ตอนที่ 5 มาเป็นเด็กของฉันไหม 1

“ฉันลืมปิดแอร์เหรอ”

เสียงหวานใสพึมพำเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วพบว่าแอร์กำลังเปิดอยู่ ก่อนที่มือเล็กจะกดสวิตช์ไฟให้มีแสงสว่าง เพราะก่อนออกจากห้องเธอจะปิดม่านมิดชิดทุกครั้ง

“ว้ายยยย คุณเข้ามาได้ยังไง” ศลิษาร้องวี้ดอย่างตกใจ เมื่อเห็นรางสูงใหญ่ที่คุ้นตานั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง

“ใครมาส่ง” เสียงห้าวทุ้มถามกลับอย่างไม่สนใจตอบคำถาม

“เพื่อน คุณเข้ามาได้ยังไง นี่มันบุกรุกนะ” หญิงสาวตอบเขาอย่างจำใจก่อนที่จะเริ่มโวยวาย

“อย่าให้มันมายุ่งกับเธออีก”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย คุณเข้ามาทำอะไร ออกไปจากห้องฉัน”

ศลิษายังมีอาการตกใจ เธอยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมขยับออกห่างจากตรงนั้น ‘ผู้ชายคนนั้น’ หญิงสาวจำได้ว่าเขาคือคนที่เรียกเธอเข้าไปในห้องทำงาน ‘เขา’ที่เป็นเจ้าของผับ และเป็นคนที่สั่งให้ลูกน้องมาส่งเธอเมื่อคืน มันไม่น่าแปลกใจเลยหากเขาจะรู้ว่าเธออยู่ห้องไหน หากเขามีอำนาจเงินมากพอ

เฟรเดอริคไม่สนใจหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินช้าๆ แต่หนักแน่นทุกย่างก้าว ตรงไปยังร่างบอบบางที่ยืนทำหน้าตื่นอยู่ที่ประตู คว้าเอาท่อนแขนกลมกลึงดึงเข้ามาประชิดตัวเต็มแรงจนเจ้าของร่างแทบปลิว

“ฉันสั่งให้เธอตอบ ไม่ใช่ให้มาย้อนถามฉัน”

“อึก เจ็บ ปล่อยฉัน!!” ศลิษาเจ็บแขนจนนิ่วหน้า แรงที่เขาจับแขนเธอมันไม่ใช่น้อยๆ

“ตอบ”

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่เวลางานนะ คุณเป็นเจ้านายแค่ในเวลางาน ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัว” หญิงสาวโวยวายใส่เขาอย่างไม่ยอม หากเป็นในเวลางาน การที่เขาจะสั่งอะไรเธอที่เกี่ยวกับเรื่องงานเธอจะไม่เถียงเลย แต่นี่เวลาส่วนตัว เรื่องส่วนตัว มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะมีสิทธิ์มายุ่ง

“อีกไม่นานก็มีสิทธิ์”

“หมายความว่ายังไง?”

ยังไม่ทันที่ศลิษาจะได้รู้สึกตัว เธอก็ลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวดิ้นอย่างไม่ยอม เธอไม่เข้าใจว่าเขามายุ่งกับเธอทำไมทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเสียด้วยซ้ำ

“ไปผับ”

เฟรเดอริคสั่งลูกน้องเมื่อลงมาถึงข้างล่าง โดยมีอเล็กซ์รอเปิดประตูอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่าเจ้านายมาก็รีบเปิดประตูให้แล้วปิดประตูลงเมื่อเจ้านายโยนหญิงสาวและตามด้วยตัวเขาเองก้าวขึ้นรถไป อเล็กซ์รีบขึ้นรถประจำตำแหน่งคนขับแล้วเคลื่อนรถออกทันที

“คุณจะบ้าหรือไงเนี่ย ฉันไม่ได้รู้จักคุณเป็นการส่วนตัวนะ เป็นบ้าอะไรมาบุกรุกห้องฉัน ลากฉันไปไหนมาไหนแบบนี้” ศลิษาโวยวายด้วยความโมโห

เขาไม่พูดอะไร ปล่อยให้หญิงสาวโวยวายอยู่แบบนั้น จนลูกน้องคนสนิทแปลกใจ เพราะปกติแล้วเฟรเดอริคชอบความเงียบ เขาเกลียดเสียงแหลมเป็นชีวิตจิตใจ แต่นี่ผู้เป็นเจ้านายกลับนิ่งเฉยจนเขาทั้งกลัวทั้งแปลกใจ

“นั่งอยู่เฉยๆ ห้ามก้าวออกไปจากห้องนี้” ชายหนุ่มสั่งก่อนที่จะไปหย่อนตัวนั่งลงที่โต๊ะทำงาน

เมื่อมาถึงที่ผับ ศลิษาถูกเขาลากขึ้นไปยังห้องทำงาน และสั่งให้เธอนั่งอยู่แบบนั้นจนหญิงสาวเกือบจะร้องกรี๊ดขึ้นมา ถ้าหากไม่ได้สบตากับอเล็กซ์แล้วเขาส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงห้าม

“เป็นบ้าเหรอ” ศลิษากัดฟัน พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง

“อเล็กซ์ ลงไปบอกธาวินว่าวันนี้ศลิษาอยู่ข้างบน สั่งให้คนเอาอาหารกับเครื่องดื่มขึ้นมาให้ด้วย”

“ครับนาย”

อเล็กซ์เดินออกจากไปพลางส่งสายตาปรามไม่ให้ศลิษาพูดอะไร เขาเองก็อยู่กับเฟรเดอริคมานาน แต่ก็ยังไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้