บทนำ

บทนำ

“อย่าซี บอกให้อย่างายยยย!” ริโอขมวดคิ้ว เอียงหูฟังเสียงแทรกจากปลายสายงงๆ หลังเขาเผลอกดรับโทรศัพท์ส่วนตัว โดยไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทร. เข้ามา

“ริทนั่นแหละที่ต้องวาง มัมบอกไว้ว่างัยยะ ห้ามเล่นโทรศัพท์ของมัมอีก” เสียงแทรกอีกเสียงเดาได้ว่าเป็นเด็กผู้หญิง เสียงหงุงหงิงแบบนั้นคงไม่ทำให้เจ้าของเสียงรายแรกนึกขยาด แต่เสียงของเด็กนั่นอ่อนลง แสดงว่าบุคคลที่สามในคำพูกเด็กหญิงทรงอิทธิพลจนแม้แต่เด็กแก่นแก้วรายแรกยังกลัว

“มัมไม่อยู่สักหน่อย โรซีนั่นแหละอย่ามายุ่ง!” เสียงนั่นลดความขึงขังลง ริโอเกือบกดวางสาย เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องไร้สาระนั่นหรอก งานเขายุ่งแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย

“โรซีจะฟ้องมัม แล้วริทโทร. หาใคร เราสองคนไม่รู้จักคนปลายสายเลยนะ”

ไม่รู้เพราะอะไร ริโอนิ่งฟังสองเสียงที่ถกเถียงกันแบบไม่รู้สึกรำคาญสักนิด เขาเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง แปลกใจตัวเองหน่อยๆ เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ และไม่เคยต้องรักษามารยาท เขาไม่ชอบเด็ก ความรู้สึกเหล่านั้นยังคงอยู่ แต่แปลก...เขายอมเสียเวลาอันมีค่าของตัวเอง ยอมทนฟังเสียงที่ควรรำคาญนั่นทำไม?

“ใครก็ไม่รู้หรอก เบอร์นี่มันอยู่ในเครื่องของมัมนะ” ริโอหรี่เปลือกตาลง เบนโทรศัพท์ออกห่างใบหน้า คนแปลกหน้านั่น รู้จักเบอร์โทรส่วนตัวของเขาได้ยังไง ถึงเขาจะใช้เบอร์โทรศัพท์นี้มาหลายปีแล้วก็ตาม แต่มีคนส่วนน้อยที่จะรู้จักเบอร์ส่วนตัวของเขา

แต่...ริโอไม่ได้อะไรจากเบาะแสเล็กๆ นั่นเลย

เขาไม่คุ้นเบอร์จากปลายสาย และคิดไม่ออกด้วยว่าคนคนนั้นได้เบอร์โทรศัพท์ของเขามาจากที่ไหน

“ทำไมริทเหลวไหลจังหะ” เสียงหงุงหงิงบ่นอีกครั้ง

“โรซี เบอร์นี่มัมเมมไว้ว่า ‘devil’ นะ” ริโอครางในลำคอ คนคนนั้นเมมเบอร์โทรศัพท์ของเขาด้วยสรรพนามที่คงไม่มีใครทำ หากได้รู้จักตัวตนของเขา ยิ่งผู้หญิงยิ่งไม่มีทางใหญ่

“ริทวางเถอะ น่ากลัวจังเลย ริทกำลังคุยกับปีศาจอยู่เลยนะ”

ริโอเกือบหัวเราะก๊าก เด็กๆ ช่างจินตนาการได้อย่างเหลือเชื่อ เขาไม่มีทางเป็นปีศาจได้หรอก ในเมื่อสาวๆ เกือบครึ่งเมือง ยกย่องให้เขาเป็น ‘เทพบุตร’

“โรซีอะขี้กลัว น่าสนุกออก”

“อีกสักเดี๋ยวมัมก็จะกลับแล้วนะ ถ้ามัมรู้ ริทโดนไม้เรียวแน่ๆ”

คงเพราะคำขู่นั่นใช้ได้ผล จู่ๆ เสียงเหล่านั้นก็หายไป ริโอเบนโทรศัพท์ออกมาดูแบบมึนๆ เขาวางโทรศัพท์ลง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จัดการแก้ไขเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย กับเบอร์แปลกๆ ที่โทรเข้ามา ‘little angel’

ริโอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าครั้งหนึ่งเขาเคยได้ยินเสียงที่ควรรำคาญนั่น

จนกระทั่ง...

ตืดดดดดดดดดด...

เพราะเคยมีประสบการณ์มาแล้วครั้งหนึ่ง ทุกครั้งหลังจากนั้นริโอก็มักจะเช็กเบอร์ที่โทร. เข้ามาหาเขาก่อน รอยยิ้มที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนักปรากฏขึ้นบนมุมปากสีเข้มกระด้าง ‘little angel’ และเมื่อเขากดรับ รอยยิ้มก็เพิ่มมากขึ้นทุกนาที

“ไง...หายไปนานเลยนะ”

มีเสียงหัวเราะ ผสมเสียงห้ามเหมือนเคย

“ริท บอกให้วางงัย ครั้งที่แล้วโดนให้ยืนกางขาไม่เข็ดหรือไงยะ”

ริโอเกือบเผลอหัวเราะออกมา ทันทีที่ได้ยินการทำโทษที่เด็กน้อยได้รับหลังจากตัวเองซุกซน

“โด่! โรซีนั่นแหละอย่ามายุ่ง” ท่าทางเด็กชายคงดื้อเอาการ ริโอยกมือเกาคาง นึกถึงช่วงวัยเด็กของตนเอง สมัยนั้นเขาเองก็ดื้อเอาเรื่อง สร้างเรื่องให้มารดาปวดหัวไม่น้อย

“มีอะไรหรือเปล่า ฉันมีเวลาไม่มากนะ”

ริโอตัดสินใจพูดแทรก อีกไม่เกินห้านาทีเขาต้องเข้าประชุมแล้ว

สองเสียงจากปลายสายเงียบกริบ ริโอต้องเบนโทรศัพท์ออกห่าง เขานึกว่าปลายสายกดตัดสายทิ้งไปเสียแล้ว แต่ก็ไม่...

“ถามอะรายหน่อยสิครับ?” มีเสียงแผ่วๆ ถามกลับมา เสียงนั่นผสมความรู้สึกหลายอย่างที่ริโอสามารถรับรู้ได้

“หืม...ถามอะไรก็ถามมาสิ ฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว”

ฌอนเดินหน้าตั้งตรงมาหา พลางส่งสัญญาณบางอย่าง ซึ่งเขาเข้าใจดี

“คุณเป็น ‘พ่อ’ ของผมกับโรซีใช่ไหมครับ?”

คำถามนั่นทำให้ดวงตาของริโอเบิกกว้าง เขาลุกพรวด ตะโกนถามกลับไปเสียงลั่น “อะไรนะ!!”