อ่อย??

แผ่นดิน....

ถ้าไม่ติดว่าพ่อกับแม่รักผมยัยนี่นะผมนี่อยากจะจับยัยตัวแสบนี่โยนออกไปนอกห้องซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ผู้หญิงบ้าอะไรหมัดหนักเป็นบ้า ผมแม่งยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยต่อยมาที่มุมปากซะเต็มแรง โอ่ยเจ็บชิบหาย

"จำไว้ว่าต่อไปอย่ามาทำรุ่มร่ามกับกล้วยอีกไม่งั้นจะเจอหนักกว่านี้"

"นี่ยัยกล้วยเน่าฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอเลยนะเว้ย"

"ถึงจะยังไม่ทำแต่ก็กำลังจะทำไม่ใช่หรือไง"

"มโนเกินไปหรือเปล่าวะ คิดว่าฉันอยากจะทำอะไรเธองั้นเหรอห๊ะ สวยก็ไม่สวยมองทางไหนก็หาความเป็นผู้หญิงไม่เจอนอกจากนมใหญ่อย่างเดียว หึแต่ก็นั่นแล่ะนะถ้าเธอมีความเป็นผู้หญิงสักนิดก็คงไม่ใจกล้าให้ฉันจับนมเธอหรอก เอหรือว่าอยากอ่อยฉันแล้วทำเป็นเล่นตัว"

"ใครอยากอ่อยคนอย่างพี่ นิสัยก็ไม่ดี ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง"

"หึ ถึงฉันไม่ดีแต่ฉันก็ช่วยชีวิตเธอถึงสองครั้งแล้วนะอย่าลืม" อย่าหาว่าผมลำเลิกบุญคุณเลยนะแต่ขอพูดให้ยัยนี่ซาบซึ้งหน่อยเหอะ

"สองครั้งอะไรอย่ามั่ว แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแล่ะ" เหอะ ผมไม่อยากจะพูดกับยัยนี่ละเพราะถึงผมพูดอะไรไปยัยนี่ก็ไม่เชื่อเพราะในสายตาของยัยกล้วยเน่าคงมีแค่ไอ้แดนไทยคนเดียวที่ดีและเป็นสุภาพบุรุษ

ผมเข้ามาในห้องไปส่องกระจกเพื่อดูสภาพแผลที่มุมปากของตัวเองอย่างเช็งๆ สภาพแบบนี้พรุ่งนี้จะออกไปมหาลัยยังไงวะเนี่ยผมไม่อยากตอบคำถามพวกเพื่อนๆของผมที่มันต้องถามแน่ว่าผมไปโดนอะไรมาสงสัยผมคงต้องโกหกว่าหกล้มซึ่งไม่รู้ว่ามันจะเชื่อไหม

วันต่อมา...

วันนี้ผมต้องไปมหาลัยแม้ว่าจะยังไม่เปิดเทอมก็ตาม พอเดินออกมาจากห้องก็เจอยัยกล้วยเน่ากำลังลากสังขารตัวเองไปที่เครื่องซักผ้าซึ่งในมือมีตะกร้าผ้าที่คงจะเอาไปซัก 

"ทำอะไร"

"ปลูกผักมั้งถามได้" 

"ฉันถามดีๆนะเว้ย"

"แล้วกล้วยตอบไม่ดีตรงไหนอ่ะ"

"จะซักผ้าใช่ไหม"

"เออดิ"

"แล้วใช้เครื่องเป็นหรือเปล่า"

"ไม่เป็นอ่ะแต่คิดว่าคงไม่ยาก" ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับยัยนี่ก่อนจะเดินไปดึงตะกร้าผ้าออกมาจากมือของยัยกล้วยเน่าแล้วเดินไปที่เครื่องซักผ้า

"จะเอาเสื้อผ้ากล้วยไปไหน" ยัยกล้วยเน่าตะโกนถามเพราะยังเดินมาไม่ถึง

"ฉันกลัวว่าเธอจะทำเครื่องซักผ้าฉันพังไงเดี๋ยวจะสอนรีบๆเดินมา" พอผมพูดจบยัยกล้วยเน่าก็เดินกระเผกๆมายืนอยู่ข้างๆผม

