[7] โจรขึ้นบ้าน

"เก่งซะด้วย!!"

ร่างหนากวาดสายตาอ่านประวัติส่วนตัวของมัลลิกาคร่าวๆในอินเทอร์เน็ต มัลลิกาเป็นนักธุรกิจอายุน้อยในตอนนี้ สร้างเเบรนด์อาหารเสริมและเครื่องสำอางค์มากมายครอบคลุม มีฐานลูกค้าที่มั่นคง ผลตอบรับในระยะยาว เรียกได้ว่าทำการตลาดมาดี

ทั้งๆที่วุฒิการศึกษาของเธอจบเพียงมัธยมปลาย ก็นับถือเลยว่าเธอนั้นเก่งจริงๆ...

ระยะเวลาที่เธอตั้งครรภ์เท่ากับวันนั้น วันที่เราเจอกันครั้งแรกที่คอนโด จะเป็นไปได้หรือไม่ ว่าเสียพรหมจรรย์ไปแล้วจะกล้าไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่น

รู้แบบนี้แล้วก็นึกอยากจะพิสูจน์ขึ้นมาเลย...

จู่ๆภัคพงศ์ก็ต่อสายหามารดาและพี่สาว สอบถามเกี่ยวกับมัลลิกานิดหน่อยในเรื่องที่อยากรู้ หากเขาเป็นพ่อของเด็กคนนั้นจริง ก็คงไม่ใช่เรื่องเล่นๆกันแล้ว

แล้วที่แน่ๆ เธอกล้ามากที่ปิดบังเขา...

'ทำไม แกจะถามเอาไปทำไม เคยรู้จักกันหรอ?'

เสียงแวดของกรกนกดังก้องอยู่ในสมาทโฟน จนชายหนุ่มต้องเอาออกห่างใบหูไปคืบหนึ่ง ไม่งั้นคงแก้วหูแตกแน่นอน

แบบนี้แหล่ะ เจ๊ซินเป็นคนที่ตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่เคยเจอมาในชีวิต แล้วก็ทำตัวห้าว เสียงดังแบบนี้ ไม่รู้ไอ่จอมทัพ ไปหลงรักส่วนไหนของเจ๊ซิน แล้วก็รักกันดีเสียด้วย สรุปมีแววว่าจะได้พี่เขยเป็นไอ่จอมทัพนี่แหล่ะ ก็ไม่เห็นว่าเจ๊ซินจะคบกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากมัน

"ก็ไม่มีอะไร เจ๊จะเสียงดังทำไม แก้วหูแทบแตก!!!"เขาเห้วใส่ปลายสายไปหนึ่งช๊อต

'ก็ตื่นเต้นนี่ นึกว่ามีอะไรที่เจ๊ยังไม่รู้ อ๊ะ!!'กรกนกว่าแล้วร้องลั่นอีกตามเคย

'แค่นี้ก่อนนะ เพื่อนแกมันคือเด็กดื้อที่สุด บ๊าย!!'

ติ๊ด!

"..."ภัคพงศ์ส่ายหน้าเอือมระอา ขนาดเรื่องนี้ก็ไม่ความเขินอายต่อบุคคลอื่น ตอนแรกบอกไม่สนใจไอ่จอมทัพ บอกไม่ชอบเด็กอย่างโน้นอย่างนี้ เหอะ!

ลืมบอกไปว่าเจ๊ซินมีอายุมากกว่าเขาและไอ่จอมทัพถึง5ปี

ส่วนไอ่จอมทัพก็น่าหมั่นไส้ เมียจ๊ะเมียจ๋าอยู่ทั้งวัน!!!

พอต่อสายหามารดาบ้างท่านไม่ยอมรับสาย

แล้วทำไมความรู้สึกร้อนใจมันถึงได้เกิดขึ้นมาอยู่ในห้วงความคิดของเขาแล้วตอนนี้ รู้สึกตะหงิดใจแปลกๆ ว่าเด็กคนนั้นอาจจะเป็นลูกของเขา...

.

.

.

