บทที่ 8 ประชดประชัน

ซูจินเยว่ยื่นปิ่นโตให้กับบ่าวรับใช้ที่จับกลุ่มสนทนากันอย่างสนุกปาก ก่อนที่นางจะมุ่งตรงไปยังเรือนของมารดาเพื่อแจ้งข่าวดีในทันที

“เยว่เอ๋อร์คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ”

“เยว่เอ๋อร์มีเรื่องอันใดหรือ ถึงได้มาหาแม่แต่เช้าตรู่เช่นนี้” ซูฮูหยินเอียงใบหน้าเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยเห็นบุตรีขอเข้าพบในยามนี้

“ท่านแม่ สิ่งที่ท่านแม่ต้องการคงจะเป็นจริงในอีกไม่ช้าแล้วกระมังเจ้าคะ” ซูจินเยว่ปั้นหน้าส่งรอยยิ้มให้ผู้เป็นมารดา

“จริงหรือ เล่าให้แม่ฟังหน่อยเร็ว”

ซูฮูหยินได้ยินเพียงเท่านั้น นางก็เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่บุตรีบอกกล่าวนั้นหมายถึงเรื่องของจางหลิงลี่และบุตรชายจอมดื้อรั้นของนาง และไม่คิดเลยว่าสตรีอย่างจางหลิงลี่จะสามารถทำให้บุตรชายเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้

ซูจินเยว่มองเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจของผู้เป็นมารดา นางก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย

“ข้าได้ยินบ่าวในจวนพูดว่า วันนี้ท่านพี่ตื่นแต่เช้าไปเลือกเครื่องประดับให้กับจางหลิงลี่ด้วยตัวเองเลยนะเจ้าคะท่านแม่”

“ดี ดียิ่งนัก” ซูฮูหยินออกอาการดีอกดีใจเสียจนลืมที่จะสงวนท่าทีนายหญิงของจวนตระกูลซู

“ข้ายินดีกับท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ” ซูจินเยว่ยิ้มกว้าง ทั้งที่ภายในของนางราวกับถูกมีดกรีด

“เยว่เอ๋อร์ทั้งหมดเป็นเพราะฝีมือของเจ้า เข้ามาใกล้ ๆ แม่หน่อยสิลูก” ซูจินเยว่มองบุตรีด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปด้านในของชายเสื้อเพื่อหยิบกำไลหยกชั้นดีลวดลายประณีตให้กับซูจินเยว่

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านแม่”

ซูจินเยว่เอื้อมมือรับกำไลหยกมาไว้ภายในมือ แต่ทว่าประโยคถัดมาของท่านแม่กลับทำให้นางนั้นรู้สึกอ่อนแรงขึ้นมาจนแทบจะปล่อยมือออกจากกำไลหยก

“เจ้าเองก็ต้องออกเรือนแล้วเช่นกันเยว่เอ๋อร์ แม่หมายตาบุรุษที่เหมาะสมเอาไว้ให้กับเจ้าแล้ว”

สิ่งที่มารดาบอกกล่าวทำให้นางแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ ก่อนที่เสียงทุ้มเข้มจะดังขึ้นเสริมทัพ

“ข้าเองก็เห็นด้วยกับท่านแม่ขอรับ หากภรรยาของข้ามาอยู่ที่จวนนี้คงจะคับแคบเกินไปหน่อย”

คำพูดจาเสียดสีของซูเว่ยหงทำให้ซูจินเยว่น้ำตาตกใน หากผู้ใดได้ฟังก็ต้องเข้าใจว่าประโยคที่เขาเอ่ยขึ้นนั้นเป็นการไล่นางให้ออกจากจวนไปอย่างอ้อม ๆ

“หงเอ๋อร์ แม่ดีใจยิ่งนักที่ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ มีหลานให้แม่เยอะ ๆ ก็พอ หากจวนนี้เล็กเกินไป ข้ายังมีที่ดินอีกมากมายจะมอบให้เจ้าสร้างเรือน”

บทสนทนาระหว่างแม่ลูกทำให้ซูจินเยว่ทนฟังต่อไปไม่ไหว นางจึงเดินออกจากวงสนทนาอย่างเงียบ ๆ ยามนี้ท่านแม่สนใจเรื่องของจางหลิงลี่เสียยิ่งกว่าสิ่งใด การที่นางเดินออกมา หาได้ทำให้เกิดความสงสัยเลยแม้แต่น้อย

