2.เขาเป็นใคร

ด้านธามไทพอได้ยาสำหรับทาแผลไฟไหม้น้ำร้อนลวกแล้วเขาก็เอาน้ำใส่น้ำแข็งใส่เดินออกมาที่หน้าร้านก่อนจะเห็นยัยจอมโก๊ะกำลังนั่งดูมือของตัวเองอยู่ เขาก็ถอนหายใจใส่แล้วเดินเข้าไปหาทันที

“ปึก…เอามือใส่ลงไปในแก้วนี่แล้วแช่เอาไว้…” ธามไทพูดด้วยเสียงห้วนๆแล้วเขาก็นั่งลงข้างๆเธอพร้อมกับเอาแก้วน้ำวางตรงหน้าเธอไป

“คะ…อ่อค่ะๆ…อื้อ…เย็นเจี๊ยบเลย อ่าส์…แสบโคตรๆเลยอ่ะ” เจนลดาร้องอุทานออกมาแล้วทำหน้ากัดริมฝีปากแบบเจ็บแสบเมื่อมือที่โดนน้ำร้อนลวกของเธอนั้นถูกจุ่มลงไปในน้ำเย็นเฉียบ

“ถ้าเธอไม่ซุ่มซามเธอก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก…ทำอะไรหัดดูตาม้าตาเรือซะบ้าง จะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่นเขา…” ธามไทมองเธอแบบจดจ้องแล้วเขาก็ต่อว่าเธอไปอย่างอดไม่ได้

“ขอโทษค่ะ เดี๋ยวเสื้อของพี่หนูซื้อให้ใหม่ก็ได้ค่ะ เพราะซักแล้วคราบกาแฟมันคงไม่ออกแล้ว ขอพร้อมเพย์ด้วยค่ะ เดี๋ยวหนูโอนค่าเสื้อให้” เจนลดาพูดบอกไปอย่างต้องการแสดงความรับผิดชอบกับเขา เธอเลยอาศัยโอกาสนี้ขอเบอร์เขาทางอ้อมซะเลย เรานี่มันฉลาดจริงๆ

“ไม่ต้อง! เอามือออกมาได้แล้ว แล้วก็ทายาซะ จะได้ไม่เป็นตุ่มน้ำขึ้นมา อ่ะ นี่ยาทาของเธอ…” ธามไทพูดบอกด้วยเสียงห้ามแล้วก็เอาหลอดยาไปวางไว้ตรงหน้าเธอ

“อ่อ ขอบคุณค่ะพี่…พี่ชื่ออะไรเหรอคะ…” เจนลดาถามไปอย่างอยากรู้ชื่อของเขา

“ไม่ต้องอยากรู้จักฉันหรอก เพราะฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอยัยโก๊ะ รีบๆทายาซะ ฉันจะได้รีบไป” ธามไทบอกไปเพราะเขาจะทิ้งเธอไว้ก็ดูจะแล้งน้ำใจ

“แต่หนูอยากรู้จักพี่นะคะ…บอกชื่อหน่อยไม่ได้เหรอคะ พี่ก็ออกจะดูอ่อนโยนนะคะ ทำไมทำตัวเย็นชาจังเลย…” เจนลดาเอามืออีกข้างมาท้าวคางแล้วเธอก็ยิ้มให้เขาไปสดใสเลย ผู้ชายอะไรหล่อเป็นบ้าเลย ขนาดทำหน้าบึ้งยังหล่อยังน่ารักขนาดนี้ มาเรียนวันแรกก็เจอของดีเลยนะเรา

“ฉันไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาตีสนิท สรุปจะทาไหมยาน่ะ…” ธามไทตอบไปแล้วมองเธอแบบดุๆ เพราะเขาชักจะโมโหกับยัยจอมโก๊ะนี่แล้วนะ ถามมากอยู่ได้ เดี๋ยวก็ทิ้งแม่งตรงเลยคนเดียวเลย

“ทา..ทาค่ะ…ทา…. อ่อ พี่คะ ช่วยเปิดให้หน่อยได้ไหมคะ มือเดียวมันเปิดไม่ได้อ่ะค่ะ” เจนลดาหยิบมาแล้วเธอก็ยิ้มใส่เขาไปแล้วทำตาปริบๆใส่เขาไปแบบขอร้อง

