CHAPTER. 5

บนตึกสูงระฟ้าของโรงแรมหรูห้าดาว ร่างสูงของใครบางคนเหม่อมองออกไปนอกกระจกใส สายตาของเขาจับจ้องวิวทิวทัศน์ของเมืองกรุงในยามเช้า อันที่จริงเขาไม่ค่อยชอบเมืองหลวง เขาเกลียดสภาพการจราจรที่ติดขัด เกลียดอากาศที่ทำให้เขาต้องจามทุกครั้งที่ออกไปเดินเล่น แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเขาชอบท้องฟ้ายามนี้เหลือเกิน ท้องฟ้าวันนี้ที่สดใส ก้อนเมฆสีขาวราวกับปุยฝ้ายชวนให้เขาสบายใจและคิดถึงใครบางคน

"เป็นยังไง หลับสบายรึเปล่า?" เสียงใครบางคนดังขึ้นทำให้ร่างสูงหันไปมอง เพื่อนของเขามาตรงเวลาเป๊ะๆ

"หลับสบาย ขอบใจแกมาก"

"แล้วนี่จะไม่กลับเชียงใหม่ก่อนจริงๆ เหรอวะ" คนฟังยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนจะไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ทุกอย่างที่คนอย่างนาย ปุริม บูรณกุล ตัดสินใจไปแล้ว นั่นหมายความว่าเขาไตร่ตรองมาอย่างดี

"ยังมีธุระที่กรุงเทพอยู่ว่ะ" มันเป็นธุระสำคัญเสียด้วย ธุระสำคัญที่เขารอคอยมาเป็นเวลา 6 ปีเต็ม มันทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจอยู่กรุงเทพก่อนไปบ้านที่เชียงใหม่หลังจากเดินทางกลับจากออสเตรเลีย

"เรื่องพิมพ์ใช่ไหม?" คำถามนั้นมาจาก เมธี เพื่อนรักของปุริม ทั้งสองคนคบกันมานาน ตั้งแต่เรียนระดับอุดมศึกษาในมหาวิทยาลัยเดียวกันที่เมืองไทย จนตอนนี้เรียนจบเมธีมีกิจการโรงแรมที่มีชื่อเสียง ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพ บ่อยครั้งที่ปุริมเข้ามาพักเพราะชายหนุ่มไม่ได้มีบ้านอยู่ในเมืองหลวงเช่นนี้ ครั้งนี้เองก็ด้วย

"ทำไมแกรู้ใจฉันจังวะ" เขาหัวเราะเล็กๆ พร้อมตบไหล่

"แกมั่นใจแล้วใช่ไหม?" เมธีถามเพื่อนหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ปุริมเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ใจร้อนเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีโดยเฉพาะเรื่องความรัก

"แกพอจะมีเบอร์ร้านดอกไม้รึเปล่า?" ปุริมไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับเมธีด้วยคำถามที่ทำให้เพื่อนสนิทเขาเลิกคิ้วสงสัยเพื่อนรัก

"จะเอาไปทำอะไร?"

"วันนี้ฉันมีนัด"

ทางด้านบริษัทเอกชัยภักดีไหมไทย พนักงานต้อนรับต่างยืนรอการมาของหุ้นส่วนรายใหญ่ที่จะเข้ามาเป็นหนึ่งในบอร์ดผู้บริหารของห้างเอกชัย หญิงสาวร่างบอบบางตำแหน่งรองผู้บริหารคนเก่งเองก็ด้วย ภาม พี่ชายของเธอผู้ดำรงตำแหน่งผู้บริหาร สั่งงานมาโดยตรงว่าเธอต้องเป็นคนรอต้อนรับหุ้นส่วนคนใหม่ คุณประภา โชติไพศาล เวลาล่วงเลยตามที่นัดหมายมาเป็นเวลาสิบห้านาทีแล้วและหากนานกว่านี้สาวเจ้าเกรงว่าดอกไม้ช่อใหญ่ที่เธอเตรียมมาคงจะเหี่ยวเฉาเป็นหมันไปแน่ๆ พิมพ์กานต์ชะเง้อชะแง้มองไปสุดสายตา จนในที่สุดรถสปอร์ตคันสีดำเป็นประกายก็แล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าประตูทางเข้าสักที

รถคันนี้ติดฟิล์มดำทั้งคัน มันจอดอยู่นานโดยไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งตัวพิมพ์กานต์และพนักงานต่างจับจ้องไปที่ประตูคนขับนั้นอย่างสงสัย เพียงอึดใจหนึ่งเท่านั้นร่างสูงโปร่งของใครบางคนก็ก้าวลงมาจากรถอย่างสง่าผ่าเผยพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ในมือเช่นเดียวกัน เธอมองเพียงปราดเดียวในวินาทีแรกก็รู้ได้ทันทีว่าบุคคลที่กำลังลงจากรถมานั้นเป็นบุรุษเพศอย่างไม่ต้องสงสัย