[2] ความลำบาก

@ชีวิตก่อนหน้าที่จะเรียนจบมัธยมปลาย

ร่างเล็กอยู่ในชุดนักเรียนที่เรียบหรูพอสมควรเพราะเธอนั้นเรียนโรงเรียนเอกชน ทว่าใบหน้าเล็กในตอนนี้กลับมีสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อเงินเก็บที่เป็นมรดกตกทอดจากบิดานั้นใกล้หมดเต็มทีแล้ว

โบว์หมีอาศัยอยู่กับแม่นมตามลำพังกันสองคนเท่านั้น บิดาของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ทว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะจบการศึกษาระดับมัธยมปลาย

"นมสายจ๊ะ โบว์ซื้อก๋วยเตี๋ยวไก่มาฝาก รีบมาทานเร็วกำลังร้อนๆเลย!!"

ถ้าหากถามว่ามารดาของเธอหายไปไหนหน่ะหรือ เธอเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าท่านทิ้งเธอไปทำไมและทำได้อย่างไร มารดาของเธอออกจากบ้านไปหลังจากที่จัดงานศพของบิดาผ่านไปเพียงสามเดือน ท่านไปโดยไม่ลาเลยสักคำ

โดยตอนนั้นโบว์หมีอยู่ที่โรงเรียน เป็นนมสายที่อยู่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเพียงคนเดียว และมีเพียงจดหมายหนึ่งฉบับที่อธิบายทุกอย่างจากท่าน

ในจดหมายฉบับนั้นบอกว่าท่านต้องการที่จะมีชีวิตอิสระ เธอไม่ได้ว่าอะไรเพราะทุกชีวิตสามารถเลือกเส้นทางเดินของตนเองได้เสมอ แต่เสียความรู้สึกตรงที่ไม่ลาเธอสักคำ ขอแค่บอกเธอด้วยตนเองมันก็ยังดีกว่านี้

และท่านยังเขียนในจดหมายอีกว่า ความรู้สึกของท่านนั้นมันเกิดขึ้นมาตั้งแต่บิดาของเธอป่วยเเล้ว ท่านไม่ได้ต้องการเป็นแม่ม้าย อยากที่จะมีชีวิตครอบครับที่สมบูรณ์อย่างครอบครัวอื่น ฟังดูใจร้าย แต่เชื่อเถอะว่าเธอไม่รู้สึกโกรธ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีเหตุผลของมันเสมอ...

ทว่าในที่สุดมันก็เป็นไปไม่ได้อย่างใจหวัง ประมุขของบ้านจากไป ท่านเสียใจและต้องการที่จะมีรักใหม่ ไม่เป็นไรเลย เธอโอเคและจะสู้ต่อไป

ท่านไม่เคยต้องลำบาก และนั่นก็ทำให้มัลลิกาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิตของเธอ

และก็นับว่าโชคดีที่ยังมีนมสายคอยอยู่เป็นเพื่อน คอยตักเตือน จนความคิดลบๆได้จางหายจากใจของเธอไป มันเป็นผลดีต่อตัวเราเอง และชีวิตจะได้ง่ายขึ้นอีกด้วย

"อร่อยไหมจ๊ะนม?"

ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มฉีกยิ้มก่อนจะถามบุคคลตรงหน้ากับประโยคเดิม ในเรื่องที่ดูแลได้เล็กๆน้อยๆโบว์หมีก็มักจะใส่ใจกับบุคคลที่รักเธอ และเธอก็รักอย่างป้าสาย

"อร่อยเหมือนเดิมทุกอย่างเลยค่ะคุณหนู แล้วนี่วันนี้คุณหนูทำไมถึงกลับมาเร็วหล่ะจ๊ะ?"

"หนูลาออกจากงานที่ทำแล้วค่ะ ถ้าเรียนจบว่าจะไปหาทำงานอย่างจริงๆจังๆเอา จะได้มีเงินมากกว่านี้"

"คุณหนูคงคิดที่จะไม่เรียนต่อใช่ไหมจ๊ะ?"

"..."

"นมว่าพักทำงานสักปีก่อนก็ยังไม่สายนะ แล้วก็ลดเงินเดือนของนมออกไปอีก ไม่ต้องให้นมเยอะหรอกจ่ะ"

"ไม่ได้หรอกค่ะนม นมมีพระคุณกับหนูขนาดนี้ อีกอย่างนมทำเพื่อหนูมามากพอแล้ว ให้หนูตอบแทนนมบ้างนะคะ"

หากให้พูดถึงเงินเดือนของแม่บ้าน ฝีมือระดับนมสายสามารถได้เงินเดือนที่มากกว่านี้เป็นเท่าตัวแน่หากไปอยู่บ้านของคนที่มีฐานะ แต่ท่านก็ยังเลือกอยู่กับเธอที่นี่ไม่ไปไหน

"อีกอย่างเงินเก็บของคุณพ่อก็ใกล้จะหมดแล้ว แต่นมไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เพราะโบว์คาดการณ์แล้วว่าน่าจะพอดีให้โบว์ได้เรียนจบก่อน!"

"นมเอาใจช่วยนะคะคุณหนู คุณหนูของนมเก่งอยู่แล้ว"

"ใช่แล้วค่ะโบว์ต้องเก่ง ต้องดูแลนมสายให้ได้!!"

ในความเป็นจริงหากได้เรียนต่อ เธอมีความฝันว่าอยากจะเข้าคณะนิเทศศาสตร์ เธออยากทำงานในวงการหรือไม่ก็งานถ่ายแบบ

เพราะหากมีชื่อเสียงก็ย่อมมีงานและเงินตามมา ชีวิตเธอไม่ได้ต้องการเงินจำนวนมากขนาดนั้น เพียงแต่ต้องการมีชีวิตที่ไม่ต้องลำบากในอนาคตก็เท่านั้น

"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ดูแลตัวเองให้ได้นมก็ดีใจแล้ว"

"ขอบคุณนะคะนมที่ไม่ทิ้งหนูไปไหน!!"

เธอบอกกับบุคคลที่รักอย่างสุดซึ้ง และไม่ใช่ว่าเธอไม่รักมารดา ข้อๆนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย เธอยังคงคิดถึงและเฝ้ารอท่าน เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่ไหน จึงอยู่กับปัจจุบันไปก่อนคือการดูแลเอาใจใส่คนที่อยู่ใกล้ตัวอย่างไม่ละเลย

"อย่าคิดมากเลยค่ะคุณหนู เราต้องคิดบวกและสู้ต่อไปนะคะห้ามลืมเด็ดขาด"

นมสายมักจะเตือนเธอแบบนี้ทุกครั้ง ให้ลุกขึ้นสู้ต่อโชคชะตาฟ้าลิขิต ไม่ว่าโลกภายนอกจะโหดร้ายกับเราเพียงใด แต่สักวันจะต้องเ

ป็นวันของเราบ้าง...

"อึก!ค่ะ"