ซูเว่ยหงมองตามแผ่นหลังบางที่เดินออกไปด้วยความเจ็บปวด ในยามนี้เขารู้ความจริงแล้วว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้ยืนกรานที่จะปฏิเสธเขา ทั้งที่นางก็มีใจให้กับเขาเช่นเดียวกัน

เรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้ซูจินเยว่นั้นเปลี่ยนไปนั่นเป็นเพราะมารดาของเขาเอ่ยอ้างคำว่าบุญคุณด้วยการให้นางเป็นแม่สื่อเพื่อตอบแทน แล้วมีหรือที่นางจะปฏิเสธคำขอของมารดาได้

ซูเว่ยหงคลายโทสะลงเมื่อได้รู้ความจริง และความลำบากใจที่ซูจินเยว่พยายามที่แบกรับเอาไว้บนบ่า เมื่อไม่สามารถเลือกความกตัญญูได้พร้อมกับความรัก นางจึงเลือกที่จะตัดเขาออกไปอย่างไร้เยื่อใย สิ่งที่เขาต้องทำก็คงจะต้องทำให้นางรับรู้หัวใจของตัวเองเสียที

โรงน้ำชาตระกูลพาน…

ซูจินเยว่ในอาภรณ์สีเขียวเหลือบทองนั่งอยู่ภายในโรงน้ำชาตระกูลพาน หลังจากที่มารดานัดแนะบุรุษที่หมายตาเอาไว้ให้กับนางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ซูจินเยว่…” เสียงของบุรุษดังขึ้นอยู่เบื้องหน้าทำให้ซูจินเยว่เงยหน้าขึ้นมองบุรุษผู้นั้น แต่นางกลับต้องถลึงตาโตเมื่อบุรุษผู้นั้นคือคุณชายซ่างกวน สหายคนสนิทของซูเว่ยหง

“ท่านพี่ซ่างกวน”

ซูจินเยว่ตะลึงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นแสดงความเคารพอย่างอ่อนน้อม พลางคิดในใจว่านี่คือเรื่องบังเอิญหรือชะตาลิขิตกันแน่ ด้วยเพราะไม่คิดเลยว่าท่านแม่จะจับคู่ให้นางกับสหายคนสนิทของผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายเช่นนี้ คุณชายซ่างกวนผู้นี้ไม่ธรรมดา เป็นถึงท่านแม่ทัพผู้มากความสามารถเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่ได้รับความไว้วางใจมานานรุ่นสู่รุ่น

“ตามสบายเถอะ เยว่เอ๋อร์คนกันเองทั้งนั้น”

เพราะคุณชายท่านนี้เป็นสหายของซูเว่ยหง นางจึงไม่รู้สึกประหม่าเท่าใดนัก เพราะเคยพบเจอกันอยู่หลายคราที่จวนตระกูลซู นับว่าคุณชายซ่างกวนเหยาผู้นี้งดงามหล่อเหลาไม่แพ้ซูเว่ยหงเลยสักนิด

“ข้าไม่คิดเลยนะเจ้าคะ ว่าท่านแม่จะจับคู่ข้ากับท่านพี่ซ่างกวน ฮ่า” ซูจินเยว่ได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะมองเห็นว่า

ซูเว่ยหงพาจางหลิงลี่มาดื่มชาที่นี่เช่นเดียวกัน

เป็นจังหวะที่ซูเว่ยหงหันมาสบตากับนางพอดี แต่ทว่าสายตาของเขากลับเปลี่ยนไป ทั้งเย็นชา และไร้ซึ่งความรู้สึก ก่อนที่เขาจะละสายตาไปจากนางเพื่อสนใจจางหลิงลี่เช่นเดิม รอยยิ้มของเขาในยามนี้ช่างมีความสุขนัก

จู่ ๆ หยาดน้ำใสอุ่นร้อนก็เอ่อคลอดวงตาจนซูจินเยว่ไม่อาจอดกลั้น และไม่อยากให้คุณชายซ่างกวนสงสัย นางจึงเอ่ยปากขอตัวออกมาเสียก่อน