"นี่ดูแล้วก็จำ อันดับแรกเอาผ้าลงเครื่องจากนั้นก็ปิดฝาแบบนี้แล้วใส่น้ำยาตรงนี้จากนั้นก็กดปุ่มนี่ หลังจากนั้นก็ปล่อยให้มันทำงานไปเรื่อยๆ"

"อืม"

"อืมแล้วจำไหม"

"จำได้ดิเรื่องแค่นี้เอง"

"เดี๋ยวฉันจะออกไปมหาลัยถ้าเธอหิวก็โทรสั่งร้านอาหารข้างล่างคอนโดบอกเลขห้องแล้วเดี๋ยวจะมีคนเอามาส่ง"

"ไปมหาลัยเหรอไปด้วยดิ"

"สภาพแบบนี้เนี่ยนะ"

"ก็อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วกล้วยก็อยากจะไปดูว่าตึกที่จะเรียนมันอยู่ตรงไหนวันเปิดเทอมจะได้ไม่หลง"

"แล้วเมื่อวานทำไมไม่ไปดู"

"ก็เมื่อวานมันดันเกิดเรื่องเสียก่อนไง นะให้ไปด้วยนะ"

"ไม่ให้ไปเพราะฉันจะไปทำธุระกับเพื่อนของฉันต่อไม่มีเวลามาส่งเธอ"

"ไปทำธุระหรือไปหาสาวกันแน่"

"แล้วมันเกี่ยวไรกับเธอ"

"ก็ไม่เกี่ยวหรอกแต่แค่อยากไปด้วยเฉยๆ"

"ก็บอกว่าไม่ให้ไปไงวะไม่เข้าใจที่พูดหรือไง"

"ก็จะไปอ่ะ ทำไมอ่ะ ถ้าไม่ให้ไปเดี๋ยวกล้วยขึ้นแท็กซี่ไปเองก็ได้ไม่ง้อหรอก"

"เหอะขึ้นแท็กซี่ เอาตัวเองลงไปให้ถึงข้างล่างคอนโดให้ได้ก่อนเหอะ" ผมเลิกสนใจยัยนี่แล้วเดินมาหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจรถที่เคาท์เตอร์และกำลังจะออกจากห้องก็ได้ยินเสียงยัยกล้วยเน่าตะโกนว่าตามหลัง ถามว่าผมต้องสนใจไหม ไม่เลย

"ไอ้คนไม่มีน้ำใจ" 

กล้วย....

ฉันนั่งกินข้าวที่เพิ่งสั่งมาอย่างเซ็งๆอยู่ในห้องเพราะไม่มีอะไรทำ ถ้ายังอยู่ที่บ้านฉันคงออกไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆไม่ต้องมานั่งเซ้งอารมณ์อยู่แบบนี้ แต่พอมาอยู่ที่นี่ฉันไม่รู้จะไปไหนเพราะไม่รู้ที่รู้ทาง 

ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดด เสียงมือถือฉันดังขึ้นฉันรีบกดรับทันทีเพราะคนที่โทรมาคือพี่แดนไทยที่ตอนนี้เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศยังไม่กลับ ฉันเปิดลำโพงคุยเพราะตอนนี้ฉันกำลังกินข้าวอยู่ไม่อยากขาดตอน

"พี่แดน^^" 

"เสียงสดใสเชียวนะสงสัยจะมีความสุขที่ได้มาเรียนต่อที่กรุงเทพ"

"มีความสุขอะไรล่ะ กล้วยเซ็งจะตาย"

"เซ็งอะไรไหนบอกพี่ซิ"

"ก็เซ็งที่ต้องมาอยู่กับไอ้พี่ดินยังไงล่ะ"

"กล้วยไปอยู่กับดินเหรอ??"

