EP.4 | คนใจดีไม่มีแล้ว?

Lyla's insight

พี่แทนขับรถพาออกมากินข้าวเย็น พอได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ฉันก็รู้สึกมีความสุข ชีวิตเหมือนฝัน ถ้าหมอไม่บอกว่าให้พาฉันมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง คงไม่ได้ออกมา

อันที่จริงฉันก็ว่าตัวเองโอเคดีนะคะ แต่ปรากฎว่าตั้งแต่ที่เกิดเรื่องโดนลักพาตัวไปขังไว้แบบนั้น บ่อยครั้งที่ฉันก็นอนไม่หลับ ง่วงแต่กลัวว่าหลับแล้วจะโดนอุ้มไปอีกอะไรแบบนั้น หมอเขาวิเคราะห์ กับอาการอื่นๆ เช่นพูดน้อยเกินไป จากปกติที่พูดน้อยอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ ก็ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง

"พี่แทน แล้วเรามากันหลายวันแบบนี้ งานพี่จะไม่เป็นไรหรอคะ"

"........." เขาแค่หันมายิ้ม แววตาที่อดนอนบ่อยๆ มันดูก็รู้ว่าเขาทำงานเยอะ แต่อาจเพราะเป็นคนสุขภาพแข็งแรงเลยไม่ค่อยจะเป็นอะไร

"ถ้ากินข้าวแล้ว จะไปไหนต่อมั้ยคะ"

"ไลลาอยากไปไหนมั้ย"

"อยากดูดาว"

"ได้ เดี๋ยวพาไปดูดาวที่บ้าน"

"โห่ นึกว่าจะพาขึ้นเขาไรงี้"

"ถ้าจะขึ้นเขาก็ต้องขึ้นไปตั้งแต่กลางวันแล้ว ขึ้นตอนนี้อันตราย ไปดูที่ระเบียงบ้านมั้ยล่ะ"

"........."

ใครเชื่อก็บ้าแล้ว พี่แทน ไม่ใช่พี่แทนผู้ใจดีอบอุ่นเหมือนตอนเด็กๆแล้วนะคะ เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอด ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้

"ทำหน้าแบบนั้น คิดว่าพี่จะทำอะไรใช่มั้ย"

"เปล๊า!"

"เอาไว้เราไปดูแสงเหนือกันมั้ย"

"รัสเซีย?"

"อืม"

เขาหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าห้าง มาเขาใหญ่ทั้งที พี่กินข้าวในห้าง

"ถ้าพี่พาไป ฉันก็ไป พี่ออกตังนะ"

"พี่เลี้ยงไลลาได้ทั้งชีวิต"

กระจกรถถูกเปิดลง พี่แทนยื่นมือไปรับบัตรจอดรถจากเครื่องอัตโนมัติ เขาพูดมาด้วยเสียงเรียบๆ เหมือนคุยกับเครื่องนั้นมากกว่ากับฉัน แต่เสียงเขากลับทำใจเต้นแรง

"ทำไมมากินข้าวในห้างล่ะคะ"

"เผื่อน้องอยากซื้ออะไร เมื่อวานจัดของมาครบมั้ย"

"ก็ขาดหลายอย่าง พี่บอกปุบปับ ดีเหมือนกันค่ะ อยู่กรุงเทพไม่ได้เดินห้างเลย มีแต่คนงานยุ่ง"

รถจอดสนิท ดับเครื่องเรียบร้อย มีคนเอื้อมมือมาแกะเบลท์ที่คาดออกให้แล้ว...จุ๊บ!

"ฮึ้ย!"

ฉันเอามือถูแก้ม คนบ้าอะไร นึกจะทำอะไรก็ทำ พี่แทน...ใช่พี่แทนของหนูจริงๆหรือเปล่าเนี่ย

พอลงจากรถเขาก็มาจูงมือให้เดินตามเข้าห้างไป

หลังวนดูนี่นั่นโน่น สุดท้ายฉันตัดสินใจเข้าร้านไวน์ที่มีสเต็กขาย เพราะคนน้อยหน่อยไม่จอแจ

"กินอีกหน่อยดีมั้ย ถ้าหิวกลางคืนไม่มีอะไรให้กินนะ"

ดูพูดเข้า ขู่เหมือนฉันเป็นเด็กๆ ทำไงให้พี่แทนสลัดภาพลักษณ์ตอนเป็นหนูไลลาตัวน้อยออกไปดี

