ตอนที่ 10 นายหญิงน้อย 2

เมื่อศลิษาจัดการอาหารคาวเสร็จ อาหารหวานและผลไม้ก็มาเสิร์ฟ เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็นั่งทานเงียบๆ จนอิ่ม ร่างของรัตนาก็เดินเข้ามาภายในห้องรับประทานอาหารพอดี

“ไปค่ะ เดี๋ยวป้าขึ้นไปส่งบนห้องนอน”

“ป้าจัดห้องนอนแยกให้นะคะ เผื่อคุณจะอึดอัดนายน้อย”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มขอบคุณหญิงสูงวัย

ระหว่างที่เดินตามรัตนาไปเรื่อยๆ เธอสังเกตว่าสาวใช้หลายคนยังอยู่ในวัยไม่มาก บางคนยังเป็นวัยรุ่นอยู่ด้วยซ้ำ แต่ไม่มีใครสบตาเธอเลย น่าจะโดนฝึกกันมาแบบนั้น

“หืม สาวที่ไหนล่ะเนี่ย”

“แขกของนายน้อยค่ะ”

ขณะที่เดินไปยังห้องนอนที่ได้รับการจัดเตรียมไว้ให้ ได้มีหญิงวัยกลางคนที่ยังสวยสะพรั่งเปิดประตูออกมาในชุดนอนที่มีชุดคลุมด้วยผ้าชนิดเดียวกันสวมทับอยู่ หล่อนถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

ศลิษามองแล้วก็นึกคำหนึ่งในใจ คำว่าอเล็กซ์ได้บอกเธอก่อนหน้านี้ ว่าบ้านหลังนี้มีผู้ใหญ่อีก 2 คนอยู่ ‘แม่’ ของเขา

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ มาคนเดียวเหรอ แล้วเจ้าตัวแสบของแม่ล่ะ”

“คุณอเล็กซ์พาลิษามาส่งคนเดียวค่ะ เขายังอยู่ที่ผับค่ะ”

“จ้ะ แล้วนี่พี่รัตน์จัดห้องไหนให้หนูเขาล่ะคะ”

“จัดห้องพักแขกค่ะ รอนายน้อยมาสั่งการอีกทีค่ะ นายหญิงก็รู้ นายน้อยหวงห้องนอนมาก ไม่ยอมให้ใครเข้าไป”

“ฉันรู้น่ะสิคะ ฉันถึงถาม แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหาหรอก ถ้าหนูคนนี้จะเข้าไป เอาล่ะ ไปพักผ่อนกันได้แล้วนะ แม่ก็เพิ่งกลับมาจากที่สวน ว่าจะหาน้ำดื่มแล้วก็พักผ่อนแล้วเหมือนกัน”

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”

ศลิษาค้อมศีรษะให้มัลลิกา รอจนร่างสมส่วนเดินลงบันไดไป เธอถึงหมุนตัว แล้วเดินตามหลังรัตนาที่ยืนรออยู่ไปยังห้องที่ถูกจัดเอาไว้ให้

“คุณพักอยู่ห้องนี้ไปก่อนนะคะ รอนายน้อยมาสั่งการพรุ่งนี้อีกที”

“ค่ะ เอ่อ ป้าคะ มีเสื้อผ้าให้ลิษายืมเปลี่ยนไหมคะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ข้าวของคุณถูกจัดเข้าตู้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“อ้อค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“งั้นป้าไปก่อนนะคะ”

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

หลังจากรัตนาพาศลิษามาส่งที่ห้องและกลับออกไป หญิงสาวก็เดินสำรวจห้อง ข้าวของของเธออยู่ที่นี่จริงๆ ทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทาง เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกจัดเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบ

หญิงสาวถอนหายใจหนักหน่วง เธอโดนบอกเลิกเช่าห้องฉุกเฉินจากเจ้าของใหม่ ต่อให้ไม่มาที่นี่ก็ไม่มีที่ให้ไป ข้าวของก็ถูกนำมาไว้ที่นี่ก่อนแล้ว มือบางหยิบผ้าเช็ดตัวที่ถูกพับวางอยู่ในตู้เสื้อผ้า เดินตัวปลิวหายเข้าห้องน้ำไปอย่างคนที่พยายามทำใจและปรับตัวกับสถานการณ์

ทางด้านของเฟรเดอริค ชายหนุ่มรอพบกับลูกค้ารายใหญ่ที่มาในคราบของแขกที่มาเที่ยว เขาค้าขายมานาน สินค้าของเขาได้คุณภาพทุกชิ้น จึงไม่เคยมีใครมีปัญหากับเขา ตัวเขาเริ่มเข้าสู่วงการมาเฟียตั้งแต่วัยรุ่น ไม่เคยไปเหยียบเท้าใครหรือล้ำเส้นใคร เพราะฉะนั้น หากสถานการณ์ที่แอชตันบอกมันมาถึงเขา เขาก็จะไม่ยอมเช่นกัน

“อเล็กซ์ กลับบ้าน ส่วนนาย ไปหาฉันที่บ้านพรุ่งนี้ แล้วค่อยคุยรายละเอียดกัน” ชายหนุ่มสั่งลูกน้องหลังจากจบงานในวันนี้ ก่อนจะหันบอกแอชตันที่กำลังลุกออกจากเก้าอี้

“เออ”

“ฉันรู้ว่าไม่เกินมือนายที่จะหาว่าฉันอยู่ที่ไหน”

“ตามนั้น บาย”

แอชตันโบกมือให้เฟรเดอริค ก่อนจะส่งสัญลักษณ์มือเพื่อให้ลูกน้อยทยอยออกจากผับไป โดยมีเฟรเดอริคมองตาม

“นายแน่ใจใช่ไหมครับ” อเล็กซ์ถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง

“อืม แอชตันประวัติมันดี ไม่เคยไปเหยียบเท้าใคร”

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมรถมาครับ”

“อืม”

อเล็กซ์ออกไปยังลานจอดรถ แล้วขับรถยนต์คันหรูที่กระจกกันกระสุนทั้งคันมารอรับผู้เป็นเจ้านายที่หน้าประตู ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกเคลียร์ราวกับที่นี่เป็นเพียงสถานที่เที่ยวทั่วไปเท่านั้น