บทที่1.ฉนวนเหตุ!! 3/3

“มันก็ไม่ยากหรอกนะอิฐ...ถ้าจะทำ...” แพรวนรีย้ำ สิ่งเดียวที่เธอปรารถนา คือการที่แฟนหนุ่มพ้นบ่วงกรรมนี่ มันยิ่งกว่าการตกนรกทั้งเป็น

“อือ...” หนุ่มขี้ยารับคำส่งๆ

“เอานี่...ระวังด้วยล่ะ” แพรวนรีสอดมือลงไปในกระเป๋าสะพาย ล้วงห่อผ้าเช็ดหน้าสีหม่นออกมาโยนให้แฟนหนุ่ม

มือผอมซีดตะครุบห่อผ้านั้นไว้ เขาคลี่ผ้าสีหม่นๆ ด้วยมือที่สั่นระริก

“บะ!!” ปากสีเข้มห่อเป็นรูปตัวโอ เมื่อคลี่ผ้าเช็ดหน้าสีหม่นในมือออก จนมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน

“ของจริง...รับประกันได้” แพรวนรียิ้มสำทับ เธอฉกมาจากห้องหรูของมหาเศรษฐีหนุ่ม มันจะเป็นของปลอมได้ยังไง เมื่อคน คนนั้นมีธุรกิจเกี่ยวกับอัญมณี

“อาจจะปล่อยยากสักหน่อยนะนรี...ไม่มีใบรับประกัน แถมเม็ดเป้งขนาดนี้”

อิฐยกแหวนในมือขึ้นส่อง มือผมบางยกลูบปลายคางหลังคำนวณราคาค่างวดของในมือคร่าวๆ ด้วยสายตาคาดคะเนของตนเอง แหวนเพชรวงงามในอุ้งมือเขานี่ ราคาคงโขอยู่ เขากับแพรวนรีคงสบายไปอีกนาน หากหาที่ระบายสิ่งของชิ้นนี้ได้

“ยังไงก็รีบๆ หน่อยล่ะ” แพรวนรีรีบย้ำ ของร้อนแบบนี้เธอกลัว เพราะหากเจ้าของตามมาทวงคืน เธอกับอิฐอาจจะซวย

“เอามาจากไหนล่ะ?” แหวนเพชรวงสวยถูกพลิกไปมาซ้ายขวา เพื่อมองหารอยตำหนิ

“อย่ารู้เลย...” หญิงสาวตัดบท ผุดลุกขึ้นยืน เดินไปทิ้งตัวนอนบนฟูกเก่าๆ ที่อิฐเองก็เพิ่งจะผละลุกขึ้นมา

“ตามใจ...เธอนอนเถอะ...ฉันออกไปหาที่ปล่อยของก่อน”

หนุ่มขี้ยาผุดลุกขึ้นยืนอารมณ์ดีเสียจนอยากจะร้องเพลงให้ลั่นห้อง เมื่อเงินจำนวนมหาศาลลอยอยู่ตรงหน้า แค่หาที่ปล่อยได้ แค่นี้ก็จะได้เสวยสุข เขาคว้าเจ๊กเก็ตหนังขึ้นมาพาดไว้บนหัวไหล่ ตลบผ้าเช็ดหน้าสีหม่นกลับไปในรูปแบบเดิม ก่อนจะยัดแหวนราคาสูงลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีด

“อืม...ซื้อข้าวเข้ามาให้ด้วยนะ นรียังไม่ได้กินอะไรเลย แต่ขอนอนซักงีบก่อน” หล่อนซุกหน้าลงใต้หมอนเก่าๆ เปลือกตาหลุบลง และหลับสนิทในนาทีต่อมา อาจจะเพราะความเครียดผสมกับความอิดโรย

ปัง!! ประตูไม้เก่าๆ กระแทกปิด อิฐล็อกประตูให้ เขาเดินผิวปาก ฮัมเพลงเบาๆ ในลำคอ โดยไม่รู้ว่าทั้งตนเองและแพรวนรีกำลังถูกตามล่า...

บ่ายแก่ๆ... ทอปัดตื่นจากหลับใหล เธอบิดเนื้อตัวไปมาแก้ความเมื่อยล้า ดันตัวลุกขึ้นยืน ก้มลงเก็บเครื่องนอนไปไว้ในตู้ใบใหญ่ที่เดิม ก่อนจะลงมือทำความสะอาดห้องรกๆ... เริ่มต้นด้วยการเก็บเสื้อผ้าใช้แล้วของแพรวนรีโยนไว้ในตะกร้า กวาดพื้นห้องที่มีแต่กระดาษทิชชู และตามด้วยการเก็บเตียงนอนกลางห้อง

เกือบ1ชั่วโมงที่หญิงสาวสาละวนกับการทำความสะอาดห้องรกๆ ที่เจ้าตัวใช้สำหรับซุกหัวนอน เมื่อทำความสะอาดเรียบร้อย เสียงท้องร้องโครกคราก ทำให้ทอปัดหัวเราะตนเอง เธอมัวแต่ยุ่งๆ จนลืมเรื่องการหาอะไรใส่ท้องตัวเอง

ยางเส้นเล็กๆ ถูกหยิบมาใช้ เพื่อรวบผมสีดำเป็นเงาไว้หลังท้ายทอย

ประตูตู้เย็นถูกเปิดออกด้วยมือเรียวเล็ก หญิงสาวก้มลงมองหาของสดที่อยู่ในชั้นวาง มุมปากอิ่มขยับบิดไป บิดมา เมื่อเจ้าตัวกำลังนึกถึงเมนูอาหารง่ายๆ ที่พอจะทำได้จากของสดที่เหลืออยู่

“ก็ยังดีกว่ากินมาม่าล่ะปัดเอ๋ย” หญิงสาวบ่นเบาๆ คว้าผักสีเขียวจากช่องผัก กับเนื้อหมูอีกนิดหน่อยในช่องพรีส

ก่อนจะเดินตรงไปยังครัวเล็กๆ มุมห้อง...

ผัดกะเพราหมูสับกับไข่ดาวเหลืองกร็อบส่งกลิ่นฟุ้งเต็มห้อง หญิงสาวเอียงคอมองฝีมือทำกับข้าวของตัวเอง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“นายแม่จะรู้มั้ยเนี้ยะ...ปัดคิดถึงฝีมือทำกับข้าวของนายแม่ที่สุด” คำพูดกลั้วเสียงหัวเราะ เพราะหากเทียบฝีมือง่อยๆ ของตัวเองกับคุณนายจุไร มันเทียบกันไม่ติด แต่ก็ยังดีกว่าการต้มน้ำเทใส่ชามบะหมี่สำเร็จรูป เมื่อมันไร้สารอาหารอย่างที่ร่างกายต้องการ

“อาบน้ำก่อนดีกว่า...” หญิงสาวยกเรียวแขนขึ้นสูง สูดกลิ่นเหงื่อตนเอง ปีกจมูกพะเยิดพะยาบ ปากอิ่มเบ้บิดเบี้ยว สุดทนกับกลิ่นเหงื่ออับๆ ที่หมักหมมบนร่างกายตนเอง จนยอมหิ้วท้องรออีกหน่อย เพื่อไปจัดการทำความสะอาดร่างกาย