สามปีก่อน

กล้วย...

"อยากรู้ว่าแบนไม่แบนก็จับดู" ฉันดึงมือของเขามาทั้งสองข้างแล้วเอามาแตะที่หน้าอกตัวเองเพื่อให้เขาเห็นว่าหน้าอกฉันไม่ได้แบนอย่างที่เขาดูถูก แต่....

"อืมมของจริงไม่แบนแถมยังใหญ่อีกต่างหาก ซ่อนรูปนี่หว่า" .แต่เขาไม่ได้แค่แตะเขาบีบด้วย

"กรี๊ดดดดด ไอ่บ้าบีบทำไม!!!" ฉันตกใจที่เขาบีบหน้าอกก็เลยรีบกระชากมือเขาออก

"อ้าววใครจะไปรู้จู่ๆ ก็ให้จับนมฉันก็เลยบีบเพื่อพิสูจน์ความจริงแต่...ระดับฉันแค่จับคงไม่พอ"

"พี่จะทำอะไร" ฉันถามเขาเสียงสั่น

"แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรหลังจากที่จับนม" เขาพูดพร้อมกับก้มสายตามองมาที่หน้าอกของฉันอย่างจาบจ้วงก่อนที่จะมองมาที่ริมฝีปากของฉันด้วยสายตาสื่อความหมาย ซึ่งมันทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์บางเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนที่เกิดขึ้นในห้องนอนของเขา  ฉันไม่น่าลืมตัวโมโหแล้วให้เขาแตะนมเลย อยากด่าตัวเองนัก ฉันลืมไปว่าตอนนี้ทั้งฉันทั้งเขาต่างก็โตกันหมดแล้วไม่ใช่เป็นเด็กแบบเมื่อก่อนที่เขาจะยอมให้เขาทำอะไรก็ได้

3ปีก่อน..

ตอนนั้นช่วงปิดเทอมแล้วอากาศก็ร้อนมากฉันก็เลยขอพ่อกับแม่ไปเล่นน้ำคลองหลังบ้านอิพี่ดินซึ่งตอนนั้นฉันว่ายน้ำแข็งแล้วทุกคนก็เลยไม่เป็นห่วง

"ไม่กลัวงูแล้วเหรอยัยกล้วยเน่า" ขณะที่ฉันเล่นน้ำอยู่เพลินๆจู่ๆก็มีเสียงที่โคตรจะเป็นมลพิษเอ่ยขึ้น พอหันไปมองก็เห็นอิพี่ดินยืนกอดอกมองฉันเล่นน้ำอยู่บนศาลาริมน้ำ

"ถ้ากลัวจะกล้าลงมาเล่นไหมล่ะถามโง่ๆ" ฉันตะโกนว่าออกไปทั้งๆที่ใจก็เริ่มกลัว

"ปากแบบนี้ถ้าจมน้ำลงไปอีกรอบอย่าหวังว่าจะลงไปช่วย" เหอะเขาพูดเหมือนกับว่าเขาเคยช่วยฉันอย่างงั้นแล่ะ คนอย่างเขาน่ะเหรอจะช่วยฉัน ขนาดตอนนั้นฉันเกือบจมน้ำเพราะเขาเขายังไม่คิดจะช่วยฉันเลยถ้าไม่ได้พี่แดนไทยลูกพี่ลูกน้องอิพี่ดินช่วยฉันคงจมน้ำตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

"กล้วยก็ไม่หวังให้คนใจดำนิสัยไม่ดีแบบพี่ช่วยหรอก" 

"หึใครมันจะดีเลิศแบบไอ้แดนเล่า"

"ใช่พี่แดนทั้งนิสัยดีทั้งสุภาพบุรุษไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก แบร่!!!" ฉันแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะว่ายน้ำไปอีกฝั่งเพราะไม่อยากอยู่ใกล้เขา 

"เห้ยยัยกลัวย งู งู!!!" พี่ดินตะโกนเสียงดังอยู่บนฝั่งแต่ฉันไม่สนใจเพราะคิดว่าเขาแกล้งหลอกให้ฉันกลัว

"อย่ามาหลอกจ้างให้ก็ไม่เชื่อ" ฉันตะโกนบอกไปก่อนจะว่ายไปอีกฝั่งโดยไม่ทันมองว่ามันมีงูกำลังว่ายเข้ามาใกล้ฉัน

