บทที่ 3 แกะดำตัวน้อย 1

เรอเนสคลับ เป็นสถานบันเทิงระดับไฮเอนด์ท์ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ทำเลทองที่มีมูลค่าต่อตารางเมตรละหลายสิบล้านบาท และด้วยความที่มูลค่าของที่ดินสูงลิบลิ่ว การจะสร้างสถานบันเทิงที่ครอบคลุมทุกความต้องการ อีกทั้งยังมีความทันสมัย สวยงามและดึงดูดลูกค้านั้นจะต้องอาศัยเงินลงทุนมูลค่าที่สูงพอๆ กับค่าที่ดินเลยทีเดียว

และกว่าที่เรอเนสคลับจะสามารถทะยานขึ้นมาเป็นคลับอันดับต้นๆ ของประเทศได้นั้น แน่นอนว่านอกจากเงินลงทุนที่หนายิ่งกว่าพื้นปูนซีเมนต์แล้ว การบริการและสิ่งอำนวยความสะดวกก็เป็นอีกปัจจัยที่ทำให้คลับแห่งนี้กลายเป็นที่นิยมและมีเงินหมุนเวียนในแต่ละคืนไม่ต่ำกว่าสิบล้านบาท

“ถึงแล้วครับนาย”

สายตาของคนที่นั่งเอนกายอยู่เบาะด้านหลังของยานยนต์หรูที่มีต้นกำเนิดมาจากประเทศฝั่งยุโรปตวัดมองไปยังด้านซ้ายมือของตนเองตามคำบอกของลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่เบาะหน้า แสงไฟหลากสีที่สาดส่องไปมาสามารถดึงดูดความสนใจของผู้ที่อยู่ในรถได้เป็นอย่างดี

เจ้าของนัยน์ตาสีเทายกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นคล้ายกับว่าเขากำลังยิ้ม

“มิน่าไอ้พีทมันถึงคุยนักหนาว่ากิจการมันใหญ่โต ที่แท้ก็ใหญ่เพราะลานจอดรถนี่เอง”

อาคารสามชั้นขนาดใหญ่ที่ผ่านการออกแบบมาอย่างพิถีพิถันทั้งสวยงาม และโดดเด่นด้วยลานกว้างด้านหน้าและด้านข้างซึ่งใช้เป็นที่สำหรับจอดรถของลูกค้า ซึ่งอย่างสุดท้ายนี้นับว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของนักท่องราตรีได้ดีด้วยเพราะมีการอำนวยความสะดวกเรื่องการจอดรถ กระทั่งการบริการรับฝากรถและบริการเรียกรถแท็กซี่ให้ลูกค้าในกรณีที่ลูกค้าไม่สามารถกลับบ้านเองได้

สิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านั้นอาจเรียกได้ว่าเป็นจุดสนใจหรือจุดขายส่วนหนึ่งของสถานบันเทิงแห่งนี้ที่ผู้เป็นเจ้าของสถานที่นั้นรู้สึกภูมิใจหนักหนา

ทว่าเวลานี้มันกลับกำลังถูกผู้ที่เป็นเจ้าของเงินลงทุนส่งยิ้มหยามเหยียดไปให้...เพราะในสายตาของเขา...แซคคารี เซย์วิโอล ซอรีเบค มีความคิดเห็นว่าการสร้างสถานบันเทิงแห่งนี้เป็นการลงทุนที่สิ้นเปลืองเงินที่สุดเท่าที่เคยมีมา

คนเราจะสร้างแค่คลับที่มีลานจอดรถกว้างๆ ไปเพื่ออะไร? ในเมื่อเราสามารถสร้างโรงแรมและคลับที่มีลานจอดรถอยู่ในนั้นได้ อีกทั้งผู้มาใช้บริการยังสามารถเปิดห้องพักได้ในกรณีที่ไม่สามารถกลับบ้านได้ในสภาพที่ตนเองไม่ปกติหรือมึนเมา

“ตามรายงานแล้วคลับแห่งนี้ทำเงินพอสมควรครับ แต่ละคืนมีเงินหมุนเวียนไม่ต่ำกว่าสิบล้าน ถ้าเป็นช่วงเทศกาลหรือวันหยุดยาวก็ทะลุยี่สิบล้านก็มีครับนาย”

“เหรอ? ...เงินหมุนเวียนหนาขนาดนี้แต่น่าแปลกนะที่มันก็ยังไม่มีปัญญาใช้หนี้ฉัน”

“วงในบอกมาว่าช่วงนี้นายพีทกำลังเตรียมตัวแต่งงานครับ แค่ที่ดินที่จะใช้สร้างเรือนหอใจกลางกรุงเทพสนนราคาแล้วก็ไม่ต่ำกว่าสองร้อยห้าสิบล้านครับ”

“เหรอ?”

“ครับ แต่ที่น่าสนใจกว่าคือคนของเรารายงานมาว่าระยะหลังนี้นายพีทเดินทางออกนอกประเทศบ่อยๆ มาเก๊าบ้าง ปอยเปตบ้าง คาดว่ามันคงกำลังติดการพนันครับ”

“ดี เจริญดี” พูดจบร่างสูงก็หัวเราะลำคอเบาๆ “แล้วต้องรออีกนานแค่ไหนที่ไอ้คลับนี่มันจะกลายเป็นของฉัน?”

“ตามสัญญาแล้วเดือนหน้าจะครบกำหนดสามเดือนที่นายพีทขาดส่งเงินต้นและไม่จ่ายดอกเบี้ยครับ ประมาณการระยะเวลาคร่าวๆ คือน่าจะไม่เกินสองเดือนนี้ครับนาย”

“ดี ถ้าอย่างนั้นก็จัดการให้ฝ่ายเร่งรัดหนี้สินกระตุ้นมันหน่อย ฉันเองก็อยากจะได้เงินหกร้อยล้านของฉันคืนเหมือนกัน แต่อย่าลืมกำชับพวกมันด้วยล่ะว่าให้ทำให้แนบเนียนหน่อย ฉันไม่อยากให้ใครมาหาว่าฉันรังแกคนไม่มีทางสู้” คนที่นั่งอยู่เบาะหลังว่าอย่างนั้น ทว่าสีหน้ากับคำพูดกลับสวนทางกันลิบลับ

“ครับนาย ผมจะเร่งให้คนของเราจัดการให้เรียบร้อยที่สุดครับ”

“อืม” ร่างสูงรับคำในลำคอ

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับโรงแรมกันเลยดีไหมครับนาย?”

“รีมัส”

“ครับ”

“นายไม่อยากจะรู้เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับศัตรูของนายบ้างเหรอ?”

“...?” คนเป็นลูกน้องเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจความต้องการของผู้เป็นนาย “ครับนาย ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้”

และเดี๋ยวนี้ที่คนเป็นลูกน้องบอกก็คือเวลาห้านาทีต่อมา ร่างสูงสองร่างที่มีความสูงใกล้เคียงกันเดินเข้ามายังด้านในของเรอเนสคลับท่ามกลางสายตาที่มองมายังพวกเขาด้วยความสนอกสนใจ