[4] เจอกันอีกครั้ง

ในช่วงสายของวันถัดมา คุณหญิงกนกวลีเข้ามาเยี่ยมมัลลิกาที่โรงพยาบาล มัลลิการู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อตอนฟ้าสาง ยังต้องนอนให้น้ำเกลืออีกหนึ่งคืนเพราะร่างกายค่อนข้างทรุด แล้วยิ่งตั้งครรภ์อยู่แบบนี้ แพทย์สั่งให้เธอห้ามโหมงานหนัก ไม่อย่างนั้นลูกน้อยของเธอก็จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

มัลลิการู้สึกผิดที่เธอไม่นึกถึงลูกให้มากกว่านี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องดำเนินต่อไปข้างหน้า ธุรกิจของเธอต้องไปได้ดี แล้วหากไม่มีลูกของเธอเกิดมา อะไรมันจะน่าเสียใจกว่ากัน

เพราะฉะนั้นมัลลิกาโทรประสานงานกับผู้จัดการส่วนตัวของเธอ ให้ช่วยจัดการแทนไปก่อน เธอมีโกดังสินค้าเล็กๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่มีและแพ็คของ ส่งของกันที่บ้าน แต่ตอนนี้ขยับขยายธุรกิจได้แล้ว

มัลลิกาลงทุนไปไม่มาก คิดแบรนด์และศึกษาสูตรเอง ไม่ว่าจะเป็นผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร และคอลลาเจนแบบทานในตอนนี้ เธอสั่งผลิตไปทีละน้อย ไม่คุ้มค่าผลิตในแต่ละรอบ แต่เธอไม่ได้มีเงินทุนมากพอ

เงินส่วนหนึ่งที่ลงทุนมาจากเงินเก็บ และอีกส่วนมาจากการกู้ยืมสถาบันการเงิน ซึ่งเธอก็สามารถบริหารจัดการได้ดีมาตลอด

"ไม่เห็นต้องลำบากมาถึงที่ขนาดนี้เลยค่ะคุณป้า แค่นี้โบว์ก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณป้ายังไงแล้ว!"

มัลลิกาว่าแล้วยิ้มหวานส่งไปให้หญิงวัยกลางคนที่มาใหม่ เธอทราบซึ้งในน้ำใจของคุณหญิง เดิมทีคิดว่าคุณหญิงคุณนายจะเย่อหยิ่ง ถือตัวมากกว่านี้ แต่ก็บางคนเท่านั้น และหาได้ยากที่จะมาสร้างมิตรกับเพื่อนร่วมงานที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอ

ในใจรู้สึกทราบซึ้งในเรื่องของสถานะจริงๆ ท่านเป็นย่า แล้วมีคุณย่าที่น่ารักแบบนี้นั้นเป็นเรื่องที่ดีและน่าอิจฉา

มัลลิกาค่อนข้างสนิทสนมกับท่านแล้วในตอนนี้ จึงใช้สรรพนามไม่เหินห่าง

"ป้ารู้สึกถูกชะตากับหนู ให้ป้ามาเถอะป้าเป็นห่วงด้วย หนูหน่ะต้องนึกถึงลูกให้มากนะ อย่าโหมงานหนักแบบนี้อีกรู้ไหม ยิ่งท้องแก่แล้วป้าว่าหนูต้องจ้างคนมาดูแลงานของหนูไปพลางๆด้วย คงทำทั้งหมดแบบเมื่อก่อนไม่ได้หรอก"

ใบหน้ายังสวยยังคงส่งยิ้มกลับมา ท่านเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ถ้าเทียบกับอายุปูนนี้ หาแบบนี้ไม่ได้แล้ว

"ค่ะ หนูเองก็คิดเอาไว้บ้าง อีกสักเดือนคงมีเงินทุนมาจ้างพนักงานเพิ่มและคนดูแลอีกสักคน"

"ให้ป้าช่วยไหมลูก ป้าจะหาคนดีๆเก่งๆให้"

"ขอบคุณค่ะคุณป้า แต่หนูไม่รบกวนดีกว่าค่ะ"หล่อนประนมมือไหว้ไปอีกครั้ง ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

"ไม่ได้ ป้าขอช่วยเถอะนะ ป้าเอ็นดูหนูจริงๆ"

"ขอบคุณค่ะ คุณป้าดีกับหนูมากเลย! ขอบคุณจริงๆค่ะ"

ผ่านไปสักพัก คุณหญิงก็กลับไป มัลลิกาหยิบมือถือมาเล่นไปพลางๆ รอนมสายกลับบ้านไปเอาชุดมาให้เธอปลี่ยนใส่กลับบ้านในวันรุ่งขึ้น

มัลลิกาคอยโทรเช็คงานจากลูกน้องบ้าง แล้วก็ผลอยหลับไปในเวลาต่อมา...

.

.

.

วันรุ่งขึ้นมัลลิกาออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว บุรุษพยาบาลกำลังเข็นร่างของเธอบนวีลเเชร์ เคลื่อนไปยังตึกด้านหน้า เพื่อรอรถแท็กซีี่กลับบ้าน จู่ๆก็มีรถหรูเเล่นเข้ามาจอด เธอและนมสายจึงจะเดินเลี่ยงไป เพราะรถคันนี้มากีดขวางรถแท็กซี่ที่เธอกำลังรออยู่

"โบว์หมี หยุดก่อน!!"ร่างสวยของกรกนกกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหา มัลลิกาหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง

"นั่นเธอตั้งท้องหรอ?"

เสียงแวดของกรกนกทำให้คนที่อยู่ในรถเหลือบมองไปยังภาพเบื้องหน้า ทั้งชื่อและได้ยินว่าตั้งท้อง รู้สึกคุ้นๆว่าเธอคือคนเดียวกับที่เป็นหุ้นส่วนของมารดา

ในวันนี้ภัคพงศ์มาเยี่ยมเพื่อนรักที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ นอนโรงพยาบาลได้หลายคืนแล้วและเจ๊ซินกับเพื่อนของเขาก็มีซัมติงกัน จึงขอติดรถมาเยี่ยมไอ่จอมทัพด้วยอีกด้วย มันชื่อว่าจอมทัพตามจีบเจ๊ซินมานานแล้วนั่นเอง

ดวงตาคมจ้องมองหญิงท้องแก่คนนั้นอย่างตั้งใจ เธอยังมารู้จักกับเจ๊ซินอีก บังเอิญไปไหม จะว่าไปเวลานี้ได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดๆก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมื

อนเคยเจอกันที่ไหนก่อนหน้านี้