"ว๊ายยย งะ งะ งู ฮือออ งู ชะ ช่วยด้วย ฮือออออ" ฉันเป็นคนที่กลัวงูเอามากๆพอมันเลื้อยเข้ามาใกล้ฉันตกใจจนสติแตกทำอะไรไม่ถูก

ตู๊มมมมม!!!!  พี่ดินกระโดดลงมาแล้วคว้าเอวฉัน ฉันพอมีที่ยึดเกาะก็รีบคว้าคอพี่ดินเอาไว้แน่นจากนั้นเขาก็ลากฉันไปบนฝั่งอีกฝั่งเพราะมันใกล้กว่าจะจะว่ายกลับไปฝั่งศาลาบ้านเขา เขาลากฉันขึ้นมาบนฝั่งซึ่งตอนนั้นฉันกินน้ำไปหลายอึกจนอิ่ม

"เกือบแล้วไหมล่ะ ถ้าฉันไม่ลงไปช่วยมีหวังเธอโดนงูตัวนั้นกัดตายแน่" 

"ถ้าพี่ไม่ตะโกนโวยวายมันก็คงไม่เข้ามาใกล้หรอก" 

"อ่อเธอหาว่าฉันทำให้งูตัวนั้นมันว่ายเข้าไปใกล้เธอว่างั้น"

"เออ"

"เหอะ" 

"เอ่อ...แล้วนี่เราจะกลับยังไง" สุดท้ายก็เป็นฉันที่ต้องง้อถามเขา คือตอนนี้เราสองคนอยู่อีกฝั่งซึ่งเป็นป่าไม่มีบ้านคน ไอ้จะว่ายน้ำกลับก็ไม่กล้าเพราะฉันกลัวงูตัวนั้นมันยังอยู่ในน้ำ

"ก็ว่ายน้ำกลับไงถามโง่ๆ" 

"แล้วพี่ไม่กลัวเหรองูตัวนั้นมันอาจจะยังอยู่ในน้ำก็ได้"

"กลัวทำไมแค่งู"

"แต่กล้วยกลัวอ่ะ"

"ถ้ากลัวก็เดินลัดเข้าป่าแล้วกลับบ้านเองส่วนฉันจะว่ายน้ำกลับ" พูดจบเขาก็กระโดดลงไปในน้ำแล้วว่ายน้ำกลับโดยทิ้งฉันไว้ตรงนี้ ฉันยืนมองเขาที่ตอนนี้ขึ้นฝั่งไปแล้วส่วนฉันยังอยู่ที่เดิม เขาไม่สนใจฉันเลยพอขึ้นฝั่งไปได้ก็เดินหายไปเลย

"ไอ้คนใจดำ ฮึก ฮึก" ฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นคนเดียวก่อนจะหันหลังเข้าป่าเพื่อหาทางกลับบ้านซึ่งมันอาจจะใช้เวลานิดหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าให้ว่ายน้ำกลับ

ฉันเดินเข้ามาเรื่อยๆซึ่งฉันไม่คุ้นทางเพราะไม่เคยว่ายมาฝั่งนี้ แล้วตอนนี้ก็กำลังจะมืด ฉันมองไปรอบๆด้วยความกลัว กลัวทั้งงูกลัวทั้ง...ผี

ฉันไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่แล้วเพราะไม่มีนาฬิกาจนตอนนี้มันมืดไปหมด 

"ฮืออ ฮือออ ฮืออออ" ฉันเดินไปร้องไห้ไปกลัวก็กลัว

"ไอ้คนใจดำ ฮืออ ฮืออออ" ฉันเดินไปบ่นไปเพราะกำลังโกรธคนบางคนที่ทิ้งฉัน

แกร๊บ สวบ สวบ สวบ เสียงอะไร?? เหมือนมีใครกำลังเหยียบใบไม้เลยอ่ะ เสียงเหมือนมีอะไรอยู่ข้างหลังเลย อย่าเป็นอะไรที่ฉันกลัวเลยนะ 

หมับ!!!  ในขณะที่ฉันกำลังมโนไปต่างๆนาๆจู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาแตะไหล่ฉัน ฉันกรี๊ดออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งไปข้างหน้า

"กรี๊ดดดดด" 

