บทที่3.ความลับยังไม่แตก

เด็กชายยืดอกรับการทำโทษแบบไม่หวั่น

“โรซีละคะ ว่าไง?” ม่านไหมหันไปถามบุตรสาว

เด็กหญิงแบะปากกลั้นสะอื้น “โรซีผิดด้วยค่ะ โรซีน่าจะห้ามริทให้มากกว่านี้” เด็กสองคนรักและผูกพันกันตามประสาคู่แฝด โรซีไม่มีทางปล่อยให้พี่ชายถูกทำโทษแค่คนเดียวแน่นอน

“แน่ใจนะคะว่าลูกของมัมทำผิดแค่เรื่องนี้ เรื่องเดียว?” ม่านไหมถามย้ำ

ริทชิงตอบก่อนที่น้องสาวของเขาจะเผลอตัว “ครับ”

“ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าไหร่หรอกค่ะ โทรศัพท์มัมมันก็เก่ามากแล้ว มัมควรเปลี่ยน ริททำพังก็ดีเหมือนกัน มัมจะได้ถือโอกาสซื้อใหม่ แต่ว่า ทำผิดก็คือทำผิดค่ะ ดังนั้นมัมขอลงโทษทั้งสองคน งดดูการ์ตูนสองวัน ใช้เวลาที่มัมลงโทษทบทวนความผิดด้วยกันนะคะ ส่วนริทในฐานะพี่ชาย ริทยืนกางแขน กางขาสักสามสิบนาทีนะคะ”

บทที่3.ความลับยังไม่แตก

เด็กน้อยสองคนเดินจูงมือกันเข้าไปในห้องนอน ม่านไหมเลยหมดความสนใจ เธอเดินเลยไปด้านนอก และป่านพี่เลี้ยงของเด็กแสบก็เดินตามมา

“แน่ใจนะป่านว่าเจ้าแสบสองคนนั่นไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือกว่านี้”

พี่เลี้ยงสาวยิ้มแหยๆ “ป่านก็ไม่รู้ค่ะคุณไหม ป่านตากผ้าอยู่หลังบ้าน พอเข้ามาก็อย่างที่คุณไหมเห็นนั่นแหละค่ะ” ป่านทำงานบ้านด้วย เป็นพี่เลี้ยงให้กับริทกับโรซีด้วย เลยอาจละเลยเด็กสองคนนั่นไปบ้าง

“ช่างเถอะ เด็กๆ คงหิวแล้ว ช่วยยกพวกนี้เข้าไปในครัวหน่อย เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนชุด แล้วจะรีบลงมาทำมื้อกลางวันให้เด็กๆ กิน”

ม่านไหมตัดบท พยายามไม่ใส่ใจความรู้สึกที่ยังติดค้างอยู่

ไม่มีอะไรสำคัญในโทรศัพท์เครื่องนั้น เบอร์ส่วนใหญ่คือเบอร์ที่เธอเมมไว้ด้วยตัวเอง ยกเว้น...

หญิงสาวสะบัดหน้า อดีตบางอย่างที่เธออยากลืม แต่ยังทำได้ไม่สำเร็จ เรื่องบางเรื่องที่เธออยากฝังกลบ วันนี้บุตรชายจัดการให้แล้ว สายสัมพันธ์นั่นถูกตัดขาดกระจุยก็วันนี้เอง

เธอจำไม่ได้หรอก เบอร์นั่นเธอไม้เคยแตะต้อง ตั้งแต่วันนั้น เมื่อหกปีก่อน

“แน่ใจนะริทว่ามัมจะไม่มีทางจับได้”

“แน่ใจสิโรซี โทรศัพท์มันเสียไปแล้ว มัมเองก็อยากเปลี่ยนใหม่ด้วย”

“จากนี้ไปเราสองคนก็ไม่มีทางได้รู้แล้วสินะ คนคนนั้นเป็น ‘พ่อ’ ริทกับโรซีหรือเปล่า?” เด็กหญิงบ่นพึมพำ ทั้งเสียดายและโล่งใจ

มารดาไม่มีทางจับพิรุธได้ และเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้สืบความจริงต่อ

“โรซีคิดว่าริทโง่หรือไง?” เด็กชายยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะหย่อนโทรศัพท์ของมารดาลงในแก้วนม เขาแอบจดเบอร์โทรศัพท์ของผู้ต้องสงสัยไว้ หากมีโอกาสอีกครั้ง เขาจะสอบถามให้กระจ่าง

กระดาษแผ่นเล็กยับยู่ยี่ถูกล้วงออกมาจากซอกกระเป๋ากางเกง โรซีตาโต รีบยกมืออุดปาก ตอนที่เห็นกระดาษแผ่นนั่นกลางอุ้งมือพี่ชาย

“แต่เราจะเอาโทรศัพท์ที่ไหนโทร หาเขาล่ะ?”

เด็กหญิงบ่น หากจะทำแบบครั้งนี้ มารดามีโอกาสจับได้สูง การลงโทษแม้ไม่เจ็บหนัก แต่ความวางใจที่มารดามีให้คงหมดลง เด็กหญิงไม่อยากฝืนคำสั่งของมารดา แต่เธอเองก็อยากไขความกระจ่าง อยากรู้ว่าผู้ให้กำเนิดเป็นใคร และเพราะอะไรเขาถึงทิ้งตนเองกับพี่ชายไป

“ไว้ค่อยคิด คงมีสักวันล่ะ” เด็กชายเปรยเสียงแผ่ว

เขาไม่มีทางหยุดแค่นี้ ต้องตามล่าหาความจริง จนกว่าจะรู้ว่าใครเป็นผู้ให้กำเนิดตนเองกับน้องสาว

“โรซี ริท หิวยังลูก!” เสียงมารดาตะโกนเรียก

“หิวแล้วครับ ไปโรซี ลงไปกินข้าวเถอะ”

เด็กชายหันไปจูงมือน้องสาว พากันเดินออกจากห้อง ตามกลิ่นอาหารฝีมือมารดาไป

“วันนี้มัมทำอะไรให้ริทกินครับ” ท่าทางสำรวมและแววตาน่าเอ็นดูนั่น ความโกรธในใจม่านไหมเลยค่อยๆ ลดลง เธอกับลูกมีกันแค่สามชีวิต เธอโกรธลูกได้ไม่นานหรอก เขาทั้งสองคนคือเลือดในอกของเธอนี่นา

“ซุปข้าวโพด กับขนมปัง ริทอยากกินไม่ใช่เหรอลูก” ม่านไหมตอบพร้อมกับยิ้ม

โรซีเลื่อนเก้าอี้แล้วปีนขึ้นไปนั่งประจำที่ “ล้างมือก่อนค่ะ” ม่านไหมหันไปเตือนบุตรสาว เด็กหญิงจึงค่อยๆ หย่อนเท้าลงมา เด็กชายเห็นดังนั้นเลยถลาเข้าไปช่วย ม่านไหมน้ำตาซึม ความรักความห่วงใยที่เด็กสองคนมีต่อกัน เป็นความผูกพันแบบที่ไม่มีใครคั่นกลางได้ ริทจูงมือโรซีไปที่อ่างล้างจาน และตามประสาเด็กเลยอดไม่ได้ที่จะซุกซนหน่อยๆ ซึ่งม่านไหมก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร เธอรู้ดีว่าลูกของเธอรู้ขีดจำกัดของตัวเองดี