เช้าวันใหม่ที่สดใส วันที่ได้ออกจากโรงพยาบาลแทนไทเป็นพลขับรถ อาสาไปรับมัลลิกาอีกดังเดิม

ร่างอรชรก้าวลงจากรถ อุ้มลูกน้อยเอาไว้อย่างหวงแหน กำลังย่างกายเข้าไปในบ้านของเธอ โดยมีแทนไทและนมสายกำลังถือของเข้ามาภายในบ้าน

ใบหน้าสวยหวานยิ้มหน้าระรื่น ผลอยให้คนที่ได้อยู่ใกล้ๆมีความสุขไปด้วย หนึ่งในนั้นก็คือแทนไทที่รู้สึกอิ่มเอมใจกับภาพตรงหน้า หากมัลลิกายอมตกลงเป็นแฟนกับเขา แล้วเรามีลูกด้วยกันเพิ่มอีกสักคนสองคน มันก็คงจะดี...

"ไหนขอแทนอุ้มห้องธามหน่อยได้ไหม?"

"ได้สิ แต่มาจะสอนอุ้มก่อน!!"

มัลลิกาเริ่มเข้ามาสอนว่าที่คุณอา เธอแอบเห็นสายตาของแทนไทหลายครั้งแล้ว ว่าอยากจะอุ้มน้องธามมากแค่ไหน แต่ไม่กล้าขอ

"อยู่ทานข้าวเที่ยงด้วยกันก่อนนะคะคุณแทนไท!!"นมสายจันแจงของใช้สำหรับน้องธาม แล้วหันมาเอ่ยชวน

"น่าเสียดายจังครับ ผมต้องกลับไปดูร้านต่อ ไว้เป็นวันหลังแล้วกันนะครับป้า!!"

แทนไทเปิดเต็นท์รถ พ่อคนนี้เขาฮอตสาวตรึมเสียยิ่งกว่าอะไร แล้วไหงมาสนใจแม่เลี้ยงเดี่ยว ไม่ยอมเปิดใจให้ใครเสียที มัลลิกาคิดในใจว่าถึงเวลาเเล้วที่เธอควรจะต้องบอกกับเขาไปตามตรง จะไม่เพิกเฉยให้แทนไทรู้สึกมีความหวังอีกต่อไป

ไม่ใช่ว่าเป็นการหักหน้ากัน เธอจะหาวิธีบอกให้อีกฝ่ายเข้าใจ และตัดใจจากเธอไปเองให้ได้ การเป็นเพื่อนกันมันยืนยาวมากกว่าการเป็นคู่รัก เธอไม่ได้รู้สึกกับแทนไทมากกว่าเพื่อนเลย สักวันก็หวังว่าแทนไทจะได้เจอผู้หญิงที่ดี

"ได้ค่ะ"

.

.

.

จวบจนตะวันลับขอบฟ้า มัลลิกาให้นมลูกน้อยจนหลับปุ๋ย แล้วกลับมาปั๊มนมต่อไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ เธอต้องเข้าโรงงานในช่วงสาย คุณหญิงเองก็มาดูบ้างเป็นบางครั้ง

มัลลิกาคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาเกี่ยวกับธุรกิจของเธอและคุณหญิง เอาที่ได้เติบโตไปไกลถึงเมืองนอก จะต้องทำอย่างไรบ้าง

เธอต้องทำแผนไปเสนอคุณหญิงอีกรอบ กลุ่มลูกค้าจากประเทศทะเลทรายก็มีความสนใจในเรื่องการดูแลผิวกาย ดูแลสุขภาพ อีกทั้งประเทศนั้นๆก็ไม่ได้มีพื้นดินให้ปลูกพืชผัก ทางเราจึงมีโอกาสที่จะเติบโตได้มาก ไปขายที่นั่นคงได้กำไรสูงอย่างแน่นอน

โครงการนี้น่าสนใจ เธออยากจะทำขนมสำหรับส่งออกอีกด้วยซ้ำ เป็นมันทอด เผือกทอดอบกรอบ โดยจะอุดหนุนชาวสวนต่างจังหวัดให้มีรายได้ เธอว่าดี...แล้วจะสานต่อในอีกไม่ช้าอย่างแน่นอน

.

.

.

