EP.5 | ยอม

"......." ไลลา

"......." ผม

ภายในห้องลองชุดแคบๆนี้ เราต่างก็ไม่มีใครพูดออกมา

2 เดือนที่ผ่านมา ผมผ่านช่วงเวลาที่เธอไม่ยอมพูดอะไรเลย มาจนถึงตอนนี้ ที่เราตกลงกันว่า มีอะไรก็จะพยายามพูดบอกกันให้มากที่สุด

ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่แย่หน่อย ผมไม่ใช่สายพูด อธิบาย หรือสั่งสอนเก่งเหมือนพี่ตรัย และไม่ใช่คนที่เข้าใจจิตใจคนอื่นหรือสังเกตเห็นความรู้สึกคนอื่นได้ง่ายๆเหมือนธิคุณ

ผมถอดแมสก์ลง ทำท่าจะพูด แต่เธอชิงพูดขึ้นมาก่อน

"ฉัน...ฉันจะสมัครสาขาใกล้ๆบ้าน"

"สมัครที่ APN"

ผมอยากให้สมัครที่นั่น ถ้าไปทำงานจริงๆ ถึงผมจะไม่อยู่ด้วย ผมก็ไม่กังวล เพราะมันคือห้างของบ้านเราเอง ระบบคุ้มกันความปลอดภัยก็ยอดเยี่ยม ทีมรปภ. ก็มืออาชีพ แถมในนั้นผมยังเข้าถึงทุกอย่างได้สะดวก

"ถ้าให้ไป APN พี่ต้องยอมให้ย้ายไปอยู่คอนโด ฉันจะไปอยู่คอนโด"

"ไลลา"

"ทำ APN อยู่คอนโด คนเดียว ห้ามตามไปอยู่ด้วย"

ผมไปไม่ได้อยู่แล้ว ผมทำงาน ถ้าจะย้ายไปต้องใช้เวลาSetting ระบบทุกอย่าง งานก็จะขาดช่วง แต่ถ้าเป็นที่ตึกของผม มันดีที่สุดจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไร

"........" ผมถอนหายใจ ไลลาทำหน้าขึงขังด้วยใบหน้าที่ผมก็ต้องยอมเธอเช่นกัน

"ถ้างั้นทำที่ห้าง C แต่ต้องให้คนของพี่ไปรับไปส่ง"

"ไม่ จะเดินไปกลับเอง"

"ไม่ได้ มันอันตราย"

"จะอันตรายได้ไงคะ ห่างแค่ไม่กี่เมตร พี่ห่วงเกินไป"

"เธอกำลัง..."

ผมอยากบอกเหลือเกินว่ามันคือความชะล่าใจ การถูกสังหารเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในพริบตา มันเพิ่งจบเรื่องไปไม่นาน ผมยังเคลียร์ทุกอย่างไม่จบด้วยซ้ำ พินัยกรรมบ้านอาเหลียง คนของป๋าผมที่ยังตามดูพฤติกรรมเรา

อาเหลียง ทำให้ตระกูลอาทิตย์พาณิชตกอยู่ในอันตรายแถมยังโลภถึงขนาดจะลากบ้านเราให้กลับไปค้ายา หลังเราจัดการอาเหลียงแล้ว ป๋าสั่งให้เก็บครอบครัวนั้นทั้งหมด รวมถึงไลลาด้วย เพียงแต่ผมแค่ขอเธอไว้

ถ้าจะพูดให้ดี คือ ผมงัดข้อกับป๋า แค่ป๋ารักษาสัญญาว่าจะไม่แตะต้องตราบเท่าที่ไลลาอยู่ในความคุ้มครองของผม

"พี่กำลังจะบอกว่าอะไรคะ พี่ปล่อยให้ฉันได้ใช้ชีวิตบ้างไม่ได้หรอ แค่พ่อที่เลี้ยงฉันเหมือนนกน้อยในกรงทองคนเดียวไม่พอหรอคะ ฉันต้องโดดเดี่ยวอีกนานแค่ไหน ฉันต้องนั่งรอเวลา ที่ไม่รู้ว่าพี่จะเปิดประตูกลับมาเมื่อไร ฉัน....อึก.....อึก...."

