาม ตั้งใจเปลี่ยนเรื่องให้ทุกคนที่อยู่ในห้องละความสนใจจากเธอ ก็มันเขินนี่ ใจอิป้าแทบแตกกระจุย เคยโดนเตาะแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน จอมทัพคนแรกเลยด้วยซ้ำ

"เจ็บมากเลยเจ๊ แต่เป็นความเจ็บปวดที่มีความสุขที่สุดในโลก ถ้าลองมีบ้างแล้วจะรู้..."

มัลลิกาทิ้งท้ายประโยคหลังเอาไว้ มองกรกนกสลับกับอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ห่างๆ เรียกได้ว่าถึงเจ๊แกจะเปลี่ยนเรื่อง วกไปวนมาไปอีกกี่เรื่อง ยังไงก็ถูกแซวไม่ขาดอยู่ดี

"เอ่อ เอาไว้ก่อนเถอะเรื่องนั้น ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ!!"

"แล้วหลานฉันชื่ออะไร ตั้งหรือยัง...ให้ช่วยตั้งไหม?"

"เอาสิเจ๊ โบว์คิดไม่ออก ชอบตั้งชื่อจริงมากกว่า คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเลย"

"น้อง....น้อง!!"

"ป้า ฉันว่าเอาไว้ให้พ่อแม่เขาตั้งกันเองดีกว่า ไม่ต้องไปยุ่งเลย รอลูกเราก่อน ตอนนี้ก็คิดชื่อไว้รอได้เลย!!"คำพูดถัดมาของจอมทัพ ทำเอาใบหน้าสวยหวานของแฟนสาวแดงซ่านยิ่งกว่าเก่า ตาโตเท่าไข่ห่าน ก็แต่ละคำพูด มันน่านัก...

"หึ่ย! ชอบขัด ก็ได้ไม่ตั้งก็ได้...เจ๊ว่าให้แกตั้งเองอะดีแล้ว!"

มัลลิกายิ้ม ตลกขบขันให้กับคนทั้งสอง ที่เจ๊ซินบอกว่าหยอด เธอเชื่อแล้วว่าหยอดเข้าหยอดเย็นจริงๆ

สักพักทั้งคู่ก็ขอตัวกลับ เธอจึงให้นมลูกน้อยต่อ...

ใบหน้าสวยหวานจ้องมองลูกชายอย่างไม่วางตา ปากเล็กกำลังครอบงำยอดปทุมถันของแม่อย่างหิวโหย หมูน้อยของเธอหน้าตาไม่คล้ายเธอเลย เหมือนพ่อของเขามากกว่า แต่ก็นั่นแหล่ะ เธอไม่นับให้ใครหน้าไหนมาเป็นพ่อ อย่าไปนึกถึงเขาเลยโบว์หมี...

ว่าด้วยเรื่องการตั้งชื่อ เธอคิดไม่ออกจริงๆ รู้แต่ว่าตอนนี้ลูกชายของเธอชื่อเด็กชาย ธชานนท์ หรือจะมีชื่อเดียวไปเลย คือ ธชา แต่ไม่เอาดีกว่า...

"น้องธาม ธชานนท์ ดีไหมคะลูก หื้ม?"

ในที่สุดคนเป็นแม่ก็คิดชื่อออก เอ่ยถามความเห็นจากน้องธาม ที่ตอนนี้จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เห็นอย่างนั้นเธอจึงอุ้มลูกน้อยขึ้นมาหอมไปฟอดใหญ่

แก้มก็นุ่ม นี่เธอเองก็เห่อลูกไม่แพ้ใครเลย ลูกของเธอน่ารักที่สุด คล้ายจะเลี้ยงง่ายเสียด้วย อย่างนี้นมสายจะได้ไม่เหนื่อยมาก เธอคงต้องให้นมสายเป็นพี่เลี้ยงให้อีกแรง เพราะคงต้องทำงานหนัก

มัลลิกาคิดไปแล้วยิ้มไป เธอมีความสุขที่สุดที่มีน้องธาม ต่อจากนี้ไป เป้าหมายสูงสุดในชีวิตของเธอคือลูก เลี้ยงดูน้องธามให้เป็นเด็กดี มีการศึกษาที่ดีให้ได้...

