CHAPTER. 7

"แต่ฉันไม่อยากเจอ" เธอสวนกลับมาทันควัน เสมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาเขา ปุริมยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจนักก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้

"ทำไมคำพูดพิมพ์ดูห่างเหินจัง" สาวเจ้าอยากจะกรี๊ดดังๆ ใส่สีหน้าท่าทางนิ่งเฉยราวกับทองไม่รู้ร้อนของเขา นี่เขาไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไม

"ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้คุณเรียกฉันว่าพิมพ์กานต์แทนการเรียกชื่อเล่น เพราะฉันสงวนไว้เฉพาะกับคนสนิทเท่านั้น" ดูเธอจะใจแข็งเอาเรื่องเหมือนกัน แต่ปุริมไม่ยอมแพ้กับอดีตคนรักของเขา เพราะการกลับมาครั้งนี้ เขาก็ตั้งใจจะมาทวงรักเก่าคืน

"เป็นไปไม่ได้ เพราะป้องสนิทกับพิมพ์ม้ากมาก มากถึงขั้นเคยนอนร่วมเตียง" คำพูดแฝงนัยยะของปุริมทำเอาคนฟังหน้าขึ้นสี เธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร แววตากรุ้มกริ่มที่เขามองมานั่นด้วย มันทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก

นี่เธอจะตกหลุมพรางเขาไม่ได้เด็ดขาด!

"หยุดพูดนะ" เธอบอกพร้อมชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แต่ปุริมไม่ได้รู้สึกกลัวสาวเจ้าเลยสักนิด กลับก้าวย่างสามขุมเข้าไปหาเธออย่างจงใจ

"ทำไมป้องจะพูดเรื่องจริงไม่ได้"

"เพราะฉันเกลียดคุณ" ประโยคนี้ทำเอาเขาหน้าม้าน ใช่ก่อนหน้าที่จะได้พบกันอีกครั้งชายหนุ่มรู้ถึงความจริงข้อนี้ดีว่าสาวเจ้าคงไม่เหลือความรู้สึกดีๆ ให้กับเขาอีกแล้ว

แต่เขาก็สัญญากับตัวเองไปแล้วว่า ถึงจะยากแค่ไหนเขาจะทำให้เธอกลับมารู้สึกเหมือนเดิมอีกครั้ง

"แต่ป้องรักพิมพ์"

"ยังกล้าพูดคำนี้อยู่อีกเหรอ คุณเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด ฉันสวดมนตร์ทุกคืนขอชีวิตนี้อย่าได้เจอะเจอผู้ชายแย่ๆ แบบคุณอีก!"

คำตัดพ้อสาดเสียเทเสียใส่ชายหนุ่มไม่ยั้งอย่างคับแค้นใจ ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้ชายตรงหน้ายังคงตามมาหลอกหลอนวนเวียนในความรู้สึกอยู่ มันเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเลือกที่จะทำงานหนักและปิดกั้นตัวเองจากผู้ชายมากหน้าหลายตาที่แวะเวียนเข้ามาพยายามเปิดหัวใจของเธอและพวกเขาทำไม่สำเร็จสักคน ไม่มีใครลบภาพติดลบของสิ่งที่เรียกว่าความรักไปจากหัวใจเธอได้

ปุริมยิ้มมุมปากทั้งที่ในใจเองก็เจ็บปวดไม่ต่างอะไรจากเธอ แต่เพราะเธอไม่รู้อย่างที่เขารู้ ทุกอย่างมันเลยออกมาแย่แบบนี้

"บางทีพิมพ์อาจจะลืมไป ว่าผู้ชายแย่ๆ คนนี้ก็คือผัวพิมพ์"

เพียะ!

คนตัวเล็กฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเขาแรงเสียจนหน้าหัน ไม่กี่วินาทีก็เห็นเป็นรอยแดงห้านิ้วที่เพิ่งถูกประทับใหม่ๆ น้ำตาหยดเล็กคลอหน่วยตาของพิมพ์กานต์ เธอกำลังถูกความรู้สึกแย่ๆ จู่โจม

เขาจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกทำไม...

เขาหันกลับมามองหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้ารอยยิ้มสมเพชตัวเอง ดูท่าเขาจะไปกวนใจเธอเหลือเกินสินะ พิมพ์กานต์เห็นแววตาของคนน้อยใจอย่างเช่นเมื่อวันเก่านั้นเพียงวูบหนึ่งก่อนมันจะหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขากลบเกลื่อนมันเอาไว้อย่างมิดชิด ปุริมเลียริมฝีปากล่างของตัวเองคล้ายกับว่าความอดทนของเขาขาดผึง

"ไม่เจอกันนาน ป้องเพิ่งรู้ว่าพิมพ์ชอบแนวตื่นเต้น ตบจูบ พูดจบมือหนาก็ปรี่เข้ามาประคองใบหน้าสาวเจ้า ก่อนจะทาบทับริมฝีปากได้รับตบนั้นลงบนส่วนเดียวกันของเธอ วินาทีนั้นพิมพ์กานต์รู้สึกเหมือนลมหายใจขาดเป็นช่วงๆ เขาบดเบียดริมฝีปากอย่างรุกเร้าและเอาแต่ใจคล้ายกับว่ากำลังโกรธเธอ

ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักพยายามดันร่างตัวเองให้ออกห่างจากเขาแต่นั่นไม่เป็นผล เหมือนว่าร่างกายของทั้งคู่เป็นแม่เหล็กต่างขั้ว คล้ายกับว่ามีแรงดึงดูดมหาศาลเหนี่ยวรั้งสองร่างเอาไว้ ปุริมขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาโหยหานั่นบังคับให้เธอเผยอปากออก

"อื้อ!" จังหวะนั้นเขาจึงได้สอดเรียวลิ้นหนาเข้าไปเกี่ยวกระหวัดทักทายลิ้นเล็กของอีกฝ่าย พิมพ์กานต์เหมือนจะหมดแรงอยู่ตรงหน้าเมื่อได้รับสัมผัสที่คุ้นเคยจากผู้ชายตรงหน้า

อ้อมแขนที่เคยกอดเธอ...

รอยยิ้มหวานๆที่เขาเคยมอบให้...

รอยจูบที่เคยเป็นของเธอ...