“อืม….อ่ะ เอาไป…” ธามไทรับยามาแล้วเขาก็เปิดให้เธอไป

“ขอบคุณค่ะ” เจนลดาขอบคุณแล้วเธอก็รับยามา ก่อนจะเอามือออกจากน้ำเย็นๆในแก้ว เพราะเธอรู้สึกชาเพราะโดนน้ำร้อนหรือเธอลืมความเย็นไปเพราะหน้าหล่อๆของเขาก็ไม่รู้ เธอเอามือออกมาจากน้ำเย็นแล้วเธอก็มองหาทิชชู่ทันทีเพราะมือยังเปียกอยู่ พอเขาเอาทิชชู่มาวางตรงหน้าเธอก็ยิ้มให้แล้วหยิบทิชชู่มาเช็ดมือตัวเองเบาๆ จากนั้นเธอก็ทายาใส่ลงไปแล้วถูกเบาๆอย่างเจ็บแสบ

พอถามไทเห็นเธอทายาแล้วเขาก็ถอนหายใจมาอย่างโล่งอก ก่อนจะก้มมองที่หน้าท้องของเขาแล้วเขาก็ปลดกรดุมเสื้อนักศึกษาลงจนสุดแล้วเขาก็เอายาอีกหลอดที่เขาซื้อมาเปิดแล้วเขาก็เอามือไปถูกไถตรงรอยแดงที่หน้าท้องของเขา

“อื้อหือ….แน่นเปี๊ยะเลย…คุณพระ….อะไรจะขึ้นเป็นลูกๆขนาดนั้นเนี่ย” เจนลดาเงยหน้ามามองแล้วเห็นเขาปลดกระดุมก็กลืนน้ำลงคอเลยทันทีกับหน้าท้องขาวๆของเขา ขนาดมีรอยแดงนะยังเห็นชัดเจนเลยว่ามันเป็นกล้ามหน้าท้องน่ะ ทำให้เขาดูน่ากิน เอ้ยไม่ใช่ ทำให้เขาดูน่ามองมาขึ้นไปอีก…เธอจึงร้องอุทานในใจอย่างอดไม่ได้…

“ขาวจังเลยนะคะ….อ่อ…หนูหมายถึงยาน่ะค่ะ ทามือแล้วมันขาวไม่หายสักทีน่ะค่ะ” เจนลดาพูดบอกไปแล้วแก้ตัวเมื่อเธอเผลอพูดออกมาอย่างน่าอายแบบนั้น

“ก็เธอใส่ยาเยอะมันก็ขาววอกแบบนั้นน่ะสิ…เห้ย…เลือดกำเดาเธอไหล…รีบเงยหน้าขึ้นเร็วเข้า…” ธามไทพูดตอบไปแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมาตอบเธอ ก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเธอเลือดกำเดาไหลออกมา เขาก็รีบดึงทิชชู่ส่งให้เธอทันที

“ห้ะเลือดกำเดาหนูไหลเหรอคะ…อ่อ…สงสัยอากาศจะร้อนน่ะค่ะ…ขอบคุณค่ะพี่…” เจนลดาได้ยินแบบนั้นก็ตกใจรีบเงยหน้าขึ้น จนเลือดมันไหลหยดลงบนเสื้อชุดนักศึกษาของเธอ แล้วเธอก็รีบรับทิชชู่จากเขามาเช็ดจมูกของเธออย่างห้ามเลือดกำเดาที่ไหลออกมาทันที

“เฮ้อ…เธอนี่มันโก๊ะสุดๆจริงๆ ดูสิ เสื้อเธอเลอะเลือดแล้วน่ะ..ใครได้เธอไปเป็นแฟนนี่ต้องโชคร้ายสุดๆแน่…” ธามไทพูดไปก็ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจกับความโก๊ะของเธอ ที่สร้างเรื่องไม่หยุดเลย

