เลิกกันเถอะ

"แกอยู่คนเดียวได้แน่นะ"

"อื้มมมได้สิ"

"งั้นก็ขับรถกลับดีนะๆ ถ้าถึงห้องแล้วไลน์มาบอกกันด้วยเข้าใจไหม"

"อื้มมมม" ฉันพยายามฝืนยิ้มให้กับอิมเมจเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงมากไปกว่าเดิม

หลังจากขับรถกลับมาถึงคอนโดของเสือฉันก็ยังไม่ได้ขึ้นไปบนห้องหรอกนะก็ยังนั่งอยู่บนรถก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรไปหาเสือว่าเขาจะกลับมั้ยคืนนี้ ฉันโทรไปไม่นานเขาก็รับสายฉันดีใจมาก

"ฮัลโหลเสือคืนนี้นายจะกลับ..."

"เสียใจด้วยนะคืนนี้เสือจะนอนกับฉันเธอไม่ต้องรอเค้าหรอกนะ"

"กระแต"

"ใช่ ฉันเองทำไมเหรอ อ๊ะ เสืออย่าเพิ่งสิ อื้มมม เสือไม่นะ" ตู๊ดดดดดดดดดดดดด แล้วสายก็ถูกตัดไปพอฉันโทรกลับไปก็ปรากกว่ามือถือถูกปิดไปแล้ว เสียงเมื่อครู่นี้มันคืออะไรกัน ถ้าให้เดาก็คือตอนนี้เสือกับกระแตกำลังทำอะไรกันอยู่ใช่ไหม แล้วเพื่อนของเขาล่ะที่บอกจะช่วยดูแลเขาให้ทำไมถึงปล่อยให้เขากับกระแตอยู่ด้วยกันแบบนี้ ฉันรีบกดเบอร์โทรไปหาขุนทันทีเพื่อถามหาเสือปรากฏว่าขุนไม่รับโทรศัพท์ของฉันฉันโทรไปหาคนอื่นก็ไม่มีใครรับเลยสักคน แบบนี้หมายความว่ายังไงกันพวกเขาหลอกฉันใช่ไหมหลอกให้ฉันตายใจเชื่อใจแล้วพวกเขาก็เป็นใจให้เสือกับกระแตได้ใกล้ชิดกัน ฉันไม่น่าไว้ใจเพื่อนของเสือเลย เขาเป็นเพื่อนกันมานานก็ย่อมต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว คืนนั้นทั้งคืนฉันนอนแทบไม่หลับเพราะห่วงเสือฉันนอนร้องไห้ทั้งคืนจนตาบวมฉันรอให้มันเช้าเพื่อที่จะขับรถออกไปตามเสืออีกครั้งแต่พอฉันจะออกจากห้องเสือก็กลับมาพอดีฉันสำรวจร่างกายของเขาก็เห็นรอยที่คอของเขาซึ่งไม่ต้องเดาว่ามันเป็นรอยอะไร ฉันมองหน้าเขาก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาอีกครั้ง

"เสือ..เมื่อคืนนี้นาย..."

"กวาง ฉันว่าเราสองคนเลิกกันเถอะนะ ฉันคิดมาทั้งคืนแล้ว" คำพูดแรกของเขาก็คือคำบอกเลิก

"เพราะกระแตใช่ไหมเพราะมันใช่ไหม"

"ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นแต่เป็นเพราะเธอทำตัวเองต่างหาก"

"เพราะเรางั้นเหรอ เสือพูดออกมาได้ยังไงกัน"

"งั้นเป็นเพราะฉันก็แล้วกันถ้ามันจะทำให้เธอสบายใจ"

"ทำไมเสือถึงพูดแบบนี้กับเรา เราผิดอะไรการที่เราหวงเสือห่วงเสือเราผิดมากนักเหรอ"

"เธอไม่ผิดเลยกวางคนผิดคือฉันเองผิดที่ทนอยู่กับเธอไม่ได้อีกต่อไป ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอตามหึงตามหวงฉันจนฉันต้องอับอายคนอื่นไปทั่วเธอทำเหมือนไม่ไว้ใจฉันทั้งที่ฉันก็บอกเธอไปแล้วว่าฉันไม่มีใครแต่เธอก็ไม่ยอมเชื่อคอยตามหึงตามหวงผู้หญิงทุกคนที่อยู่ใกล้ฉัน"

"เพราะเรารู้ไงว่าผู้หญิงพวกนั้นต้องการอะไร โดยเฉพาะกระแตมันอยากได้เสือคืนเราได้ยินมันพูดกับเพื่อนของมันในห้องน้ำ"

"ฉันรู้จักกระแตมานานกว่าเธอ ฉันรู้ว่ากระแตเป็นคนยังไง เขาไม่มีทางทำอย่างที่เธอพูดแน่นอน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรทำให้เธอพูดจาใส่ร้ายกระแตแบบนั้นแถมยังทำร้ายร่างกายเขาอีก ดีแค่ไหนที่กระแตไม่เอาเรื่องเธอ"

"นี่เสือไม่เชื่อเรางั้นเหรอเสือคิดว่าเราโกหกสร้างเรื่องงั้นเหรอ"

"หรือไม่จริงล่ะ"

"เสือคบกับเรามากี่ปีเสือเห็นเราเป็นคนแบบนั้นเหรอ"

"เมื่อก่อนเธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะกวาง เธอน่ารักสดใสเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ ไม่ทำตัวงี่เง่าไม่เอาแต่ใจเหมือนอย่างทุกวันนี้"

"เรางี่เง่าเราเอาแต่ใจงั้นเหรอ"

"เธอควรจะรู้ตัวเองนะกวาง"

"แต่เสือทำให้เราไม่ไว้ใจเสือทำไมไม่โทษตัวเองบ้าง"

