รอยดูด

​

แผ่นดิน....

ผมนั่งรอยัยกล้วยเน่าที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อันที่จริง..ผมไม่ได้กลับมาเอาของหรอกแต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมันทำให้ผมต้องกลับมารับยัยตัวยุ่งนี่ไปมหาลัยด้วย และผมก็ดันบังเอิญมาได้ยินยัยนี่กำลังคุยกับไอ้แดนไทยอยู่ อันที่จริงผมก็ไม่ได้อะไรหรอกนะถ้ายัยกล้วยจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแต่มันต้องไม่เกี่ยวกับไอ้แดนไทยลูกพี่ลูกน้องของผม ถามว่าผมมีปัญหาอะไรกับมัน..มันก็มีมาตลอดตั้งแต่เด็กนั่นแล่ะ นับย้อนไปก็มีตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อ คือพ่อมันกับพ่อผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแล้วทีนี้ตอนสมัยวัยรุ่นพ่อผมกับพ่อมันตามจีบแม่ผมแต่สุดท้ายแม่ผมก็เลือกพ่อพ่อมันเลยฝังใจและไม่พอใจคิดว่าที่แม่เลือกพ่อเพราะพ่อรวยกว่าตั้งแต่นั้นมาพ่อผมกับพ่อมันก็ไม่ลงรอยกันมันเลยลามมาถึงรุ่นผม ไอ้แดนไทยมันพยายามทำทุกอย่างให้เหนือกว่าผมตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามรวมถึงเรื่องยัยกล้วยเน่านี่ด้วย ตอนแรกเลยมันไม่เคยสนใจยัยกล้วยแต่พอมันรู้ว่าปู่ย่าของผมมีสัญญาระหว่างกันว่าถ้าโตมาให้ผมกับยัยกล้วยเน่าแต่งงานกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมามันก็เอาตัวมาใกล้ชิดทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี จนผมหมั่นไส้ ตอนที่ยัยกล้วยเน่าจมน้ำคนที่กระโดดลงไปช่วยก็คือผมเพราะผมเป็นสาเหตุให้ยัยกล้วยจมน้ำแต่กลับกลายเป็นไอ้แดนไทยมาเอาหน้าซึ่งตอนนั้นมันก็ไม่ปฏิเสธว่ามันไม่ได้เป็นคนช่วยผมก็เลยไม่พูดอะไรในเมื่อมันอยากได้หน้าอยากเป็นสุภาพบุรุษก็เอาที่มันสบายใจ แล้วไอ้ที่มันไปเรียนต่อเมืองนอกก็เพราะพ่อมันรู้ว่าผมจะไปเรียนต่อพ่อมันก็รีบให้ไอ้แดนไทยไปก่อนทำให้เหมือนกับว่าผมตามมันไปทั้งที่จริงแล้วเรื่องไปเรียนต่อพ่อแม่ผมแพลนไว้นานแล้วสุดท้ายผมก็เลยตัดสินใจเรียนที่ไทยแทน

"เสร็จแล้ว" ผมหันไปมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน ตอนนี้ยัยกล้วยสวมชุดนักศึกษาซึ่งมันแปลกตาไปมากเพราะปกติเวลาผมกลับบ้านผมจะเห็นยัยนี่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมตลอด

"มหาลัยยังไม่เปิดจะใส่ชุดนักศึกษาเพื่อ??"

"ก็กล้วยเห็นพี่ใส่กล้วยก็เลยอยากใส่บ้างแล้วอีกอย่างจะได้ชินไงเพราะกล้วยไม่เคยใส่ชุดนักศึกษาเลยพี่ว่ามันเหมาะกับกล้วยป่ะ" ยัยตัวยุ่งหมุนตัวทั้งที่ขายังใส่เฝือก 

"ก็พอดูได้" ผมมองแบบนั้นจริงๆ ยัยนี่ใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกับว่าซื้อครั้งเดียวจะใส่จนเรียนจบเสื้อก็ตัวใหญ่รุ่มร่ามกระโปรงก็ยาวเกือบถึงพื้น ไม่รุ้อะไรดลใจให้ใส่ชุดนักศึกษาแบบนี้ 

"เหอะจะชมสวยสักนิดก็ไม่มีเลยเนอะ"

"ก็ถ้าใส่แล้วสวยฉันก็ชมละสิแต่นี่มันไม่สวยไง"

"อืมมม หรือว่ากล้วยเปลี่ยนเป็นอีกชุดดี พี่รอแป๊บนะ"

