ตอนที่ 8 ใคร 2

“นายก็รู้ ว่าฉันไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร แม้แต่คนทางนั้นก็ตาม เวลาฉันไปก็ไปเพราะงาน พอเสร็จงานก็กลับเลย” ชายหนุ่มเอ่ยถึงใครบางคนทั้งที่ไม่ไม่อยากเอ่ยถึงเลยแม้แต่นิดเดียว

“ฉันรู้ แต่ข่าวลือของนาย มันทำให้พวกนั้นไม่กล้ายุ่งไง ฉันไม่ได้กลัวปะทะ แต่ฉันไม่อยากเอาชีวิตลูกน้องฉันไปเสี่ยง”

เฟรเดอริคเงียบเสียงลง แม้แต่แอชตันก็นิ่ง อเล็กเปิดเข้ามาพร้อมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ วางเครื่องดื่มให้ชายหนุ่มทั้งสองแล้วก็กลับออกไป

“ดื่มซะ” เฟรเดอริคพูดเสียงเรียบ คนที่เคยค้าขายหรือเป็นพันธมิตรกับเขาจะรู้ดีว่าการที่เขาให้ยกเครื่องดื่มหมายความว่ายังไง

“ตามนั้น” แอชตันยักไหล่แล้วยกแก้วขึ้น กรอกของเหลวข้างในลงคอทีเดียวหมดแล้ววางแก้วลง

“แล้วจะเอายังไงต่อ”

“ก็คงไปๆมาๆให้พวกนั้นสงสัย แล้วจะให้คนปล่อยข่าวว่าฉันขอจับมือกับนาย”

“อย่างสร้างความวุ่นวายให้ฉันก็แล้วกัน”

“ฉันรู้น่า”

หลังจากการพูดคุยจบลง อเล็กซ์ถูกเรียกเข้าไปในห้องพร้อมกับลูกน้องคนสนิทของแอชตัน เฟรเดอริคพูดอะไรบางอย่างเพียงไม่กี่คำ ทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องไป ไม่นานแก้วเครื่องดื่มหลายสิบใบก็ถูกแจกจ่ายโดยมีอเล็กซ์และเคเดนเป็นผู้นำทีมในการร่วมดื่ม

ธาวินมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความเคยชิน เขาเป็นคนไทยแท้ แต่ก็ทำงานอยู่ที่นี่มานาน ที่สำคัญเขาเป็นคนที่ปิดปากสนิท เฟรเดอริคจึงมอบหน้าที่ให้เขาคอยสอดส่องที่นี่และแจ้งเขาถ้าหากมีใครมาหรือมีอะไรที่ผิดปกติ

“เบื่อ” เสียงหวานใสพึมพำเบาๆ สายตายังคงมองจ้องไปที่หน้าจออยู่

ศลิษามองภาพของธาวินที่มีท่าทีเฉยเมย แสดงว่าเขารู้อยู่แล้วและเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ หญิงสาวถอนหายใจแล้วปิดหน้าจอ ก่อนจะบิดร่างกายไปมาแล้วเปิดประตูเพื่อออกจากห้องไปเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ปกติ ไม่ได้มีการปะทะกันแต่อย่างใด

ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของสตรีเพศก้าวออกมา ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องก็ไม่เห็นร่างของเฟรเดอริค เธอจึงปิดประตูลงตามเดิมแล้วตรงไปยังประตูห้องทำงานแล้วเปิดมันออกช้าๆ ตั้งใจจะลงไปข้างล่าง ร่างบอบบางเดินมาที่บันได ขณะที่กำลังจะก้าวลงไป ประตูห้องวีไอพีก็เปิดออกพอดี

“จะไปไหน” เสียงห้ามทุ้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวอยู่ที่บริเวณหน้าบันได

“ลงไปข้างล่าง” ศลิษาสะดุ้งแล้วตอบเสียงเบา

“ฉันสั่งให้อยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ”

“ก็ฉันเบื่อ”

แอชตันมองเฟรเดอริคด้วยความแปลกใจ แต่ก็ยืนรอเงียบๆเพื่อดูสถานการณ์ เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ธรรมดา

“ช่างเถอะ ลงไปพร้อมฉัน” ร่างสูงใหญ่ขยับเดินเข้ามาใกล้ มือหนาคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงให้เดินลงบันไดไปพร้อมกัน โดยมีแอชตันมองด้วยสีหน้าแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด

ชายร่างสูงใหญ่หลายคนที่ยังยืนอยู่ข้างล่างเพื่อรอรับคำสั่งชะงักไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นผู้เป็นนายจับจูงมือหญิงสาวลงมาด้วย พวกเขารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยยกผู้หญิงขึ้นมาสูงกว่าเรื่องบนเตียง เมื่อกินเสร็จก็จ่ายเงินแล้วพวกหล่อนเหล่านั้นก็กลับออกไป

“นายจะดื่มอะไรไหม ลูกน้องฉันฝีมือดีนะ” เฟรเดอริคพาหญิงสาวมานั่งที่หน้าคาน์เตอร์บาร์ โดยมีแอชตันเดิมตามมาด้วย

“แนะนำอะไรก็จัดมา” แอชตันไหวไหล่น้อยๆ

“ได้ ธาวิน ขอ 3 แก้วนะ” เฟรเดอริคสั่งธาวินแล้วดึงให้ศลิษานั่งลงข้างๆ

“ครับ” ธาวินที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ ขานรับคำแล้วก็เริ่มลงมือ

“ว่าแต่สาวน้อยคนนี้เป็นใคร” แอชตันถามน้ำเสียงไม่จริงจัง

“คนของฉัน” เฟรเดอริคพูดเสียงเรียบตามปกติ แต่เพียงเท่านั้นบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ บรรดาลูกน้องของทั้งเฟรเดอริคและแอชตันจดจำศลิษาเอาไว้ ด้วยรู้ได้โดยอัติโนมัติว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนที่พวกเขาต้องปกป้องไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านาย

“ตามนั้น” แอชตันจบการสนทนาลงอย่างเรียบง่าย

ศลิษามองเขาที่พูดออกไปแบบนั้นด้วยสายตาไม่พอใจแต่เธอเลือกที่จะเงียบเอาไว้ เพราะถึงอย่างไรเขาคือเจ้านายของที่นี่ การให้เกียรติและรักษาหน้าของเขาเอาไว้เธอก็ควรทำ อย่างน้อยก็ในสถานะพนักงานคนหนึ่งของที่นี่