“ไม่ขนาดนั้นมั้งคะพี่…ถึงหนูจะเงอะๆงะๆแต่ว่าหนูก็มีมุมน่ารักของหนูนะคะ…ใครได้เป็นแฟนหนูน่ะโชคดีจะตายไป…” เจนลดาพูดตอบโตไปแบบไม่ยอม เพราะเธอน่ะน่ารักขนาดนี้ใครได้เป็นแฟนสิถึงจะโชคดี ไม่ใช่โชคร้ายแบบที่เขาว่า

“ฉันคนนึงล่ะที่ไม่คิดแบบนั้นน่ะ…อ่ะ เอานี่ประคบที่จมูกด้วย เลือดจะได้หยุดไหลออกมา….” ธามไทพูดไปก็เอาถุงใส่น้ำแข็งส่งให้เธอไปประคบที่จมูก

“ขอบคุณค่ะ…” เจนลดารับมาอย่างขอบคุณเขาแล้วเธอก็รีบเอามาประคบที่จมูกของเธอทันที ก่อนจะมองเขาติดกระดุมเสื้อกลับไปอย่างเสียดาย แต่ก็ดีแล้วล่ะ ถ้าเขาเปิดอีกแล้วเลือดกำเดาเธอไหลออกมาอีกจะทำยังไง แค่นี้เธอก็ขายหน้าเขาจะแย่แล้ว เจอหนุ่มหล่อทั้งทีดันมาทำเรื่องหน้าอายต่อหน้าเขาซะได้ ซวยจริงๆเลย

ธามไทก็ติดกระดุมเสื้อจนครบแล้วเขาก็นั่งมองเธออย่างเอ็นดู เพราะเธอคงเป็นเด็กปีหนึ่งแน่ๆดูจากชุดและท่าทางใสๆซื่อของเธอน่ะ ทำให้เขานั้นส่งข้อความไปบอกเพื่อนๆว่าเขาอาจจะเข้าคณะสายหน่อย ให้คนทำหน้าที่รับน้องแทนเขาไปก่อน

เจนลดาก็นั่งประคบไปแล้วก็มองเขาไปแบบพิจารณา เพราะเธอไม่เคยเจอผู้ชายไทยคนไหนจะหน้าตาหล่อราวกับโอปป้าเกาหลีขนาดนี้ หน้าตาแบบนี้เป็นนายแบบได้สบายๆเลยนะเนี่ย แต่จะว่าไปพี่เขาเรียนคณะไหนนะ ถามไปเขาก็คงไม่บอกหรอก ขนาดชื่อเขาเธอถามแล้วเขายังไม่ยอมบอกเลย แค่คิดเธอก็ทำหน้าเซ็งๆออกมาเลย

ผ่านไปสักพักเลือดกำเดาของเจนลดาก็หยุดแล้ว ทำให้เธอรีบเช็ดจมูกและใบหน้าให้แห้งเพราะมันเลอะน้ำจากน้ำแข็งหมดแล้ว

“ถ้าเธอโอเคแล้วงั้นฉันไปก่อนนะ…” ธามไทพูดบอกไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งตรงข้ามเธอทันที

“เดี๋ยวค่ะพี่ ไหนๆพี่ก็ช่วยหนูแล้ว พี่ช่วยไปส่งหนูที่ศูนย์นักศึกษาหน่อยได้ไหมคะ หนูจะไปซื้อเสื้อมาเปลี่ยนน่ะค่ะ ตัวนี้มันเลอะคราบเลือดแล้วใส่ไปก็อายคนอื่นเขาเปล่าๆ แล้วเดี๋ยวหนูจะได้ซื้อเสื้อกับกางเกงคืนให้พี่ด้วย นะคะ…ให้หนูรับผิดชอบกับความซุ่มซ่ามของหนูหน่อยนะคะ…” เจนลดาพูดไปแล้วมองเขาอย่างลุ้นๆว่าเขาจะว่ายังไง

“อืม…งั้นก็ตามมา…” ธามไทมองเสื้อของเธอที่เลอะเลือดและเสื้อของเขาเขาก็ตอบตกลงแต่โดยดี เพราะสภาพของเขาและเธอมันก็แย่ไม่ต่างกันหรอก เขาจึงหันหลังเดินตรงไปที่รถของเขาที่จอดอยู่เยื้องๆกับร้านมินิมาร์ทนี้