“ท่านพี่ซ่างกวน เยว่เอ๋อร์ขออภัยที่ไม่อาจสนทนากับท่านพี่ต่อไปได้ เอาไว้วันหลังนะเจ้าคะ” เมื่อบอกกล่าวอีกฝ่ายนางก็หันหลังเดินออกไปในทันที โดยที่ไม่หันกลับไปมองภาพบาดตาของซูเว่ยหงและจางหลิงลี่เลยแม้แต่น้อย

ทางด้านซูเว่ยหง…

“ท่านพี่ซู ท่านรู้หรือไม่ว่าจินเยว่กำลังจับคู่ให้ท่านกับข้า”

จางหลิงลี่เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นหลังจากที่นางเป็นฝ่ายนัดหมายซูเว่ยหงให้ออกมายังโรงน้ำชา

“อืม รู้ ว่าแต่เจ้ายินดีจะแต่งงานกับข้าอย่างนั้นหรือ”

ซูเว่ยหงได้แต่เลิกคิ้วถามความต้องการของอีกฝ่าย โดยที่สายตาของเขาได้แต่จับจ้องไปยังซูจินเยว่ที่นั่งสนทนาอยู่กับซ่างกวนเหยาสหายรักของเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

“แน่นอนว่าข้าไม่อยาก ท่านพี่ซูถ้าข้าบอกความลับอย่างหนึ่งแก่ท่าน ท่านจะรักษาความลับของข้าได้หรือไม่” จางหลิงลี่ไม่ได้พึงใจที่จะถูกจับคู่เช่นเดียวกัน การที่นางนัดแนะซูเว่ยหงมาในวันนี้นั่นก็เพื่อที่จะบอกความรู้สึกออกไป

“ย่อมได้” ซูเว่ยหงพยักหน้ารับปากจางหลิงลี่

“ท่านพี่ซู ข้าไม่ชอบบุรุษ ข้าชื่นชอบสตรีต่างหากเล่า”

สิ่งที่จางหลิงลี่เอ่ยขึ้นมาทำให้ซูเว่ยหงละสายตาที่จับจ้องซูจินเยว่ เพื่อสนทนากับคุณหนูจางให้รู้ความ

“ไป่เหอ [1] !”

“ชู่! อย่าดังไปสิเจ้าคะ”

ด้วยความตกใจทำให้ซูเว่ยหงเผลอไผลเอ่ยออกมาด้วยเสียงดังจนจางหลิงลี่ต้องห้ามปราม

“ข้าขออภัย” เมื่อได้สติเขาก็รีบเอ่ยขอโทษคุณหนูจางในทันที

“ท่านพี่ไม่ต้องกังกล เรื่องของท่านกับข้า ประเดี๋ยวข้าจะจัดการให้เอง” จางหลิงลี่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“ขอบใจเจ้ามาก เช่นนั้นข้าขอตัว” ซูเว่ยหงบอกลาจางหลิงลี่ในทันที เมื่อเขาหันกลับมาแล้วพบว่าซูจินเยว่หายไปแล้ว ร่างสูงตามออกไปด้วยใจที่ร้อนรุ่ม

ซูจินเยว่หันหลังเดินออกมาจากโรงน้ำชา ทันทีที่นางหันหลังหยาดน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสายด้วยความเจ็บปวด และด้วยความรีบร้อนทำให้นางเดินชนเข้ากับสตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่งโดยไม่รู้ตัว

“ขออภัยเจ้าค่ะ”

ด้วยความเสียใจซูจินเยว่ไม่ได้เงยหน้ามองผู้ใด เพียงแต่เอ่ยคำขอโทษออกไปและค้อมกายลงแต่เพียงเท่านั้น

“องค์หญิงมาทำอะไรที่นี่”

คำพูดที่แปลกไปทำให้ซูจินเยว่เงยใบหน้าขึ้นมองเพียงเล็กน้อย แต่ทว่านางกลับไม่รู้จักสตรีผู้นั้น นางจึงมองด้วยความงุนงง

“ท่านจำคนผิดแล้วกระมัง” ซูจินเยว่เบี่ยงตัวหลบเพื่อออกจากโรงน้ำชาโดยไม่สนใจสิ่งใด

[1] ไป่เหอ หญิงรักหญิง