ตอนที่ 6 มาเป็นเด็กของฉันไหม 2

ชายหนุ่มรอจนลูกน้องออกไปจากห้องทำงานก็หันมาสนใจงานตรงหน้า จัดการเพียงไม่นานทุกอย่างก็เสร็จ ร่างสูงใหญ่ลุกออกจากเก้าอี้มาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำตัวใหญ่ที่นี่หญิงสาวนั่งหน้างออยู่

“ศลิษา”

“.....”

“สนใจมาเป็นเด็กของฉันไหม”

“.....จะบ้าเหรอ ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาขายตัว” หญิงสาวโวยวายหลังจากหายอึ้ง

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอขายตัว ฉันถูกใจเธอ ฉันไม่เคยเสนอให้ใครมาเป็นเด็กของฉัน” เฟรเดอริคบอกหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมา เธอคือคนแรกที่เขาเสนอให้มาเป็นคนของเขา ปกติแล้วเขาจะกินเป็นครั้งคราว จ่ายเงินแล้วก็จบ

“ไม่”

“ไม่ปฏิเสธจะดีกว่านะ เพราะถึงเธอปฏิเสธ ฉันก็ทำให้เธอมาเป็นคนของฉันอยู่ดี” ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นไปยืนริมกระจก กวาดตามองไปยังชั้นล่างตามปกติ

“คุณสมองปกติไหม” ศลิษาถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ฉันมองเห็นเธอจากบนนี้.....”

“.....ช่วยคุยเรื่องเดียวกันหน่อยเถอะ”

“.....” ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขายังคงมองลงไปข้างล่างเพื่อดูสถานการณ์ในผับ

“ขออนุญาตครับนาย วีไอพีมาถึงแล้วครับ”

“อืม ให้ไปรอที่ห้องเดิม”

“ครับ”

ระหว่างที่ภายในห้องกำลังเงียบสงบ อเล็กซ์ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแจ้งข่าว วันนี้เฟรเดอริคมีนัดลูกค้าของเขาเอาไว้ ลูกค้าที่ค้าขายร่วมกันในตลาดมืด

ผับแห่งนี้ชั้นล่างเปิดไว้สำหรับนักท่องเที่ยวตามปกติ ชั้นสองเป็นห้องทำงานของเขา มีห้องนอนส่วนตัวที่เป็นห้องสีขาว สามารถเปิดเข้าไปจากทางห้องทำงานได้ทางเดียวเท่านั้น กับห้องสีแดง ที่ชายหนุ่มเอาไว้ปลดปล่อยอารมณ์ยามที่มีหญิงสาวมากมายยอมทอดกายอ้าขาให้เขากระแทก รวมทั้งมีห้องวีไอพีที่เป็นห้องที่เขาเอาไว้ใช้นัดคุยงานกับลูกค้าเท่านั้น ซึ่งนั่นหมายความว่า ผับแห่งนี้เขาเปิดเอาไว้บังหน้า เพราะที่จริงแล้วเป้าหมายของเขาคือเอาไว้ใช้คุยงานบนชั้นสองของผับนั่นเอง

หลังจากอเล็กซ์ออกไปจากห้อง เฟรเดอริคก็หมุนตัวกลับมา สายตาคมกริบมองไปยังหญิงสาวที่ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่ ชายหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อสูทของตัวเองมาส่งให้เธอ

“ใส่ซะ แล้วลงไปอยู่กับธาวินที่หน้าบาร์”

“ไม่ใส่”

“เธอแน่ใจเหรอ ว่าจะอยู่คนเดียวในผับ.....ด้วยชุดนั้น”

คำพูดของเขาทำให้ศลิษานึกขึ้นมาได้ว่าเธอยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงคว้าเอาเสื้อสูทราคาแพงตัวใหญ่ที่เขาส่งให้มาสวมคลุมชุดนักศึกษา มันใหญ่จนยาวคลุมกระโปรงสั้นของเธอจนมิด

“เสร็จแล้ว”

“เดินลงไปแล้วไปที่หน้าบาร์ อย่าคิดจะกลับโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง ฉันสามารถเข้าไปห้องเธอได้ แม้แต่อาคารที่เธอพักอยู่ ฉันสามารถซื้อมันมาทุบทิ้งได้ หากฉันต้องการ”

เฟรเดอริคดึงให้หญิงสาวเดินออกมาจากห้องพร้อมเขา แล้วสั่งให้คนของเขาพาเธอลงไปส่งที่หน้าบาร์ ก่อนที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นจะกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้งตามเดิม

“ลิษา!!!” ธาวินรอจนลูกน้องของผู้เป็นเจ้านายเดินหายไปก็เรียกหญิงสาวด้วยความตกใจ จนศลิษาเองก็ยังสะดุ้ง

“อะไรพี่วิน ลิษาตกใจหมด”

“พี่ตกใจกว่า เกิดอะไรขึ้น เมื่อตอนค่ำคุณอเล็กซ์ลงมาบอกว่าลิษาอยู่กับนาย พวกเราตกใจกันหมดเลยนะ”

“ไม่รู้ ลิษาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่.....เขาเสนอให้ลิษาเป็นคนของเขา” หญิงสาวบอกธาวินตามตรง

เกิดความเงียบขึ้นมาฉับพลันในความรู้สึกของพวกเขา พนักงานหลายคนที่อยู่ใกล้ๆ และสนิทกับธาวินและศลิษาเองก็หยุดมือกับสิ่งที่ทำอยู่แล้วกรูกันมาที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์อย่างตกใจ

“พูดจริงเหรอ” ธาวินเค้นเสียงถามอย่างคนที่อยู่มานานแล้วรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“อือ เขาถามก่อนลงมานี่เอง”

“ถ้างั้นเสื้อสูทนี่ก็.....”

“เสื้อเขา ลิษาใส่ชุดนักศึกษาอยู่ เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัย เปิดเข้าไปเจอเขาอยู่ในห้อง แล้วโดนลากมาที่นี่” หญิงสาวเล่าอย่างไม่มีอะไรปิดบัง

“ยัยลิษา พี่จะบอกให้นะ เขาคนนั้นอะ ไม่เคยมีเด็กเป็นตัวเป็นตนเลยนะ กินแล้วแยกทาง เขาเกลียดการผูกมัด เกลียดการที่จะมีคนมาอยู่ใกล้เขา ความลับเขาเยอะ” ธาวินยืนอึ้ง เขาไล่ให้คนอื่นๆ ไปทำงาน ส่วนเขาก็ขยับมายืนติดเคาน์เตอร์ แล้วพูดให้ได้กันแค่ 2 คน

“ช่างเขาดิ ไม่เกี่ยวกับลิษา”

“พี่ว่าเกี่ยวแน่ รอดูได้เลย”

“อย่าพูดเป็นลางดิ”

“พูดจริงเหอะ” ธาวินหยุดการพูดคุยลงเมื่อมีลูกค้าเข้ามาสั่งเครื่องดื่ม

ศลิษานั่งมองนั่นมองนี่ด้วยความเบื่อ เธอเป็นคนไม่ค่อยเที่ยว การที่ได้มาอยุ่ในที่แห่งนี้ก็เพื่อทำงานเท่านั้น เพราะฉะนั้นจะให้เธอมาสนุกกับบรรยากาศมันก็ไม่ใช่ทางของเธอ