"เห้ยย ไปไหนอย่าวิ่งเดี๋ยวหลงทาง ยัยกล้วยเน่า"  ยัยกล้วยเน่า??เสียงอิพี่ดินนี่ฉันจำเสียงเขาได้ ฉันหยุดวิ่งทันทีแล้วหันหลังไปมองปรากฏว่าเป็นเขาจริงๆด้วย ด้วยความดีใจฉันรีบกระโดดเข้ากอดเขาทันทีจนทำให้เขาหงายหลังล้มลงไปกับพื้น

"โอ๊ยยัยกล้วยเน่าเธอทำอะไรของเธอวะเนี่ย"

"ขอโทษ ขอโทษ พี่เจ็บไหม กล้วยดีใจไปหน่อย" 

"เจ็บดิถามโง่ๆ" ฉันจะไม่โกรธเขาที่เขาด่าฉันเพราะเขามีน้ำใจกลับมาตามฉันกลับบ้าน

หลังจากนั้นเราสองคนก็พากันเดินออกมาจากป่าจนเจอถนน ซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับหมู่บ้านที่เราอยู่ ถ้าจะกลับบ้านก็ต้องโบกรถที่ผ่านมาให้ไปส่งที่บ้านซึ่งเวลานี้ไม่รู้จะมีไหมเพราะคนตามชนบทมักจะถนนกันเร็วคือถ้าฟ้ามือคือพากันเข้านอนกันหมดแล้ว

"เมื่อยขาจัง" ฉันเดินไปก็บ่นไปเพราะมันปวดขามากเลยตอนนี้

"จะขึ้นขี่หลังไหมล่ะ"

"จริงหรอ"

"เออ"

"ขอบคุณนะ" ฉันรีบขึ้นขี่หลังออิพี่ดินทันทีเพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ

"จะว่าไปพี่ก็ใจดีเหมือนกันนะ" ฉันเอ่ยชมเขาเผื่อว่าเขาจะยอมให้ฉันขี่หลังจนถึงบ้าน

"อืมม" ระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินกลับบ้านทุกอย่างดูเงียบสงบยังดีที่มีไฟกิ่งมาช่วยทำให้บรรยากาศไม่ดูน่ากลัวเกินไปนัก

"ถ้าเราเดินแบบนี้อีกกี่นาทีถึงบ้านอ่ะ"

"อย่ามาพูดเป็นนาทีถ้าเดินกลับ"

"ง่วงแล้วอ่ะของีบหน่อยนะ"

"อืม"

..................

"ขอบคุณนะดินที่พาน้องมาส่งบ้าน" เสียงของแม่นี่นา

"ไม่เป็นไรครับอาดา" 

"เดี๋ยวอาไปหาอะไรร้อนๆให้ดื่มดีกว่านะค่อยกลับ"

"ไม่เป็นไรครับนี่ก็ดึกแล้วด้วยพรุ่งนี้ผมต้องตื่นแต่เช้าไปขึ้นเครื่อง ยังไงผมขอตัวกลับเลยละกันนะครับ"

"จ๊ะเดินทางปลอดภัยนะลูก^^"

"ขอบคุณครับ"   ฉันไม่ได้ตื่นขึ้นมาขอบคุณเขาเพราะไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยแกล้งหลับจนกระทั่งหลับไปจริงๆ

เช้าวันต่อมาฉันรีบตื่นแต่เช้ามืดเพื่อจะไปขอบคุณเขาที่ช่วยฉันเมื่อวาน คือเมื่อคืนฉันมาคิดๆดูแล้วถ้าไม่ได้เขาฉันไม่รู้ว่าจะกลับบ้านยังไง ฉันรีบวิ่งไปที่บ้านอิพี่ดินเพื่อไปขอบคุณเขาและหวังว่าเขาจะยังไม่ไปสนามบิน

"มาแต่เช้าเลยมีอะไรหรือเปล่าลูก" ป้าปลายทักฉันเมื่อเห็นฉันวิ่งเข้ามาในบ้าน

"พี่ดินไปหรือยังคะ"

"ยังลูกมีอะไรหรือเปล่า"

"คือ...กล้วยจะมาขอบคุณพี่ดินที่เมื่อคืนช่วยกล้วยอ่ะค่ะ"