"เห้ยไม่ต้องฉันรีบ!!!" ผมตะโกนเรียกตามหลังแต่ก็ไม่ทันยัยนี่กระโดดเหยงๆเข้าห้องไปแล้ว ทำให้ผมต้องเสียเวลานั่งรออีกซึ่งไม่รู้จะต้องรออีกกี่นาที

"เสร็จแล้วชุดนี้เป็นไงสวยไหม" ผมหันไปถึงกับอึ้งแดกเพราะชุดนักศึกษาที่ยัยกล้วยใส่ตอนนี้มันทั้งรัดทั้งสั้นนมแม่งแทบจะปริออกมาแล้วกระโปรงก็สั้นไปถึงไหนต่อไหน

"ไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิม" ผมสั่งเสียงสั่นแต่สายตาก็ยังจ้องยัยตัวยุ่งไม่กะพริบตา

"ไม่เปลี่ยนหรอกชุดนี้แล่ะสวยดี^^"

"ฉันสั่งให้ไป.."

"อย่าเรื่องมากได้มั้ยกล้วยขี้เกียจเปลี่ยนแล้ว" 

"แต่..."

"เอ..ที่ให้ไปเปลี่ยนเพราะหวงหรือเปล่า กล้วยใส่ละสวยใช่มั้ยล่ะ"

"มโนเก่งไม่มีใครเกิน เธออยากจะแต่งแบบไหนยังไงก็แล้วแต่เธอเลยละกันมันตัวเธอไม่ใช่ตัวฉัน" ผมเดินออกมาจากห้องแล้วให้ยัยตัวแสบนี่เดินตามออกมา

กล้วย...

ฉันแอบยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นอากัปกิริยาของอิพี่ดิน หึคนปากเสียแบบเขาต้องเจอแบบฉันนี่ว่าฉันไม่สวยใช่ไหม หาความเป็นผู้หญิงไม่เจอใช่ไหมฉันก็เลยใส่ชุดนักศึกษาที่ฉันไม่คิดว่าจะหยิบเอามาใส่ คือชุดนี้เพื่อนฉันซื้อให้เป็นของขวัญที่ฉันสอบได้ทุนเรียนฟรี พวกมันบอกว่าสาวๆที่กรุงเทพเขาฮิตใส่กันแบบนี้พวกมันก็เลยซื้อมาให้ฉันลองใส่ดู

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของอิพี่ดินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่กว่าจะเดินลงมาถึงรถก็เล่นเอาหอบไปเหมือนกันเพราะฉันต้องใช้ไม้ค้ำช่วย ฉันหวังว่าจะหายก่อนมหาลัยเปิด

ระหว่างทางนั่งรถมามหาลัยฉันก็คอยมองคอยสังเกตว่าจากคอนโดมาถึงมหาลัยใช้เวลากี่นาทีแล้วมีรถเมล์ผ่านไหม ซึ่งจากที่นั่งรถอิพี่ดินมาใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีมันก็ไม่ได้ไกลมากสำหรับฉันแต่ถ้าต้องขึ้นรถเมล์ฉันคงต้องเผื่อเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง

เขาขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกบริหารซึ่งก็คือตึกที่ฉันต้องมาเรียนเพราะฉันเรียนคณะบริหาร เขาใจดีกับฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยมาจอดถึงหน้าตึกเลย

"ขอบคุณนะพี่ดินที่มาจอดตรงนี้พอดีกล้วยจะได้ไม่ต้องเดินหาตึกบริหาร"

"เธอว่าไงนะ เธอเรียนบริหารงั้นเหรอ"

"เอ้อ ทำไมมีอะไร" ฉันถามเขาแบบงงๆที่เห็นเขาทำหน้าแปลก

"ฉันเรียนบริหาร" เขาตอบแบบเซ็งๆ

"ห๊ะ พี่ก็เรียนบริหารเหรอ" ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาเรียนบริหารเหมือนกัน โอยอะไรจะซวยขนาดนี้ อยู่คอนโดกับเขาไม่พอยังมาเรียนคณะเดียวกันอีก

"เออดิ แม่งอะไรจะซวยขนาดนี้วะกู"

"คิดว่าตัวเองซวยคนเดียวหรือไง ถ้ารู้ว่าเรียนคณะเดียวกับพี่กล้วยไม่เลือกคณะนี้หรอกจะบอกให้"

"พูดตอนนี้มันช่วยอะไรได้เอาเป็นว่าถ้ามีใครถามว่าเธอกับฉันเป็นอะไรกันก็บอกไม่ได้เป็นอะไรกันเข้าใจไหม"

