บทที่1.ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ

บทที่1.ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ

ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ หลังจากได้ยินคำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมาก่อน จากเด็กแปลกหน้าสองคนที่รู้แค่ชื่อ ริท กับโรซี เด็กที่อาจจะเป็น ‘ลูก’ ของเขากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต และหล่อนเลือกที่จะหายไปเงียบๆ เอง

ม่านไหม...นักศึกษาสาวชาวไทย ที่เคยทำให้ริโอลุ่มหลงได้พักใหญ่ๆ

ตลอดชีวิตการเป็นหนุ่มมากเสน่ห์ ริโอระวังตัวอย่างดี ประวัติการเป็นนักรักของเขาเลยขาวสะอาด เขาไม่เคยเอาเปรียบฝ่ายหญิง ทุกครั้งที่ร่วมสนุกกัน เขามีของตอบแทนติดไม้ติดมือให้อย่างคุ้มค่า

และมันทำให้ริโอลำพองมาตลอด จนถึงวันนี้แหละ

วันที่เขาได้รับโทรศัพท์จากเด็กน้อยสองคนนั้นอีกครั้ง

“อะไรนะ!!” ฌอนถึงกลับวิ่งหน้าตั้งมาหา เขาได้ยินเสียงเจ้านายตะโกนลั่น สีหน้าของริโอเองก็แตกตื่นพิกล

“ใครบอกเราสองคนว่าฉันเป็นพ่อหะ!!” ฌอนเบิกตาโต สมุดจดงานในมือพลัดหลุด

ปึก! ริโอเหลือบมองแล้วโบกมือเรียก แต่ฌอนสติสตางค์กระจัดกระจายไปแล้ว ขาของเขาแข็งทื่อเลยขยับตัวทันใจเจ้านายไม่ได้

“ไม่รู้ ไม่มีคนบอก แต่เราแค่สงสัย”

คำตอบนั่นทำให้ริโอถอนใจพรวด ทิ้งตัวนั่งที่เดิมได้ เขายกมือปาดเหงื่อที่ไหลชุ่มเต็มหน้าผาก ถามกลับเสียงอ่อนลง

“ทำไมถึงสงสัยคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าล่ะ?”

“ก็มัมไม่ยอมบอกว่าพ่อผมกับโรซีเป็นใครนี่ครับ?” คำตอบนั่นสร้างความหงุดหงิดให้กับริโอไม่น้อย

“แม่เราชื่ออะไรนะ เผื่อฉันรู้จัก”

การที่มารดาของเด็กน้อยมีเบอร์ส่วนตัวของเขา เป็นเรื่องน่าแปลกใจมาก เขาอาจจะรู้จักกับมารดาของเด็กเป็นการส่วนตัวก็ได้

“มัมชื่อม่านไหมครับ”

ริโอกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เขาไม่มีทางลืมผู้หญิงชื่อนี้หรอก ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งทำให้เขาเสียงานเสียการเสียตั้งสามเดือนเต็ม เขาเคยคิดถึงขั้นจะเลี้ยงดูหล่อนจริงจัง แต่แล้ว เขาก็ต้องผิดหวัง หญิงผู้นั้นเลือกที่จะไปจากเขา แบบไม่เหลือเยื่อไยเลยอะไรไว้ให้เลย

“อ้อ...ฉันรู้จักมัมของเราสองคนนะ”

ริโอโบกมือให้ฌอนนั่งลงก่อน เขาอยากรู้บางอย่างจากเด็กสองคนที่อยู่ปลายสาย

“มัมบอกว่าไม่รู้จักคุณครับ มัมห้ามยุ่งกับคุณ มัมบอกคุณน่ากลัว”

คำตอบจากเด็กหญิงชาย ริโอรู้สึกแปลกๆ แม่ของเด็กบอกลูกว่าไม่รู้จักเขา แต่สั่งห้ามไม่ให้เด็กข้องแวะกับเขา เพราะเขามันน่ากลัว มันดูย้อนแย้งพิกล

ริโอมั่นใจ เขากับม่านไหมจากกันด้วยดี เขาให้หล่อนไปมากพอสมควร

ซึ่งไม่น่าทำให้อีกฝ่ายจังชังเขาถึงขั้นนี้

“เกิดอะไรขึ้นครับเจ้านาย?” ฌอนกระซิบถาม

“ไม่มีอะไร เลื่อนประชุมไปก่อนสักสามสิบนาทีนะ” ริโอป้องปากบอกคนสนิท และหันไปซักไซ้สองเด็กแปลกหน้าต่อ

ฌอนถึงกับตาเหลือก ไม่เคยมีใครดึงความสนใจของริโอได้ ยกเว้น...ฌอนสะบัดหน้า พยายามไม่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ริโอถูกผู้หญิงคนหนึ่งตีจาก กว่าจะกลับเป็นคนเดิมได้ ใช้เวลาเกือบเต็มเดือนเชียวแหละ ท่าทางไม่ยี่หระของริโอก็แค่เปลือกนอก ความจริงแล้วริโอเสียหลักไปไม่น้อย

ถึงขนาดต้องดื่มย้อมใจ ไม่อย่างนั้นคงหลับไม่ลง

วัฐจักรการดำเนินชีวิตของริโอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น

ริโอไม่เคยคิดจริงใจกับใครอีก ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาหลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปด้วย

และหากไม่อคติเกินไป ฌอนยอมรับ รสนิยมช่วงหลังของเจ้านาย แทบจะถอดเค้าโครงมาจากหญิงผู้นั้นทุกอย่าง

ผู้หญิงเจนจัดกร้านโลกแบบที่ริโอเคยชอบ เขาไม่เฉียดเข้าใกล้อีกเลย

ช่วงหลังๆ ริโอชอบผู้หญิงเรียบร้อย ว่าง่าย แต่ก็ยังไม่มีใครเติมเต็มส่วนที่เจ้านายต้องการได้เลยสักคน

ในปีแรก หลังผู้หญิงคนนั้นตีจาก ริโอยังทำตัวเหมือนพ่อพวงมาลัยเหมือนเดิม

พอเข้าปีที่สองเท่านั้นแหละ จากที่เริงร่า กลายเป็นผู้ชายหงุดหงิดง่าย แทบไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าหน้าติด ยกเว้นตอนเมา

“ตกลงยังไงแน่หะ ห้ามยุ่ง หรือว่าอย่ายุ่งแน่”