“เยส! ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้เบอร์ แต่ได้นั่งรถกับพี่ก็ยังดี…ขอแรดให้ใจลูกสาวคนนี้ชุ่มฉ่ำหน่อยนะคะแด๊ด พี่เขาน่ารักจริงๆ…” เจนลดาพูดไปแล้วเธอก็เดินตามรุ่นพี่สุดหล่อไปทันที ก่อนจะเห็นเขาเดินไปเปิดประตูรถที่เขาขับเธอก็มองแบบอึ้งๆเลยทันที เพราะมันเหนือความคาดหมายของเธอมาก

“อื้อหือ ขับปอร์เช่มาเรียนเลยเหรอเนี่ย หล่อ อ่อนโยน แล้วยังบ้านรวยอีก ถึงจะเย็นชาไปหน่อยแต่ให้คะแนนเต็มร้อยเลย…” เจนลดาพูดออกไป เพราะเห็นแล้วรู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ

“รีบมาสิ…จะไปไหมเธอน่ะ..” ธามไทหันไปเรียกเธอเมื่อเธอเอาแต่ไปยืนมองเขาอยู่ตรงนั้น

“ค่ะพี่ ไปแล้วค่ะ…” เจนลดาตอบเขาแล้วก็รีบวิ่งไปที่รถของเขาทันที ก่อนจะเปิดประตูแล้วเขาไปนั่งในรถขของเขา แล้วธามไทก็เข้าไปนั่งก่อนจะขับรถออกไป

“เห้ยแกนั่นธามพาผู้หญิงที่ไหนขึ้นรถอ่ะแก….รีบถ่ายรูปส่งไปให้เฟรีนดูเร็วเข้า…” อีกมุมหนึ่งที่ขับรถเข้ามาจอดก่อนหน้า ปีใหม่ก็เห็นธามไทพาผู้หญิงขึ้นรถเธอก็รีบถ่ายไว้ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นรถแล้วขับออกไป

“ได้ภาพชัดไหมแก…เอาให้เฟรีนได้เห็นหน้าคนที่มายุ่งกับผู้ชายของมันเลยนะ…” เอริน์เพื่อนสนิทของเฟรีนพูดบอกไป เพราะเพื่อนของเธอนั้นชอบธามไทอยู่ ดังนั้นการที่ธามไทมากับผู้หญิงคนอื่น เพื่อนของเธอต้องรู้

“ชัดอยู่นะ แต่ยัยเนิร์ดนี่ใครอ่ะ…มากับธามได้ยังไงกัน คงไม่ใช่สาวใหม่ของธามหรอกนะแก…” ปีใหม่ตอบไปแล้วซูมดูภาพของผู้หญิงคนนั้นอย่างงงๆว่ามากับธามไทได้ยังไง เพราะปกติแล้วเขาแทบไม่ยุ่งหรือสนใจผู้หญิงคนไหนเลย ขนาดเฟรีนเพื่อนเธอชอบเขามาตั้งหลายปี มีอะไรกับเขามาไม่รู้กี่ครั้ง เพื่อนเธอยังเป็นไม่ได้คบกับเขาเลย

“ไม่มั้งแก ยัยนั่นเนิร์ดซะขนาดนั้นไม่มีอะไรสู้เฟรีนได้เลยนะแก ฉันว่าธามไม่น่าจะตาต่ำไปเลือกแบบนั้นมั้ง…ยัยนี่ต่างกับเฟรีน หรือยัยณิชานั่นเลยนะคะ ” เอริ์นพูดอย่างวิเคราห์ออกไป เพราะผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาหลักเลยตอนนี้ก็มีเฟรีนเซ็กซี่สไตล์สาวฝรั่ง ส่วนณิชาก็สวยแบบไทยๆซึ่งทั้งสองก็ดูต่างจากยัยเนิร์ดที่เขาพาขึ้นรถก่อนหน้านี้มากๆ

“ฉันก็ว่างั้นแหละแก แต่รูปนี่ยังไงก็ต้องส่งให้เฟรีนมันดู…มันจะได้รู้ว่ามันมีศัตรูเพิ่มมาอีกคนแล้ว” ปีใหม่พูดบอกไปแล้วเธอก็กดส่งรูปที่ถ่ายได้ให้กับเพื่อนสาวของเธอทันที จากนั้นเธอและเพื่อนสาวก็ลงไปซื้อของในมินิมาร์ท ก่อนจะไปเข้ากิจกรรมรับน้องที่คณะ

ด้านเจนลดาพอขึ้นรถมากับรุ่นพี่คนนี้แล้วเธอก็ไลน์ไปบอกเพื่อนของเธอว่าไม่ต้องมารับแล้วให้ไปเจอกันที่คณะเลย จากนั้นพอถึงที่ตึกเธอก็ไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ให้ตัวเองแล้วก็ให้รุ่นพี่คนนี้ เพราะเธอทำให้เสื้อของเขาเลอะ เธอก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบ…

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ส่วนเสื้อตัวนี้เดี๋ยวหนูจัดการเอาไปทิ้งให้เองค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้พี่ต้องเสียเวลา…ถ้าท้องของพี่มีแผลอะไรก็ติดต่อหนูมาได้เลยนะคะ หนูพร้อมรับผิดชอบค่ารักษาให้พี่ค่ะ…อ่อ หนูชื่อเจด้านะคะ เผื่อพี่อยากจะรู้จัก” เจนลดาพูดบอกไปแล้วก็ถือถุงเสื้อของเธอและเขาที่เลอะเอาไว้ แล้วเธอก็ยื่นเบอร์โทรและเฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ช่องทางการติดต่อทุกอย่างของเธอให้กับเขาไป เผื่อเขาอยากจะติดต่อเธอ เพราะเธอจะฟลุ๊คไปโดนตาโดนใจเขาเข้าก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ

“ใครอยากจะรู้จักเธอกัน…เรียนที่ตึกไหน เดี๋ยวฉันจะไปส่ง” ธามไทมองหน้าเธอที่ยิ้มมาให้เขา เพราะเขาเจอสายตาแบบนี้จากผู้หญิงมามาก และเขาก็รู้ว่าพวกเธอคิดอะไร ทำให้เขาพูดออกไปอย่างตัดความมโนของเธอทันที เพราะเธอน่ะไม่ใช่สไตล์ที่เขาชอบ เขาก็ตอบไปเธอไปด้วยเสียงห้วนๆแล้วมองแบบจดจ้อง

“อ่อค่ะ…เรียนที่ตึกคณะคหกรรมศาสตร์ค่ะ…” พอเจอปฎิเสธแบบนั้นแล้วเจนลดาก็ทำหน้าเศร้าเลย เพราะเขาไม่อยากจะรู้จักเธอ แถมเขายังเมินกระดาษที่เธออุตส่าห์ตั้งใจเขียนให้เขาอีก เขาคงไม่ชอบเธอนั่นแหละ เธอจึงตอบไปแค่นั้นแล้วทำหน้ายิ้มอ่อนๆไป

“อืม..งั้นก็ไปขึ้นรถ ป่ะ…” ธามไทพูจบแล้วเขาก็เดินไปขึ้นรถพร้อมกับชุดนักศึกษาใหม่ที่ยัยโก๊ะนี้เป็นคนซื้อให้เขา

จากนั้นเจนลดาก็ขึ้นรถหรูของเขาแล้วเธอก็นั่งนิ่งๆไป ก่อนจะชำเลืองสายตามองเขาไปแล้วคิดว่า เขาเย็นชาแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ เมื่อกี้เธอยังรู้สึกว่าเขาอ่อนโยนกับเธออยู่เลยนะ

“กริ้งๆ…กริ้งๆ….” เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเพราะเขาน่าจะเชื่อมกับต่อเพราะเปิดเพลงในรถ ทำให้เสียงเพลงดับลงแล้วเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับหน้าจอเขียนว่า “เฟรีน” เจนลดาก็มองแล้วก็นั่งนิ่งๆเลยทันที เพราะชื่อนี้ต้องเป็นผู้หญิงโทรมาแน่ๆ