"มันก็ต้องบอกแบบนั้นอยู่แล้วไหมเราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆนอกจาก...ว่าที่ผัวเมียในอนาคต" ฉันยั่วประสาทเขาเล่นเพราะรำคาญกับคำพูดของเขาที่ทำเหมือนกับว่าฉันอยากจะบอกใครต่อใครว่าเป็นอะไรกับเขาอย่างงั้นแล่ะ

"ก็ลองพูดแบบนั้นดูดิเธอเจอดีแน่"

"ทำไมถ้ากล้วยพูดแบบนั้นพี่จะทำไม"

"ก็จะทำให้มันเป็นจริงยังไงล่ะ เป็นตอนนี้เลยไหม ยิ่งใช่สุดยั่วเยขนาดนี้อ่ะ" เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าทำเอาฉันโมโหเลือดขึ้นหน้า

"ไอ้บ้ากามไอ้หื่นไอ้โรคจิต"

"หึ ถ้าเธอกล้าใส่ชุดสั้นๆแบบนี้ลงจากรถเธอจะเจอยิ่งกว่าฉันอีกไม่เชื่อก็ลองลงไปเดินดู"

"คิดว่ากลัวหรือไง ใครๆเขาก็ใส่กันทั้งนั้นแล่ะ" ฉันไม่สนใจอิพี่ดินฉันเปิดประตูลงจากรถแล้วใช้ไม้เท้าพยุงตัวเองขึ้นไปบนตึกบริหารที่มีนักศึกษาอยู่บ้างประปรายแต่ไม่ได้มากเพราะมันยังไม่เปิดเทอม และพอฉันก้าวขาขึ้นไปสายตาแทบทุกคู่ก็หันมามองที่ฉันเป็นตาเดียวจนทำให้ฉันเริ่มประหม่าจนก้าวขาไม่ออก จนกระทั่งฉันรู้ว่าพวกเขาไม่ได้มองฉันแต่เป็นคนที่กำลังเดินมาหาฉันต่างหาก

"กล้วย!!!"

"อ้าวซีนิว^^" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจฉันไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่แต่เขาไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาหรอกนะเขาใส่ชุดธรรมดาที่ดูดีดูหล่อสมกับเป็นพระเอกซีรี่ส์ นี่อย่าบอกนะว่าเขาก็เรียนบริหารอีกคนถ้าใช่นี่คือความโชคดีของฉันเลยนะที่จะได้มีเพื่อน แต่เขาจะยอมเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่าเพราะเขาเป็นถึงดารามีชื่อเสียงส่วนฉันเป็นแค่ยัยกล้วยบ้านนอกที่ไม่มีอะไรคู่ควรจะเป็นเพื่อนของเขาเลย

"นายเรียนคณะบริหารเหรอ"

"อืมใช่"

"ดีใจจัง"

"แปลว่าเธอก็เรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"

"ใช่แล้ว^^"

"ว่าแต่เธอมาทำไมที่นี่ขาก็ยังเจ็บอยู่"

"ฉันตามพี่ดินมาน่ะเขามาฉันก็เลยขอตามมาด้วย"

"อ่อ"

"ว่าแต่นายมาทำอะไร"

"ก็อยู่บ้านไม่มีอะไรทำก็เลยตามพี่ชายฉันมาด้วยน่ะ"

"นายมีพี่ชายด้วยเหรอ" 

"อืมมใช่ พี่ชายฉันเป็นเพื่อนสนิทพี่ดินด้วยเหมือนกันนะเผื่อเธอไม่รู้"

"อ่อเหรอ อืมม" ฉันตอบแบบไม่ได้ใส่ใจเพราะมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว

"ว่าแต่ขาเธอเป็นยังไงบ้างใช้ไม้ค้ำคล่องบ้างหรือยัง"

"ก็พอได้แล้วอ่ะ"

"หวังว่าจะเอาออกทันก่อนมหาลัยเปิดนะ"

"ฉันก็หวังแบบนั้น

หลังจากนั้นซีนิวก็พาฉันเดินดูอะไรต่างๆภายในตึก เออลืมบอกไปว่าเขาเรียนปีหนึ่งเหมือนฉันแต่ที่เขาคุ้นเคยกับที่นี่เพราะเขาชอบตามพี่ชายมาที่นี่บ่อยๆเขาก็เลยรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ฉันรู้สึกดีที่มีเขาเป็นเพื่อนซีนิวเขาไม่ถือตัวทั้งที่เขาเป็นดารามีชื่อเสียง ซึ่งระหว่างที่เราเดินดูนั่นดูนี่ก็มีนักศึกษาหลายๆคนมองมาทางฉันซีนิวแล้วซุบซิบคุยกันซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาซุบซิบอะไรกัน อาจจะเพราะเห็นซีนิวก็ได้เพราะใครๆก็รู้จักคงไม่มีใครสนใจฉันหรอก

หนึ่งเดือนต่อมา...