"........"

เท้ามันขยับไปเอง พอเห็นว่าน้องจะร้องไห้ ผมก็เดินเข้าไปใกล้ กอดเธอไว้ จังหวะหัวใจของไลลาเต้นแรง เธอคงกำลังโกรธมาก

"พี่จะให้คนติดตามดูห่างๆ ไม่มายุ่งกับไลลาเลย อย่าร้องไห้นะคะ"

"ฮือ....อึก.....พี่เอาแต่ใจ"

"อืม....พี่ขอโทษ เดี๋ยวกลับไปแล้ว ก็ลองสมัครดู"

ในใจผมคิดจะแฮ็กเข้าระบบเว็บโรงเรียนสอนพิเศษนี่ ไปปิดรับตำแหน่งครูศิลปะซะ ให้ปัญหามันจบไป แต่นึกภาพว่าไลลาก็คงจะยึดติดเรื่องนี้ คงจะไปตามหาโรงเรียนสอนพิเศษต่อแน่ๆ

ความคิดนั้นเลยได้แต่พับลง

มือหนาลูบหลังคนตัวเล็กที่หยุดร้องไห้แล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นมามอง

ผมทำได้เพียงแค่นี้

ริมฝีปากนุ่มของเธอถูกบรรจงสัมผัสช้าๆ เนิ่นนาน ผมค่อยๆจูบอย่างรู้สึกขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาอึดอัดกับชีวิตแบบนี้ แก้มที่เปื้อนน้ำตานี่ มือที่สั่นเพราะความโกรธนี่ ผมผิดเอง

"พี่ขอโทษนะคะ ไลลาหายโกรธนะ"

"......."

เธอพยักหน้าแทนการตอบรับ แล้วกลับมากอดผมไว้

เราเปิดประตูห้องลองเสื้อผ้าออกมา ผมกุมมือเล็กๆนั่นไว้พร้อมหยิบชุดที่เธอเอามาไปจ่ายเงินทั้งหมด

------------------

"โอ๊ยยย ตอนเห็นใส่แมสก์ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องหล่อแน่เลย แต่พอถอดมาแล้ว แกเอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย"

"คนอะไร หล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้ ใจฉันสั่นเลยแก มาจับดิ"

"ไม่ได้เป็นแฟนเขา ขอเป็นประตูบานที่เขาจับก็ยังดี"

"ฉันอยากถูกจับไปอยู่ในห้องลองสองต่อสองกับเขาบ้าง"

"ผู้หญิงร้องไห้นะนั่น"

"สงสัยงอนอะไรกัน อุตส่าห์มาง้อ น่ารักมากเลย"

"แล้วเค้าจ่ายหมดทำไมเนี่ย ชุดแบบเดียวกันแค่คนละไซส์ สงสัยเขินจัด"

เสียงเมาท์ลับหลังที่ลูกค้าออกไปแล้ว

---------------

@กรุงเทพฯ

ทันทีที่กลับถึงกรุงเทพฯ ผมวนรถเข้าห้าง C เพื่อจะไปดูว่าที่เรียนพิเศษที่นี่เป็นอย่างไรด้วยกัน แต่ทันทีที่เข้าไปในห้าง มันคือ community mall ห้าง 3 ชั้น เน้นฟังก์ชันบริการรองรับลูกค้ากลุ่มครอบครัว โรงเรียนสอนพิเศษเด็กเยอะมาก ทั้งด้านวิชาการและนันทนาการ

ไลลายิ้มดีใจที่ผมพามาทันที ก็เพราะจากวันนี้ไป ผมอาจยุ่งกับโปรเจคที่ทำอยู่ หากจะต้องทำจริงๆ ผมก็ต้องจัดการให้เสร็จเลยทีเดียว

เธอเดินวนดูหลายโรงเรียน สุดท้ายที่เปิดรับสมัครเหมือนจะมีแค่โรงเรียนนั้น

เธอเลยเปิดประตูเข้าไปคุย ผมปล่อยให้เธอเข้าไปคนเดียวตามต้องการ ระหว่างนั้น ผมก็มองดูรอบๆ