มัลลิกาเอาลูกลงนอน แล้วเธอจึงนอนหลับพักผ่อนบ้าง อีกสักประเดี๋ยวนมสายก็คงจะกลับมาแล้ว

.

.

.

Partโซ่

ภายในห้องทำงานบนตึกสูง ร่างหนาวางปากกาแล้วเอนหลังพิงพนักเต็มตัว ปิดเปลือกตาลงเพื่อผ่อนคลายดวงตา ภัคพงศ์รู้สึกเหนื่อยล้าจนปวดกระบอกตาทั้งสองข้าง บ่อยครั้งที่โหมงานหนักจนเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้ไปพบแพทย์แต่อย่างใด

กลับไปหาวิธีที่ผ่อนคลายที่อื่น ดื่มด่ำกับบรรยากาศในยามค่ำคืน ณ ผับหรูของเพื่อนพ้อง มักจะเป็นเช่นนั้นอยู่บ่อยครั้งตามประสาหนุ่มโสด

ติ๊งงง!!

เสียงแจ้งเตือนข้อความจากสมาทโฟนดังขึ้น เรียกให้คนที่ปิดตาลงอยากรู้ มือหนาเอี้ยวไปหยิบสมาทโฟนบนโต๊ะขึ้นมาดู พบว่าเป็นข้อความจากจอมทัพ

'ถ้าเจ๊ซินยอมมีลูกกับกูนะ กูจะตั้งใจทำให้ได้แบบนี้เลย'

แบบนี้แล้วมันแบบไหน ไวเท่าความคิดเขาชักอยากจะเห็นว่าจอมทัพส่งภาพอะไรมา จึงปลดล็อกหน้าจอแล้วกดเข้าแอพพลิเคชั่นไปดูในแชทกลุ่ม

ภาพทารกแรกเกิดตัวอ้วนกำลังปรากฏบนหน้าจอ สะกดสายตาจากคนที่ได้มองไปครู่หนึ่ง เด็กคนนี้น่ารักดีตามที่มันบอกจริงๆ

พอนึกถึงคำว่าลูก ภัคพงศ์คิดว่าตนเองยังไม่พร้อมจะมีลูกในตอนนี้หรอก อาจคงเพราะกำลังสนุกอยู่กับการทำงาน และผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกก็คงหาได้ยาก

ต้องมีทัศนคติที่ตรงกัน ต้องรับนิสัยใจคอของกันและกันให้ได้ ต้องมีเวลามากพอให้สำหรับเธอคนนั้น ซึ่งตรงกันข้ามกับตัวเขาเอง ภัคพงศ์ไม่ชอบเทคแคร์ใคร และไม่มีเวลาให้ใครเลยด้วยซ้ำ

แล้วก็มีข้อความเด้งขึ้นมาอีก...

'ว่าจะติดต่อให้มึงอยู่ว่ะไอ่แท็ค สเปคมึงเลยนะเว้ยแม่เลี้ยงเดี่ยว แม่น้องอย่างแจ่ม'

'หรอวะ มีรูปป่ะๆ?'

'ไม่มีหว่ะ แต่รู้แค่ชื่อ ชื่อก็โครตจะน่ารักเลย โบว์หมี!"

'เฮ้ย!น่ารักจริงว่ะ ขอช่องทางติดต่อด่วนเลย'

'เออ เดี๋ยวกูขอจากเมียกูให้'

ร่างหนากวาดสายตาอ่านข้อความจากเพื่อน เป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น นี่คลอดแล้วหรือ... จะว่าไปก็รู้สึกคุ้นจริงๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน ที่ๆมีเจ๊ซิน

ร้านอาหารของเจ๊ซินยังไงหล่ะ!!!!

"เชี้ย!!!"

เสียงสบถดังลั่นห้อง ใจดวงแกร่งเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง เหตุการณ์ต่างๆวกกลับเข้ามาในหัว ภัคพงศ์จำได้แล้วว่าเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอคนนี้ ตอนที่เธอไปส่งอาหารที่ห้อง เขาเกิดอารมณ์กับใบหน้าหวานๆนั้น ในตอนนั้นเธอไม่ได้สมยอม แต่เป็นเขาเองที่บังคับขืนใจเธอ

แล้วพรากพรหมจรรย์จากหล่อนในวันนั้น...