หลายสัปดาห์ผ่านไป น้องธามมีอายุได้เกือบเดือนแล้ว กำลังเจื้อยแจ้วเชียว มัลลิกาหยอกล้อกับลูกชายอย่างสนุกสนาน ลูกของเธอไม่งอแงเลย แต่จะมีแค่ตอนหิวนมเท่านั้น

"ไงคะลูก จักกะจี้หรอหื้ม?"

ฟอดดด!!!

คนเป็นแม่กดจมูกลงบนแก้มซาลาเปาไปด้วยความสุขล้น อีกอย่างน้องธามกินเก่งจึงตัวอ้วนน่าหมั่นเขี้ยว ไม่ว่าใครที่ได้เห็นก็อดไม่ได้ที่จะฟัด

รวมทั้งคนเป็นแม่ที่ติดลูกน้อย เสพติดกลิ่นและความนุ่มนิ่มของเด็กน้อย เธอไม่คิดว่าการมีลูกจะทำให้มีความสุขขนาดนี้

"เดี๋ยวแม่มานะคะ เข้าห้องน้ำแป๊บนึง!!"

เธอวางลูกน้อยลง เอาไว้ในตำแหน่งที่กันทุกอย่าง คล้ายๆคอกเล็ก เธอไม่วางใจ ถึงแม้น้องธามจะอายุไม่ถึงเดือน ไม่สามารถเดินไปหยิบจับอะไรได้ แต่ถ้าสิ่งของใกล้มือหล่ะก็ คงจับเข้าปากทุกสิ่งอย่างตามประสาเด็กน้อย

เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จร่างเล็กก็เดินออกมา แต่แล้วภาพตรงหน้าทำเอาคนเป็นแม่ใจล่วงไปอยู่ตะตุ่ม

ชายคนนั้นกำลังอุ้มลูกของเธอ เขาคือคุณโซ่...

"เอาลูกฉันมานะ!"มัลลิกาใช้น้ำเสียงไม่พอใจ และเสียงดัง ก้าวเดินไปข้างหน้าหวังจะแย่งชิง ใจนึงก็กลัวลูกจะเจ็บ

"อยากได้ก็เข้ามาเอาสิ!...แต่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ"

ภัคพงศ์ยืนอุ้มลูกน้อยเก้ๆกังๆ เขาไม่เคยอุ้มเด็ก แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้แม่ของลูกยอมคุยดีด้วย จึงต้องจับลูกชายเอาไว้เป็นตัวประกันแบบนี้

ขอแค่ได้มาดูให้เห็นกับตา ว่าหน้าของเด็กคนนี้มีความคล้ายคลึงกับเขามากเพียงใด ทว่าถอดแบบกันมาอย่างกับแกะ ไม่ต้องไปตรวจอะไรให้ยุ่งยาก

แอ๊!!!

"ฉันขอร้อง ส่งลูกฉันคืนมาเถอะนะ คุณไม่เห็นหรือไงว่าลูกฉันร้องแล้ว"

โบว์หมีพยายามเจรจากับโจรผู้ร้าย ใช่เธอไม่นับให้เขามาเป็นพ่อของลูกอย่างเด็ดขาด เธอกลัวว่าลูกจะตก เพราะคนตรงหน้าคงจะอุ้มเด็กไม่เป็น

อีกอย่างเสียงเล็กก็เริ่มร้องดังขึ้นมาเพราะกำลังตกใจกลัว

แอ๊! อึก!!

"เห็น!!แต่ไม่ให้ ถ้าอยากได้ลูกคืน ก็มาเป็นเมียฉันสิ!!"

น้ำเสียงเเข็งกร้าวเอ่ยไม่มีทีท่าว่าล้อเล่น ดวงตาคมยืนมองทั้งแม่และลูกร้องไห้น้ำตานองสลับกันอย่างไม่นึกสงสาร

"ได้ ฉันตกลง!"

มือเรียวปาดน้ำตาที่ไหลพราก การตอบตกลงยังดีกว่าที่ลูกของเธอต้องถูกลักพาตัวไปที่อื่น อย่างไม่มีคนเหลียวแล เพราะนึกแค่อยากจะรับผิดชอบเพียงเท่านั้น ไร้ซึ่งความรักแบบนั้น เธอจะไม่มีวันยอม