"ฉันไม่เคยนอกลู่นอกทางไม่เคยมีใครตั้งแต่คบกับเธอ"

"แล้วเสือจะให้เราไว้ใจเสือได้ยังไง เสือดูตัวเองสิดูรอยที่คอของตัวเองสิ แล้วบอกหน่อยว่าเมื่อคืนเสือไปทำอะไรมาถึงมีรอยพวกนี้กลับมาแบบนี้" ฉันมองไปที่รอยดูดที่คอของเสือเขาเอามือมาลูบมันเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเหมือนเบื่อหน่าย

"รอยพวกนี้ฉันยอมรับว่ากระแตเป็นคนทำ เมื่อคืนกระแตเสียใจมากที่ทำให้เธอกับฉันต้องมาทะเลาะกันก็เลยดื่มหนักแล้วก็ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ฉันสาบานได้ว่าเมื่อคืนฉันกับกระแตเราไม่ได้มีอะไรกัน"

"เสือคิดว่าเราโง่เหรอ ห๊ะ เมื่อคืนเราโทรไปหาเสือแต่กระแตเป็นคนรับสาย แล้วเสือกับกระแตทำอะไรกันอีกไม่ต้องให้เราพูดหรอกนะเพราะเสียงที่หลุดออกมามันก็พอจะเดาได้ไม่ยาก"

"เสียงอะไรฉันทำอะไร"

"กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องอย่าให้เราต้องพูดเลย"

"ฉันขอยืนยันว่าเมื่อคืนฉันกับกระแตเราไม่มีอะไรกันจริงๆ ไม่เชื่อเธอก็โทรถามไอ้สี่ตัวนั่นได้ว่าเมื่อคืนฉันนอนที่ไหน"

"เพื่อนกันก็ต้องเข้าข้างกันหรือเปล่า จะบอกให้นะว่าเมื่อคืนเราโทรหาเพื่อนเสือแต่ไม่มีใครรับสายเราเลยสักคนเดียวแล้วแบบนี้เสือจะให้เราคิดว่าไงเหรอ"

"เห้ออออ ฉันบอกตามตรงว่าฉันเบื่อที่ต้องมาทะเลาะกับเธอแล้วนะถ้าเธอไม่เชื่อใจฉันเราสองคนก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้ เราเลิกกันเถอะนะ"

"เสือบอกเลิกเราสามครั้งแล้วนะ"

"ก็ใช่ไง"

"ถ้าเสือคิดว่าเรามันไม่ดีเรามันน่ารำคาญเราก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ" ฉันมองหน้าเสืออีกครั้งมองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อเก็บของกลับห้องของตัวเอง โชคดีที่ฉันไม่ได้คืนห้องให้ป้าเจ้าของหอพักเพราะไม่งั้นฉันคงจะต้องลำบากหาห้องเช่าใหม่อีก

ฉันเดินถือกระเป๋าออกมาจากห้องนอนของเสือโดยที่เสือไม่ได้พูดอะไรสักคำไม่มีการรั้งไม่มีคำร่ำลาใดๆ ฉันเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาอีกครั้งก่อนจะสะพายกระเป๋าของตัวเองออกมาคอนโดหรูที่อยู่มานานหลายปี

ระหว่างที่ฉันยืนรอลิฟต์และเมื่อลิฟต์เปิดออกมาฉันก็เจอเข้ากับเพื่อนๆ ของเสือทั้งสี่คนที่เดินออกมาจากลิฟต์แต่ฉันไม่ได้พูดอะไรกับทั้งสี่คนฉันรอให้เขาทั้งหมดเดินออกมาแล้วพาตัวเองเข้าไปข้างในก่อนจะกดชั้นที่ต้องการแต่แล้วจู่ๆ ก็มีมือของใครคนนึงดันประตูลิฟต์ไว้ฉันเงยหน้ามองปรากฏว่าเป็นไอซ์

"เธอจะไปไหนเดียร์"

"กลับห้อง"ฉันตอบสั้นๆ เพราะไม่อยากพูดกับพวกเขา

"ไอ้เสือกลับถึงห้องแล้วใช่ไหมทำไมไม่คุยกัน"

"ไม่จำเป็น"

"เธอโกรธพวกฉันเรื่องที่ไม่รับโทรศัพท์เธอใช่ไหมวะ" วินเป็นคนพูดซึ่งฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปหันหน้ามองไปอีกทาง

"เรื่องนั้นพวกฉันอธิบายได้นะเว้ยเธอฟังพวกฉันก่อนสิวะ" กิตเข้ามาในลิฟท์แล้วก็พูดกับฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาอธิบายเพราะมันไม่มีความจำเป็นอะไรอีกแล้ว

"พวกนายมาหาเสือไม่ใช่เหรอไปสิเสืออยู่ในห้องไปหาเพื่อนของพวกนายเถอะ เราไม่ใช่เพื่อนพวกนาย พวกนายอย่าเสียเวลามาพูดหรือคุยอะไรกับเราเลยขอตัวก่อนนะ" ฉันไม่รอให้คนพวกนั้นออกมาจากลิฟต์เพราะดูแล้วคงไม่ยอมไปง่ายๆ ฉันเลยเดินออกมาแทนแล้วรีบเดินลงบันไดไป

"เมื่อคืนไอ้เสือมันไม่ได้มีอะไรกับกระแตหรอกนะ" นั่นคือคำพูดของขุนที่พูดขึ้นก่อนที่ฉันจะเดินลงบันไดมาแต่ฉันไม่อยากใส่ใจอีกแล้วเขาจะมีหรือไม่มีอะไรกันมันคงไม่ใช่เรื่องของฉันอีกต่อไป