"ก็ซื้อกลับไปด้วยดีมั้ยคะ กินไม่ไหวแล้ว"

"ไลลากินน้อยเกินไปนะ"

"พี่เทียบกับใคร ก็ดูตัวพี่สิ กินของฉันไปด้วยเลยค่ะ เสียดาย" ฉันยื่นจานสเต็กของฉันให้ กินไปแค่ครึ่งชิ้นก็เหนื่อยแล้ว ต้องเก็บท้องไว้เผื่อเจออย่างอื่นอีก เช่น เค้ก อิอิ

ตามแผนคือจะต้องไปกินเค้กต่อด้วย แผนที่ไม่บอกเขา

เนื้อสเต็กหั่นลูกเต๋าถูกยื่นมาให้ฉันกินแบบขอร้อง

"ไม่เอาแล้วค่ะ พี่ทานเถอะ"

เขาใช้สายตาชี้แทนคำสั่ง

เลยต้องอ้าปาก ยอมตามใจคุณท่าน

แล้วพี่แทนก็ทำเนียนแบบนั้นอยู่อีก 3-4 คำ จนฉันบอกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ เค้กที่อยากกิน ดับสลายไปในพริบตา

ตลอดเวลาที่เดิน เวลามีคนผ่านจะต้องมองพี่แทนซ้ำๆ ขนาดใส่แมสก์อยู่ยังเห็นความหล่อ

เราเดินเล่นอยู่ในห้าง เพื่อหาซื้อของนิดหน่อย พี่เขาก็เอ่ยขึ้นมา

"แล้วไลลาอยากทำอะไรอีก ถ้ากลับไปห้อง"

ฉันมองร้านเปียโน เดินไปดูใกล้ๆ มันเป็นโรงเรียนสอนพิเศษ

ติดป้ายประกาศรับสมัครครูสอนหลายอย่าง ให้ดูข้อมูลผ่านเว็บไซต์โรงเรียนได้

ฉันเผลอเดินไปเกาะกระจก ดูเด็กๆตัวเล็กจิ๋วๆ เล่นเปียโน น่ารักเชียว

"อยากหางานพิเศษทำค่ะ แบบงานสอนเด็ก น่าจะสนุกดี"

"เสียดายนะ ถ้าเจอที่กรุงเทพก็น่าสนนะ"

"สวัสดีค่า สนใจหาคอร์สเรียนให้ลูกอยู่มั้ยคะ" พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก สงสัยคงนึกว่าเราเป็นพ่อแม่เด็ก

"อ๊ะ! เปล่าค่ะ พอดีเห็นเด็กเล่น เลยอยากมาดู"

"อ๋อ" แล้วเธอก็หันไปหาลูกค้าคนอื่นต่อ

อืมมม น่าสนใจจริงๆ แฮะ ฉันหยิบมือถือขึ้นมากดดู ลองเข้าเว็บ

"พี่แทน!!! เขามีสาขาที่กรุงเทพด้วยนะ ห้างนี้ใกล้เพนท์เฮ้าส์พี่อยู่นะ"

พี่แทนหันขวับมาดูอย่างไม่เชื่อ แสดงว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดจริงว่าถ้ามีที่กรุงเทพก็น่าสน

"พี่แทน ให้ไปสมัครได้มั้ยคะ ดูสิมีรับครูศิลปะด้วยนะ สอนวัยเด็กก่อนอนุบาล ว้ายน่ารักจัง ต้องไปรื้อฟื้นเรื่องพัฒนาการเด็กหน่อย"

"อยากไปสมัครจริงๆหรอ"

"ค่ะ ไปได้มั้ย เดินไปได้เลยนะเนี่ย จากห้างกับตึกเรา ได้มั้ยคะ"

"ไว้เราไปดูด้วยกันก่อนดีมั้ย"

"แล้วถ้าพี่ไม่มีเวลาล่ะคะ พี่แทน ฉันโตแล้วนะ อย่าทำเหมือนพ่อสิ"

พ่อเหลียงของฉัน ห้ามทุกอย่าง ทุกเรื่อง เรียนยังให้มาครูมาสอนที่บ้าน ฉันอยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นบ้าง เวลาดูหนังดูซีรีส์ ชีวิตคนทั่วไปมีสีสันกว่าชีวิตฉันเยอะเลย

ฉันปล่อยมือจากกระจกที่เกาะอยู่ และปล่อยมือจากที่เขากุมไว้ด้วย แล้วเดินไปคนเดียว ส่วนคนตัวโตก็รีบก้าวตามมา

"ไลลา ไปศึกษาข้อมูลดูให้ชัวร์ก่อนแล้วค่อยมาว่ากันดีมั้ย"

"สุดท้าย พี่ก็จะไม่ให้ไปทำ ฉันอยากทำอะไรที่มันได้ประโยชน์ ไปสอนเด็กๆ ได้ใช้ความรู้ศิลปะด้วย ได้เงินด้วย ได้ฆ่าเวลาด้วย อยู่ห้อง รอพี่กลับมา ฉันรู้สึกไม่มีประโยชน์อะไรเลย....