"อื้มมม"

"ทำไมอ่ะ"

"ก็พ่อกับแม่บอกว่ากล้วยเพิ่งเข้ามากรุงเทพท่านเป็นห่วงก็เลยให้กล้วยมาอยู่กับพี่ดินระหว่างเรียนน่ะสิ"

"แปลว่ากล้วยต้องอยู่ที่นั่นจนกว่าจะเรียนจบเลยเหรอ"

"อื้มมมใช่" ฉันตอบแบบเซ็งๆเมื่อคิดถึงเรื่องนี้จนกินข้าวไม่ลงแต่ก็ต้องกินเพราะเดี๋ยวต้องกินยาหลังอาหาร

"แล้ว...ดินมันเป็นยังไงบ้างมันดีกับกล้วยมั้ย"

"ดีอะไรล่ะพี่แดนก็รู้ว่าอิพี่ดินมันเป็นคนยังไง"

"แล้ว..ทำไมกล้วยไม่บอกพ่อกับแม่ล่ะ"

"บอกไปก็เท่านั้นแล่ะในสายตาพ่อกับแม่อิพี่ดินมันเป็นลูกชายสุดที่รักพี่ก็รู้ กล้วยพูดอะไรไปก็หาว่ากล้วยใส่ร้าย หึ" ฉันพูดไปอย่างเซ็งๆ

"กล้วยอยากย้ายออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียวมั้ย"

"อยากดิแต่กล้วยไม่มีเงินหรอก ถ้าต้องเช่าห้องอยู่"

"ถ้ากล้วยอยากออกมาอยู่คนเดียวข้างนอกพี่จะช่วยเอง"

"จริงเหรอ..."

"อืมจริงสิ"

"ขอบ..." ฉันพูดไม่ทันจบประโยคมือถือของฉันก็ถูกกระชากไปจากมือ

แผ่นดิน...

ผมดึงมือถือออกมาจากมือยัยกล้วยแล้วพูดกับคนในสาย

"ไม่จำเป็น"

"พี่ดิน??"

"ดิน??"

"เออกูเอง ทำไม"

"กูกำลังคุยกับกล้วยอยู่"

"แล้วไง"

"ก็ไม่แล้วไงแต่กูยังคุยกับกล้วยไม่จบ"

"คุยเรื่องอะไร เรื่องที่มึงจะช่วยยัยนี่ให้ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกอ่ะนะ"

"ก็ในเมื่อกล้วยไม่อยากอยู่กับมึงแล้วกูก็คิดว่ามึงก็คงไม่อยากให้กล้วยอยู่ด้วยเพราะฉะนั้นการที่อยู่ช่วยกล้วยก็เท่ากับกูได้ช่วยมึงด้วย"

"ไม่จำเป็นเก็บความหวังดีของมึงไว้เหอะ"

"แต่กล้วย.."

"มึงเอาเวลาไปเรียนเหอะไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกูกับยัยนี่ มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ากูกับยัยกล้วยเป็นอะไรกัน"

".........." พอผมพูดแบบนั้นมันก็เงียบไปก่อนที่ผมจะกดวางแล้วโยนมือถือกลับไปให้คนที่นั่งอ้าปากค้างมองผมอยู่

"พี่ดินกล้วยยังคุยกับพี่แดนไม่จบเลยนะ"

"ไม่ต้องคุย แล้วเธอก็อย่าหวังว่าจะได้ย้ายไปจากที่นี่จนกว่าจะเรียนจบเข้าใจนะ"

"ไม่เข้าใจ"

"ฉันไม่ได้อยากให้เธออยู่ที่นี่แต่ฉันสัญญากับพ่อกับแม่ของเธอแล้วว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุดตอนที่เธออยู่ที่นี่เพราะฉะนั้นฉันต้องรักษาคำพูดรักษาสัญญา"

"เหอะ ถ้าไม่มีสัญญาพี่ก็คงไม่ให้กล้วยมาอยู่ที่นี่สินะ" ผมไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นสายตายัยกล้วยที่มองผมอย่างน้อยใจ แต่คงไม่หรอกยัยนี่จะมาน้อยใจอะไรผม เกลียดผมยังกะอะไร

"กินข้าวอิ่มหรือยัง"

"อิ่มละใครจะกินลง" 

"งั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

"เปลี่ยนทำไม"

"ก็อยากจะไปมหาลัยไม่ใช่หรือไง"

"พี่จะให้กล้วยไปมหาลัยด้วยเหรอ"

"เออ จะไปไหมล่ะถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องไป"

"แปลว่าพี่กลับมารับกล้วยเหรอ"

"ใครบอกพอดีฉันลืมของไว้ก็เลยกลับมาเอาต่างหาก"

อิพี่นี่ยังไง 5555555555