[1] พบเจอ

ย้อนกลับไปเมื่อวันที่มัลลิกานั้นไม่ได้เป็นนักธุรกิจ ยังไม่ประสบความสำเร็จ

"โบว์หมี เจ้ฝากไปเสริฟโต๊ะ10หน่อยจ้า"

เป็นเสียงเรียกจากเจ้ซินเจ้าของร้านอาหารที่โบว์หมีมาทำงานที่นี่นานนับเดือนแล้ว เป็นร้านอาหารไทยร้านชื่อดังที่ชาวเน็ตมักจะมาให้ความสนใจรีวิวหรือถ่ายเป็นคอนเทนส์ลงยูทูป เธอเองก็ได้เห็นอยู่บ่อยนัก

ร่างระหงเดินไปหยิบถาดอาหาร จัดการเสริฟให้ลูกค้าในทันที

"โบว์หมี ไปส่งอาหารที่คอนโดQหน่อยจ้า"

เสียงพนักงานรุ่นพี่เอ่ยว่ายวาน และก็เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องแว๊นมอเตอร์ไซค์ไปส่งอาหารยังคอนโดมิเนียมหรูระยะใกล้เคียงนี้เอง

"ได้ค่ะพี่เอม"

ใบหน้าเล็กคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร จ้ำอ้าวไปหยิบถุงอาหารจำนวนมากและเดินออกจากร้านไป

.

.

ก๊อก! ก๊อกๆ!!

โบว์หมีขึ้นมายังคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง เรียกว่าหรูหราตระการตาเสียยิ่งกว่าอะไร ระบบความปลอดภัยสูงทว่าเจ้และลูกค้าก็จัดการเรื่องนี้มาแล้ว เธอจึงมีสิทธิที่จะขึ้นมาส่งอาหารได้ ร้านอาหารของเธอสามารถมาบริการส่งถึงหน้าห้องให้เฉพาะลูกค้าเจ้าประจำเท่านั้น ซึ่งลูกค้าห้องนี้ก็เป็นเจ้าประจำอยู่นั่นเอง

แอ๊ดดด!

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก แต่ร่างเล็กถึงกับเข่าอ่อนกับภาพตรงหน้า เป็นร่างกำยำของชายผู้หนึ่งที่คาดผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาเอาไว้ที่เอวเพียงเท่านั้น

ผมเปียกหมาดถูกยีไปมาด้วยผ้าขนหนูสีขาวอีกผืน ใบหน้าหล่อเหลาขาวสะอาดสะอ้าน จมูกโด่งเป็นสัน นัยตาคมกริบมองมาอย่างเฉือดเฉือน เรียกได้ว่าเป็นลูกค้าคนแรกที่ทำให้เธอตกตะลึงในความหล่อและความประเจิดประเจ้อเลยก็ว่าได้ เพราะไม่มีลูกค้าคนไหนที่ออกมารับอาหารในสภาพนี้

"วานเอาเข้ามาด้านในให้ที"

โทนน้ำเสียงนุ่มเอ่ยบอกกับเจ้าหล่อน โบว์หมีพยักหน้าและเดินตามร่างกำยำเข้าไปอย่างเงียบๆ ภายในห้องพักยังหรูหรามากกว่าที่คิดเอาไว้ ห้องหรูตกแต่งเป็นโทนสีดำทึบสลับกับสีเทาที่เป็นเฟอร์นิเจอร์

เธอแอบมองบริเวณโดยรอบเพียงนิดโดยไม่ให้ลูกค้าเห็นว่าละเมิดจนเกินไป

"..."

"ค่าตอบแทนฉันให้!"

ชายหนุ่มยังคงเดินอวดหุ่นล่ำว่อนไปว่อนมาโดยไม่เกรงใจลูกกะตาของคนนอกอย่างเธอ แต่มันไม่สำคัญเท่ากับเลือดในกายของเธอที่กำลังสูบฉีดไปอย่างรุนแรง หากเลือดกำเดาจะพุ่งมันก็ย่อมเป็นได้

โบว์หมีรีบยืนมือไปรับเงินจำนวนหนึ่งที่เป็นค่าตอบเเทนหรือทิปเล็กๆน้อยๆ นอกเหนือจากค่าอาหาร

"ขะขอบคุณค่ะ"

น้ำเสียงตะกุกตะกักเอ่ยออกมาอย่างประหม่า จะให้บอกความรู้สึกตอนนี้เธอก็อธิบายไม่ถูก เธอไม่เคยเป็นมาก่อน ใจเต้นรัวเร็วราวกับกองชุดที่โหมกระหน่ำตีไปอย่างบ้าคลั่ง

"เดี๋ยว!"

"คะคะ?"ขาเรียวหยุดชะงักไปโดยอัตโนมัติ เมื่อเสียงทุ้มท้วงขึ้นมา

"ฉันจะให้เพิ่มอีก ถ้าช่วยแกะอาหารใส่จานให้"ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอให้เด็กสาว และเตรียมจะเดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ซึ่งคาดว่าชายหนุ่มคงจะไปแต่งตัว

"เอ่อ...หนูว่ามันไม่เหมาะ อีกอย่างหนูต้องรีบกลับไปช่วยงานที่ร้านค่ะ!"

โบว์หมีคิดไม่ตกว่าควรจะทำตามที่อีกฝ่ายต้องการดีหรือไม่ ใจหนึ่งเธอก็กลัวว่าจะละเมิดลูกค้ามากจนเกินไป อีกอย่างเธอกลัวว่าจะทำให้ข้าวของของลูกค้าเสียหายหากเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะได้ค่าตอบแทนที่สูงลิ่วเสียยิ่งกว่าค่าแรงรายวันของเธอ เพราะแบงค์สีเทาเมื่อครู่ก็มาอยู่ในมือเธอแล้ว

และไม่อยากจะอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้อีกต่อไปแล้ว เหตุการณ์ที่ทำให้ใจเต้นรัวจนหายใจแทบไม่ทัน เธออยากจะออกไปให้เร็วที่สุด

"ฉันไม่ถือ...ส่วนเธอก็ควรจะรับเงินเอาไว้และทำสะ!!"

น้ำเสียงราบเรียบน่าเกรงขามเอ่ยออกมาแกมบังคับ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างนึกขัดใจและเด็กสาวเล่นตัวไปทำไมกัน

"กะก็ได้ค่ะ"จนร่างเล็กจนมุมเพราะสายตาอัมหิตที่มองมา

"ห้องครัวไปทางไหนคะ?"เอ่ยถามทั้งๆที่ไม่ได้สบตากับคู่สนทนา

"ตรงนั้น!!"แขนยาวชี้ไปอีกห้องหนึ่ง ใจดวงเล็กนึกหวาดหวั่นกับพฤติกรรมของชายหนุ่ม อันที่จริงมันมากเกินไปแล้วด้วยซ้ำที่ให้เธอเข้ามาลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว

แล้วคืนนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของเธอ...