6. ผู้หญิงหน้าด้าน!

“อื้อ….หน้าตาไม่ผ่าน แต่รสชิตผ่านเลยนะคะ อร่อย…อื้ม….” เจนลดาชิมไปแล้วทำหน้ายิ้มออกมา เมื่อเธอได้ลิ้มรสเค้กที่อาร์มทำมาให้ทาน จนครีมเค้กเลอะที่มุมปากของเธอ

“เรานี่นะ กินอะไรเลอะเทอะจริงๆ…พรึบ…” อาร์มมองเธอแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะเอามือเอื้อมไปเช็ดมุมปากให้เธออย่างอ่อนโยน

สายตาของธามไทก็มองไปเจอชอตที่ผู้ชายคนนี้เอามือเช็ดปากให้ยัยจอมโก๊ะนี่พอดี เขาก็มองแล้วเบะปากใส่ทันที เพราะมันดูน่าหมั่นไส้มากๆ

“หึๆ…พี่อาร์มทำแบบนี้แล้วหนูขนลุกเลยนะคะเนี่ย…นี่พี่คงไม่ได้ชอบหนูจริงๆใช่ไหมเนี่ย” เจนลดาแลสายตามองเขาแล้วเอ่ยถามออกไป

“เซ่อๆซ่าๆแบบเราใครจะไปชอบลงหึ อย่ามโนไปหน่อยเลยน่า อ่ะ กินเข้าไป” อาร์มเจอคำถามของเธอแล้วก็ปฏิเสธไปทันที เพราะเธอดูหน้าของเขาซะจริงจังเชียว

“แน่เหรอคะ…ไม่ใช่ว่ามาแอบชอบเพื่อนของแบมนะคะ” แบมบี้พูดแซวไปแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา เพราะท่าทางทีเล่นทีจริงของรุ่นพี่คนนี้ทำให้เธออดคิดไม่ได้เลยจริงๆ

“แบมบี้ พี่เขาไม่ได้ชอบก็ไม่ได้ชอบสิ แกยังจะมาแซวอีกนะ เดี๋ยวเถอะ…เขาอุตส่าห์ทำเค้กมาให้กินแล้วยังจะว่าเขาอีก” เจนลดาพูดบ่นเพื่อนสาวไป

“ฉันก็แค่แซวเล่นๆเองแก พี่อาร์มไม่โกรธหรอกใช่ไหมคะ” แบมบี้ตอบไปแล้วก็ยิ้มแห้งๆใส่อาร์มทันที

“พี่จะโกรธน้องแบมบี้คนสวยได้ยังไงล่ะ…ลองชิมของพี่ดูว่าอร่อยไหม” อาร์มตอบไปด้วยรอยยิ้ม แล้วก็คะยั้นคะยอให้แบมบี้ชิมเค้กของเขาบ้าง จากนั้นเขาก็นั่งมองสองสาวทานเค้กของเขาด้วยรอยยิ้ม โดยเฉพาะเจนลดาที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยเลย ทำให้เขานั้นอดยิ้มไม่ได้เลย

“แกมองพวกเขาทำไมวะธาม แกรู้จักเหรอวะ” มาร์ชเอียงหูกระซิบถามเพื่อนหนุ่มไป เพราะเห็นสายตาของเพื่อนหนุ่มมองไปทางโต๊ะข้างๆหลายครั้งเลย จนเขาที่จะพูดกับเพื่อนหนุ่มนั้นมองตามไปจนอดที่จะถามไม่ได้เลย

“เปล่า แค่ดูน่ะว่าเขาไม่มือหรือไงถึงกินคนเดียวไม่ได้” ธามไทพูดด้วยเสียงเรียบแล้วเขาก็หันกลับมาหาเพื่อนหนุ่มอย่างไม่สนใจโต๊ะข้างๆอีก

“อ่าวไอ้นี่ คนเขามีความรักไหมวะ เขาจะป้อนอะไรกันมันก็ปกติไหมวะ คนที่ไม่ปกติน่ะคือแก ไอ้คนไม่รู้จักความรัก” มาร์ชพูดตอบเพื่อนหนุ่มไป เพราะเขาก็ทันเห็นโต๊ะข้างๆพูดคุยกันแล้วป้อนเค้กให้กันพอดี เขาก็ว่ามันน่ารักดีออก ดูเป็นความรักวัยใสดี

“หึ…แล้วไงวะ ฉันไม่ได้ต้องการความรักจากใครนิวะ…” ธามไทพูดตอบไปแบบชัดเจน เพราะสำหรับเขาไม่คิดว่าจะมีความรักได้หรอก เพราะผู้หญิงที่เข้าหาเขาส่วนใหญ่ก็เพราะเขาหล่อรวยทั้งนั้น มันเลยทำให้เขาไม่อยากจะตามหาความรักจอมปลอมกับคนพวกนี้

เสียงของธามไทก็ทำให้โต๊ะข้างๆอย่างเจนลดานั้นพากันหันมามองทันที เพราะเขาค่อนข้างพูดเสียงดังเลย

“อ่อ ขอโทษทีครับ เพื่อนพี่เสียงดังไปหน่อย…” ชินรีบหันไปพูดกับโต๊ะข้างๆทันที เพราะมันดังจริงๆ ดังจนเขาเกรงใจโต๊ะข้างๆเลยเนี่ย

“ไม่เป็นไรค่ะพี่..แต่ถ้าเพื่อนพี่อนรู้จักความรัก ก็ให้มาทำความรู้จักกับหนูได้นะคะ…เดี๋ยวหนูจะสอนให้รู้จักความรักเองค่ะ…” เจนลดารีบตอบไปทันที ก่อนจะยิ้มส่งไปให้ธามไทแบบไม่อายเลยสักนิด เพราะเธอถือคติที่ว่าด้านได้อายอด

พอทุกคนได้ยินแบบนั้นก็อึ้งกันไปเลยไม่คิดว่าสาวน้อยโต๊ะข้างๆจะตอบมาแบบนี้ ทั้งๆที่ผู้ชายที่พึ่งป้อนเค้กเธอก็นั่งอยู่ข้างๆเธอด้วย ส่วนแบมบี้ก็ทำหน้าเหวอออกมาแล้วอยากจะตบมือให้กับความกล้าของเพื่อนสาวจริงๆที่พูดไปแบบนี้ ต่างจากอาร์มที่อึ้งจนพูดไม่ออกเลยที่เจนลดาไปรุกจีบรุ่นพี่ที่สาวๆในมหาลัยคลั่งไคล้

“โอ้โห น้องคนนี้มันกล้าเว้ยเห้ย ไอ้ธาม…น้องเขาอยากจะสอนความรักให้แกว่ะ ฮ่าๆ….” มาร์ชพูดไปแล้วเขาก็หัวเราะออกมาทันที ที่มีสาวเนิร์ดมาพูดแบบนี้กับเพื่อนของเขา มันก็ทำให้เขานั้นอดขำไม่ได้เลย เพราะน้องคนนี้ไม่ใช่สเปคของเพื่อนเขาเลย ถือว่าน้องเขากล้ามากเลยนะนั่นที่มาถามเพื่อนเขาแบบนี้

“หึ ฝันไปเถอะ เงอะงะเซ่อซ่าอย่างเธอจะมาสอนอะไรฉันได้…แล้วรู้เอาไว้ซะนะ ว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงเฉิ่มๆแบบเธอ…” ธามไทพูดไปแล้วมองหน้าของเด็กสาวอย่างจดจ้อง เพราะเธอกล้ามากจริงๆที่มาพูดแบบนี้กับเขา คิดว่าเขาจะสนใจยัยเฉิ่มแบบเธอหรือไง

“งั้นพี่ก็จำไว้นะคะว่าหนูจะจีบพี่…แล้วก็จะจีบให้ติดด้วย….”เจนลดาเอามือท้าวคางแบบชิวๆแล้วเธอก็พูดไปแบบเล่นหูเล่นตาใส่เขาแบบกวนๆ เพราะถ้าเธอไม่ทำแบบนี้เธอก็ไม่เป็นที่จดจำของเขาน่ะสิ อย่างนี้แหละเขาจำเธอได้ขึ้นใจแน่ๆ

“หึๆ เอาแล้วเว้ย…น้องเขารุกแกแรงเลยนะเนี่ยไอ้ธาม…แกก็ลองให้น้องเขาจีบแกหน่อยสิวะ…ฮ่าๆ…” มาร์ชพูดแซวไปแล้วก็หัวเราะขำๆออกมา

“น้องเขาก็น่ารักดีออก…แกให้โอกาสน้องเขาหน่อยสิวะ…” ชินพูดเสริมไปแลวก็หัวเราะออกมาอย่างขำๆไม่แพ้กัน เพราะเพื่อนของเขาไม่เคยถูกผู้หญิงจีบแบบนี้สักคน

ธามไทถูกเพื่อนของเขาหัวเราะใส่ก็กัดแฟนแน่นแล้วมองไปทางยัยจอมโก๊ะนี่ทันที ก่อนจะลุกขึ้นด้วยท่าทางมึนตึงแล้วเขาก็เดินไปหาเธอ

“ลุกไปคุยกันเดี๋ยวนี้…ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับเธอ…ลุกมา…” ธามไทพูดไปก็เข้าไปจับแขนของเด็กสาวให้ลุกมากับเขา

“เดี๋ยวสิครับ พี่จะพาเจด้าไปไหน…” อาร์มจับมือของธามไทไว้แล้วเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าดุดัน

“ไม่เป็นไรค่ะพี่อาร์ม เจด้ารู้จักกับพี่เขาค่ะ เดี๋ยวเจด้ามานะคะ แบมอยู่กับพี่อาร์มรอฉันแปปนะ อื้อ…” เจนลดาพูดยังไม่ทันจบเธอก็โดนรุ่นพี่สุดหล่อฉุดกระชากมือให้เดินออกไปกับเขาแล้ว

ธามไทก็ลากตัวเธอออกมานอกร้านกับเขาแล้วเขาก็พาเธอไปยืนคุยกันที่ข้างร้านเพราะมันลับหูลับตาคน เขาก็ดันตัวเธอไปชิดผนังแล้วเขาก็เอามือยันไว้แล้วมองเธอด้วยสายตาจดจ้อง ส่วนเจนลดาก้มองเขาอย่างรู้สึกประหม่าเลย ยิ่งเงยหน้ามองเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาตัวใหญ่กว่าเธอมากเลย

“นี่เธอสนุกมากใช่ไหมห้ะที่มากวนประสาทฉันได้…” ธามไทพูดออกไปแล้วเขาก็มองเธอแบบจดจ้องเลย ถ้าเขาไม่จัดการเธอ ถ้าเจอเธออีกเขาก็คงโดนเพื่อนล้อไม่หายแน่

“เปล่านะคะ หนูไม่ได้กวนนะคะ แต่หนูจะจีบพี่จริงๆค่ะ…ขอหนูจีบพี่หน่อยได้ไหมคะ…” เจนดลาพูดตอบไปแบบใจสู้สุดฤทธิ์ เพราะมาถึงขนาดนี้แล้วต้องเอาให้เด็ดขาดไปเลย เธอจะถอยไม่ได้

“ไม่ได้ เพราะฉันไม่ได้ชอบเธอ..หยุดความคิดของเธอเอาไว้แค่นี้ซะ แล้วอย่ามาพูดจาแบบนี้อีก…ถ้าฉันถูกเพื่อนหัวเราะเยาะเพราะเธออีก ฉันเอาเธอตายแน่” ธามไทพูดขู่เธอไปด้วยสีหน้าจริงจัง

“จุ๊บ….” เจนลดาถูกเขาปฎิเสธอย่างไร้เยื้อใยแบบนั้นก็มองเขาแบบจดจ้อง ก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นแล้วเธอก็จุ๊บปากของเขาทันที

“รู้ไว้นะคะว่าหนูจะเอาพี่มาเป็นแฟนให้ได้ จุ๊บเมื่อกี้ฝากไว้ก่อนนะคะ แล้วหนูค่อยให้พี่มาเอาคืนทีหลัง…หึๆ…” เจนลดาพูดบอกไปแล้วยักคิ้วใส่เขาแบบท้าทายเขา

ธามไทที่ถูกยัยโก๊ะนี่จุ๊บปากอย่างไม่ทันตั้งตัวก็อึ้งเลยทันที เพราะเขาไม่คิดว่ายัยเด็กนี่จะใจกล้าทำถึงขนาดนี้ เขาก็ถอนตัวออกห่างจากเธอทันที แล้วมองเธอพูดตอบเขาด้วยสีหน้าท้าทายเขาแบบสุดๆ

“ฉันไม่เคยเจอใครที่จะหน้าด้านเท่าเธอมาก่อนเลย นิสัยและท่าทางของเธอมันแรดกว่าการแต่งตัวใสๆซื่อๆของเธออีกนะเนี่ย…ฉันมองผิดไปจริงๆ…อย่าคิดว่าเธอจะมาจุ๊บฉันได้อีก…” ธามไทพูดไปก็เอามือเช็ดปากของเขาทันที

“ฮ่าๆ เคยได้ยินไหมคะพี่ว่าด้านได้อายอดน่ะ…ถ้าพี่ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบหนูงั้นพี่ก็ดูไว้นะคะ เพราะหนูจะทำให้พี่ลืมหนูไม่ลงเลยค่ะ..อ่อ แล้วก็จำไว้นะคะว่าหนูชื่อเจด้า..แฟนในอนคตของพี่ค่ะ…” เจนลดาพูดบอกไปแล้วยิ้มใส่เขาไปพร้อมกับขยิบตาใส่เขาแล้วทำมือเหมือนแมวที่พร้อมจะขย้ำเขา จากนั้นเจนลดาก็เดินกลับเข้าไปในร้านทันที

“ผู้หญิงบ้าอะไรวะเนี่ย เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ หน้าด้านโคตรเลยแม่ง…” ธามไทพูดไปแล้วมองตามร่างบางไปแบบอารมณ์เสีย ก่อนจะเอามือมาแตะที่ปากของตัวเอง ที่ถูกยัยเด็กนี่จุ๊บเมื่อกี้ ดีนะที่ไม่มีใครมาเห็น ไม่งั้นเขาคงได้อายยิ่งกว่านี้แน่

ธามไทโมโหจนหมดอารมณ์ที่จะไปนั่งทานข้าวข้างในแล้ว เขาเลยส่งข้อความไปบอกเพื่อนของเขาว่าเขาไม่กงไม่กินมันแล้ว เขาจะกลับแล้ว

ด้านเจนลดาก็เดินกลับเข้ามาอย่างอารณ์ดี จนทุกคนที่นั่งรออยู่นั้นมองแบบลุ้นๆ จนเพื่อนของธามไทนั้นมองอย่างแปลกใจที่เด็กสาวเข้ามาด้วยรอยยิ้มแบบนั้น จนกระทั่งเพื่อนของเขาส่งข้อความมาว่าไม่ทานแล้ว และตอนนี้มันก็กลับไปแล้ว ทำให้ชินและมาร์ชนั้นมองหน้ากันแบบอึ้งๆทันที ที่เด็กสาวคนนี้นั้นทำให้เพื่อนของเขาหนีกลับไปแบบนั้น

“นี่น้องทำอะไรเพื่อนพี่เนี่ย มันถึงได้กลับไปแบบนั้น” มาร์ชเอ่ยถามออกไป เพราะเขาไม่ได้ตามออกไปดูข้างนอกเลยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ พี่เขาโมโหแล้วกลับไปเองมั้งคะ…ว่าแต่เพื่อนพี่คนที่หนูชอบนี่เขาชื่ออะไรเหรอคะ” เจนลดาตอบไปก็เอ่ยถามอย่างอยากรู้

“อ่าว นี่น้องไม่รู้จักเพื่อนพี่หรอกเหรอ แล้วน้องพูดว่าจะจีบมันทำไมกันเนี่ย…พวกพี่ก็นึกว่าน้องรู้จักเพื่อนพี่ซะอีก” มาร์ชพูดตอบไปแบบงงๆ

“ก็รู้จักค่ะแต่ไม่รู้จักชื่อ เพราะพี่เขาไม่ยอมบอกชื่อกับหนูนิคะ…สรุปว่าเพื่อนพี่ชื่ออะไรคะ” เจนลดาเอ่ยถามออกไปอย่างอยากรู้

“เพื่อนพี่ชื่อธามไท..แต่น้องอย่าไปยุ่งกับมันเลย อย่างน้องมันไม่สนใจหรอก อย่าเสียเวลาเลย เสียใจเปล่าๆ” ชินพูดบอกไป เพราะเขาว่าเพื่อนเขาไม่มีทางสนใจเด็กคนนี้แน่

“หนูยังไม่ลองเลยแล้วพี่จะรู้ได้ยังไงล่ะคะ อีกหน่อยพวกพี่ได้เห็นหน้าหนูบ่อยๆแน่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ หนูชื่อเจด้าค่ะ…” เจนลดาพูดไปแล้วเธอก็ทำความรู้จักกับเพื่อนของเขาซะเลย

“พี่ชื่อมาร์ช ส่วนไอ้คนนี้ชื่อชิน…ถ้าน้องอยากจะจีบเพื่อนของพี่จริงๆล่ะก็ คืนนี้พวกพี่มีงานรวมสายรหัสกันที่คิงด้อมไพร์ส ถ้าน้องว่างก็แวะไปก็แล้วกัน น้องเจอเพื่อนพี่แน่ๆ..” มาร์ชพูดไปก็แล้วก็ยิ้มออกมา เพราะเขาชอบเด็กคนนี้ เขาว่าใจกล้าดี

“ไอ้มาร์ช แกบอกน้องเขาทำไมวะ เดี๋ยวไอ้ธามก็ด่าเราหรอก” ชินพูดไปอย่างรุ้เลยว่าถ้าธามไทรุ้พวกเขาโดนด่าเละแน่ๆ

“อ่าว ฉันก็แค่อยากจะเห็นไอ้ธามโดนน้องเขาจีบไงวะ ฉันก็แค่ช่วยน้องเขานิดๆหน่อย น้องเขาก็คงไม่บอกมันหรอกว่ารู้มาจากเรา…ใช่ไหมครับน้องเจด้า…” มาร์ชพูดบอกไปก็หันมาหาน้องเขาทันที

“ใช่ค่ะ หนูไม่บอกแน่นอนค่ะ ขอบคุณนะคะพี่มาร์ช…พี่ชิน…หนูจะรูดซิปปากให้แน่นเลยค่ะ ไม่ให้พี่เขารู้ว่าหนูรู้มากจากพี่ๆ” เจนลดาตอบไปแล้วก็ทำหน้ายิ้มออกมาอย่างชอบใจเลย

“เยี่ยม…งั้นเย็นนี้หวังว่าพี่จะได้เห็นอะไรสนุกๆนะ…ป่ะ ไอ้ชิน ไปกันเถอะว่ะ” มาร์ชพูดบอกไปแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเด็กสาว แล้วเขาก็กอดคอกับเพื่อนหนุ่มออกไป

“นี่เจดาจะจีบรุ่นพี่คนนั้นจริงๆเหรอพี่ถามจริงๆ…” อาร์มเอ่ยถามเจนลดาทันทีที่สองคนนั้นออกไป

“จริงสิคะพี่อาร์ม ไม่งั้นเจด้าจะหน้าด้านพูดกับเขาเมื่อกี้ทำไมล่ะคะ…เจด้าชอบพี่เขาค่ะ พี่เขาน่ารัก…” เจนลดาพูดไปแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างชอบใจเมื่อนึกถึงธามไท

“เฮ้อ….งั้นก็ขอให้เราสมหวังก็แล้วกัน พี่กลับก่อนนะ…” อาร์มได้ยินแบบนั้นก็พูดบอกไปด้วยเสียงเศร้าแบบเซ็งๆทันที ก่อนจะขอตัวกลับไป

“จะกลับเลยเหรอคะ ไม่อยู่คุยกันก่อนเหรอคะพี่อาร์ม” เจนลดาทำหน้างงๆออกไป เมื่ออยู่ๆรุ่นพี่ของเธอก็จะกลับดื้อๆซะงั้น

“พี่ต้องเอาเค้กไปให้เพื่อนพี่ต่อน่ะ ไว้เจอกันนะ” อาร์มพูดจบก็เดินออกไปทันที ทำให้เจนลดามองตามแบบงงๆเลย

“ไม่ต้องทำหน้างงเลยแก ฉันว่าพี่อาร์มเขาชอบแกนะแน่ๆ ดูสิ พอแกบอกว่าแกจะจีบพี่สุดหล่อปุ๊บนะ พี่อาร์มคือเปลี่ยนโหมดอารมณ์ทันทีเลยอ่ะแก..” แบมบี้พูดไปอย่างพิจารณา

“แกก็พูดไป พี่อาร์มเนี่ยนะจะมาชอบฉัน…แค่สนิทกันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมาชอบฉันไหมแก…” เจนลดาพูดไปแบบไม่ได้คิดอย่างที่เพื่อนสาวคิด

“จ้ะๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แล้วนี่แกออกไปคุยอะไรกับพี่สุดหล่อเขาหึ เขาถึงได้หนีกลับไปแล้วน่ะ ไม่ใช่ว่าเขาทนความหน้าด้านของแกไหวนะ” แบมบี้พูดไปอย่างจิกกัดเพื่อนสาวอย่างอดไม่ได้ เพราะเพื่อนของเธอรุกจีบพี่เขาแรงจริงๆ

“หึๆ ก็คงงั้นแหละแก เมื่อกี้ฉันจุ๊บพี่เขาไปแล้วด้วยนะ…” เตนลดาพูดไปแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างชอบใจเลย

“อะไรนะเจด้า…นี่แกไปทำอีท่าไหนถึงจูบเขาได้น่ะ…” แบมบี้พูดออกมาอย่างตกใจเลย เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะข้ามขั้นไปเลเวลนั้นแล้ว

“แค่จุ๊บเองแก ไม่ได้จูบสักหน่อย…ก็เขาเอาหน้ามาใกล้ฉันเองอ่ะแก หล่อปานนั้นฉันจะอดใจไหวได้ยังไงล่ะก็เลยจุ๊บเขาไปทีนึง ไว้เดี๋ยวได้เขามาเป็นแฟนแล้วฉันค่อยจูบ จะเอาให้ปากแฉะเลยแกคอยดูเถอะ” เจนลดาพูดออกไปแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเพ้อฝัน

“แกนี่มันหื่นจริงๆเลย นี่ขนาดยังไม่ได้จีบเขานะ แกยังจุ๊บเขามาแล้ว ถ้าแกจีบเขานี่แกไม่เสียตัวให้เขาเลยหรือไงยะ…ถ้าพี่แกรู้ว่าแกทำแบบนี้ ตายๆ พี่เจได้มาแหกอกแกแน่ เขาหวงแกแทบตาย แต่แกกลับไม่หวงตัวเลยสักนิด” แบมบี้พูดไปแล้วนึกถึงเจได้เลย ที่หวงน้องสาวอย่างกับไข่ในหิน แต่น้องสาวของเขากลับไม่หวงตัวเลยสักนิด

“ถ้ากับคนอื่นก็หวงนะแก แต่กับพี่เขาฉันห้ามใจไม่ได้อ่ะ พี่เขามันน่ากิน น่าฟัดอ่ะ…แบมบี้…คืนนี้เราไปที่คลับคิงด้อมไพร์สไหมแก…” เจนลดาพูดไปก็หันไปทำตาหลานใส่เพื่อนสาวทันที

“ถ้าคืนนี้แกไปเที่ยวแล้วคืนพรุ่งนี้ที่แกนัดกับพวกมิกกี้ไว้ล่ะ แกจะยังได้ไปไหม ไม่ใช่ว่าพี่ชายแกมาห้ามอีกนะ” แบมบี้พูดไปเพราะพรุ่งนี้พวกเธอมีนัดกันเที่ยวอยู่

“ไปได้แน่นอน ฉันโตแล้วพี่เจไดเขาไม่ว่าหรอก…นะๆ ไม่งั้นก็ชวนมิกกี้กับไอริณมันเที่ยวคืนนี้เลยก็ได้” เจนลดาพูดไปแบบอ้อน

“อืม…ลำพังแค่ฉันคนเดียวคงเอาความแรดของแกไม่อยู่หรอก ฉันคงต้องชวนสองคนนั้นไปด้วยนั่นแหละ…เฮ้อ…ทำไมฉันต้องมีเพื่อนแรดแบบแกด้วยเนี่ย” แบมบี้พูดบ่นไปอย่างอดไม่ได้

“ฉันก็พึ่งจะมาแรดกับคนที่ฉันชอบไหมแก ไม่ได้แรดกับทุกคนซะหน่อย..” เจนลดาพูดไป เพราะกับคนอื่นเธอก็ไม่ได้แรดขนาดนี้ แต่กับคนนี้เธอชอบเขาจริงๆ ไม่งั้นเธอจะแสดงความอยากได้เขาออกมาขนาดนี้เหรอ เขานี่แหละเหมาะที่จะเป็นแฟนของเธอที่สุด เย็นชาแต่อบอุ่นเหมือนพระเอกในนิยายแบบนี้ ถ้าคบกันเขาต้องน่ารักมากแน่ๆ เจนลดาคิดไปอย่างมโนในหัว

แบมบี้ก็มองเพื่อนสาวแล้วส่ายหน้าไปมาทันที จะห้ามก็ไม่ฟังงั้นก็คงต้องให้เพื่อนสาวได้เรียนรู้ชีวิตเอาเองแล้วล่ะ เพราะเธอก็ทำได้แค่เตือนเท่านั้นที่เหลือก็ล้วนแล้วแต่เจนลดาจะตัดสินใจเพราะเธอก็โตพอที่จะคิดว่าอะไรดีไม่ดีได้แล้ว