แถมเหงาด้วย"

จบคำสุดท้าย ก็รีบเดินเร็วเลย พูดแล้วอารมณ์มันมา คนอะไรจะทำงานเยอะ เดินทางแยะ ฉันว่าพ่อฉันยุ่งแล้วนะ เจอพี่แทนไป พ่อชิดซ้ายเลย

"ไลลา ไลลา"

หมับ!

เขาจับข้อมือไว้ แค่เบาๆของเขาก็รู้สึกข้อมือถูกล็อคแล้ว

"โอเค ไปสมัคร เลือกสาขาAPN เท่านั้นนะ"

"แต่มันเดินไปทำงานไม่ได้นี่"

"ก็เดี๋ยวให้คนไปส่ง"

"ไม่เอาอ่ะ ถ้าไปAPN ฉันขอย้ายออกไปอยู่คอนโดแถวนั้นนะ"

"ไม่ได้!!!"

"......"

"ไลลา หยุด!!"

ฉันสะบัดข้อมือ รีบเดินหนีพี่เขาเลย ไม่อยากคุยด้วยแล้ว ไปทำสาขาไกลบ้านทำไม ถ้าไปทำที่นั่นกว่าจะไปถึงที่ทำงาน เขาทำราวกับฉันคือเด็กที่ไปเรียนพิเศษ ที่ต้องรอผู้ปกครองมารับ จะบ้าหรอ 24 แล้วนะ ไม่ใช่เด็ก 8 ขวบ

เจอแล้วร้านเสื้อผ้าที่ต้องการ ฉันเดินเข้าไปในร้าน ไม่สนใจว่าพี่จะตามมาทันหรือเปล่า พอเลือกเสื้อผ้าได้ตามที่ต้องการแล้ว ฉันก็เดินไปหาห้องลองชุด โดยมีพนักงานนำไป

ตาบ้ามาแล้ว อาศัยว่าตัวสูง แถมตาก็ไวอย่างกับเหยี่ยว ฉันหันไปเห็นแล้วรีบหนีเข้าไปห้องลองเสื้อเลย

เพราะเขากลับมาที่บ้านดึก พอมาถึงก็บอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปบ้านพักตากอากาศ ให้เก็บกระเป๋า คือตั้งแต่มาอยู่กับพี่แทน ข้าวของเครื่องใช้ก็น้อยนิด เหมือนมาอาศัยห้องเพื่อน เอะอะอะไรก็ให้ใช้ของตัวเอง นานๆทีจะพาไปซื้อ ไม่ก็ให้กดสั่งออนไลน์ แต่ต้องใช้ของที่ห้างเขาเท่านั้นนะ เพราะจะมีคนจัดส่งที่เป็นคนของอาทิตย์พาณิชเท่านั้นที่จะมาเพนส์เฮ้าส์เขาได้

ฉันมาซื้อชุดลำลองเพิ่ม จะได้ไม่ต้องคอยเอาของเขามาใส่

แอ๊ด...

"อุ๊บ!!"

คนตัวเบ้อเริ่มยืนท้าวกรอบประตู กันไม่ให้พนักงานเข้า กั้นไม่ให้ฉันออก

พนักงานสองคนมองพี่แทนที่ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ สวมแมสก์ เพราะความสูงกับทรงหน้าเขาที่ให้ความรู้สึกเหมือนพวกดาราเกาหลีพรางตัวมาเดตกับแฟนสาว

"เข้าไป"

"ลองเสร็จแล้ว" ฉันบอก

"เข้าไปก่อน คุยให้จบ" เขาทำเสียงดุใส่

"......"

ฉันทำหน้ายู่ยี่ยับเหลือแค่ 2 นิ้ว

คนใจดีไม่มีแล้ว มีแต่ตาลุงที่ไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปทำอะไรสักอย่าง

บ้าๆๆๆๆๆๆ