“อ่อ..พี่ไม่รับสายเหรอคะ…” เจนลดาเอ่ยถามออกไป เพราะเขาก็เห็นและได้ยินเสียงสายเรียกเข้านี้อยู่แท้ๆ แต่เขาก็เลือกที่จะเมินและไม่สนใจ

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ นั่งเงียบๆไปซะ…” ธามไทหันมามองหน้าเธอแล้วพูดบอกไปด้วยสีหน้าดุๆ ก่อนจะหันกลับไปมองทางหน้ารถต่อ เพราะเขาไม่อยากจะรับสายของเฟรีนตอนนี้

“ค่ะ…” เจนลดาตอบไปก็เบะปากใส่เขาไปอย่างอดไม่ได้ เพราะเธอก็พูดใส่ดีๆยังจะมาตอบแบบกวนๆอีก จะเย็นชาไปถึงไหนกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายแบบนี้ก็ยังมีในโลกน่ะ

ธามไทก็วางสายที่โทรเข้ามาอย่างรำคาญแล้วเขาก็ขับรถเข้าไปจอดที่หน้าตึกคณะคหกรรมศาสตร์ที่ยัยโก๊ะนี่เรียนอยู่ เขาก็หันมามองเธอแล้วก็เจอเธอหันมายิ้มให้เขา เขาก็รู้สึกว่ายัยนี่จะเรียนที่นี่รอดไหม เพราะซุ่มซ่ามแบบนี้คงไม่ไปทำครัวใครเขาไหม้หรอกนะ

“พี่มองหน้าหนูทำไมคะ…” เจนลดาเอ่ยถามออกไป เมื่อเขามองหน้าเธอแล้วก็ไม่พูดไม่จาอะไรเลย แต่ให้ตายเถอะ พอได้มองหน้าเขาใกล้ๆแบบนี้โคตรหล่อเลย ใช้คำว่าเทพบุตรก็ยังได้เลยเนี่ย เฮ้อ ผู้ชายคนนี้ใช้ความหล่อได้เปลืองมากจริงๆ

“ก็มองว่าเมื่อไหร่เธอจะลงจากรถของฉันไง…” ธามไทตอบไปแบบกวนๆ เพราะเขาเอาแต่คิดจนไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำให้ยัยนี่ทักจนเขานั้นเสียฟอร์มเลย

“อ่อค่ะ…จะลงแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ…” เมื่อเขาพูดมาแบบนั้น เจนลดาก็ตอบเขาไปด้วยสีหน้ายิ้มเจือนๆ แล้วเธอเปิดประตูลงจากรถของเขาทันที

พอยัยโก๊ะนี่ลงจากรถของเขาแล้วปิดประตูให้แล้ว ธามไทก็ขับรถออกไปทันทีเพราะเขาต้องรีบไปเข้าร่วมพิธีรับน้องที่คณะ ส่วนเจนลดาก็ได้แต่มองตามเขาไปด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนๆอย่างเสียดาย ที่ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามาเลยสักอย่าง…

“นั่นแน่เจด้า ผู้ชายที่ไหนมาส่งแกอ่ะ…ฉันเห็นนะยะ” แบมบี้พูดออกไปแล้วก็เข้ามาหาเพื่อนสาวด้วยสีหน้ายิ้มอย่างจับผิดเลย

“ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเหมือนกันแก พอดีฉันซุ่มซ่ามทำกาแฟหกใส่เขาน่ะ ก็เลยพาพี่เขาไปซื้อเสื้อแล้วเขาก็อาสามาส่งฉันน่ะ…แต่แกรู้ไหมว่าพี่เขาโคตรหล่อเลย…เสียดายที่เขาไม่บอกชื่อฉัน ไม่งั้นฉันคงหาได้ว่าเขาเรียนคณะอะไร” เจนลดาพูดบอกไปแล้วทำหน้ามุ้ยใส่เพื่อนสาวไป