ไม่แย่ แต่ไม่ดีมาก

อาจเพราะเป็นห้างสำหรับครอบครัวจึงมีการรักษาความปลอดภัยดีระดับหนึ่ง ผมมองดูกล้องวงจรปิดทั้งภายในและภายนอกร้านต่างๆ ในโรงเรียนก็มี แต่โรงเรียนทำห้องเล็กๆ กั้นเป็นโซนๆอีกด้วย ผมคิดว่าจากนี้ไปต้องทำอะไรบ้าง

ระบบพวกนี้อ่อนแอ แค่รู้ชื่อเว็บที่ขึ้นรายงานกล้องวงจรปิดได้ ผมก็เข้าได้หมดแล้ว

บริษัทรักษาความปลอดภัยก็ใช้เจ้าระดับกลาง ฝีมือไม่มี แต่ความรับผิดชอบพอได้

"เป็นไง โอเคมั้ย" ผมถาม

"ดีเลยค่ะ เขาสนใจมากเลย บอกว่าเด็กๆ เริ่มปิดเทอมแล้ว เขาจะเพิ่มคอร์สศิลปะเข้าไป ตอนนี้มีครูอยู่แล้ว 1 อยากได้เพิ่มอีก 1 ให้รีบกรอกใบสมัครส่งกลับมาผ่านเว็บ ดีใจจัง" ไลลายิ้มร่าเริง แบบที่เวลาเธอวาดรูปสำเร็จแล้ว

"พี่มีอีกไอเดียด้วยนะ ไลลารู้จัก NFT มั้ย เราวาดงานเราขายในออนไลน์ให้คนทั่วโลกได้ด้วยนะ"

"ไม่รู้จัก แต่ไม่อยากวาดงานขายค่ะ ฝีมือฉันไม่ได้ถึงขนาดนั้น" เธอตัดบทฉับเดียว

"แต่งานศิลป์ไหนบอกไม่มีเกรดไง" เธอเคยบอกผมว่ามันเป็นเรื่องรสนิยม ถ้าไลลาวาดขาย ผมจะซื้อเก็บไว้ให้หมดเลย ไลลาเป็นรสนิยมของผม

"ถ้าได้มาทำงานที่นี่ ก็จะเจอเด็กๆ มีเพื่อนๆเป็นครูสอน แถมได้มาช็อปปิ้งทุกวัน แค่คิดก็สนุกแล้ว ตอบแทนที่พี่แทนอุตส่าห์พามา แล้วก็ขอบคุณเรื่องที่พาไปเขาใหญ่ด้วย วันนี้ไลลาจะเลี้ยงเค้กให้เอง ตามมาค่ะ"

ครับ ได้แต่พับโครงการไว้ในใจ

แล้วเค้กนั่น รางวัลผม หรือรางวัลตัวเองกันแน่

ไลลากึ่งเดินกึ่งวิ่ง ลากผมให้ตามเธอไปร้านเค้กที่เล็งไว้ แค่เห็นการตกแต่งร้านเป็นสีชมพู สีพาสเทลอะไรนั่น ก็หวานแทนแล้ว

"2 คนค่ะ"

พนักงานแค่เห็นผมก็หัวเราะแล้วมั้ง สภาพแบบนี้คงไม่ใช่อะไรที่น่าดูหรอกนะ ผู้ชายตัวใหญ่ เข้ามานั่งกินเค้กกับเด็กผู้หญิง

"เอาอันนี้ กับอันนี้นะคะ พี่แทนเลือกเลย ฉันสั่งของฉันแล้ว"

"สองชิ้นเลยหรอ"

"อืม พี่สั่งของพี่เลย กินเลย เดี๋ยวเลี้ยง"

"......" ผมได้แต่ยิ้ม

"ผมขอเอสเพรสโซ่ร้อนครับ"

-----

Walksmember Zone

จริงๆ แล้วพนักงานร้านไม่ได้หัวเราะนะคะพี่แทน พวกเธอเขินพี่ค่ะ

-----