หลังจากที่ฉันใช้ชีวิตอยู่กับอิพี่ดินมาได้หนึ่งเดือนมันทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นพวกวันๆไม่ทำอะไรนอกจากพาผู้หญิงมานอนด้วย คือตั้งแต่ฉันมาอยู่กับเขาฉันเห็นเขาพาผู้หญิงเขาห้องออกห้องเป็นว่าเล่นแล้วแต่ละคนก็สวยๆแจ่มๆกันทั้งนั้นแล้วก็ไม่ซ้ำหน้าด้วยแต่ที่เห็นมาบ่อยที่สุดก็น่าจะเป็นผู้หญิงที่ชื่อเมย่านั่นแล่ะ มันเลยทำให้ฉันชินกับสิ่งที่เห็นและได้ยินแต่พักหลังตั้งแต่ฉันว่าเขาไปเรื่องเสียงดังเขาก็เบาเสียงลงแต่ก็มีเล็ดลอดออกมาบ้างซึ่งฉันก็ทำได้แค่..ทำใจ

และแล้ววันที่ฉันเฝ้ารอก็มาถึงวันที่ฉันจะได้ถอดเฝือกออกสักที ฉันดีใจมากแต่คุณหมอก็บอกว่าให้ฉันระวังอย่าให้ล้มอีกเพราะถ้าล้มกระดูกอาจจะประสานกันยากและรักษานานกว่าปกติ ฉันคงไม่ซุมซ่ามอีแล้วล่ะ และคนที่พามาส่งก็คือพี่ดินที่ตอนแรกเขาลืมไปแล้วว่าวันนี้เขาต้องพาฉันมาถอดเฝือกคือเขาไม่กลับมานอนคอนโดเกือบอาทิตย์แล้วเห็นว่าไปเที่ยวทะเลกับพวกเพื่อนๆกับสาวๆล่ะมั้งจนฉันต้องโทรตามเขาถึงตาลีตาเหลือกกลับมาที่ห้องเพื่อรับฉันไปโรงพยาบาลแต่สภาพที่เขากลับมามันดูแทบไม่ได้เลย คือฉันไม่รู้ว่าเขาไปโดนตัวอะไรกัดมาคอเขามีแต่รอยแดงช้ำไปทั้งคอมันดูน่ากลัวมากๆ

บนรถ....

"กล้วยว่าพอถึงโรงพยาบาลพี่ไปให้หมอตรวจดูสักหน่อยก็ดีนะ" ฉันมองที่คอเขาเป็นระยะๆเพราะมันน่ากลัว

"ตรวจ??ตรวจอะไร"

"ก็ตรวจพี่ไงไม่รู้ไปโดนอะไรกัดมาคอมีแต่รอยเต็มเลย น่ากลัวอ่ะ" พอฉันพูดเขาก็เอามือลูบคอตัวเองแล้วส่องกระจกส่องหลังก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอเหมือนมันเป็นเรื่องตลก

"หัวเราะอะไร ไม่กลัวหรือไง"

"กลัวทำไมก็แค่รอยดูด"

"รอยดูด??" ฉันเริ่มตงิดตงิดละรอยดูดงั้นเหรอ

"อืม อีกหน่อยถ้าเธอมีแฟนเธอก็จะโดนแฟนเธอดูดเหมือนกันนั่นแล่ะ"

"นี่อย่าบอกว่าผู้หญิงของพี่ดูด...เอ่อดูดคอพี่อ่ะ"

"เออดิ ดูดไปกระแทกไปฟินจะตาย"

"อี๊...น่าเกลียดที่สุด"

"น่าเกลียดอะไร เสียวจะตายไม่เชื่อก็ลองมีแฟนดูดิ"

"พอเลยไม่ต้องแนะนำกล้วยไม่มีแฟนหรอกกลัวเจอบ้ากามแบบพี่"

"เหอะมีแฟนบ้ากามเธอจะฟินจะเสียวจนร้องขอชีวิต" เขาส่งสายตาสื่อความหมายมาจนฉันต้องรีบหลบเพราะตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ฉันเป็นอะไรไปนะ

​