“นี่เขาหล่อโดนจิตโดนใจแกจนทำให้แกอยากจะรู้จักเขาขนาดนั้นเชียว…ฉันอยากจะเห็นแล้วนะเนี่ย” แบมบี้ถามไปแล้วอยากจะรู้จริงๆว่าหนุ่มหล่อที่เพื่อนสาวพูดถึงน่ะหน้าตาเป็นยังไง

“ถ้าแกเห็นแล้วต่อมความแรดของแกจะแตกแบบฉัน…บอกเลยว่าถ้าฉันได้รู้จักเขานะ ฉันจะจีบเขาให้ได้เลยแก…ต่อให้เขาจะเย็นชา ปากร้ายก็เถอะ เขาก็น่ากินสำหรับฉันอยู่ดีอ่ะ” เจนลดาพูดบอกไปแล้วก็ทำหน้ายิ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม

“เฮ้อ…ฝันกลางวันอีกแล้วนะยะ แล้วนี่แกแต่งตัวอะไรของแกมาเนี่ย ไม่เห็นเหมือนกับที่นัดกับฉันไว้เลย ไหนคะสวยแซ่บเซ็กซี่น่ะ นี่มันป้าชัดๆเลย อย่างนี้ผู้ชายไม่มองเหลียวหลังนะคะเพื่อน…” แบมบี้พูดบอกไปแล้วมองการแต่งตัวของเพื่อนสาวที่ดูเฉิ่มเฉยเป็นยัยป้าเนิร์ดๆเลย

“เฮ้อ….จะสวยเซ็กซี่ยังไงนะ ก็พ่อแล้วก็พี่ชายของฉันดับฝันฉันแล้วน่ะสิ เขาให้ฉันแต่งตัวแบบนี้จนกว่าจะจบปีหนึ่งเลยแกรู้ไหม เพื่อแลกกับการที่จะซื้อรถให้ฉันขับมาเรียน” เจนลดาพูดอธิบายบอกเพื่อนหนุ่มไป

“งั้นแกก็ยอมเถอะ ปีสองก็ค่อยสวยค่อยแซ่บก็ได้แก…แบบนี้แกก็…อืม…ก็น่ารักดีอ่ะ…” แบมบี้พูดไปแล้วมองเพื่อนสาวอย่างไม่รู้จะพูดยังไง ก่อนจะบอกไปว่ามันก็น่ารักไปอีกแบบ

“แกไม่ต้องให้กำลังใจฉันเลย แล้วนี่มิกกี้กับไอรินมาหรือยังเนี่ย” เจนลดาถามออกไปอย่างอยากรู้ว่าเพื่อนอีกสองคนของเธอมาหรือยัง

“แกลืมไปแล้วเหรอยะว่ามิกกี้มันเรียนบริหาร ส่วนไอรินมันไปเรียนนิเทศ แล้วมันสองคนจะมาทำอะไรที่นี่ยะ มีแค่ฉันนี่แหละที่ตามมาเรียนกับแกน่ะ ไม่รู้ฉันจะเรียนคหกรรมหรือมาเพิ่มเวรเพิ่มกรรมกับแกก็ไม่รู้เนี่ย…” แบมบี้พูดบอกไป เพราะเพื่อนๆในกลุ่มต่างก็แยกกันไปเรียนคณะอื่นหมดแล้ว มีแค่เธอและเจนลดานี่แหละที่มาเรียนคหกรรมน่ะ

“เออฉันลืมไปเลยว่าเราเรียนมหาลัยกันแล้ว…แกก็พูดเวอร์ไป แกมาเรียนกับฉันน่ะถูกแล้ว เพราะแกกับฉันมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหาร เพราะฉะนั้นเราจะต้องกลายเป็นเชฟชื่อดังให้ได้” เจนลดาพูดออกไปแบบมีเป้าหมาย

“ย่ะ เอาเรียนสามสี่ปีนี้ให้รอดก่อนเนอะเพื่อน….แค่เริ่มแกก็เข้าคลาสสายแล้วเนี่ย…ป่ะ วันนี้เรียนรวมวันแรกด้วย เร็วเข้า” แบมบี้พูดบอกไปแล้วเธอก็จับมือเพื่อนสาวแล้วลากเดินเข้าไปในตึกกับเธอทันที