ตอนที่ 7 ไม่เจอกันหลายปี

เกสรเดินตามถนนลูกรังออกมาเพียงลำพัง บ่าข้างหนึ่งสะพายย่ามที่ทำจากกระสอบปุ๋ย ในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่ห้าหกชุด เธอเด็ดใบตองพลวงมาทำเป็นที่บังแดด สองข้างทางผู้คนกำลังใช้ควายไถนา บางพื้นที่ก็เริ่มปักดำบ้างแล้ว ถนนบางช่วงเป็นโคลนตมเธอต้องถอดรองเท้าเดิน นาของสามีอยู่ห่างจากหมู่บ้านสี่กิโลเมตร เธอคงใช้เวลาเดินเท้าอีกนานกว่าจะถึง ความจริงแล้วก็อยู่ถัดจากนาของเธอไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร เพราะนาของทั้งสองมีพื้นที่ติดกัน

เท้าของเธอหยุดเดินและยืนอยู่บนคันนาเมื่อมาถึงนาของสามีที่ส่วนลุ่มอยู่ติดกับลำน้ำปาว ส่วนนาดอนด้านบนติดกับนาเธอ ใบตองพลวงหลุดจากมือตอนไหนเธอไม่ได้รู้ตัวเลย

น้ำตารินไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ลูกทั้งสองกำลังช่วยพ่อขุดดินและปักดำต้นกล้าลงไปในแปลงนาที่ยังไม่ได้ไถ ลูกชายคนโตกำลังใช้จอบเล็กขุดดินส่วนคนเล็กใช้เสียมขุดบางครั้งก็นั่งลงแช่ในน้ำ เดือนลูกสาวคนเล็กก็ทำตามประสาเด็กคงไม่ได้ช่วยพ่อมากนัก ในแปลงนามีน้ำท่วมถึงตาตุ่ม สามีใช้จอบเล่มใหญ่เขานั่งคุกเข่าด้วยขาข้างซ้ายลากขาอีกข้างตามไปอย่างทุลักทุเล เนื้อตัวพ่อลูกทั้งสามคนเต็มไปด้วยโคลนตม

ปีที่แล้วเขาไม่ได้ทำนา ถ้าปีนี้ไม่ได้ทำอีกก็คงไม่มีข้าวให้กินแล้ว เพราะในยุคนี้ผู้คนล้วนขาดแคลนข้าวกันทั้งนั้น ครั้นจะจ้างก็คงไม่มีเงิน อีกอย่างเขาคงอยากทำเอง

อุดรฯ ก็แห้งแล้งเหลือเกิน แต่พอถึงฤดูน้ำหลากนาของสามีที่อยู่ติดกับลำน้ำปาวน้ำก็ท่วมขังทุกปี หากจะขอพี่น้องหรือพ่อแม่กิน พวกเขาก็คงไม่มีให้เพราะนาพวกเขาก็น้ำท่วมเหมือนกัน ก่อนหน้าที่เขายังเดินได้ก็ยังพออยู่พอกิน ตอนนั้นเขาเลี้ยงดูลูกเมียได้เป็นอย่างดี

เกสรยกมือขึ้นปาดน้ำตาซ้ายขวา วางกระเป๋าย่ามไว้บนคันนาถอดรองเท้าวางไว้ข้างย่ามแล้วเดินลงไปในแปลงนามุ่งหน้าไปหาสามีกับลูก

เดือนยืนมองหญิงสาวผู้มาเยือนอยู่พักใหญ่เมื่อมั่นใจจึงตะโกนเรียกเสียงดัง “แม่!”

จ๋อม! จ๋อม! จ๋อม!

ดำและลูกชายต่างละสายตาจากดินที่ขุดอยู่แล้วมองไปตามเสียงฝีเท้าที่เดินในน้ำเข้ามาใกล้

“แม่!” ลูกทั้งสองวิ่งเข้าไปกอดแม่ซ้ายขวาด้วยความดีใจที่สุดในชีวิตที่เห็นแม่กลับมา น้ำตาของเธอก็ยิ่งไหลพรากออกมา ชาติที่แล้วเธอกล้าทิ้งเด็กน้อยหน้าตาน่ารักอย่างนี้ไปได้อย่างไร ถึงแม้ตอนนี้เนื้อตัวจะเกินคำว่ามอมแมมไปมากก็ตาม

“แม่เกสรสวยขึ้น ขาวขึ้น” ดินบอกแม่

“จริงด้วยค่ะ พ่อบอกว่าแม่ไปทำงานที่กรุงเทพฯ เพื่อส่งเงินมาให้พวกเรา แม่ไปทำงานอะไรหรือคะ ทำไมสวยจัง”

สิ้นคำลูกสาวน้ำตาก็ไหลทะลักออกมาเป็นสายยาว เขาคงไม่เคยบอกลูกในสิ่งที่เธอทำไม่ดีเอาไว้ และคงยังไม่กล้าบอกลูกเรื่องที่เธอเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อวาน

