CHAPTER. 6

ทำไมถึงเป็นผู้ชาย?

เจ้าของร่างหนาในชุดสูทสีเทา เข้ากับเน็กไทสีเข้มลายเฉียง ดวงตาคมถูกปกปิดด้วยแว่นตากันแดดสีทึบ เขาก้าวย่างตรงมาทางเธออย่างองอาจ ทันทีที่ลงมายืนอยู่ตรงหน้าตึกตระหง่านสูงอย่างตึกเอกชัยภักดี เขาส่งยิ้มทรงเสน่ห์ให้กับทุกคนสายตาคมเข้มที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดสีดำราคาแพงจับจ้องเพียงร่างเล็กๆ ที่ยืนถือช่อดอกไม้อยู่ตรงนั้น

ผู้หญิงคนเดียว... ที่เขารอมานาน

"สวัสดีครับ คุณพิมพ์กานต์"

หัวใจของหญิงสาวกระตุกวูบก่อนเต้นรัวราวกับถูกกระแสไฟฟ้าจู่โจมไปทั่วร่าง ในหัวปั่นป่วนไปหมด และเธอแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อได้เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยมายืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่เธอใช้เวลา 6 ปีเต็มๆ เพื่อที่จะลืมเขาไปจากหัวใจผู้ชายที่ทำให้เธอฝันร้าย... ผู้ชายที่เธอไม่อยากจำ!

"ป้อง..."

เธอเผลอครางชื่อคนตรงหน้าออกมาอย่างแผ่วเบา นั่นทำให้คนที่หูดีอย่างเขาเผยรอยยิ้มออกมาอย่างเต็มรัก เขาถอดแว่นตาที่สวมอยู่ออกก่อนแววตาของปุริมจะจับจ้องพินิจพิจารณาร่างบอบบางตรงหน้า ผู้หญิงที่เขาคุ้นเคยและโหยหามาตลอด 6 ปี

เธอดูผอมลงไปนิดหน่อย ดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแต่ยังน่ารักเหมือนเดิม

"น่าดีใจที่จำชื่อกันได้" เขากระซิบแผ่วเบาให้ได้ยินเพียงแค่เขากับเธอ นั่นเรียกสติให้พิมพ์กานต์กลับมาแทบจะในทันที เธอพยายามบอกกับหัวใจตัวเองให้หยุดเต้นแรงเสีย

"ยินดีต้อนรับค่ะ"

พิมพ์กานต์อยากจะขอบคุณตัวเองที่อย่างน้อยก็ยังพอมีสติรู้ว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร สาวเจ้ายื่นดอกไม้ให้กับชายหนุ่มทั้งๆ ที่เขาเองก็อุ้มช่อดอกไม้ช่อใหญ่เอาไว้เหมือนกัน

"แลกกัน" ปุริมยื่นช่อดอกลิลลี่สีชมพูในมือให้กับพิมพ์กานต์ด้วยรอยยิ้มหน้าตาเฉย ชายหนุ่มยังจำได้ดีว่าเธอโปรดปราณดอกลิลลี่มากที่สุด แต่เจ้าหล่อนดูลังเลไม่น้อยที่จะรับมันมา

"ผมไม่อยากถือช่อดอกไม้สองช่อพร้อมกันหรอกนะ"

พิมพ์กานต์พึ่งตระหนักได้ว่าเหล่าพนักงานกำลังพากันสงสัยในท่าทีของพวกเขา เธอรู้สึกว่าสถานการณ์ตอนนี้มันช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน มือเล็กยื่นไปรับช่อดอกไม้จากชายหนุ่มอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักก่อนจะส่งช่อดอกไม้ที่เตรียมไว้จากเธอให้กับเขาเพื่อให้การต้อนรับนี้ผ่านพ้นไปไวๆ เธอไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นานๆ เลย ปุริมไม่รู้หรอกว่าเธอจะต้องสกัดกั้นอารมณ์ความรู้สึกมากมายแค่ไหนเพื่อไม่ให้รู้สึกหวั่นไหวในท่าทีของเขา

"เชิญค่ะ"

ร่างบางผายมือเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มเข้าไปภายในบริษัทอย่างอึดอัดใจ ปุริมยิ้มเล็กๆ พยักหน้ารับ เขาเข้าใจดีกับความรู้สึกของพิมพ์กานต์ในยามนี้ เธอคงตั้งตัวไม่ทันที่ต้องพบเจอเขาอย่างกะทันหัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ควรทำตัวให้ชินเข้าไว้ เพราะหลังจากนี้เขาจะวนเวียนอยู่ใกล้ๆ หัวใจของเธอนี่แหละ!

พิมพ์กานต์ได้ยินมาว่า ในช่วงเวลาหนึ่งโลกมักจะเหวี่ยงใครคนหนึ่งให้มาเป็นความทรงจำแย่ๆ ของเรา และเธอก็คิดว่าปุริมคือคนๆ นั้น เขาทักทายทำความรู้จักกับผู้จัดการแผนกโน้นแผนกนี้รวมไปถึงเหล่าชั้นผู้บริหารจนครบ ในที่สุดสองหนุ่มสาวก็มาหยุดอยู่ที่ห้องทำงานของเขา ซึ่งป้ายชื่อหน้าห้องดันเป็น 'ประภา โชติไพศาล'

"จริงๆ นี่เป็นชื่อพี่สาวป้อง แต่พอดีพี่แป้งโอนหุ้นให้ป้องหมดแล้วนี่สิ แย่จัง" เขาพูดติดตลกพร้อมกับหัวเราะอย่างคนมีอารมณ์ขัน แต่พิมพ์กานต์ไม่ตลกด้วย

"ไว้ฉันจะให้คนมาเปลี่ยนให้ค่ะ" เธอบอกเพียงเท่านั้น ก่อนจะดันประตูเข้าไปในห้องก่อนชายหนุ่ม ปุริมลอบมองยิ้มๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไปภายในห้องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ถูกจัดระเบียบเอาไว้อย่างดี เขามองไปรอบๆ อย่างพึงพอใจ ก่อนจะหันกลับมามองหน้าหญิงสาว

"ดีใจที่ได้เจออีก"