ตอนที่ 9 นายหญิงน้อย 1

“พาลิษากลับบ้านไปก่อน บอกคนของเราด้วย”

“ครับนาย”

อเล็กซ์เดินเข้ามากระซิบอันเฟรเดอริคหลังจากได้รับสายจากใครบางคน เขาพยักหน้ารับคำสั่งแล้ว พาศลิษาเดินออกไป

“ไปไหน”

“กลับบ้านนายครับ ข้าวของคุณมีคนเอาไปไว้ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว วันนี้นายมีรับแขก คงให้คุณอยู่ที่ผับไม่ได้” อเล็กซ์อธิบายด้วยน้ำเสียงที่เคารพมากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ด้วยรู้ดีว่าสำหรับเจ้านายแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

ศลิษาขึ้นไปนั่งเบาะหลังของรถยนต์คันหรู พลันจะเปิดประตูเพื่อหนีลงจากรถก็ถูกสายตาดุของอเล็กซ์ข่มขู่อยู่ จึงยอมนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น

“ให้ผมแนะนำอะไรคุณหน่อยได้ไหม”

“.....เชิญค่ะ”

“นายน่ะ เป็นนักสู้มาตั้งแต่เด็ก การที่เขามายืนอยู่ที่จุดนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ นายดูแลพวกเราเหมือนครอบครัวไม่ใช่แค่ลูกน้อง การที่นายสนใจคุณทั้งที่ไม่เคยสนใจใครเลย ผมว่าคุณควรยอมเลยตามเลยนะครับ”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“นายมีผู้หญิงมากมายครับ พวกหล่อนเสนอตัวมาเอง แต่เมื่อเกมบนเตียงจบลง พวกหล่อนก็รับเงินแล้วก็จากไป นายไม่เคยกินผู้ซ้ำครับ ไม่เคยแม้แต่คนเดียว ไม่เคยมีใครได้เข้าไปในห้องทำงานของนาย แล้วถ้าผมเดาไม่ผิด คุณน่าจะได้เข้าไปในห้องส่วนตัวของนายแล้วด้วย ห้องนอนที่เป็นห้องลับในห้องทำงาน”

“ใช่ค่ะ เข้าไปแล้ว”

“ปกตินายจะพาผู้หญิงไปที่ห้องแดงครับ มันเป็นห้องที่เอาไว้ใช้เล่นเกมบนเตียง คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่ได้เข้าไปห้องนั้น แต่ได้เข้าไปในห้องส่วนตัวของนาย รวมถึงได้มาที่นี่ด้วยครับ ที่บ้านของนาย”

“แปลกเหรอคะ”

“บ้านหลังนี้ มีคุณตากับคุณแม่ของนายอาศัยอยู่ด้วยครับ”

ศลิษานิ่งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่อเล็กซ์พูดประโยคสุดท้าย เธอขมวดคิ้วก่อนจะคลายออกในเสี้ยวนาที ใบหน้าสวยหวานเบือนออกไปมองข้างนอกรถสีหน้าครุ่นคิด

เมื่อมาถึงบ้านใหญ่งาม ที่จะเรียกว่าคฤหาสน์ก็คงไม่ผิด ศลิษาลงจากรถด้วยอาการลังเล เธอไม่ได้คิดว่าบ้านที่เขาพูดถึง จะใหญ่โตขนาดนี้

“คุณ เจ้านายคุณเป็นมาเฟียใช่ไหม”

“ทำไมคุณถึงคิดว่าใช่ล่ะครับ”

“ก็จากหลายอย่างรวมกัน หนึ่งในนั้นคือลูกน้องอย่างพวกคุณด้วย”

“อันนี้คุณคุยกับนายเองดีกว่าครับ เชิญครับ”

อเล็กซ์เดินนำศลิษาเข้าไปภายในตึก ที่ด้านหน้ามีแม่บ้านหลายคนออกมายืนรอเมื่อมีสัญญาณประตูรั้วเปิดออก และรถของเจ้านายเข้ามาจอดหน้าเฉลียง

“นายไม่มาด้วยเหรอคะ”

“ยังมีงานอยู่ครับ ป้ารัตน์ครับ ผมฝากคุณลิษาหน่อยนะครับ เธอเป็นแขกของนาย” อเล็กซ์พูดเป็นนัยกับหัวหน้าแม่บ้านเก่าแก่ที่อยู่ด้วยกันมานาน

“เข้าใจแล้วค่ะ เชิญเลยค่ะคุณนายน้อย” หญิงสูงวัยที่ยังแข็งแรงดีอยู่ ผายมือเชิญหญิงสาวเข้าบ้าน เธอหันไปมองอเล็กซ์ เมื่อเห็นเขาพยักหน้าเธอจึงเดินตามไป

อเล็กซ์รอจนหญิงสาวเดินเข้าไปเรียบร้อยแล้ว ก็เรียกรวมพลหัวหน้าทีมของแต่ละหน่วยที่ประจำการอยู่ที่บ้าน พูดสั่งงานเพียงไม่กี่คำ คนเหล่านั้นก็กระจายตัวแล้วหายไปเหมือนไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น เขามองตามก่อนจะกลับขึ้นรถและออกจากบ้านไปอีกครั้ง

“คุณนายน้อยจะทานอะไรไหมคะ ป้าจะเตรียมให้”

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เรียกหนูว่าลิษาก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ คุณเป็นแขกของนาย เราไม่สามารถเรียกชื่อเฉยๆ ได้ค่ะ”

“เอ่อ ค่ะ งั้นอะไรก็ได้ค่ะ ลิษายังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เย็นแล้วค่ะ”

“ได้ค่ะ งั้นไปนั่งรอนะคะ เดี๋ยวป้าจัดการให้”

หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอเดินตามหญิงสูงวัยมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน มีสาวใช้เดินตามมายืนรอด้านหลัง 2-3 คน ส่วนอีก 2-3 คนเดินตามหญิงสูงวัยเข้าไปในครัว

ศลิษานั่งรอไม่นาน เธอก็ถูกเชิญให้ไปที่โต๊ะกินข้าวที่มีขนาดยาวหลายที่นั่ง หญิงสาวมองด้วยแววตาตกใจ

“คุณนายน้อยทานได้ตามสบายเลยนะคะ อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกเด็กๆ พวกนี้ได้เลยค่ะ”

“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ เยอะมากแล้ว ขอบคุณนะคะ”

“อย่าขอบคุณป้าเลยค่ะ หน้าที่ดูแลคุณๆ ของบ้านเป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว”

“เอ่อ.....อยู่เป็นเพื่อนลิษาได้ไหมคะ” ศลิษารีบเรียกหญิงสูงวัยเอาไว้ เมื่อเห็นว่ารัตนากำลังจะเดินออกไป

“ไม่ต้องกลัวค่ะ เดี๋ยวป้ามาค่ะ”

“.....ค่ะ”

หลังจากหญิงสูงวัยเดินออกไป หญิงสาวก็ตักอาหารเข้าปากช้าๆ เธอเหลือบมองไปยังสาวใช้ที่ยืนประจำที่อยู่ พวกหล่อนนิ่งราวกับไม่สนใจเลยว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอมั่นใจว่าพวกหล่อนสามารถตอบสนองได้ทันทีหากเธอขยับตัว