“แม่…แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับพวกหนู” เธอไม่รู้จะพูดคำไหนกับลูกดี ในใจตอนนี้รู้สึกผิดกับลูกกับสามีจนไม่อยากให้อภัยตัวเอง รู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำตัวเหมือนสองปีที่ผ่านมา เป็นใครก็คงยากจะให้อภัย

เห็นแม่สะอื้นหนัก ทั้งสองก็ทำได้เพียงใช้มือน้อย ๆ ที่เปื้อนตมเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้แม่ จนหน้าขาวนวลของแม่เลอะไปด้วยดินโคลน

เกสรเงยหน้าขึ้น ดวงหน้ายังเต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตาพร่ามัวมองหน้าสามีนิ่ง

ทั้งสองสบตากัน

แววตาของเกสรเต็มไปด้วยคำว่าขอโทษเป็นล้านคำ ส่วนเขานั้นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ในดวงตาคมเข้มคู่นั้นไม่มีแม้แต่เงาของเธอหลงเหลืออยู่เลย เขาวางหน้านิ่งมาก มากเสียจนไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรที่เห็นเธอกลับมา ใบหน้าเขายังหล่อเข้มเหมือนที่เธอเคยฝันถึง กรอบหน้าล้อมรอบไปด้วยเคราดกดำ ผมยาวมวยไว้ด้านหลังเหมือนคนป่า ผิวสีเข้มเพราะกรำแดดแต่เธอมองว่านั่นคือเสน่ห์ของเขา กล้ามเนื้อส่วนบนถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าฝ้ายแขนสั้นสีซีด กล้ามแขนเขายังดูแข็งแรงและบึกบึน ส่วนท่อนล่างมีกางเกงขายาวสีดำปิดบังไว้ เธอจึงมองไม่เห็นว่าขาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง ขาข้างขวาของเขาจะลีบหรือไม่

เขาคงเกลียดเธอมาก และเธอคงไม่หวังให้เขาอภัยให้เธอในวันนี้

เกสรนั่งคุกเข่าลงในน้ำจนผ้าถุงเปียกชื้นเพื่อให้กอดลูกได้ถนัดขึ้น หอมแก้มลูกซ้ายขวาทั้งสองคน อยากขอบคุณคุณยายคนนั้นเหลือเกินที่ทำให้เธอได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ถึงแม้ว่าต่อจากนี้ไปเธอไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง

แม่ลูกทั้งสามต่างร้องไห้ไปด้วยกัน

ดำละสายตาจากสามแม่ลูก ไม่มีเสียงใดหลุดออกจากปากของเขาแม้แต่คำเดียว

มือหนาสับจอบลงบนหน้าดินแล้วค่อย ๆ คลานออกจากตรงนั้น ปีนขึ้นคันนาแล้วใช้แรงจากแขนทั้งสองข้างและขาข้างซ้ายส่งตัวเองเคลื่อนตัวไปตามคันนาที่มีแต่หญ้าขึ้นปกคลุม เขาไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร และไม่รู้ว่าเธอมาที่นี่เพราะเหตุผลอันใดอีก ทั้งที่วันนั้นเขาพูดชัดเจนแล้ว แต่คนอย่างเขาจะไม่มีวันเสียน้ำตาให้ใครเป็นครั้งที่สองอีก

คืนนั้นเขาจำได้ไม่มีวันลืม เธอคงไม่รู้ว่าเมื่อเธอจากไปแล้วเขาเจ็บปวดและทรมานเจียนตาย ผู้หญิงอย่างเกสรไม่เคยมีหัวใจ และเธอก็ทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจไปโดยปริยาย

เกสรมองตามสามีที่คลานลากขาตัวเองไปยังควายที่ผูกไว้สี่ตัวด้วยความสงสารเจือเวทนา ทำไมเขาเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งได้มากขนาดนี้ โดนเมียทิ้งหนีไปอยู่กับชู้ ยอมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่ทำมาหากินเลี้ยงลูกเพียงลำพัง แม้ตนจะพิการแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ทำไมตอนนั้นเธอถึงเป็นผู้หญิงที่ขี้ขลาดตาขาวนัก ยอมทิ้งลูกทิ้งสามีไปอย่างไม่ไยดี เท่าที่ดูอาการของลูกที่ปฏิบัติต่อเธอเขาน่าจะไม่เคยพูดถึงเธอในทางที่ไม่ดีให้ลูกฟังเลย

ดำลากตัวเองไปย้ายที่ผูกล่ามควายจนครบทั้งสี่ตัว อีกตัวอายุยังไม่ถึงปีเขาจึงยังไม่ได้สนตะพาย ดำมีควายทั้งหมดห้าตัว ตัวผู้สามตัวรวมถึงตัวที่ยังไม่สนตะพาย และตัวเมียอีกสองตัว เป็นสมบัติที่พ่อแบ่งให้สามตัวอีกสองตัวเขากับลูกเอามาเลี้ยงเอง เขาเลี้ยงไว้ไถนาแต่ปีที่แล้วเขาไถนาไม่ได้ การทำนาจึงต้องใช้จอบขุด ยังไม่รู้ว่าผลผลิตปีนี้จะพอกินหรือไม่