"อ่ออ พี่เขาอยู่บนห้องไปหาสิ ตอนนี้น่าจะตื่นแล้วล่ะ"

"ขอบคุณค่ะ^^" ด้วยความที่ฉันไม่ได้คิดอะไรฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องพี่ดินแล้วเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่เคาะก่อน แล้วภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นก็คือ...ก็คือ อิพี่ดินมันโป๊อยู่ ทำให้ฉันเห็นอะไรอะไรของเขาเต็มๆสองตา

"กรี๊ดดดดด" ฉันเอามือปิดตาแล้วร้องกรี๊ดลั่นบ้านด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็น

"เห้ย!!!" อิพี่ดินพอมันเห็นฉันมันก็รีบวิ่งไปปิดประตูแล้วมาปิดปากฉัน

"ยัยกล้วยเน่าใครใช้ให้เข้ามาห๊ะ แล้วเห็นอะไรบ้าง"

"เห็น...เห็น...เห็นหนอนยักษ์ ฮือออ ฮืออออ"

"หนอน..ยักษ์ อันนี้อ่ะนะ" เขาเอามือฉันไปจับอะไรบางอย่างซึ่งลักษณะมันนิ่มๆแข็งๆยาวๆใหญ่ๆอุ่นๆดิ้นได้ด้วยมันคืออะไรอ่ะ

"อี๊ พี่ดินให้กล้วยจับอะไร ฮือออทำไมมันน่าเกลียด" คือตอนนี้ฉันยังหลับตาอยู่ก็เลยไม่รู้ว่าสิ่งที่จับอยู่ตอนนี้มันคืออะไร

"น่าเกลียด?? เธอพูดว่าอนาคอนด้าของฉันน่าเกลียดงั้นเหรอวะห๊ะยัยกล้วยเน่า"

"อะ อะไรนะ อนาคอนด้าอะไร" ฉันถามเขาเพราะไม่เข้าใจที่เขาพูด

"ก็ลืมตามาดูดิว่าตอนนี้เธอกำลังจับอะไรอยู่" ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วก้มมองมือตัวเอง และพอฉันเห็นว่าตัวเองกำลังจับอะไรฉันกำลังจะกรี๊ดอีกรอบแต่..ฉันถูกเขาปิดปากด้วยปากของเขา

"อื้อออออออ" เขาจูบฉัน??จูบแรกของฉัน ไอ้พี่ดินมันเอาจูบแรกของฉันไป

"ไอ้พี่ดินมาจูบกล้วยทำไม!!"

"ก็เธอจะแหกปากกรี๊ดฉันก็เลยต้องปิดปากเธอเอาไว้ก่อน"

"ฮือออ ไอ้บ้าไอ้คนนิสัยไม่ดี กล้วยไม่น่ามาหาพี่เลย ฮืออออ" ฉันรีบเอามือเช็ดปากตัวเองอย่างแรงก่อนจะวิ่งออกมาจากห้อง

และนับจากวันนั้นฉันก็พยายามหลบหน้าพี่ดินทุกครั้งที่เขากลับมาบ้าน ซึ่งเรื่องนี้ฉันไม่เคยพูดให้ใครฟังว่าฉันถูกอิพี่ดินมันขโมยจูบแรกไป

กลับมาที่ปัจจุบัน...

"จำเมื่อสามปีก่อนได้ไหมว่าฉันทำอะไรเธอ"

"มะ ไม่จำ ไม่มีอะไรต้องจำ"

"แน่ใจ??"

"เออ" พอฉันตอบไปแบบนั้นเขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปใกล้แบบใกล้มากจนใบหน้าของฉันกับเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว เราสองคนจ้องตากันวูบหนึ่ง เขายิ้มให้ก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาหาฉัน ฉันหลับตาลงจากนั้นก็...

ผลั๊ว!!!

ตุบ!!!

"โอ๊ยยยยยยัยกล้วยเน่าเธอต่อยฉันทำไมวะ" พอได้ยินเสียงร้องของคนตรงหน้าฉันก็ลืมตาขึ้นเพื่อดูผลงานของตัวเอง

"5555สมน้ำหน้าเป็นไงโดนหมัดกล้วยละเป็นไงหายหื่นบ้างยัง อย่าคิดจะมาจูบกล้วยอีกไม่งั้นจะเจอแบบนี้"